Η Χριστίνα Τσότσιου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών της χρόνων στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στον Σχεδιασμό Μέσω Συστημάτων Η/Υ, ωστόσο δεν ασχολήθηκε ποτέ επαγγελματικά με το αντικείμενο, καθώς η καρδιά της «χτυπούσε» πάντοτε για τον πολυδιάστατο και μεθυστικό κόσμο του καφέ. Κάπως έτσι, πριν από λίγο χρόνια έγινε η δημιουργός και η owner του δεκαepτά café στην Αλεξάνδρου Σβώλου μαζί με τον συναίτερό της τον Γιώργο. Αν το επισκεφθείτε θα τη συναντήσετε εκεί και θα την καταλάβετε απευθείας, καθώς μόνο απαρατήρητη δεν μπορεί να περάσει. Λατρεύει τον σκύλο της, τη #rihannathepitbull, κι είναι φύσει αισιόδοξη, καταλήγοντας πως οι τελευταίες δοκιμασίες κατάφεραν να την κάνουν να μάθει καλύτερα τον εαυτό της. Αυτήν τη στιγμή μας μιλάει από την Τήνο, το αγαπημένο της νησί, όπου περνάει το φετινό της καλοκαίρι. 

Get to know her! 

Γεννήθηκα στην Ρωσία από όπου και κατάγεται η μητέρα μου. Δεν έχω πάρα πολλές αναμνήσεις καθώς δεν έζησα εκεί, θυμάμαι όμως κάποιες γλυκές χριστουγεννιάτικες εικόνες από τις χρονιές που επισκεπτόμασταν τους παππούδες μου. Μεγάλωσα στην Σίνδο της Θεσσαλονίκης, τόσο κοντά στην πόλη αλλά και τόσο μακριά. Πολλές όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, παίζοντας στη γειτονιά, δημιουργώντας φιλίες δυνατές που «άντεξαν» όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και όταν για επαγγελματικούς λόγους των γονέων μου χρειάστηκε να μετακομίσουμε στη Βουλγαρία. Ήταν τότε που η εφηβική καρδιά χτυπούσε στο κόκκινο, τα χρόνια του Λυκείου. Δεν έμεινα μακριά για καιρό όμως, τελειώνοντας το Λύκειο επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη.

Από μικρό παιδί λάτρευα τη μουσική, καθώς η μητέρα μου είναι μουσικός και μεγάλωσα με τα ακούσματα του κλασικού πιάνου, τις παλιές ευρωπαϊκές ταινίες, που συνηθίσαμε να βλέπουμε τα καλοκαιρινά απογεύματα με τους γονείς μου και τον αθλητισμό, συγκεκριμένα την επιτραπέζια αντισφαίριση και έπειτα το τένις.. και φυσικά ο καφές! Από πολύ μικρή ηλικία, έπινα όπως όλοι μας, κρυφά από τον καφέ της μαμάς.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι περίεργη. Όσες φορές με «πήρανε» μακριά της ήθελα να γυρίσω και όταν είμαι εδώ πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να φύγει μακριά της. Μάλλον ακόμη μία ιστορία αγάπης.

Η αγαπημένη μου γειτονία είναι η Αλεξάνδρου Σβώλου. Πολύ καιρό πριν ανοίξουμε το αγαπημένο 17, «έψαχνα» τους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Το όραμά μου ήταν να βρω μία Γειτονιά, στο κέντρο της πόλης! Σχεδόν 2 χρόνια αργότερα είμαι ακόμα πεπεισμένη αυτό είναι το μέρος που καλώ αγαπημένο.

Σπούδασα Σχεδιασμό Μέσω Συστημάτων Η/Υ. Δεν ασχολήθηκα όμως ποτέ πραγματικά, καθώς ήδη η καρδιά μου χτυπούσε για τον καφέ. Εργάστηκα χρόνια στον χώρο της εστίασης, όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους, αλλά γιατί μόνο αυτό ήθελα να κάνω.

