Η Χριστίνα Μόσχου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Μόλις αποφοίτησε από το Κολλέγιο Ανατόλια αποφάσισε να μετακομίσει στις Βρυξέλλες, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία 7 χρόνια. Έχει ολοκληρώσει τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές της σπουδές στο UCL / LOCI των Βρυξελλών και πλέον ασκεί το επάγγελμα του αρχιτέκτονα. Παράλληλα με τα οικιστικά της projects ασχολείται με την ζωγραφική και το design. Έχει ήδη συνεργαστεί με διάφορες εταιρίες όπως την Mantililty για τη δημιουργία του μεταξωτού φουλαριού «Νύμφες», ή την Korres για το καλοκαιρινό αφιέρωμα στην Ελλάδα. Πρόσφατα ολοκλήρωσε μια καινούργια συλλογή σκαλιστών ελληνικών μαρμάρων και παράλληλα ετοιμάζει την έκθεση «Esthesis» που θα πραγματοποιηθούν στη Λιέγη 25/06 με 25/07. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που η περίοδος του lockdown είχε θετική επίδραση, καθώς τη βοήθησε να βάλει προτεραιότητες και να ασχοληθεί πολύ περισσότερο με τη μεγάλη της αγάπη, τη ζωγραφική.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα ανάμεσα σε Καλαμαριά και Νέα παραλία.

Η σχέση μου με την πόλη είναι μια σχέση εξ’αποστάσεως μιας και τα τελευταία 7 χρόνια ζω και εργάζομαι στις Βρυξέλλες. Παραμένει όμως και μια σχέση παντοτινή μιας και είναι η πόλη από την οποία κατάγομαι και φέρω μέσα μου οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι.

Από μικρό παιδί λάτρευα τη ζωγραφική με κάρβουνο, τις ταράτσες, τις θέες με ανοιχτούς ορίζοντες και τις άσκοπες βόλτες χωρίς προορισμό.

Η αγαπημένη μου γειτονιά τα Λαδάδικα, τόσο για τα γραφικά στενά και κτίρια, όσο για τη ζωντάνια της περιοχής λόγω της εστίασης.

Το κρυφό μου σημείο στην πόλη είναι μια ταράτσα στην Καλαμαριά με θέα το απέραντο γαλάζιο. Πήγαινα εκεί κρυφά (γιατί κανονικά απαγορευόταν η πρόσβαση) και καθόμουν με τις ώρες κυρίως τα βράδια ή μετά το σχολείο πριν γυρίσω σπίτι για να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου.

Σπούδασα στο πανεπιστήμιο UCL / LOCI των Βρυξελλών στο τμήμα αρχιτεκτόνων μηχανικών και αστικού σχεδιασμού. Οι σπουδές μου ακόνισαν την οπτική και την αισθητική. Τόσο τα αρχιτεκτονικά μου projects όσο και οι πίνακες μου ταυτίζονται με μια μινιμαλιστική προσέγγισή. Σε κάθε στάδιο της σύνθεσης αναζητώ τη γεωμετρία, την ισορροπία στην διαρρύθμιση και την αρμονία στις αναλογίες.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την τέχνη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η μητέρα μου αγαπάει και η ίδια πολύ την τέχνη και με ενθάρρυνε να ασχοληθώ με αυτήν από μικρή ηλικία. Θυμάμαι να ζωγραφίζω δίπλα της και να πηγαίνουμε σε μουσεία τέχνης σε κάθε ταξίδι. Πλέον, όλα αυτά έχουν γίνει συνήθειες της καθημερινότητάς μου. Όταν δεν ζωγραφίζω, βρίσκομαι σε εκθέσεις, παρακολουθώ σεμινάρια ή διαβάζω βιβλία και άρθρα. Νιώθω πολύ τυχερή που έχω τη βάση μου στις Βρυξέλλες, καθώς έχει μια πολιτισμικά πλούσια καλλιτεχνική σκηνή και εύκολη πρόσβαση στα πολιτιστικά δρώμενα άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Για μένα τέχνη σημαίνει έκφραση και ελευθερία.

