Τον ξεχωρίζεις στο πλήθος από το διάπλατο, φωτεινό του χαμόγελο. Θα σε αγκαλιάσει αμέσως και θα θελήσει να μάθει τα νέα σου. Πάντα ευγενικός, με ένα σχεδόν εφηβικό κέφι, το οποίο ζωντανεύει συνεχώς μέσα του σαν φλόγα. Ο Ηλίας Μάστορας αγαπά τον αθλητισμό και κυρίως την ανθρώπινη πλευρά του. Αυτή των ίσων ευκαιριών και της προσφοράς χωρίς να νιώθεις την ανάγκη να εισπράξεις κάποιο αντάλλαγμα. Και εκεί δίνει όλη αυτήν τη θετική ενέργεια, έχοντας πολλές και ουσιαστικές ιδιότητες με ενεργή δράση σε Ελλάδα και εξωτερικό. Υπεύθυνος ποδοσφαίρου τυφλών παγκοσμίως και δημιουργός της διεθνούς καμπάνιας «Μια μπάλα για όλους», μοιράζει σε όλο τον κόσμο την αρχή για ένα ισότιμο παιχνίδι. Πολλοί από εσάς μπορεί να έχετε γνωρίσει τον Λέανδρο, ένα αγόρι με οπτική αναπηρία που δεν το βάζει ποτέ κάτω και έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην εν λόγω καμπάνια.
Ο Ηλίας είναι μέλος Μητρώου Εκπαιδευτών Εθνικής Ομάδας Συντονισμού Erasmus+ & European Solidarity Corps σε Ελλάδα, Κύπρο και SALTO Inclusion and Diversity στις Βρυξέλλες. Στη Θεσσαλονίκη ξεχωρίζει στην αθλητική κοινότητα, καθώς εδώ και χρόνια είναι προπονητής σκάκι, με το οποίο δηλώνει ερωτευμένος, και εκπαιδεύει νέους και ενήλικες. Πρόσφατα μας έκανε περήφανους, καθώς η καμπάνια του κατέκτησε την πρώτη θέση στα ετήσια αθλητικά βραβεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην κατηγορία "Inspiring Change".
Ας τον γνωρίσουμε ακόμη καλύτερα!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην περιοχή του Ιπποκράτειου! Μια γειτονιά γεμάτη παιδικές φωνές στις αλάνες. Μπορεί να άλλαξε η ηλικιακή σύνθεση του κόσμου που κατοικεί εκεί, η μητέρα μου όμως συνεχίζει να καθαρίζει εθελοντικά το δρόμο και τους κάδους μπροστά από τα μπαλκόνια! Οι άνθρωποι συνεχίζουν να νοιάζονται το ίδιο για το περιβάλλον τους.
Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι εκεί που κατοικώ πλέον, στη Νέα Ελβετία Πυλαίας! Είναι δίπλα στη στάση... μετρό (ένας από τους λόγους που ήρθα πριν 15 χρόνια...), έχει μεταμορφωθεί πλέον το διαμέρισμα σε «δενδρόσπιτο», καθώς η τοποθεσία που μένουμε είναι νέα και περιτριγυρίζεται από δέντρα. Στα plus: το γεγονός ότι λέμε καλημέρα σε όλους τους γείτονες!
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Ευτυχώς η ενασχόληση με το σκάκι με ώθησε στην προπονητική και μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ επαγγελματικά ως εκπαιδευτής σκάκι νέων και ενηλίκων. Μακάρι να είχα επιλέξει να φοιτήσω στο τμήμα Φυσικής Αγωγής αντί στο Γεωλογικό τμήμα του Α.Π.Θ. όπου ωστόσο, γνώρισα πολλούς φίλους που με εμπνέουν.
Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη βρίσκεται στο ότι είμαι ένα τυπικό παιδί της πόλης. Αν κατάφερα κάτι για αυτήν ήταν η διοργάνωση του 1ου διεθνές τουρνουά ποδοσφαίρου τυφλών καθώς εργαζόμουν στον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Θεσσαλονίκη 1997 και πλέον είναι από τους λίγους θεσμούς, αν όχι ο μοναδικός, που διοργανώνεται ανελλιπώς μέχρι και φέτος το 2022. Πλέον νιώθω ενεργός πολίτης του Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη και παγκόσμιος χάρη και στο Διεθνές μας Αεροδρόμιο.
Σπούδασα στο Α.Π.Θ., τυπικά. Οι πραγματικές μου σπουδές όμως ήταν η εκπαίδευσή μου σε Ευρωπαϊκό επίπεδο στη μη τυπική εκπαίδευση στον τομέα της νεολαίας (Training of Trainers), δίνοντας τη δυνατότητα να είμαι μέλος της «δεξαμενής» εκπαιδευτών στην Ελληνική Εθνική Μονάδα Συντονισμού E+ Νεολαία και Αθλητισμός, στην Κύπρο αλλά και στις Βρυξέλλες για το SALTO Inclusion & Diversity. Αντίστοιχα, ως προπονητής σκάκι, αναγνωρισμένος από την Ελληνική αλλά και Διεθνή Σκακιστική Ομοσπονδία, δίδαξα στο Δημόσιο Ι.Ε.Κ. «Προπονητής Σκάκι» στη μοναδική χρονιά που λειτούργησε στην Αθήνα.
Η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο τυφλών ξεκίνησε από τα παγκάκια της αυλής της Σχολής Τυφλών. Όταν τελειώναμε τις προπονήσεις σκάκι, από επαγγελματίας trainer μεταμορφωνόμουν σε εθελοντής τερματοφύλακας. Η μαγεία είναι ότι ολικά τυφλοί ποδοσφαιριστές σκοράρουν σε τερματοφύλακες που έχουν την όρασή τους. Όταν χάσαμε από την ομάδα των Αθηνών, οι συμπαίκτες μου είπαν ότι «εμείς να αλλάξουμε δε γίνεται, μπορούμε όμως να φέρουμε έναν καλύτερο τερματοφύλακα». Και κάπως έτσι, ασχολήθηκα με τη διαιτησία στο μαγικό άθλημα συμπερίληψης!
Για μένα αναπηρία σημαίνει να επικεντρώνεσαι στην ικανότητα. Μέσα σε εφτά χρόνια συγκατοίκησης με τον Στράτο Χατζηαποστολίδη, ο οποίος είναι ο καλύτερος Έλληνας τυφλός ποδοσφαιριστής και γεννήθηκε με ολική οπτική αναπηρία, συνειδητοποίησα ότι ήταν σε πολλά πεδία πιο ικανός και πιστέψτε με, μετά από λίγο προσαρμόζεσαι και εστιάζεις σε όλα αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία και σημασία. Το γήπεδο ποδοσφαίρου τυφλών στη Μίκρα πήρε το όνομά του.
Η ιδέα για την δημιουργία της διεθνούς καμπάνιας “a ball for all” γεννήθηκε με την πρώτη επαφή με τον Λέανδρο, τετράχρονο τότε με οπτική αναπηρία. Ήρθε για πρώτη φορά στη Σχολή Τυφλών, ως εθελοντής, για να πει ένα γρίφο στη θεατρική αφήγηση του παραμυθιού που είχα γράψει. Ως δώρο, του έδωσα τη μπάλα ενηλίκων ποδοσφαίρου τυφλών και μου πήρε 20 χρόνια να συνειδητοποιήσω την ανάγκη να δημιουργηθεί μια πιο ελαφριά μπάλα, κατάλληλη και για παιδιά με οπτική αναπηρία.
Η αποστολή μπάλας που χαράχτηκε στην μνήμη μου ήταν στη Σιέρρα Λεόνε. Είχαμε δωρίσει τις ειδικές μπάλες για όλα τα παιδιά της χώρας και για να μας ευχαριστήσουν, έκαναν παρέλαση με αυτές σε κάθε πόλη που υπάρχει Σχολή Τυφλών. Τηλεοπτικός σταθμός κάλυψε τη δράση και τα συναισθήματα που νιώθω ακόμη είναι ανεκτίμητα.
