H Βίκυ Κανέλλου σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Kingston στο Λονδίνο, όπου και βραβεύτηκε για την άριστη επίδοσή της, ενώ είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού και Διδακτορικού Τίτλου στη Γλωσσολογία (Πανεπιστήμιο Cardiff, Μεγάλη Βρετανία).

Έχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, ως Καθηγήτρια στο τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Kingston στο Λονδίνο ενώ έχει διδάξει εθελοντικά την «Αγγλική Γλώσσα» σε μαθητές που ανήκουν σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Ακόμη, έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια ως ομιλήτρια και ως μέλος οργανωτικής επιτροπής, είναι παντρεμένη και είναι μητέρα μίας κόρης.

Σήμερα εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα ως Καθ. Αγγλικής Φιλολογίας - Διδάκτωρ Γλωσσολογίας και δραστηριοποιείται με τα κοινά. Η απόφασή της να συμμετάσχει στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος του Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη -με τον συνδυασμό «Δύναμη Ενότητας», με επικεφαλής τον Ιγνάτιο Καϊτεζίδη- ήρθε λόγω της θέλησής της να δώσει τον καλύτερό της εαυτό, προσπαθώντας να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο, για όλους.

Η ίδια μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη της και θυμάται τη ζωή της στην πόλη και στο εξωτερικό...

Μεγάλωσα στον Οικισμό Τοπογράφων στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από τη γειτονιά μου ως παιδί και ως έφηβη τη δεκαετία του ’90 είναι η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και ανεμελιάς, ειδικά την άνοιξη και το καλοκαίρι. Έκανα ποδήλατο καθημερινά και έπαιζα ατέλειωτες ώρες με τα αδέρφια μου και άλλα παιδιά στους δρόμους της γειτονιάς. Αρκεί να γυρνούσαμε στα σπίτια μας με το σούρουπο, πριν νυχτώσει, για να μην ανησυχήσουν οι γονείς μας. Επίσης, μια γλυκιά ανάμνηση είναι η γοητεία της προσμονής, γιατί κινητά τηλέφωνα δεν είχαμε και αν ήθελες να βρεθείς με κάποιον έδινες ραντεβού στο δασάκι της γειτονιάς από την προηγούμενη μέρα.

Μετά από αρκετά χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία λόγω σπουδών και εργασίας, επέστρεψα και ζω με την οικογένεια μου κοντά στην παιδική μου γειτονιά, χαμηλά στο Πανόραμα στο Δήμο Πυλαίας–Χορτιάτη. Η γειτονιά μου είναι το ίδιο όμορφη και σήμερα, άλλωστε συνδυάζει τη θέα προς το βουνό και τη θάλασσα και έχει πολύ πράσινο. Οι εποχές βέβαια άλλαξαν, τα αυτοκίνητα αυξήθηκαν και για λόγους ασφαλείας δεν μπορώ να προσφέρω σήμερα στην κόρη μου αυτό που είχα εγώ ως παιδί: να παίζει ελεύθερα στη γειτονιά χωρίς να είναι μέσα στο οπτικό μου πεδίο.

Αν μετακόμιζα ξανά... θα επέλεγα και πάλι ένα σπίτι στο Δήμο μας αλλά πιο ψηλά, με μια μεγάλη βεράντα με απέραντη θέα προς τη θάλασσα και τον Θερμαϊκό Κόλπο. Αυτή είναι η θέα που με μαγεύει και με ταξιδεύει.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω συγγραφέας επειδή αγαπούσα πολύ το διάβασμα και το γράψιμο (το πρώτο μου διήγημα το έγραψα σε ηλικία 12 ετών) και μου άρεσε να διηγούμαι ιστορίες και παραμύθια. Τα αδέρφια μου, βέβαια, έλεγαν ότι θα γίνω καθηγήτρια ή δασκάλα γιατί, όταν τελείωνα με τα δικά μου μαθήματα, βοηθούσα τα αδέρφια μου να κάνουν τα δικά τους. Όσο για τους φίλους μου, εκείνοι επέμεναν ότι θα ασχοληθώ με τα κοινά γιατί εκπροσωπούσα με χαρά τους συμμαθητές μου στα πενταμελή και δεκαπενταμελή μαθητικά συμβούλια (ήμουν και πρόεδρος της τάξης μου στη Β’ Λυκείου) και συμμετείχα σε όλες τις δράσεις και εκδηλώσεις του σχολείου μου, τα Εκπαιδευτήρια «ο Απόστολος Παύλος». Ακόμη και σήμερα, τα πράγματα που κάνω έχουν τις ρίζες τους σε αυτά που αγαπούσα ως παιδί και με αυτό τον τρόπο βιώνω ξανά ευχάριστες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. 

