Ο δημοσιογράφος Γιώργος Τούλας, δημιουργός του free press Parallaxi και ιδρυτής της πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκη Αλλιώς, μιλάει για όσα αγαπάει στην πόλη αλλά και για τις παθογένειές της που θα ήθελε να αλλάξει και αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, σε ποια γειτονιά θα ήθελε να ζήσει.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Τούμπα του τέλους του 1960. Ήταν μια λαϊκή γειτονιά της πόλης, γεμάτη βιοτεχνίες, αλάνες, κρυψώνες και γνωστούς. Πήγα σχολείο σε ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία της πόλης, το πρώτο λύκειο Τούμπας, με 1300 μαθητές, που όταν πήγαιναν εκδρομή στη Νέα Ελβετία, όταν έφτανε ο πρώτος στη σειρά ο τελευταίος ξεκινούσε από την Παπάφη. Η μυθολογία της γειτονιάς εγγράφηκε εντός μου και ανασύρεται με πολλές ευκαιρίες.
Θα ήθελα κάποτε να ζήσω στο ιστορικό κέντρο της πόλης, στην περιοχή της Ρωμαϊκής Αγοράς. Με γοητεύει το απομεινάρι της ιστορίας που βρίσκεται εκεί διάσπαρτο και η γειτνίαση με όλα τα πράγματα της ζωής του κέντρου, καθώς η Θεσσαλονίκη σε αντίθεση με την Αθήνα, ας πούμε, διαθέτει ένα κέντρο που δεν νεκρώνει, όταν νυχτώνει.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Στην Ε΄δημοτικού αποφασίσαμε με τον επιστήθιο φίλο μου τον μακαρίτη Νίκο Σαρρόπουλο εκείνος να γίνει ηθοποιός κι εγώ δημοσιογράφος. Και το τηρήσαμε. Με ενδιέφερε πάντα η αναζήτηση, η γραφή, η έρευνα, η άποψη. Διάβαζα μανιωδώς εφημερίδες και περιοδικά και άκουγα ραδιόφωνο από παιδί κάθε μέρα. Σπούδασα πολιτικές επιστήμες και πήρα ειδίκευση στα ΜΜΕ. Η συνέχεια είναι γνωστή. 30 χρόνια ραδιόφωνο κάθε μέρα, εφημερίδες, περιοδικά και τα τελευταία χρόνια site.
Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η Νέα Παραλία. Η ανάπλαση της είναι το μεγαλύτερο δώρο που έγινε σε αυτή την πόλη εδώ και πολλές δεκαετίες. Έχοντας ζήσει την εγκατάλειψη της παραλίας για πολλά χρόνια, που είχε καταντήσει να είναι μόνο ο δρόμος των bypass, όσων είχαν δηλαδή πρόβλημα καρδιάς και την περπατούσαν, με όλους τους υπόλοιπους να την έχουν εγκαταλείψει, ένοιωθα μια θλίψη. Στην πρώτη δράση του Θεσσαλονίκη Αλλιώς οργανώσαμε ένα μεγάλο πρόγραμμα με δράσεις σε όλα τα πάρκα της. Γιόγκα, καποέιρα, ταιτσί κλπ. Ήταν η πρώτη φορά που ζωντάνευαν έτσι. Το 2010.
Μπορεί να με συναντήσει κανείς στο ραδιόφωνο το πρωί και στην parallaxi αργότερα. Λατρεύω την οδό Παπαμάρκου που είναι τα γραφεία της parallaxi. Είναι η ιστορία της πόλης παντρεμένη με την ανησυχία των δημιουργικών μυαλών του σήμερα.
Στους χώρους τέχνης ηρεμώ και ανανεώνομαι, τα μουσεία της πόλης είναι τόσο γαλήνια σημεία και αναζωγονητικά. Αγαπώ και τη Nitra Gallery στη Φιλίππου, γιατί την έζησα από τη σύλληψη της μέχρι τη γέννηση της.
Το αγαπημένο μου εστιατόριο; Είναι πολλά. Όμως συναισθηματικά θα έλεγα τη Νέα Φωλιά, γιατί εντός της έχω περάσει με φίλους υπέροχες στιγμές. Ένα απλό φαγητό εξελισσόταν σε απίστευτο γλέντι.
Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να παίρνω ένα καφέ από το Roots της γωνίας και να σταματώ καμιά φορά στη φίλη μου Τούλα Ρεσινιώτου για την πιο θεϊκή πίτα του κόσμου, με όλες τις τύψεις των παραπάνω κιλών.
