Η συμβολαιογράφος Έλενα Ζαφειρίου μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια της...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα εφηβικά μου χρόνια στις Σέρρες, αστική επαρχιακή πόλη, μία ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Από μικρό παιδί, όμως, αυτή η «θαλασσινή» πόλη πάντα με γοήτευε, παρ’ ότι η πατρίδα μου ήταν άλλη. Θυμάμαι με πόση λαχτάρα και ανυπομονησία περίμενα να φτάσει η στιγμή του μαγικού ταξιδιού προς αυτήν, την περίοδο της κοσμοπολίτικης Διεθνούς Εκθέσεως και για πόσες μέρες κρατούσα τη λάμψη της στα παιδικά μου μάτια. Από τότε τη λάτρεψα, κυριολεκτικά.  

Στα 18 μου σαν φοιτήτρια της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εγκαταστάθηκα μόνιμα και δεν την εγκατέλειψα ποτέ. Σπουδάστρια, επαγγελματίας, μητέρα, όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου τα βίωσα και τα βιώνω εδώ.

Εδώ και 30 χρόνια ζω και μοιράζω την καθημερινότητά μου στο κέντρο και σ' ένα από τα πιο όμορφα προάστια, το Πανόραμα. Το επέλεξα σαν τόπο κατοικίας, γιατί για μένα ποιότητα ζωής σημαίνει να μπορείς, έστω και για λίγο, να απολαμβάνεις τη φύση και να αφουγκράζεσαι τους παλμούς της μακριά από την ένταση, κάτι που προσφέρει απλόχερα η πανοραμική -στην κυριολεξία- αυτή τοποθεσία. Δεν κρύβω, όμως, ότι και η διαφορετική οπτική της Θεσσαλονίκης από ψηλά, την ώρα της ανατολής, με τον χιονισμένο Όλυμπο στην κυριολεξία να κρέμεται πάνω από τον Θερμαϊκό, και την ώρα του δειλινού, όταν πια η νυχτερινή φωτισμένη πόλη παίρνει μία «εξωπραγματική» διάσταση, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δε θα άλλαζα ποτέ τον τόπο διαμονής μου.

Όταν ήμουν παιδί -με μία φαντασία που κάλπαζε ασταμάτητα- αγαπούσα πολύ να γράφω ιστορίες και να τις εικονογραφώ. Όνειρό μου ήταν να αποτυπώνω στο χαρτί όμορφα πράγματα και να ζωγραφίζω τις σκέψεις μου, να γίνω συγγραφέας και εικονογράφος μαζί. Όμως, τελικά, με κέρδισε η Νομική. Η συμβολαιογραφία ήρθε φυσιολογικά. Πάντοτε ήθελα να ασκώ τη Νομική μακριά από τις δικαστικές αίθουσες και τις νομικές αντιδικίες. Η συμβολαιογραφία μου πρόσφερε ακριβώς αυτό: την άσκηση της νομικής επιστήμης εξειδικευμένα, με αντικείμενο κατά κύριο λόγο τις προσωπικές και περιουσιακές σχέσεις των ανθρώπων και τη διασφάλιση αυτών, μακριά από δικαστικές μάχες.  

Αυτό που αγαπάω περισσότερο στη δουλειά μου, είναι να αισθάνομαι τους ανθρώπους που απευθύνονται σε εμένα ότι νιώθουν ασφαλείς και προστατευμένοι σε  κάθε τους οικογενειακό και περιουσιακό πρόβλημα. Όταν ο συμβολαιογράφος γίνεται «μέλος» των οικογενειών των πελατών του, αυτό είναι πραγματικά η μεγαλύτερη επιτυχία. Νομίζω, ότι ως ένα βαθμό το 'χω επιτύχει και είναι για μένα η μεγαλύτερη προσωπική μου ικανοποίηση.   

Η πρόκληση που θέλω να ξεπεράσω στο μέλλον είναι να ασχοληθώ με αυτό που ονειρευόμουν από παιδί, με τη λογοτεχνική συγγραφή. Το να γράψω είναι κάτι που με συναρπάζει, κάτι που το θεωρώ δημιουργία, πνευματικό "τοκετό". 

Μία στιγμή που ένιωσα πραγματικά περήφανη στην καριέρα μου είναι η πραγματοποίηση- μετά από μακροχρόνιες δυσκολίες- ενός συμβολαίου με το οποίο διένειμα μία οικογενειακή περιουσία σε τέσσερα αδέρφια, που επί χρόνια δεν διατηρούσαν καμία μεταξύ τους επαφή. Το αποτέλεσμα, όσο παράξενο κι αν ακουστεί, ήταν να επανενωθεί η οικογένεια και να ξαναβρεί τις ισορροπίες της. Από τότε τα αδέλφια πάντοτε με επισκέπτονται και με συμβουλεύονται από κοινού. Είναι η μεγαλύτερη ηθική μου αμοιβή. 

Το αγαπημένο μέρος μου στην πόλη είναι η πλατεία Άθωνος και τα στενάκια που ξεκινούν απ' αυτήν και οδηγούν στις γραφικές αγορές της Θεσσαλονίκης με τα μπαχαρικά, τα λουλούδια, τους ξηρούς καρπούς, τα μανάβικα, τα παραδοσιακά ψαθοποιεία. Βρίσκεται δίπλα στο γραφείο μου και με συναρπάζει να περπατάω στα πλακόστρωτά της, χαζεύοντας τα καφενεδάκια και τα ουζερί της και τον νεαρόκοσμο που την κατακλύζει.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς κυρίως το Σάββατο το πρωί, που είναι και η ημέρα απόλυτης προσωπικής ελευθερίας, στο παραλιακό καφέ του ξενοδοχείου Daios. Η μοναδική θέα της παλιάς παραλίας της πόλης από εκεί, άλλοτε μέσα σε «κινηματογραφική» ομίχλη κι άλλοτε διάφανη μετά από έναν παγωμένο Βαρδάρη, είναι η ιδανικότερη εικόνα για να ξεκινήσει όμορφα το Σαββατοκύριακο.      