Μπορώ να πω ότι, σε μεγάλο βαθμό κατάφερα να πραγματοποιήσω τα όνειρα και τα σχέδια που έκανα ως παιδί και να τα συνδυάσω αρμονικά μεταξύ τους. Σπούδασα Αγγλική Φιλολογία στο Λονδίνο και απέκτησα Μεταπτυχιακό και Διδακτορικό Τίτλο στη Γλωσσολογία (Πανεπιστήμιο Cardiff, Μεγάλη Βρετανία). Στη συνέχεια εργάστηκα ως καθηγήτρια στο τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Kingston στο Λονδίνο και ως Καθηγήτρια και Υπεύθυνη Σπουδών σε εκπαιδευτικούς οργανισμούς και κολέγια στη Θεσσαλονίκη. Συμμετέχω σε διεθνή συνέδρια ως ομιλήτρια και ως μέλος οργανωτικής επιτροπής, ενώ άρθρα μου έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Τώρα, συμμετέχω για πρώτη φορά ως υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος (Δημοτική Ενότητα Πανοράματος) με τον συνδυασμό «Δύναμη Ενότητας» του Δημάρχου Πυλαίας–Χορτιάτη, Ιγνάτιου Καϊτεζίδη στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου.

Αποφάσισα να σπουδάσω Αγγλική Φιλολογία επειδή η αγγλική γλώσσα είναι το Νο1 διεθνές μέσο επικοινωνίας -πέρα από την αγάπη μου για τα αριστουργήματα της κλασικής λογοτεχνίας, όπως τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της Έμιλυ Μπροντέ.

Κάτι που θυμάμαι έντονα από τα χρόνια των σπουδών μου στο Λονδίνο είναι τα group projects στα οποία συμμετείχα από το πρώτο εξάμηνο των σπουδών μου ως το τελευταίο. Σε μια εποχή που η ομαδική εργασία δεν ήταν διαδεδομένη στην Ελλάδα (ξεκίνησα τις σπουδές μου το 1997), είχα την τύχη να μάθω να συνεργάζομαι αποτελεσματικά με οποιονδήποτε και να γνωρίσω από νωρίς την αξία της ομαδικής εργασίας. Όπως λέει και ένα Αφρικανικό γνωμικό «αν θέλεις να πας κάπου γρήγορα, πήγαινε μόνος σου. Αν θέλεις να πας μακριά, πήγαινε με άλλους». Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι κάθε άνθρωπος με τον οποίο επιλέγουμε να συνεργαστούμε (ή καλούμαστε να συνεργαστούμε) είναι ανώτερος ή καλύτερος από εμάς ως προς κάτι. Αυτό το «κάτι» είτε ως αρχηγοί ομάδας είτε ως απλό μέλος της οφείλουμε να το εντοπίζουμε, να το αναγνωρίζουμε και να το χρησιμοποιούμε για την καλύτερη δυνατή επίτευξη των στόχων της.

Αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης, επειδή αγωνίζομαι για να είναι η καθημερινότητα όλων μας όσο το δυνατόν πιο λειτουργική και ευχάριστη. Επίσης, ως Ελληνίδα που έζησα πολλά χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία (τόσο για σπουδές όσο και για επαγγελματικούς λόγους, δικούς μου και του συζύγου μου), θεωρώ ότι είναι σημαντικό να παλεύουμε όλοι μας, με όλες μας τις δυνάμεις και από οποιαδήποτε θέση και ιδιότητα, για την ανάπτυξη του τόπου μας, ώστε να φεύγουν για το εξωτερικό μόνο όσοι Έλληνες το επιθυμούν, ενώ όσοι θέλουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, να μπορούν να το κάνουν. 

