Η development coordinator του Κολλεγίου Ανατόλια είναι πολλά περισσότερα από όσα αποκαλύπτει ο επαγγελματικός της τίτλος, οικεία σε εμάς που τη γνωρίζουμε εδώ και χρόνια, μια πηγή έκπληξης για όσους τη συναντούν πρώτη φορά! Με μακρά πορεία στον χώρο των περιοδικών, δημοσιογράφος, instagramer με πολύ ιδιαίτερη ματιά, φαν των εναλλακτικών φωνών και των ρομαντικών ψυχών, υπέρμαχος της τέχνης και της ομορφιάς αλλά και μια σύγχρονη, δυναμική γυναίκα με πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους ενδιαφέροντα.

Παρακάτω μας ξεναγεί στην πόλη που γεννήθηκε, ζει και αγαπά, μέσα από τα μάτια της... 

Γεννήθηκα στο κέντρο της πόλης, κοντά στον Λευκό Πύργο. Τη δεκαετία του ’70 έπαιζα με τα παιδιά της γειτονιάς στους δρόμους του κέντρου, που νιώθαμε ότι μας ανήκουν. Γνωρίζαμε όλα τα μικρομάγαζα της περιοχής και νιώθαμε απόλυτα ασφαλείς. Είχαμε την πολυτέλεια να μπορούμε να κυκλοφορούμε από πολύ μικροί μόνοι μας. Όταν μπήκα στην εφηβεία, η απαξιωμένη τότε παραλία έγινε για μένα ο αγαπημένος τόπος περισυλλογής, συζητήσεων, ρομάντζου κλπ. Η αγάπη μου για το πολύβουο κέντρο ξεκίνησε στην παιδική μου ηλικία και κρατάει ακόμη…

Μετά από ένα «διάλειμμα» είκοσι χρόνων στην ανατολική πλευρά της πόλης, τα τελευταία 4 χρόνια επέστρεψα στην καρδιά του κέντρου και είμαι πανευτυχής. Ωστόσο, θα ήθελα κάποια στιγμή να μετακινηθώ λίγο πιο ψηλά, στην περιοχή της Φιλίππου, την οποία βρίσκω ιδιαίτερα γοητευτική. Το γεγονός ότι βρίσκεται σε μία διαρκή εξέλιξη, ότι είναι πλημμυρισμένη από νέο κόσμο, ότι γειτνιάζει με την αρχαία αγορά και με την Άνω Πόλη την κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.

Όταν ήμουν παιδί, δεν είχα ιδέα τι ήθελα να γίνω. Έτσι βρήκα την ιδανική λύση: Πήγα στο ACT (τότε SBALA) και σπούδασα Liberal Arts. Μέσα από την ευρύτητα των μαθημάτων και τους καταπληκτικούς καθηγητές που είχα την τύχη να έχω, άνοιξαν οι ορίζοντές μου και αγάπησα τη μάθηση. Έμαθα να αγαπώ την Ιστορία, γνώρισα την Ψυχολογία, την Αρχαιολογία κι ερωτεύθηκα την Ιστορία Τέχνης. Συνέχισα με ένα μεταπτυχιακό σε Communication & Image Studies στο University of Kent με τη σκέψη να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Ελλάδα και να κάνω την πιο πρωτοποριακή εκπομπή τέχνης. Η ζωή -και ο έρωτας- όμως με πρόλαβαν, οπότε έναν χρόνο μετά βρισκόμουν ήδη παντρεμένη και με το πρώτο μας παιδί στη Γλασκόβη, όπου ξεκίνησα να κάνω MBA στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από 3 χρόνια, ξεκίνησα το υπέροχο ταξίδι της δημοσιογραφίας στο Close Up.

