Πρόκειται για μια από τις πιο δυναμικές δημοσιογράφους της πόλης, μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες φωνές στα FM - στο Ράδιο Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα, όπου είναι και η διευθύντρια σύνταξης. Η Κλαούντια Έγγερς επιμένει να συνεχίζει τη σπουδαία πορεία της στη Θεσσαλονίκη, παρόλο που εύκολα θα μπορούσαμε να τη φανταστούμε σε κάποιο κορυφαίο αθηναϊκό Μέσο. Για εκείνη, το ραδιόφωνο είναι η ψυχή της. Είναι η αμεσότητα, η συντροφιά, η φωνή που φτάνει σε σπίτια, σε αυτοκίνητα, σε ζωές. Η σχέση της με τους ακροατές είναι προσωπική, σχεδόν μυστική. Την αφήνουν να μπει στην καθημερινότητά τους και την εμπιστεύονται. Αυτή η εμπιστοσύνη φέρνει και την αγωνία της υπεύθυνης ενημέρωσης, να γνωρίζει πως ό,τι μεταδίδει πρέπει να είναι ακριβές, δίκαιο και ουσιαστικό.

Η φωνή της δεν είναι μόνο δική της - ανήκει και σε όσους την ακούν. Έχουν έναν σιωπηλό διάλογο που τους δένει χρόνια τώρα!

Διανύετε μια πορεία στον κόσμο της δημοσιογραφίας που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Αλήθεια, πώς ξεκίνησαν όλα και πώς επιλέξατε να ακολουθήσετε αυτό το επάγγελμα;

H δημοσιογραφία με διάλεξε πριν καν την επιλέξω εγώ. Από μικρή είχα μια ακαταμάχητη περιέργεια να ρωτάω, να μαθαίνω και να ξαναρωτάω. Δεν ηρεμούσα αν δεν έπαιρνα απαντήσεις σε όλα μου τα «γιατί». Για μένα η δημοσιογραφία είναι μια γέφυρα ανάμεσα στην ενημέρωση, στην αλήθεια και στους ανθρώπους. Και αυτή η γέφυρα ήταν πάντα ο δικός μου δρόμος.

Παρόλο που ξεκινήσατε από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο ήταν αυτό που σας κέρδισε. Τι σας συναρπάζει περισσότερο στους δύο αυτούς χώρους;

Η τηλεόραση με γοήτευε σαν εικόνα, αλλά το ραδιόφωνο με κέρδισε σαν ψυχή. Εκεί δεν έχεις φώτα, σκηνικά ή εφέ. Έχεις μόνο τη φωνή σου και τον άνθρωπο που σε ακούει. Είναι σαν να μιλάς κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή. Αυτό το αόρατο νήμα με μάγεψε και με κράτησε. Η τηλεόραση με συναρπάζει γιατί είναι εικόνα, ρυθμός, σαν να βρίσκεσαι πάνω σε μια σκηνή. Το ραδιόφωνο, από την άλλη, είναι πιο προσωπικό, πιο «μυστικό», η μαγεία του να φτιάχνεις εικόνες με τις λέξεις. Στην τηλεόραση μοιράζεσαι την πραγματικότητα, στο ραδιόφωνο μοιράζομαι τον εαυτό μου. Στο ένα παίζεις με το βλέμμα, στο άλλο με την ψυχή. Το ραδιόφωνο είναι πιο «δικό μου», εκεί νιώθω πως μπαίνω στην καθημερινότητα των ανθρώπων, τους κρατώ συντροφιά στο αυτοκίνητο, στη δουλειά, στο σπίτι. Η τηλεόραση με κάνει να τρέχω, ενώ το ραδιόφωνο με κάνει να αγκαλιάζω.

Η φωνή σας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Ράδιο Θεσσαλονίκη, στο οποίο είστε και διευθύντρια σύνταξης. Ποιες είναι οι απαιτήσεις μιας τέτοιας θέσης και πώς αισθάνεστε μετά από τόσα χρόνια σε αυτόν τον κορυφαίο σταθμό της πόλης;

Η θέση της διευθύντριας σύνταξης απαιτεί καθημερινή εγρήγορση, ψυχραιμία και την ικανότητα να παίρνεις αποφάσεις γρήγορα αλλά και δίκαια. Δεν είναι απλώς να συντονίζεις μια ομάδα, είναι να εμπνέεις εμπιστοσύνη, να διασφαλίζεις την ποιότητα της ενημέρωσης και να κρατάς τον παλμό της επικαιρότητας. Όσο για το πώς νιώθω, είναι τιμή και συγκίνηση να δουλεύω τόσα χρόνια στο Ράδιο Θεσσαλονίκη. Ένα μέσο με ιστορία και κύρος, αλλά πάνω απ’ όλα ένα «σπίτι», σημείο αναφοράς τόσο για εμάς που εργαζόμαστε όσο και για τον κόσμο που μας ακούει. Και αυτή η σχέση εμπιστοσύνης είναι που με κάνει να αγαπώ τη δουλειά μου κάθε μέρα και περισσότερο.