Η εστίαση στη Θεσσαλονίκη είναι πολλά υποσχόμενη. Υπάρχουν τόσοι αξιόλογοι χώροι εστίασης, που μου ξυπνάνε έναν υγιή ανταγωνισμό. Δεν παύω όμως να οραματίζομαι μια Θεσσαλονίκη πιο Ευρωπαϊκή , όχι τόσο στο hospitality όσο στην εξειδίκευση.

Το dekaepta είναι όνειρο ζωής. Πίσω από κάθε επιχείρηση κρύβονται τόσοι φόβοι και ανασφάλειες, οι συνθήκες στην χώρα μας δεν ευνοούν απαραίτητα τους νέους ανθρώπους που τολμάνε να κάνουνε τέτοια όνειρα. Ένα παραπάνω για τις γυναίκες, που δυστυχώς ακόμα προσπαθούμε να αποδείξουμε τα αυτονόητα απέναντι σε μια, θα τολμήσω να πω, ανδροκρατούμενη «κοινωνία».

Η μεγαλύτερη μου επιτυχία στον επαγγελματικό τομέα φυσικά και θα πω πως είναι το dekaepta, αλλά και το γεγονός πως μου δόθηκε η ευκαιρία να διδάξω καφέ στη σχολή baracademy. Η πρώτη και πιο αξιόλογη κατά τη γνώμη μου σχολή barista&bartending στην Ελλάδα. Δίνουμε τις απαραίτητες γνώσεις και βάσεις σε ανθρώπους που αγαπάνε την εστίαση.

Νιώθω περήφανη γιατί κάποιες λάθος επιλογές του παρελθόντος δεν μπόρεσαν να «σκοτώσουν» τα όνειρά μου. Έχοντας δίπλα μου ανθρώπους που πίστεψαν σε εμένα και το όραμά μου, όπως ο συνέταιρος μου, ο Γιώργος που πίστεψε στην Χριστίνα, στις γνώσεις και την αγάπη της για τον καφέ. Νιώθω περήφανη για τους πελάτες μας, την γειτονιά μας και κυρίως τους συνεργάτες μας που αποτελούν τον πυρήνα του 17!

Δε μπορώ να ξεχάσω την πρώτη ημέρα που έφερα την σκυλίτσα μου, τη Rihanna, γνωστή και ως #rihannathepitbull, στο σπίτι. Αυτό το μικρό πλάσμα, που μου χάρισε απλόχερα τόση αγάπη μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου.

Διαφορετικότητα... Και εδώ δυστυχώς η ανθρωπότητα έχει αποτύχει παταγωδώς. Ό,τι είναι διαφορετικό, το φοβόμαστε και ό,τι φοβόμαστε αποφασίζουμε να το «πολεμήσουμε». Ίσως πολλές φορές να σκεφτόμαστε, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο; Δεν ξέρουμε όμως πως η απάντηση είναι, ναι, εμείς!

Το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις ξυπνήσω είναι να πιω τον καφέ μου! Χωρίς καφέ η μέρα δεν ξεκινάει. Όσο και να θέλω να μυηθώ πρωταγωνιστές ταινιών, σίγουρα δεν κάνω γυμναστική, δεν πηγαίνω για τρέξιμο, ούτε φτιάχνω το τέλειο πρωινό. Ακουστικά στα αυτιά, βόλτα με τη Rihanna και ίσως ένα κουλούρι από τον φούρνο της γειτονιάς.

Και το τελευταίο πριν κοιμηθώ τελευταίο είναι εδώ και 1,5 χρόνο το Netflix, διότι τότε το ανακάλυψα (γέλια). Μία συνήθεια μάλλον όχι και τόσο καλή, καθώς αντιλαμβάνομαι πως αν δεν δω έστω ένα επεισόδιο από την αγαπημένη μου σειρά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αγαπημένη σειρά είναι φυσικά άλλη κάθε φορά.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι κατά κάποιο τρόπο η «είσοδος» στην πόλη. Αυτό το συναίσθημα που είχα κάθε φορά που πλησιάζαμε όλο και περισσότερο, όταν ερχόμασταν διακοπές.