Μέσα από τους πίνακες μου, μού δόθηκε η ευκαιρία να αναδιατυπώσω εμπειρίες και εικόνες από την Ελλάδα μέσα από ένα προσωπικό πρίσμα. Αν και οι πίνακες αντανακλούν βιώματα μου, μεταφέρουν θέματα και συμβολισμούς μιας πιο συλλογικής κουλτούρας που επιτρέπει την εύκολη ταύτιση του θεατή. Γραμμές, μοτίβα και σύμβολα εμπνευσμένα από αρχαιοελληνικά και μυθολογικά θέματα συνθέτουν μινιμαλιστικές αφηγηματικές σκηνές που είναι βαθύτατα επηρεασμένες τόσο από την χώρα στην οποία γεννήθηκα και τη χώρα στην οποία ζω. Αυτή η δυαδικότητα φανερώνεται έντονα στα έργα μου που φέρουν το παρελθόν και γεννιούνται από το παρόν, θολώνοντας χωροχρονικά τα όρια μεταξύ του αρχέγονου και το σύγχρονου, του πραγματικού και του φανταστικού.

Αντλώ έμπνευση από το σουρεαλιστικό και μεταφυσικό κίνημα. Μου αρέσει να απεικονίζω στιγμές που είναι αδύνατο να συμβούν στην πραγματική ζωή (με τον τρόπο της αναπαράστασής τους) - ωστόσο παραμένουν άμεσα συνδεδεμένες με αυτήν. Νομίζω ότι ο συμβολισμός είναι ένα από τα πιο δυνατά εργαλεία αφήγησης. Θέλω οι πίνακές μου να παραμένουν, σε κάποιο βαθμό, ανοιχτοί σε διαφορετικές ερμηνείες, βασισμένες στον τρόπο σκέψης του ίδιου του θεατή. Δεν με ενδιαφέρει απαραίτητα να υπαγορεύω ακριβώς τι εννοώ με το κάθε έργο, αν και συχνά έχω κάποια συγκεκριμένη αφήγηση στο μυαλό μου.

Ο χώρος τέχνης που ξεχωρίζω είναι το Bozar στο οποίο πηγαίνω συχνά. Κάθε φορά που επισκέπτομαι αυτόν το χώρο, φεύγω πιο πλούσια -είτε έχοντας δει μια καινούργια οπτική σε ένα θέμα που ήδη γνώριζα, είτε έχοντας ανακαλύψει τη δουλειά καλλιτεχνών που αγνοούσα.

Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης δεν είναι μόνο ένας. Αγαπώ εξίσου έργα των R. Magritte ή G. de Chirico όσο και μεγάλων καλλιτεχνών της νεότερης Ελλάδας όπως του Γ. Μόραλη ή του Γ. Γαίτη.

Οι πίνακες τους ήταν πάντα μια από τις κύριες πηγές αναφοράς για μένα. Ο καθένας με εμπνέει με διαφορετικό τρόπο, είτε πρόκειται για μαγευτική παλέτα χρωμάτων τους, είτε για τη σύνθεση και τη γεωμετρία τους, είτε για τον τρόπο με τον οποίο απεικονίζονται οι φιγούρες ή οι αρχιτεκτονικοί χώροι στα έργα τους.

Νιώθω περήφανη για τα όσα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα. Όταν έφυγα στο εξωτερικό στα 18 μου, δεν μιλούσα τα γαλλικά όπως σήμερα, δεν ήξερα κανέναν φτάνοντας στο πανεπιστήμιο και η σχολή ήταν πολύ απαιτητική με πολλά ξενύχτια (όσοι έχουν σπουδάσει αρχιτεκτονική καταλαβαίνουν). Κι όμως τέλειωσα τη σχολή με διάκριση χωρίς να χάσω ούτε χρονιά, πλέον δουλεύω στα γαλλικά και έχω χτίσει εδώ αναμνήσεις και σχέσεις ζωής που καθιστούν το Βέλγιο δεύτερο σπίτι μου.

Η μεγαλύτερη μου επιτυχία είναι το γεγονός ότι έχω «χτίσει» μια καθημερινότητα που δεν θυμίζει ρουτίνα. Κάθε μέρα μαθαίνω ή κάνω και κάτι καινούργιο –μέσα από νέα projects ή μέσα από νέες συνεργασίες.

Η καθημερινότητα μου είναι γεμάτη. Ειδικά αυτήν την περίοδο. Eτοιμάζω την έκθεση μου στην Λιέγη μέσα στον Ιούλιο -παράλληλα με τα αρχιτεκτονικά μου projects. Το πρόγραμμα είναι απαιτητικό όμως είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη και περιμένω με ανυπομονησία τα εγκαίνια.

