Ρομαντικός, ονειροπόλος και με αστείρευτη φαντασία συνεχίζει τη μαγική του διαδρομή στο ταξίδι της υποκριτικής. Ο Τίτος Πινακάς ή αλλιώς «Χάρης», όπως τον έχουμε γνωρίσει στην επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ «Τα Καλύτερά μας χρόνια», έχει καταφέρει να μας συγκλονίσει με την ερμηνεία του. Αποφοίτησε από την «Ακαδημία Τεχνών 100», συμμετείχε στον ρόλο του Κωστή στην ταινία μικρού μήκους της Νεφέλης Σαρρή με τίτλο «Ισβόρια»  και έχει κάνει και τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι στην παράσταση «Ανατολικά της Εδέμ», ενσαρκώνοντας τον Καλ Τρασκ. Μπορεί να έχει αποχωριστεί την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, για να κυνηγήσει το όνειρό του στην Αθήνα, αλλά πάντα η καρδιά του χτυπάει πιο δυνατά εδώ! 

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα! 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης. Ακόμα εκεί είναι η γειτονιά μου, αν και η οικογένεια μου έχει μετακομίσει, δεν πήγαμε και πολύ μακριά. Τις περισσότερες αναμνήσεις όμως τις έχω από το πρώτο μας σπίτι στην Αγίας Σοφίας. Νομίζω αυτή η πολυκατοικία θα μπορούσε να γίνει ταινία με σκηνικά που έχουν γίνει. Δεν πιστεύω ότι έχουν αλλάξει πολλά στη γειτονιά από όταν ήμουνα παιδί. Τώρα έχει περισσότερη ζωή λόγω μαγαζιών που έχουν ανοίξει, και μου λείπουν κάποια grafiti που έχουν σβηστεί. Όπως λέει ο κ. Δεληβοριάς: «Ζουν ακόμα κάποιοι άγιοι εκεί, μα ο καθένας τους κοιτάει το μαγαζί του» - αυτή είναι η γειτονιά μου.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι το κέντρο κέντρο κέντρο! Δε νομίζω πως θα μπορούσα να μένω αλλού. Αγαπώ και μου λείπει το τηλέφωνο για γρήγορο καφέ που θα κατέβω στη Ζεύξιδος με τις σαγιονάρες μου. Ίσως αν άλλαζα σπίτι θα ήθελα να μείνω εκεί, σε εκείνο το γωνιακό της Ικτίνου με τα γωνιακά μπαλκόνια.

Όταν ήμουν παιδί δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Δεν νομίζω πως ποτέ μου έλεγα θέλω να γίνω το ένα ή θέλω να γίνω το άλλο. Βασικά ψέμματα, ήθελα να γίνω Ταρζάν. Μεγάλη αγάπη. Δεν τα κατάφερα. Τελικά... έγινα ηθοποιός!

Σπούδασα υποκριτική και αποφοίτησα από την Ακαδημία Τεχνών 100.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη ακολουθεί πιστά τον στίχο «Θεσσαλονίκη μου όμορφη, στον κόσμο δεν είναι άλλη». Την αγαπάω την πόλη μου. Τώρα που ζω στην Αθήνα μου λείπει πολύ. Οι ρυθμοί της, οι άνθρωποι μου, το φαγητό της. Όλη μου η ζωή ήταν εδώ. Πλέον, όποτε είμαι στη Θεσσαλονίκη νιώθω πως κάνω διακοπές. Τσίπουρο και μεζεδάκι όσο με χτυπάει ο ήλιος. Μαγεία!

Το εναρκτήριο λάκτισμα για να ασχοληθώ με την Τέχνη της υποκριτικής ήταν ένα βιντεάκι. Δεν έλεγα από μικρός πως θέλω να γίνω ηθοποιός. Ούτε ήμουν ποτέ σε κάποια ομάδα, η εργαστήρι. Έδωσα πανελλήνιες και πέρασα πληροφορική στο ΑΠΘ. Δεν πολύ πάτησα είναι η αλήθεια, αλλά τις λίγες φορές που πήγα έλεγα από μέσα μου «τι κάνω εγώ εδώ μέσα ρε φίλε, δεν ανήκω εδώ». Οπότε τα δυο χρόνια που ήμουν εκεί, κάπως μέσα μου έψαχνα τι θέλω να κάνω σε αυτή τη ζωή. Μια μέρα είδα ένα βιντεάκι από μιούζικαλ. Τραγουδούσαν το “little red hat”. Δεν ήταν κάτι τρομερό, αλλά με το που τελείωσε είπα: «Οκ αυτό θέλω να κάνω»!

Αυτό που αγαπάω περισσότερο στη δουλειά μου είναι η στιγμή πριν από ένα γύρισμα, ή μια παράσταση. Τότε που γνωρίζεις τον κόσμο που θα δουλέψετε μαζί. Και αν γίνει αυτή η σύνδεση, ξέρω ότι θα είναι καλό και το αποτέλεσμα. Έχω γελάσει πάρα πολύ σε πρόβες, και έχω κάνει πολύ ωραίες συζητήσεις, αράζοντας πριν από γύρισμα. Αυτήν την αγκαλιά που θα κάνουμε πριν και μετά από μια λήψη. Αυτό αγαπώ πιο πολύ.