Ο Λέανδρος (το παιδί που πρωταγωνιστεί στην καμπάνια) αποτελεί πηγή έμπνευσης! Γεννήθηκε με όραση σε οικογένεια βλεπόντων και λόγω ενός προβλήματος υγείας σε ηλικία 2,5 ετών, έχασε ολικά την όραση του. Είναι πλέον ένα παγκόσμιο σύμβολο και χαίρομαι που η φωνή του δυναμώνει μέσα από την αγάπη του κόσμου. Έχει πολλά να μας πει ο ίδιος και η οικογένειά του για την καθημερινή συμπερίληψη. Χάρη σε αυτόν, δημιουργήθηκε η ιδέα της μοναδικής μπάλας και η αξία της παγκόσμιας καμπάνιας "A ball for all" όπου δεν πωλείται, αλλά μόνο δωρίζεται.
Το πρώτο βραβείο αθλητισμού από την ΕΕ στην κατηγορία “inspiring change” είναι για μένα αναγνώριση της προσπάθειας να συμβάλλουμε τοπικά αλλά και παγκόσμια, στο δικαίωμα για παιχνίδι για όλα τα παιδιά και στην ποιοτική εκπαίδευση. Είχα συνειδητοποιήσει την ανάγκη της καμπάνιας, καθώς μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κουδουνίζει» σε διακόσιες δεκατρείς χώρες και περιοχές ενώ μας έχουν απομείνει μόνο εφτά χώρες των Η.Ε. Το Όραμα Νέων Youthorama που υλοποιεί την καμπάνια και έχει ως έδρα το Δήμο Πυλαίας Χορτιάτη, δεν είναι αναγνωρίσιμος φορέας και πλέον η Ε.Ε. με το βραβείο αυτό, μας βοηθάει να την επικοινωνήσουμε σε περισσότερο κόσμο ώστε να κουδουνίσει δωρεάν σε κάθε σπίτι και σε κάθε σχολείο παιδιού με οπτική αναπηρία.
Αν θα περιέγραφα με 3 λέξεις την επαφή μου με τους ανθρώπους με οπτική αναπηρία, αυτές θα ήταν ικανότητα, ενσυναίσθηση και αγώνας!
Η πιο συγκινητική ανάμνηση από την πόλη μου είναι η κρύα νύχτα του χειμώνα που παρακολούθησα την πρεμιέρα ενός θεατρικού έργου στο Μπενσουσάν Χαν, ενός ιστορικού χώρου. Η διαδραστική δομή του έργου από το «Θέατρο του Άλλοτε» μου έδωσε τη δυνατότητα ως θεατής να γνωρίσω την σκηνοθέτη και πρωταγωνίστρια Βαρβάρα Δουμανίδου και να κυκλοφορώ με τιμή πλέον στην πόλη ως σύζυγος της Βαρβάρας. Όλα ενώθηκαν μαγικά!
Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη είναι η ημέρα που διαιτήτευσα τον τελικό ποδοσφαίρου τυφλών στο Πεκίνο 2008 στον πρώτο sold out αγώνα του αθλήματος και μετά παρακολούθησα την τελετή λήξης παρουσία 75.000 κόσμου, με και χωρίς αναπηρία, όπου όλοι κλαίγαμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή στην εθελοντική μου δράση!
Τη ζωή μου μετά από 10 χρόνια τη φαντάζομαι με βάση το ρητό «τα μυαλά πρέπει να είναι ανοικτά, σαν τα αλεξίπτωτα». Είμαι ευτυχισμένος που είμαι κάτι άλλο από αυτό που φανταζόμουν πριν 10 χρόνια!
Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει πολλά. Ως υπεύθυνος παγκοσμίως του ποδοσφαίρου τυφλών, ενός παραολυμπιακού αθλήματος, αναγνωρίζω από το κουδούνισμα του κινητού τι ώρα ξυπνάνε στην Ασία και πότε στην Αμερική. Όταν είμαι στην Ελλάδα, σίγουρα θα πάω στα ΕΛ.ΤΑ. Πυλαίας για να στείλω τα εκπαιδευτικά πακέτα που κουδουνίζουν όπως και το σπίτι. Αν είναι Σάββατο, θα ανηφορίσω στο Πανόραμα και στη Σκακιστική Ακαδημία που εργάζομαι και αγαπώ να διδάσκω αλλά και να μαθαίνω από τα παιδιά. Όταν έχω εκπαιδεύσεις νέων, είτε θα πάω σε διαφορετικά σχολεία της πόλης είτε σε κάποια πόλη της Ελλάδας για τις πενθήμερες εκπαιδεύσεις. Φυσικά, πάντα υπάρχει χρόνος για θέατρο!
Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου το Monk στην Πυλαία, το χειμώνα, μπροστά στο τζάκι . To καλοκαίρι, στο Mistral σαν να είσαι σε νησί!
Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι η Σκακιστική Ολυμπιάδα του 1988. Ήμουν εθελοντής στις τεράστιες μαγνητικές σκακιέρες και αναμετέδιδα τις παρτίδες των κορυφαίων σκακιστών όπως Κασπάροβ – Κάρποβ και σκακιστριών όπως της Τζούντιθ Πόλγκαρ!
Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση στο Πολιτιστικό Κέντρο Πανοράματος, εκεί παίρνουν σάρκα και οστά τα όνειρά των νέων μας στις ανοικτές συναντήσεις του φορέα Youthorama αλλά και ξεκινούν να ονειρεύονται τα παιδιά στη Σκακιστική Ακαδημία. Είναι ένας χώρος έκφρασης ονείρων!
All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι εκείνο το κομμάτι μέσα στη θάλασσα του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου, όπου κάθεσαι και έχεις στα πόδια σου τη θάλασσα και μπροστά σου όλη την πόλη. Μια ευθεία δρόμος από το σπίτι των γονιών μου.
Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι: «Είμαστε τόσο δυνατοί, όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας».
Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι η συνεργασία με τα Kids save lives, που ξεκίνησε πριν μια εβδομάδα περίπου, ώστε πλέον και τα παιδιά/ άτομα με οπτική αναπηρία να μπορούν να σώζουν ζωές. Την ερχόμενη εβδομάδα φεύγω για Ιταλία και την ιστορική στιγμή διοργάνωσης του 1ου Ευρωπαϊκού Γυναικείου Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου τυφλών. Η δική μου παρακαταθήκη στην Παγκόσμια Ομοσπονδία θα είναι η ανάπτυξη του γυναικείου αθλήματος αλλά και προγραμμάτων για παιδιά.
Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να πάω νωρίς στο καφέ της γειτονιάς Αναξιμάνδρου – Πλαστήρα στην Πυλαία για τον πρώτο πρωινό καφέ freddo cappuccino με χαμογελαστή καλημέρα, ακούγοντας «Πρωινό Φρικασέ».
Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι όταν περπατάω στην Παραλιακή. Μπορεί να μην είναι και τόσο κρυφό, αλλά μου αρέσει να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο.
Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί έχει διεθνές αεροδρόμιο, έχει γρήγορη πρόσβαση σε πανέμορφες παραλίες, έχει ιστορία, έχει τα Πανεπιστήμια στο κέντρο της πόλης, έχει «πληγές» που μας προσδιορίζουν.
Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν να μην καταργούσα το τραμ και να μην ξαναψήφιζα βουλευτές της πόλης που δεν ταξιδεύουν στο εξωτερικό ώστε να παίρνουν τις καλές πρακτικές και να τις εφαρμόζουν στην πόλη μας.
Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο αυτόνομη με σεβασμό στη δημόσια, κοινή μας, περιουσία. Να μπορούσαμε να διατηρήσουμε ένα Bryant Park της Νέας Υόρκης στην πόλη μας.
Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις αυτές θα ήταν Νεανική, Συγκρουσιακή, Νόστιμη!