Μπήκα στον χώρο των περιοδικών το 1999, και τότε ήταν ακόμη μια πολύ ωραία εποχή για τα περιοδικά. Πολυπληθής ομάδα (μαλώναμε για το ποιος θα πρωτοκάνει τα θέματα), μεγάλες παραγωγές, πολύωρες συσκέψεις με ουσία και η αρχή από πολλές βαθιά ριζωμένες φιλίες. Τα καλύτερα επαγγελματικά μας χρόνια τα περάσαμε στα γραφεία του Αγγελιοφόρου στην Τσιμισκή, όπου το κέφι, τα γέλια, οι πλάκες και η δημιουργικότητα αναμειγνύονταν με νέες λέξεις που εφευρίσκαμε για τους τίτλους των lifestyle άρθρων που υπογράφαμε. Όλα αυτά μπορεί να μου μοιάζουν πλέον άκαιρα και σίγουρα μακρινά, ωστόσο εγώ κρατάω 16 ρομαντικά χρόνια που νιώθω απόλυτα τυχερή που τα έζησα.

Από τον χώρο της δημοσιογραφίας στη συνέχεια πέρασα στο marketing. Παρά την ελάχιστη, πρότερη εμπειρία μου στον χώρο, η Axel, όπου εργάστηκα ως marketing manager, ήταν για μένα ένα μεγάλο και δύσκολο σχολείο. Φεύγοντας από εκεί, δύο χρόνια μετά, για να πάω στο Κολλέγιο Ανατόλια, ήξερα πλέον ότι όλα είναι θέμα θέλησης. Όλα μαθαίνονται και όλα μπορούν κάπου να μου φανούν χρήσιμα. Το Ανατόλια το αγαπούσα ανέκαθεν. Από μαθήτρια ακόμη (της Γερμανικής Σχολής) έκανα κοπάνες για να πάω να παρακολουθήσω έναν εμπνευσμένο καθηγητή αγγλικών να παραδίδει Σαίξπηρ. Στη συνέχεια γνώρισα το σχολείο ως μητέρα και το αγάπησα ακόμη πιο ουσιαστικά. Σήμερα, από τη θέση του development coordinator, έχω τη μεγάλη χαρά να εργάζομαι για ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που αλλάζει τη ζωή των μαθητριών και των μαθητών του. Είμαι περήφανη να το εκπροσωπώ μέσα από τη συγκεκριμένη θέση κι ενθουσιασμένη που μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω και πάλι κάτι καινούριο, αναζητώντας τη στήριξη δωρητών για τους σκοπούς και το όραμα του Ανατόλια.

Μία πολύ σημαντική στιγμή για μένα στη μέχρι σήμερα πορεία μου ήταν όταν, περνώντας από τη θέση της συντάκτριας, της διευθύντριας μόδας και μετά της αρχισυντάκτριας, ανέλαβα τη διεύθυνση του Close Up. Παρόλα τα προβλήματα που ακολούθησαν –καθώς είχε ήδη ξεκινήσει η καθοδική πορεία για την ιλουστρασιόν εκδοχής της ζωής στην Ελλάδα- δε μετανιώνω λεπτό για την απόφασή μου να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα για την ομάδα που είχαμε δημιουργήσει.

Είχα την τύχη να γνωρίσω πάρα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους: καλλιτέχνες, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, επιχειρηματίες. Νομίζω ότι η ποιότητα της Άλκης Ζέη, όπως και η στιγμή που μιλούσα σε ένα από τα είδωλα της εφηβείας μου (στον Nick Rhodes των Duran Duran) θα μου μείνουν αξέχαστα.

