Είναι ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες ανθρώπους στην Ελλάδα που κατέχουν και εξασκούν το επάγγελμα της υποδημοατοποιίας. Ο Κωνσταντίνος Θεοφανίδης είναι ένας από αυτούς. Έχοντας στην «πλάτη» του μία οικογενειακή βιοτεχνία υποδημάτων, αποφάσισε στα 25 του χρόνια ασχοληθεί με τη κατασκευή χειροποίητων παπουτσιών. Αυτήν την απόφαση την έκανε πράξη και τελικά κατάφερε να ξεχωρίσει σ' αυτό που τόσο πολύ αγαπάει. Η επιχείρηση του στο κέντρο της πόλης μετράει ήδη πάνω από μία δεκαετία, χαρίζοντας έναν αριστοκρατικό αέρα σε όποιον την επισκέπτεται και επιθυμεί να αποκτήσει το δικό του ζευγάρι. Μπορεί να σχεδιάζει αποκλειστικά για άντρες αλλά είναι γνωστός και στις γυναίκες. Η γενέτειρά του έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και τολμώ να πω ότι είναι ακόμα ένας νέος που αποφάσισε να παραμείνει σ' αυτήν και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια. 

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα!

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στη Σταυρούπολη. Στις γειτονιές της δυτικής Θεσσαλονίκης πήγα σχολείο και έκανα παρέες που πολλές κρατάνε ακόμα και σήμερα. Θυμάμαι έντονα τις αλάνες που μπορούσαμε και παίζαμε σαν παιδιά, κάτι, το οποίο που δεν υπάρχει σήμερα.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η Άνω Πόλη. Η αρχιτεκτονική, η ιστορία που έχει, η μικρή απόσταση από το κέντρο με βάζουν καμιά φορά σε σκέψεις μετακόμισης. Τώρα μένω στην περιοχή του Πανοράματος. Η ηρεμία της εξοχής έρχεται σε αντίθεση με τη βουή του κέντρου που περνάω τον περισσότερο χρόνο. Αν και προτιμώ το δεύτερο έχω καταλάβει ότι και τα δύο είναι απαραίτητα. 

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο. Μου άρεσε πάντα η δημιουργία και η εξέλιξη. Από την παιδική μου ηλικία περνούσα πολλές ώρες στην οικογενειακή επιχείρηση, στη βιοτεχνία υποδημάτων του πατέρα μου. Έτσι μετά από μερικά χρόνια, ενεργός επαγγελματικά στον οικογενειακό κλάδο, στην ηλικία των 25 αποφάσισα να ξεκινήσω κάτι πιο κοντά στη φιλοσοφία μου, δηλαδή να ασχοληθώ με την κατασκευή χειροποίητων υποδημάτων.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι σχέση αγάπης. Μου αρέσει η πόλη μου. Έχω περπατήσει σε όλες τις γειτονιές της. Πιστεύω ότι είναι γεμάτη ομορφιές και πολλές δυνατότητες.

Τέχνη σημαίνει δημιουργία, αλλά και επικοινωνία που βοηθάει τους ανθρώπους να εξελίσσονται και να βελτιώνονται.

Αντλώ έμπνευση από καλλιτέχνες, επιστήμονες, επιχειρηματίες, αθλητές. Από ιδιαίτερους ανθρώπους που με μια μικρή ή μεγάλη δόση «τρέλας» ξεχώρισαν και ενέπνευσαν.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι το πάθος για δημιουργία και η θέληση μου να τα καταφέρνω με ό,τι καταπιάνομαι. 

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν σε ηλικία 25 ετών αποφάσισα να αφήσω την οικογενειακή επιχείρηση και να ξεκινήσω αυτό που κάνω μέχρι και σήμερα,

Αν θα έλεγα κάτι στον μικρό Κωνσταντίνο τότε αυτό θα ήταν: «Συνέχισε, όλα θα πάνε καλά». 

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν πολλές και στο ξεκίνημα ακόμα περισσότερες. Φυσικά και τώρα υπάρχουν. Κατάφερα να τις βλέπω πάντα σαν προκλήσεις και αυτό είναι κάτι που με βοήθησε να προχωρήσω παρακάτω.

Η διαδικασία κατασκευής ενός χειροποίητου υποδήματος έχει πολλά στάδια κατά τη διάρκεια των οποίων απαιτείται προσεχτική δουλειά. Ξεχωρίζοντας τα σημαντικότερα είναι ο σχεδιασμός, το κόψιμο δέρματος, το ράψιμο στη γαζωτική μηχανή, η τοποθέτηση (μοντάρισμα) στο καλαπόδι, το ράψιμο σόλας και τέλος το φινίρισμα.

Ένα project που έχω ξεχωρίσει είναι αυτό που έχουμε ξεκινήσει εδώ και ένα χρόνο, το ηλεκτρονικό κατάστημα και τη "ready to wear" σειρά μας. Πρόκειται για κάτι καινούριο και μου αρέσει ιδιαίτερα γιατί μπορώ να προτείνω σχέδια και τάσεις. 

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Tenoro στην Κούσκουρα. Είναι σημείο συνάντησης όταν βρίσκουμε λίγο χρόνο από τη δουλειά.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση διαφέρει ανάλογα με την ηλικία. Θα γυρνούσα στην παιδική-εφηβική περίοδο και θα έλεγα το παλιό λούνα παρκ στη Σαλαμίνα. Ίσως γιατί δεν υπάρχει πλέον και η θύμησή του μου δημιουργεί μία γλυκιά νοσταλγία για όλες εκείνες τις στιγμές.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι τόσα πολλά που δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο ένα. Θα έλεγα την περιοχή Λαδάδικα, καθώς εκεί ήταν μαζεμένες οι βιοτεχνίες υποδημάτων παλαιότερα -και η οικογενειακή μας. Έζησα αυτή τη γειτονιά από μικρός πριν γίνει τουριστική και αποκτήσει πλέον έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι ένας περίπατο στην Αριστοτέλους και μετά στην Παλιά Παραλία. Είναι κάτι που με χαλαρώνει και με βοηθάει να εμπνευστώ και να σκεφτώ.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι μια πόλη που έχει επιρροές από διάφορες κουλτούρες. Έχει μία πιο φιλική ατμόσφαιρα, πιο «ζεστή», με πολύ ωραία κουζίνα. Πρόκειται για μία πολυπολιτισμική πόλη με διαφορετικές φιλοσοφίες, ανοιχτή σε όλα αυτά. Στα θετικά της βρίσκεται και η καλλιτεχνική της φύση, την οποία θα ήθελα να εξελίξει λίγο περισσότερο, διότι της ταιριάζει πολύ αυτή η ταυτότητα. 

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν να γίνουμε πιο εξωστρεφείς και πιο καινοτόμοι.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο avant-garde. 

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Πολιπολιτισμική, Συμβασιλεύουσα, Φτωχομάνα.