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στις  αίθουσες του οποίου έχω ζήσει συγκλονιστικές παραστάσεις, τόσο με την παλιά του ιστορική μορφή όσο και με τη σύγχρονη. Αποτελεί για τη Θεσσαλονίκη ιστορικό θεσμό και φυτώριο ταλαντούχων νέων ηθοποιών.

Μία από τις καθημερινές μου συνήθειες, μόλις ξεκλέψω λίγο χρόνο, είναι μία ημίωρη βόλτα στις γειτονιές της παλιάς Θεσσαλονίκης. Η βόλτα αυτή με ταξιδεύει σε άλλη εποχή, με συνεπαίρνει και μου δίνει θετική ενέργεια για να ολοκληρώσω ιδανικά την ημέρα μου. Άλλες φορές προτιμώ να ανηφορίζω από την οδό Αγίας Σοφίας, περνώντας από την πανέμορφη Εκκλησία της Αχειροποίητου, να ακολουθώ την οδό Φιλίππου, να διασχίζω το κομμάτι της Πλατείας Αριστοτέλους στο ύψος της Εγνατίας -είναι μοναδικής ομορφιάς αυτό το τμήμα της πλατείας- και να ανηφορίζω την Τοσίτσα, χαζεύοντας τα παλαιοπωλεία της. Άλλες φορές πάλι, απολαμβάνω την κάθοδό μου προς το Λευκό Πύργο, περνώντας από ιστορικά κτίρια της πόλης, όπως την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, το ΚΘΒΕ και τη Λέσχη Φρουράς Θεσσαλονίκης, και καταλήγω στην πιο αξεπέραστη βόλτα, αυτήν που εκτείνεται στην παλιά παραλία.

Η ιδέα μιας κινηματογραφικής προβολής δίπλα στη θάλασσα στις κινηματογραφικές αίθουσες του Λιμανιού ή στο πανέμορφο κτίριο του κινηματογράφου Ολύμπιον και μετά ο σχολιασμός της, με ένα ποτήρι κρασί με καλούς φίλους, είναι η ιδανική βραδινή έξοδος για μένα.

Αγαπημένο μου εστιατόριο και μοναδικό στο είδος του είναι το διαχρονικό Clochard στην Προξένου Κορομηλά. Ένα εστιατόριο που εδώ και 40 χρόνια διατηρεί υψηλή ποιότητα και μοναδικές γεύσεις, που το αγαπώ, όχι μόνο για το φαγητό του, αλλά και γιατί με δένει μία μοναδική φιλία με τους ιδιοκτήτες του και αγαπημένους μου φίλους, τον Γιώργο, τη Λένα και τον γιο τους, Αλέξανδρο Βασίλογλου, που συνεχίζει με την ίδια αγάπη το επάγγελμα αυτό.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι ο κήπος της εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου, στη συμβολή των οδών Φιλικής Εταιρείας και Δ. Μαργαρίτη. Είναι ο μυστικός μου κήπος που περιστοιχίζεται από ψηλές οικοδομές, κι όμως, μέσα στα λίγα τετραγωνικά του μέτρα ανθίζουν τριαντάφυλλα και χρυσάνθεμα, μια μικρή κληματαριά κι ένας λαχανόκηπος, μία όαση πνευματικής περισυλλογής, εκεί που δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς, μέσα στην αυλή μιας από τις ομορφότερες μικρές εκκλησίες της Θεσσαλονίκης, πολύ κοντά στην Πλατεία Ιπποδρομίου και το Ναβαρίνο.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει το ανθρώπινο πρόσωπό της. Αγαπώ την ψυχοσύνθεση αυτής της πόλης. Έχει μια παρήγορη ζεστασιά, μία γλυκύτητα και μια μελαγχολία ταυτόχρονα. Η καρδιά της πάλλεται με νεανικότητα και ζωντάνια. Μου αρέσει αυτό το πάντρεμα της πολυποίκιλης ιστορίας της με την καθαρή ματιά των νέων της ανθρώπων. Είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον της πόλης μου.

Ο Νίκος Καββαδίας έγραψε τους πιο αντιπροσωπευτικούς στίχους για τη Θεσσαλονίκη: «Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι. Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά». Αυτός ο στίχος εκφράζει κι ό,τι θα επιθυμούσα να αλλάξω στην πόλη μου. Να τη βλέπω εξειδανικευμένα, όπως ο ποιητής. Κι αυτό πιστεύω ότι θα ήταν εφικτό, αν άλλαζε η νοοτροπία των κατοίκων της, η νοοτροπία όλων μας, η κοινωνική παιδεία, η αγωγή μας. Να μπορούμε να σεβόμαστε τους συμπολίτες μας, να αγαπάμε τον τόπο που ζούμε φροντίζοντας την καθαριότητά του, να εκτιμούμε τον πολιτισμό, την ιστορία της πόλης και να βοηθούμε όλοι με ενεργή συμμετοχή στην ανάδειξή της σε τουριστικό πόλο έλξης, αλλά και σε μία πόλη-πρότυπο σύγχρονης ζωής. Όλα αυτά δε θα πρέπει να παραμείνουν μόνο σκέψεις! Ας αφυπνιστούμε αλλά κι ας απαιτήσουμε.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις, θα έλεγα ότι είναι το τρίπτυχο τριών αισθήσεων: είναι η πόλη των ήχων, των μυρωδιών και των εικόνων.

Φωτογραφία πορτρέτου: Άρης Ράμμος