Πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους και ιδιαίτερους καλλιτέχνες της γενιάς του. Ο Φώτης Μπάλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και ακολούθησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στο πεδίο της μόδας. Όσο ήταν φοιτητής η Λόλα Νικολάου του πρότεινε την πρώτη τους συνεργασίας, ενώ έχει διδάξει και στη σχολή μόδας Veloudakis. Μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα του ήταν όταν συνεργάστηκε με τη fashion designer Σίλια Κριθαριώτη με καπέλα και μάσκες του για τη συλλογή SS20 που παρουσιάστηκε στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Αυτήν τη στιγμή και μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου πραγματοποιεί μία έκθεση στη gallery Lola Nikolaou, όπου παρουσιάζει μια σειρά με νέα έργα από υφάσματα ραμμένα στο χέρι.

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Συκιές (Επταπυργίου). Εκεί είναι το σπίτι μου μέχρι σήμερα. Ως παιδί, εκεί μάτωσα τα πόδια μου από το παιχνίδι ώρες ατελείωτες, αρχηγός στα παιδιά της γειτονιάς μου, ανήσυχος, ζωηρός, δημοφιλής, αχόρταγος μικρός Φώτης.. ακουγόντουσαν συνεχώς φωνές παιδιών παντού. Τώρα ησυχία. Τα παιδιά σήμερα δεν παίζουν με τον ίδιο τρόπο.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι αυτή που ζω. Μου αρέσει, είναι όλα κοντά, με τα πόδια μπορείς να κάνεις βόλτα στο Σέιχ Σου ή να κατέβεις στο κέντρο .Επίσης, αγαπώ την Άνω Πόλη που είναι δίπλα μου, την γειτονιά του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου και το Τσινάρι που περνάω καθημερινά. Αυτές οι περιοχές κουβαλάνε ιστορία.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αστροναύτης, μετά δημοσιογράφος, αλλά τελικά έκανα την επανάσταση μου και σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ήταν αναπόφευκτο. Το να είσαι καλλιτέχνης δεν είναι επάγγελμα του οκτάωρου, είναι τρόπος ζωής, είναι 24/7. Ακόμα και όταν δεν δουλεύεις στο εργαστήριο σου και πίνεις πχ έναν καφέ με παρέα, το μυαλό συνεχίζει να δουλεύει. Έχω αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σε αυτό.

Σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι περίπλοκη θα έλεγα. Την αγαπώ και με αγαπάει αλλά είναι αρκετή η αγάπη σκέτη για να διατηρήσει μια σχέση;

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με την τέχνη ήταν η γέννηση μου. Αλλά συνειδητά, όταν ήμουν παιδί και είδα στην τηλεόραση την καλλιτεχνική επιμέλεια του Παπαϊωάννου στην έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα. Ήμουν στην αυλή της γιαγιάς, όταν είδα τους χορευτές να αναπαριστούν την ελληνική ιστορία, είπα από μέσα μου «Αυτό!».

Η κινητήριος δύναμή μου είναι το παιδί μέσα μου. Για εκείνο τα κάνω όλα.

Μια συνεργασία που μου έχει μείνει αξέχαστη είναι όλες. Για διαφορετικούς λόγους η καθεμία. Ας πω την συνεργασία με την Σίλια Κριθαριώτη, όπου και παρουσίασα καπέλα και μάσκες μου στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Ήταν καλεσμένη η βασιλική οικογένεια, διάφοροι επώνυμοι και φόρεσαν καπέλα μου και μοντέλα της Victoria Secret. Είχε πλάκα, βέβαια, τα έχω απομυθοποιήσει όλα αυτά, δεν τα θεωρώ και τόσο σπουδαία όπως τα θεωρούν οι άλλοι για εμένα, ούτε με συγκινούν. Εμένα με ενδιαφέρει να κάνω άψογα την δουλειά μου και ως εκεί.

Στην έκθεση στη Lola Nikolaou gallery συνυπάρχουμε μαζί με τον ζωγράφο Γιώργο Πανταζή και θα διαρκέσει μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου. Εκεί ο κόσμος, έχει την ευκαιρία να δει νέα μας δουλειά. Ο Γιώργος, παρουσιάζει νέα ζωγραφικά του έργα και εγώ μια σειρά με νέα έργα από υφάσματα ραμμένα στο χέρι. Επίσης, έχουμε και συνεργατικά έργα. Μια πανδαισία χρωμάτων!

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν ήμουν φοιτητής ακόμα και η Λόλα Νικολάου μου ζήτησε να συνεργαστούμε. Επίσης, όταν μόλις πήρα το πτυχίο μου, η Ανναμπέλλα Βελουδάκη, διευθύντρια της σχολής μόδας Veloudakis στην Αθήνα, μου έκανε πρόταση να διδάξω εκεί και το έκανα. Αυτά τα δύο περιστατικά, καθόρισαν αρκετά τις μετέπειτα επιλογές μου αλλά και την στάση μου. Γενικά, με τις γυναίκες τα πηγαίνω άψογα. Τις λατρεύω! Ούτε ζήλια, ούτε ανταγωνισμός, ούτε σεξουαλικές προσεγγίσεις. Αγνές, καθαρές συνεργασίες. Είμαι περήφανος για αυτό.