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ κυρίως εστιατόρια με φίλους. Οι εποχές που γυρνούσα στα bar είναι ωραίες αλλά μακρινές.
Το «καταφύγιό» μου στην πόλη είναι καμιά βόλτα στο ανατολικό παράκτιο μέτωπο, όταν βρίσκω λίγο χρόνο, που είναι ακόμα ιδανικό για μια βόλτα.
Η δημοσιογραφία, πιστεύω, ότι με έκανε πιο ψιλιασμένο, πιο ανήσυχο, λιγότερο εφησυχασμένο. Με έβαλε σε διαδικασία αναζήτησης και ψαξίματος.
Βρίσκω τη νέα εποχή της δημοσιογραφίας (new media) εξαιρετικά συναρπαστική καθώς σου δίνει ευκαιρίες και πηγές που δεν είχες. Θέλει, όμως, προσοχή και αξιολόγηση του τι βρίσκει κανείς. Μπορεί να την πατήσεις πολύ εύκολα.
Την πρόσφατη δράση της Πυρκαγιάς την εμπνεύστηκα πέρσι, όταν διαπίστωσα, ότι πλησίαζε η επέτειος των 100 χρόνων μιας καταστροφής που σήμανε την αρχή και το τέλος της παλιάς πόλης. Αν ξεκινούσα σήμερα γνωρίζοντας, ότι θα ερχόταν 35 χιλιάδες άνθρωποι να την παρακολουθήσουν, θα προσπαθούσα να εξασφάλιζα περισσότερη θέαση για περισσότερους ανθρώπους. Ήταν ένας άθλος το πως καταφέραμε να διαχειριστούμε ένα τέτοιο πλήθος που μετακινούνταν στον αστικό ιστό χωρίς να ανοίξει μύτη…
Την ομάδα του Θεσσαλονίκη Αλλιώς τη σκέφτηκα το 2010, όταν έψαχνα έναν τρόπο να γιορτάσουμε τα 20 χρόνια της parallaxi που μόλις είχαν συμπληρωθεί. Κάτι που να μην ήταν ένα πάρτι, ας πούμε, αλλά ένας τρόπος στην αρχή της Κρίσης να δείξουμε πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε την πόλη μας και πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε τους αναγνώστες μας να την αντιληφθούν αλλιώς. Αντιπρόταση για την ονομασία, όχι, δεν υπήρχε, γιατί μας άρεσε όλους και γιατί οι Dolphins έπαιξαν εξαιρετικά με την οπτική του ταυτότητα που δείχνει το παχύ λάμδα της πόλης να αλλάζει πορεία. Ξεκίνησε για να είναι ένα αστικό πείραμα 2 ημερών και έγινε ιστορία 7 χρόνων με σχεδόν πενήντα μικρές ή μεγάλες δράσεις στη Θεσσαλονίκη, το Στρασβούργο και τη Στουτγκάρδη.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει, ότι γεννιούνται διαρκώς νέες ομάδες, προσπάθειες, σπίθες που μας κρατούν σε εγρήγορση. Διανύουμε, πιστεύω, μια πολύ ζωντανή εποχή και αυτό μου δημιουργεί αισιοδοξία. Μου αρέσει ένας νέος κοσμοπολιτισμός, παιδιά που ταξιδεύουν παντού και επιστρέφουν με ιδέες που κάνουν πράξη. Μου αρέσει που χαιρετιούνται στο δρόμο άνθρωποι, που συναντιούνται τυχαία. Μου αρέσει που ο ορίζοντας της πόλης δεν είναι ποτέ ίδιος, και κάθε απόγευμα είναι ένα υπερ-θέαμα.
Στην πόλη θα ήθελα να αλλάξω τη μπαγιατίλα και τη μίρλα, την αντίληψη για το δημόσιο χώρο, την παραίτηση των κυβερνώντων και των κυβερνώμενων. Το δε βαριέσαι.
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν: Δοτική, Γκρινιάρα, Υπερήφανη.
Αν θα έπρεπε πάλι να την παρομοιάσω με ένα γνωστό έργο τέχνης, αυτό θα ήταν οι Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου. Δεν είναι τυχαίο, ότι βρήκαν τη θέση τους για πάντα.
Φωτογραφία πορτρέτου: Άρης Ράμμος