Η κινητήριος δύναμη μου είναι οι αδερφές μου, οι γονείς μου και οι φίλοι μου. Είναι οι άνθρωποι που με στηρίζουν, με ξέρουν και με κάνουν να νιώθω σίγουρος και ασφαλής. Θα τους συμβουλευτώ για το πιο απλό πράγμα μέχρι το πιο σύνθετο, και εμπιστεύομαι απόλυτα αυτό που θα μου πουν.

Μια στιγμή που να έχω νιώσει περήφανος, δεν έχει φτάσει ακόμη. Αλλά έχω χαρεί πολλές φορές για πράγματα που έχω καταφέρει. 

Η κομβική στιγμή στην υποκριτική διαδρομή μου είναι τώρα στα «Τα Καλύτερά μας χρόνια». Και ως κομβική απόφαση θα έλεγα το να μετακομίσω στην Αθήνα.

Ένα όνειρο μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι να οδηγάω μηχανή. 

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα θα έλεγα πως είναι η μοναξιά και η απόσταση από τους ανθρώπους μου.

Μου αρέσει πολύ ο ύπνος. Ειδικά αυτός ο μεσημεριανός που όταν ξυπνάς δεν θυμάσαι πως σε λένε. Ιδανικά αυτό το θέλω κάθε μέρα, αν και σίγουρα δεν το προλαβαίνω. Από κει και πέρα θα προσπαθήσω να παίξω λίγο μουσική η να γράψω κάτι όταν έχω χρόνο.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει μουσική, έρωτα, ήλιο, φαγητό, φίλους και κοκτέιλ.

Ένας χώρος Τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το Θέατρο Δάσους, κυρίως για τις συναυλίες που έχω πάει να δω.

Ένας άνθρωπος μέντορας για μένα είναι η δασκάλα μου, η Φρόσω Κορού. Μου έδειξε πολύ εμπιστοσύνη, με βοήθησε πολύ και μου έμαθε πράγματα όσο ήμουν στην σχολή αλλά και μετά. Ξέρω ότι είναι εδώ για μένα αν χρειαστώ κάτι και την ευχαριστώ για όλα.

Το 24ωρο της Αθήνας διαφέρει πολύ από το 24ωρο της Θεσσαλονίκης. Πλέον αν είμαι Θεσσαλονίκη κατά κάποιο τρόπο νιώθω πως κάνω διακοπές ακόμα και αν είναι για λίγο, οπότε θα σας πω για της Αθήνας. Με το που ξυπνάω βάζω μουσική και καφέ ή Μάτε. Φέτος δεν υπήρχε περίοδος μες τη χρόνια που να μην είχα πρόβα, παράσταση, ή γύρισμα. Οπότε ένα μεγάλο κομμάτι της μέρας περιλαμβάνει ένα από τα τρία. Αν έχω χρόνο θα προσπαθήσω να βγω για λίγο με το φιλαράκι μου τον Σωτήρη, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά λόγω δουλειάς. Τις υπόλοιπες ώρες που είμαι στο σπίτι προσπαθώ να κοιμάμαι, να παίζω μουσική, να γράφω η να διαβάζω κάτι. Σαν λέξεις-«κλειδιά» για το 24ωρο θα έλεγα: μουσική, καφές, τσιγάρο, μελέτη και ύπνος. 

Το μαγαζί-στέκι στην Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου πλέον είναι το Rubik’s. Δουλεύει η αδερφή μου εκεί, οπότε σίγουρα θα πάω για να την δω. Με αφήνουν να βάζω μουσική άμα θέλω και το απολαμβάνω πολύ αυτό. Επίσης δεν τρώω κρέας, και έχει πολύ νόστιμες επιλογές για μένα.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις ήταν στον Μύλο το καλοκαίρι του 20. Μόλις είχα τελειώσει από τις εξετάσεις στο πρώτο έτος της σχολής, και πήγαμε εκεί οι γονείς μου, οι αδερφές μου, τα αγόρια τους, η τότε κοπέλα μου για να δούμε τον Φοίβο Δεληβοριά.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι ο πεζόδρομος και η εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Πάρα πολλές φορές είναι σημείο συνάντησης και με κάνει να νιώθω κατευθείαν ότι είμαι στην πόλη μου.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι να θυμάμαι πάντα να κρατάω την ευθύνη που μου αναλογεί, όχι περισσότερη ούτε λιγότερη.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να παίρνω καφέ στο χέρι με τον κολλητό μου τον «Χρυ» και να κατεβαίνω την Γούναρη. Πηγαίνω στα δισκάδικα και χαζεύω δίσκους.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι οι κήποι του Πασά που ανακάλυψα στην καραντίνα. Είναι πολύ ωραίο να χαλαρώνεις με μουσική στο γρασίδι.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι η πόλη που γεννάει τα ταλέντα. Έχει ανάλαφρη ενέργεια, θάλασσα, το καλύτερο φαγητό, τους αγαπημένους μου ανθρώπους και τις ιστορίες που έχω μαζί τους.

Αν άλλαζα κάτι στην πόλη μου αυτό θα ήταν η καλύτερη περίθαλψη για τα αδέσποτα ζώα της. 

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο γιατί μου λείπει πολύ...

Αν θα έπρεπε να την χαρακτηρίσω με 3 λέξεις... Θερμή, ερωτική, φιλόξενη. 

Κεντρική φωτογραφία πορτραίτο: Γιάννης Χρυσίδης