Περιγράψτε μας μια τυπική ημέρα σας. Πώς κυλά και τι κάνετε όταν κλείνει το μικρόφωνο;

Η μέρα μου είναι ρυθμός και αδρεναλίνη όσο το μικρόφωνο είναι ανοιχτό. Όταν κλείνει, ψάχνω ηρεμία, απλότητα και ανθρώπινες στιγμές. Ξεκινά πολύ νωρίς, με καφέ, πρωινό και τις πρώτες ειδήσεις. Μετά γυμναστήριο για Pilates. Στις 08.00 πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο. Στο στούντιο όλα κυλούν με ένταση, ενημέρωση, ροή, αποφάσεις τελευταίας στιγμής, τηλεφωνήματα, συνεντεύξεις και φυσικά η αγωνία να βγει κάθε λεπτό στον αέρα όπως πρέπει. Είναι συνεχής εγρήγορση, ένας παλμός που δε σταματά. Όταν όμως κλείνει το μικρόφωνο, πατάω "pause". Θέλω να αφιερώνομαι στην οικογένεια, σε φίλους, σε μικρές απολαύσεις που με γειώνουν. Γιατί αν δεν έχεις ζωή εκτός μικροφώνου, δεν μπορείς να δώσεις αληθινά στον αέρα.

Είστε από τους ανθρώπους του χώρου που επιμένουν επαγγελματικά σε αυτήν την πόλη. Τι είναι αυτό που σας κρατά εδώ;

Μένω στη Θεσσαλονίκη γιατί εδώ είναι η καρδιά μου, οι άνθρωποί μου και η επαγγελματική μου αλήθεια. Δεν είναι μόνο σκηνικό, είναι πηγή έμπνευσης και πεδίο δράσης. Εδώ έχω ρίζες, σχέσεις και μια κοινότητα που με ακούει και με εμπιστεύεται. Η αμεσότητα των ανθρώπων, η ιστορία της πόλης, η ζωντάνια της καθημερινότητας με κρατούν εδώ, αλλά και η δυνατότητα να κάνω τη δουλειά μου όπως την ονειρεύομαι. Είναι σαν ένας καθημερινός διάλογος, η πόλη μιλάει σε μένα κι εγώ μεταφέρω τη φωνή της στους ακροατές.

Πώς θα θέλατε να τη δείτε να εξελίσσεται;

Θα ήθελα η Θεσσαλονίκη να εξελίσσεται ως μια πόλη που σέβεται την ιστορία της αλλά κοιτάζει μπροστά, που συνδυάζει την παράδοση με τη βιώσιμη ανάπτυξη. Μια πόλη ανθρώπινη, καθαρή, με ζωντάνια και πολιτισμό, όπου οι νέοι θα βρίσκουν ευκαιρίες και οι κάτοικοι ποιότητα ζωής. Θέλω να εξελίσσεται σε μια πόλη που αγαπάει τους ανθρώπους της και τους δίνει χώρο να ονειρεύονται, να δημιουργούν και να ζουν καλά.

Ποια είναι η αγαπημένη σας γειτονιά στη Θεσσαλονίκη;

Η Άνω Πόλη. Εκεί η ιστορία συναντά την καθημερινότητα, τα στενά δρομάκια και η θέα από ψηλά σε κάνει να βλέπεις ολόκληρη την πόλη. Η θάλασσα απλώνεται μπροστά σου και το βλέμμα φτάνει μέχρι τις κορυφές του Ολύμπου. Τα λιθόστρωτα στενά σε οδηγούν
από αυλή σε αυλή, τα παραδοσιακά σπίτια ψιθυρίζουν ιστορίες και η θέα προς τον Θερμαϊκό σε αφήνει να χαζεύεις χωρίς βιασύνη.

Τι είναι αυτό που λίγοι γνωρίζουν γι’ αυτήν;

Ότι κρύβει μικρές εκπλήξεις για όσους ξέρουν να τις ψάξουν. Ένα ήσυχο στενό στην Άνω Πόλη, ένας κήπος που μοιάζει να έχει σταματήσει τον χρόνο, μια γωνιά καφενείου όπου οι άνθρωποι χαμογελούν χωρίς βιασύνη. Αυτά τα μυστικά κάνουν την πόλη ζωντανή για μένα.