Η ιδέα να σχεδιάσω headpieces ξεκίνησε στη σχολή, όταν ήμουν φοιτητής, περνούσα ώρες ατελείωτες στο εργαστήριο κοσμήματος. Εκεί άρχισα μόνος μου να πειραματίζομαι και να ανακαλύπτω νέους τρόπους έκφρασης.

Αγαπημένη μου δημιουργία δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία. Όλες τις αγαπώ ανεξαιρέτως. Νομίζω ότι την αγαπημένη μου, δεν την έχω δημιουργήσει ακόμα.

Ο καλλιτέχνης που αγαπώ είναι πολλοί και είναι οι Ο Hieronymus Bosch, ο Jan Svankmajer, ο ντανταϊσμός και ο Thierry Mugler.

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι το γεγονός ότι ο κόσμος γνωρίζει την δουλειά μου και το όνομα μου αλλά δεν ξέρει πως είμαι εμφανισιακά. Δηλαδή, το ότι το έργο μου, προηγείται του εαυτού μου, της φάτσας μου και του ναρκισσισμού μου. Μου έχει συμβεί αρκετές φορές να είμαι με κόσμο, να συστήνομαι ως Φώτης, σκέτο, και μετά από ώρα να πει κάποιος κάτι για εμένα και εκεί να δω εκπλήξεις. Αυτό μου λέει ότι κάτι ίσως κάνω σωστά. Στην εποχή της επιφάνειας και του «Εγώ», αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό. Όνειρα δεν κάνω. Κάνω πράξεις.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα είναι οι ίδιες που αντιμετωπίζω κάθε μέρα, όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες που είναι όντως καλλιτέχνες. Υπάρχουν φορές που ξυπνάω και νιώθω ότι χαραμίζομαι και το μαρτυρικό ερώτημα «Να μείνω Ελλάδα ή να φύγω;».

Ένας χώρος τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι η ιστορική γκαλερί «Lola Nikolaou». Η Λόλα ήταν σχολείο για εμένα, δέκα χρόνια συνεργάτης και μια φίλη που αγαπώ και φυσικά η γκαλερί «The Eye Altering» που συμπληρώνει ένα κενό στην πόλη, η Ελένη είναι πανέξυπνη επιχειρηματίας και θεωρώ ότι έχει λαμπρό μέλλον μπροστά της.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι… Τι υπέροχη ερώτηση, μακάρι να είχα απάντηση! Εκτός και αν μπορώ να αναφέρω ιστορικές φυσιογνωμίες που δεν ζούνε και δεν γνώρισα και ποτέ μου σε προσωπικό επίπεδο…

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι ο ζωολογικός κήπος. Ίσως επειδή πηγαίναμε εκεί τις Κυριακές με τους γονείς μου πριν χωρίσουν. Πολύ όμορφες αναμνήσεις. Έχω να πατήσω από παιδί εκεί.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι τα στενά στην περιοχή πάνω από τον Λευκό Πύργο. Έχουν ωραία ενέργεια και ιδιαίτερο κόσμο αλλά και ο πεζόδρομος της Ισαύρων.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ σε μία πολύ δύσκολη στιγμή μου στο παρελθόν, κάποιος μου είπε: «Αν ρίξεις ένα διαμάντι στη λάσπη, δεν χάνει την αξία του, απλά δεν φαίνεται». 

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι το να περπατάω στην πόλη! Συνήθως κάνω 8-25 χιλιόμετρα περπάτημα την ημέρα. Δεν οδηγώ, ούτε παίρνω τα μέσα, ούτε ταξί. Μου αρέσει πολύ να περπατάω. Με ηρεμεί. Αν δεις έναν ψηλό, με ωραίο πανωφόρι να κάνει «πασαρέλαση» στο κέντρο, τότε μάλλον θα είμαι εγώ.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη βρίσκεται στην παραλία. Γενικά με ηρεμεί πολύ η θάλασσα. Ίσως φταίει που είμαι Σκορπιός με Υδροχόο, δεν ξέρω. Είναι ένα σημείο με ένα μικρό φάρο στον Ναυτικό όμιλο. Όταν δεν βρίσκω θάλασσα, ψάχνω παρηγοριά στα συντριβάνια.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί έχει μια μελαγχολία, σαν να κουβαλάει όλο το βάρος από το παρελθόν της. Επίσης, οι άνθρωποι είμαστε ίσως πιο «έξω καρδιά» και πιο κοινωνικοί. Νομίζω, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις βρίσκουν ένα πιο εύπορο και υγιές περιβάλλον εδώ. Κυρίως όμως μου αρέσει λόγω θάλασσας. Όπου και αν κοιτάξεις, στο βάθος θα δεις θάλασσα.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν τα πεζοδρόμια. Μου έχει γυρίσει άπειρες φορές το πόδι. Σήμερα συγκεκριμένα, μου ξεκόλλησε η σόλα από την μπότα. Απορώ οι γυναίκες με τα τακούνια πως επιβιώνουν! Επίσης, θα επιθυμούσα επιτέλους να δω νέους ανθρώπους ως υπεύθυνους στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης γενικότερα.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο τολμηρή!

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Πανέμορφη, Προβλέψιμη, Mainstream.