Τα βράδια μπορεί να με συναντήσει κανείς κυρίως στο Brooklyn, στην Προξένου Κορομηλά, το οποίο αισθάνομαι σαν δεύτερο σπίτι μου, στο Έλξατε, στο Baus, στο Ύψιλον, στο De Facto όταν χειμωνιάζει και όπου αλλού η μουσική δεν είναι τυχαία και ο κόσμος δεν είναι περαστικός.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Ολύμπιον, γιατί είναι γεμάτο από τις μαγικές εικόνες των ταινιών που έχω απολαύσει εκεί.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Roots, που εκτός από καταπληκτικά χορτοφαγικά πιάτα, έχει πάντα τέλεια μουσική. Μου αρέσουν επίσης Το Μαιτρ και Μαργαρίτα και η Μούργα, γιατί έχουν εξαιρετικό φαγητό, ωραία ατμόσφαιρα και χαλαρό κόσμο, όπως και το Βαρύ Πεπόνι και το Νάμα. Τέλος, το Βήτα είναι ένας υπέροχος χώρος με πάντα ποιοτικό φαγητό.

Τώρα που καλοκαίριασε μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να πηγαίνω στον πιο χαριτωμένο κινηματογράφο της πόλης, στον "Άλεξ" στην Ολύμπου.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη μπορεί να μην είναι καθόλου μυστικό, αλλά έχει την πιο άμεση επίδραση πάνω μου: Η Παραλία, έτσι όπως την οραματίστηκαν και τη δημιούργησαν οι αγαπημένοι μου αρχιτέκτονες Πρόδρομος Νικηφορίδης και Bernard Cuomo, είναι αυτό που κάνει τη Θεσσαλονίκη να ξεχωρίζει κι εμένα να ξεχνάω ό,τι με απασχολεί και να θυμάμαι ό,τι έχει πραγματικό νόημα.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η εγγύτητα στις αποστάσεις, μεταξύ των ανθρώπων, η εγγύτητα με το υδάτινο στοιχείο. Η μητέρα μου λέει ότι αν δε γνωρίσεις ένα μέρος, δεν μπορείς να το αγαπήσεις. Έτσι, μαζί της έχω γνωρίσει ένα σωρό γειτονιές –την Ευαγγελίστρια, τα στενά της Άνω Πόλης, που -όπως λέει και η ίδια- σε κάθε βόλτα μας, θα σου ανακαλύψουν κι έναν νέο θησαυρό, τη γειτονιά γύρω από τους 12 Αποστόλους. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι η ομορφιά υπάρχει παντού στην πόλη, αρκεί να την αναζητήσεις. Η Θεσσαλονίκη κρύβει αμέτρητους όμορφους δρόμους με απρόσμενες ιστορίες έρωτα, προδοσίας και ιστορίας. Εδώ έγραψαν μεγάλοι λογοτέχνες και ποιητές και από εδώ ξεκίνησαν αγαπημένα μου γκρουπ, όπως οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά. Δε θα ήθελα να ζω σε καμία άλλη πόλη στον κόσμο. Η ανθρώπινη διάστασή της, η φυσική της ομορφιά, η ιστορία που είναι έκδηλη σε τόσο όμορφα κτίρια και μνημεία, μαζί με το γεγονός ότι αφήνουμε, με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, τον συντηρητισμό πίσω μας, με κάνουν πολύ χαρούμενη κάθε μέρα.

Η πόλη θα μπορούσε να είναι κούκλα εάν κάποιος κατάφερνε επιτέλους να λύσει το πρόβλημα της καθαριότητας κι εάν είχε ένα όραμα για ένα νοικοκύρεμα της πόλης. Όπως ο Γιάννης Μπουτάρης μαζί τον Σπύρο Πέγκα κατάφεραν να «ανοίξουν» την πόλη προς τα έξω, έτσι τώρα χρειάζεται να έρθει κάποιος που να έχει το όραμα να συμμαζέψει την ίδια την πόλη. Κάποιος που δίνει σημασία στη λεπτομέρεια, χωρίς να χάνει τη μεγάλη εικόνα. Κάποιος που να μας εμπνεύσει όλους να αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπία και να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε για κάτι περισσότερο από τον προσωπικό μας χώρο.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν αναπάντεχη, ζωντανή, πολυπρόσωπη.