Πού έχετε ζήσει τα καλύτερα parties;

Στο Decadence στη Βίλκα. Εμβληματικό κλαμπ γνωστό για την ατμόσφαιρα και τη μουσική. Επίσης, σε σπίτια και ταράτσες φίλων, με νιάτα και ανεμελιά.

Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σας αρέσει να περπατάτε;

Στο λιμάνι. Ο Θερμαϊκός καθρεφτίζει τα φώτα της πόλης, η αύρα της θάλασσας σε καθαρίζει από την καθημερινότητα και η σιγή αφήνει να ακουστούν οι ήχοι που συνήθως χάνονται στον θόρυβο.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζετε εδώ;

Το MOMus, που περιλαμβάνει το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Φωτογραφίας. Ένας χώρος τέχνης με εξωστρέφεια και πλούσια δράση.

Πού θα ξεναγούσατε έναν γνωστό σας από άλλη πόλη;

Μια μεγάλη βόλτα στην παραλία. Από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι το λιμάνι, περπατώντας δίπλα στη θάλασσα, βλέπεις την πόλη να ξεδιπλώνεται μπροστά σου με τον πιο αληθινό της τρόπο. Εκεί ανασαίνει η Θεσσαλονίκη, στα παγκάκια, στους ποδηλάτες, στους περαστικούς με καφέ στο χέρι, στα παιδιά που τρέχουν δίπλα στο νερό. Είναι το σημείο που η πόλη συναντά τη θάλασσα και όλοι γίνονται μέρος της ίδιας σκηνής. Αν θέλεις να νιώσεις τον παλμό της Θεσσαλονίκης, η παραλία είναι το πρώτο μέρος που πρέπει να δεις.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη αν δεν δοκιμάσει...

Το κλασικό κουλούρι και την μπουγάτσα. Δύο λατρεμένα σύμβολα της πόλης, που οι ντόπιοι απολαμβάνουν όλη μέρα, όχι μόνο το πρωί.

Αν αυτή η πόλη ήταν ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα τραγούδι, θα είχε τίτλο...

Βιβλίο: Κρυφές Αυλές της Άνω Πόλης

Ταινία: Φώτα στον Θερμαϊκό

Τραγούδι: Καφές στο Χέρι, Θάλασσα Μπροστά

Το αγαπημένο σας κτίριο εδώ;

Η έπαυλη Μοδιάνο, όπου σήμερα στεγάζεται το κτήριο του Λαογραφικού και Εθνολογικού Μουσείου Μακεδονίας και Θράκης. Αρχοντιά χωρίς επίδειξη. Από το μπαλκόνι ο ορίζοντας ανοίγει στον Θερμαϊκό και καταλήγει στον επιβλητικό Όλυμπο. Κάθε φορά που το αντικρίζω, νιώθω την πόλη να ησυχάζει.

Ένας άνθρωπος της πόλης που με τον τρόπο του έχει αλλάξει τα δεδομένα;

Θα πω τρεις, γιατί ο καθένας άλλαξε κάτι διαφορετικό. Ο Βασίλης Τσιτσάνης έδωσε στη Θεσσαλονίκη της Κατοχής μια μουσική γλώσσα παρηγοριάς και μνήμης. Από εκείνον κρατώ τον λαϊκό παλμό που ακόμη ενώνει. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, με τη λιτή, αδιάλλακτη φωνή του, έβαλε την πόλη μέσα στην ποίηση και μας δίδαξε ότι η αλήθεια λέγεται χαμηλόφωνα. Και ο Γιάννης Μπουτάρης άνοιξε την πόλη προς τα έξω, με εξωστρέφεια, σεβασμό στη μνήμη και σύγχρονη ταυτότητα. Μαζί τους διαβάζω μια Θεσσαλονίκη που τραγουδά, γράφει και κοιτά μπροστά.

Φθινοπωρινό πρωινό Κυριακής στη Θεσσαλονίκη. Πού επιλέγετε να το περάσετε;

Στην παραλία. Το φθινοπωρινό φως πάνω στη θάλασσα είναι μαγικό. Λίγη κίνηση, δροσιά, καφές στο χέρι και ένα παγκάκι για να κοιτώ τα καράβια.

Η δική σας Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις...

Ράδιο, θάλασσα, ψυχή. Ράδιο, ο καθημερινός παλμός της πόλης και το Ράδιο Θεσσαλονίκη όπου εργάζομαι, που με έμαθε να μιλώ και κυρίως να ακούω. Θάλασσα, ο Θερμαϊκός που δίνει ανάσα και φως. Ψυχή, οι άνθρωποι, οι ιστορίες και οι μικρές στιγμές που μας ενώνουν.