All time classic favorite spot στην πόλη είναι χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Θερμαϊκός! Ήταν και συνεχίζει να είναι από τα αγαπημένα μου μαγαζιά. Είναι το πρώτο μέρος που πηγαίνω τους έκτος Θεσσαλονίκης φίλους μου.

Η καθημερινότητά μου είναι χωρίς ωράρια, διότι είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Βρίσκομαι συχνά στο 17, αλλά σίγουρα δεν παραμελώ την κοινωνική μου ζωή. Οι βόλτες με αγαπημένους φίλους είναι σταθερό κομμάτι της καθημερινότητάς μου.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που θέλω πολύ να κάνω sky diving, αλλά πάντα άλλαζα γνώμη τελευταία στιγμή. Ίσως όντως μία μέρα να το τολμήσω.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι εννοείται αυτή της μαμάς μου, να μην φοβάμαι να ρισκάρω!

Θαυμάζω ίσως όπως όλοι μας ή έστω οι περισσότεροι, τη μαμά μου!

Ελευθερία νιώθω όταν κάνω βόλτες, χωρίς προορισμό με την vespa μου.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το κινητό και τα ακουστικά μου.

Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι η αγάπη και η υπερηφάνεια.

Χαρά της ζωής σημαίνει να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.

Μία από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι το facetiming με τη μαμά μου και να τσακώνομαι με τον αδερφό μου, που παρόλα αυτά αγαπώ και δεν θα τον άλλαζα με κανέναν!

Ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα προτιμώ τη θάλασσα!

Το ελληνικό καλοκαίρι είναι γεμάτο συναισθήματα που δε μπορείς να περιγράψεις. Πάντως το φετινό τα είχε όλα!

Για τις διακοπές μου βρίσκομαι στην Τήνο κι αυτή τη στιγμή κάθομαι σε μία αυλή της. Έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία το νησί αυτό! Τι να πρωτοπεί κανείς για τα χωριουδάκια, τους ανθρώπους, την φιλοξενία, την καθαριότητα, τις παραλίες και τη γαστρονομία αυτού του τόπου.

Το αγαπημένο μου νησί στην Ελλάδα είναι σίγουρα η Τήνος! Δεν είναι απλά ενθουσιασμός!

Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο είναι τα ταξίδια. Αναγκάστηκα να ακυρώσω αρκετά ταξίδια εντός κι εκτός χώρας... 

Μέσα στη περίοδο της καραντίνας έμαθα τον εαυτό μου καλύτερα και την Rihanna. Όχι πως ήμουν όλη μέρα σπίτι, καθώς εργαζόμουν κανονικά. Αλλά όλα μας τα απογεύματα τα περάσαμε παρέα.

Το πιο τρελό μου όνειρο είναι να μπορέσω να ζήσω σε διάφορα μέρη του κόσμου. Από λίγο σε κάθε μέρος, να γίνω ένα με τους κατοίκους της κάθε χώρας και να ζήσω την κουλτούρα της, όχι απλά σαν τουρίστας!

Ο άνθρωπος που θα ήθελα να συνεργαστώ είναι ο James Hoffmann. Είναι ο γκουρού του καφέ σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αλλά αυτός που θα ήθελα να πάω για ποτό είναι ξεκάθαρα με τα «Φιλαράκια».

Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι ένα ακόμη 17 στην πόλη μας! Τα υπόλοιπα είναι ακόμα μυστικό.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί ενώ είναι μεγάλη είναι ταυτόχρονα και μικρή. Μπορείς σχεδόν να την περπατήσεις όλη. Και αν χαθείς; Ρωτάς απλά πως κατεβαίνεις στην θάλασσα.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη θα ήταν η ανύπαρκτη καθαριότητα και η φύτευση δένδρων. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν, αν ήταν πιο πράσινη.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο... εναλλακτική.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις όμορφη, φιλόξενη και «νόστιμη».