Θαυμάζω τους ανήσυχους και εργατικούς ανθρώπους. Αυτούς που έχουν τη θέληση και κυρίως το πείσμα να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο. Ευτυχώς έχω την τύχη να περιτριγυρίζομαι από πολλούς τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι καθημερινά αποτελούν πηγή έμπνευσης για εμένα.

Το πιο δυνατό συναίσθημα όταν βλέπεις κάτι που έχεις οραματιστεί να παίρνει μορφή.

Μία από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι οι γραπτές λίστες. Από τη μία με βοηθάνε να θυμάμαι τι έχω να κάνω μέσα στην ημέρα ή την εβδομάδα και από την άλλη με δίνουν τεράστια ικανοποίηση όταν σβήνω κάτι που έχει τελειώσει.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το κινητό μου (δυστυχώς) και ως προέκταση τα ακουστικά μου. Ακούω μουσική, ασταμάτητα και παντού όταν είμαι μόνη.

Το χρώμα που αγαπώ αρχικά θα απαντούσα το μπλε αλλά νομίζω περισσότερο είναι το άσπρο. Το συνειδητοποίησα μέσω την ζωγραφικής. Τα χρώματα που φτιάχνω πάντα έχουν ως βάση το άσπρο.

Χαρά της ζωής σημαίνει θετικότητα και ελευθερία κινήσεων. Νομίζω το 2020 που τα στερηθήκαμε καταλάβαμε και πόσο δεν πρέπει να τα παίρνουμε δεδομένα.

Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο είναι να περπατάω ξέγνοιαστη στο δρόμο χωρίς μάσκα, μια μεγάλη αγκαλιά χωρίς αμηχανία και ένα διπλό πάρτι γενεθλίων με πολύ κόσμο για να αναπληρώσω τη χρονιά που δε γιόρτασα όπως υπολόγιζα.

Μέσα στη περίοδο της καραντίνας έμαθα να βάζω προτεραιότητες. Αυτή η πρωτόγνωρη για όλους εμπειρία, προσωπικά μου χάρισε χρόνο να σκεφτώ, και κυρίως να δημιουργήσω. Η πανδημία ήταν η κινητήριος δύναμη που με ώθησε να ασχοληθώ με τη ζωγραφική πιο εντατικά και πιο συστηματικά.

Για το καλοκαίρι σχεδιάζω να ξεκουραστώ. Θα γυρίσω στην Ελλάδα για να περάσω χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου που μου έχουν λείψει αφάνταστα, να γεμίσω μπαταρίες και να χαλαρώσω.

Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι σίγουρο πως δεν θα καταλήξουν ακριβώς όπως τα έχω φανταστεί. Ποτέ δεν ξέρεις πως θα τα φέρουν οι καταστάσεις, ποιους ανθρώπους θα γνωρίσεις στην πορεία και τι ευκαιρίες θα έρθουν στο δρόμο σου. Ένας μαθηματικός στο σχολείου μου είχε πει : «οποιαδήποτε μορφή κίνησης, είτε προς τα μπρος , είτε προς τα πίσω είναι προτιμότερη από το να μένεις στάσιμος». Σημαντικότερο από τα σχέδια είναι να είσαι ενεργός.

All time classic αγαπημένο μου μαγαζί στην πόλη είναι το Fragile – ταράτσα το καλοκαίρι και το la doze το χειμώνα.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η νέα παραλία με διαφορά. Μετά τη διαρρύθμιση που έκανε ο Δήμος για εμένα είναι από τα ομορφότερα σημεία της πόλης. Κάθε φορά που κατεβαίνω ή γυρίζω από το κέντρο τη διασχίζω με τα πόδια και χαζεύω τον κόσμο. Είναι ένα μέρος της πόλης που ζει καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας και αυτό το κλίμα με γεμίζει χαρά.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι παραθαλάσσια. Η αίσθηση του νερού μέσα στην πόλη είναι αξία ανεκτίμητη.

Αλλά με ενοχλεί γιατί πολλά σημεία της είναι παραμελημένα, όπως για παράδειγμα πολλά νεοκλασικά αρχοντικά που μένουν αναξιοποίητα.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη θα ήταν σχεδόν όλες τις προσόψεις των κτιρίων κατά μήκος της νέας παραλίας (για αρχή). Νομίζω η πρώτη ανακαίνιση της εικόνας της πόλης θα ξεκινούσε από τις πολυκατοικίες που κοιτάζουν θάλασσα.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο καθαρή, πράσινη και καλύτερα πεζοδρομημένη.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις μαγεία, ζωντάνια, ρομαντισμός.