Μια θέση στο δημοτικό συμβούλιο θα μου δώσει τη δυνατότητα να εστιάσω ακόμη πιο αποτελεσματικά -μέσω της καλύτερης δυνατής αξιοποίησης των Ευρωπαϊκών Επιχειρησιακών Προγραμμάτων- σε τρεις τομείς στους οποίους προσφέρω ήδη εθελοντικά τις υπηρεσίες μου: την ανάπτυξη του Ανθρώπινου Δυναμικού, την Εκπαίδευση και τη Δια Βίου Μάθηση. Επίσης θα προωθήσω και θα ενισχύσω δράσεις στον τομέα της κοινωνικής προσφοράς. Άλλωστε, ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου είναι αφιερωμένο στο να δίνω χαρά, αγάπη και ελπίδα στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό.

Η ενασχόλησή μου με τον εθελοντισμό ξεκίνησε πριν 15 χρόνια περίπου όταν δίδαξα την αγγλική γλώσσα σε μαθητές που ανήκαν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας για διευρυμένη πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Παρόλο που τα παιδιά προέρχονταν από οικογένειες περιθωριοποιημένες και πολλά είχαν γονείς άνεργους, αποφυλακισμένους, πρώην χρήστες ουσιών ή γονείς που έπασχαν από σοβαρές ψυχικές ασθένειες, όλα ήθελαν να μάθουν, να διαβάσουν, να σπουδάσουν, να δουλέψουν και να προοδεύσουν. Έχω διδάξει πολλές ώρες στη ζωή μου, αλλά πρώτη φορά έδωσα χρόνο και ενέργεια και εισέπραξα τόση αγάπη και ευγνωμοσύνη. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το 14χρονο κορίτσι που μου εκμυστηρεύτηκε, μετά το τελευταίο μας μάθημα, ότι πρώτη φορά στη ζωή της ένιωσε ότι κάποιος νοιάστηκε για εκείνη. Ο παππούς μου έλεγε ότι «η γνώση είναι βραχιόλι που δεν μπορείς ούτε να το χάσεις ούτε να στο κλέψουν» και εγώ πιστεύω, ότι η γνώση είναι δύναμη και οδηγεί στην ελευθερία. Ειδικά για τα παιδιά αυτά, που επιθυμούν να ζήσουν μια ζωή διαφορετική από εκείνη των γονιών τους.

Ένα επίτευγμα στη μέχρι σήμερα καριέρα μου για το οποίο νιώθω πραγματικά περήφανη είναι η εκπόνηση της διδακτορικής μου διατριβής στη Γλωσσολογία (με κατεύθυνση τη διδασκαλία της Αγγλικής Γλώσσας) στο Πανεπιστήμιο Cardiff της Μεγάλης Βρετανίας. Αξίζει να αναφέρω, ότι στο Bachelor της Αγγλικής Φιλολογίας η συντριπτική πλειοψηφία ήμασταν γυναίκες, στο Μεταπτυχιακό ήμασταν περίπου 50% γυναίκες και 50% άντρες και στο Διδακτορικό περισσότεροι άντρες και λιγότερες γυναίκες. Μάλιστα, από τις γυναίκες που ξεκίνησαν ένα διδακτορικό ελάχιστες κατάφεραν να το ολοκληρώσουν. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός, ότι οι απαιτήσεις ενός διδακτορικού σε χρόνο, ενέργεια και αντοχές είναι τεράστιες και όσο περνούν τα χρόνια, μια γυναίκα καλείται να επιλέξει μεταξύ καριέρας και προσωπικής/οικογενειακής ζωής. Σίγουρα, δεν ήταν εύκολο αυτό που έκανα: να συνδυάσω οικογένεια (το 2010 γέννησα την κόρη μου) και έρευνα (πάνω από 300 μαθητές και καθηγητές συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια, τα οποία ανέλυσα ποσοτικά και ποιοτικά στο πλαίσιο της διατριβής, και μου έδωσαν συνεντεύξεις). Ήταν όμως σπουδαία εμπειρία, η οποία μου δίδαξε ένα ιδιαίτερα χρήσιμο μάθημα ζωής: «Η επίτευξη ενός μακροπρόθεσμου στόχου είναι κάτι σαν να τρως έναν ελέφαντα: πρέπει να το κάνεις με ένα δάγκωμα τη φορά» (Dan Dowling). Έτσι αντί να σκέφτομαι «έχω να συγκεντρώσω ερωτηματολόγια και να πάρω συνεντεύξεις από 400 μαθητές και καθηγητές, να τα αναλύσω ποσοτικά και ποιοτικά και να γράψω 80.000-100.000 λέξεις» και να πανικοβάλλομαι, έσπασα το μεγάλο στόχο μου σε μικρά κομμάτια και έκανα κάθε μέρα κάτι για τον στόχο που είχα βάλει για την κάθε εβδομάδα. Το μυστικό είναι απλό: σχέδιο, μεθοδικότητα και συστηματική δουλειά.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ και επισκέπτομαι συχνά είναι το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Το έργο που ξεχώρισα τα τελευταία χρόνια είναι ο «Μακμπέθ» του Σαίξπηρ σε μια μοναδική σκηνοθεσία από την Αναστασία Ρεβή, που θύμιζε γοτθικό παραμύθι.

Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες όταν επισκέπτομαι το κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι να κάνω βόλτα στην πεζοδρομημένη Αγία Σοφίας και να βλέπω τις βιτρίνες στην Τσιμισκή και τη Μητροπόλεως ή να περπατώ από την Παλιά Παραλία στο ύψος του Λιμανιού μέχρι τη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης στο ύψος του Μουσικού Μεγάρου. Πριν επιστρέψω στο Πανόραμα, φροντίζω πάντα να εφοδιαστώ με φρεσκοαλεσμένο φυστικοβούτυρο από το Exereton και το πιο νόστιμο κουλούρι Θεσσαλονίκης από τον Κούκο.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ τα ωραία εστιατόρια που έχουμε κοντά στο σπίτι μου στο Πανόραμα, στην Πυλαία ή λίγο πιο μακριά, στο Χορτιάτη. Ένα πιάτο νόστιμο φαγητό και ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί, παρέα με καλούς φίλους είναι ότι πρέπει μετά από μια έντονη μέρα δουλειάς. Άλλωστε οι απλές απολαύσεις είναι το καταφύγιο των περίπλοκων ανθρώπων κατά τον αγαπημένο μου συγγραφέα, Oscar Wilde.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η Μαρίνα Αρετσούς και το μυστικό μου μέρος είναι ο ντόκος, εκεί που δένουν τα σκάφη της σχολής του «Θανάση Μπαξεβάνη – Blue Aegean Sailing School». Αγαπώ τη θάλασσα από παιδί, από τότε που μας πήγαινε ο πατέρας μου για μπάνιο στα «Καλά Νερά» κοντά στον Βόλο και, αργότερα, στη Χαλκιδική όπως όλοι οι Θεσσαλονικείς. Πέρυσι έκανα ένα «δώρο» στον εαυτό μου. Παρακολούθησα μαθήματα ιστιοπλοΐας και πήρα το δίπλωμα ιστιοπλοΐας ανοιχτής θαλάσσης. Ήταν μια μοναδική εμπειρία: κάθε Σάββατο επί 2 μήνες αντί να πηγαίνω για καφέ ή φαγητό με φίλους, έμπαινα σε ένα ιστιοφόρο με τον εκπαιδευτή μου, τον Βαγγέλη, και το υπόλοιπο πλήρωμα και ξανοιγόμασταν στο Θερμαϊκό Κόλπο για πρακτική εξάσκηση πάνω στις πλεύσεις, τη ρύθμιση πανιών και τα αγκυροβόλια. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Θανάσης Μπαξεβάνης, «όταν μπαίνεις στο σκάφος, αφήνεις πίσω στο ντόκο όλα τα θέματα που σε απασχολούν και όταν επιστρέφεις, κατά ένα μαγικό τρόπο, δεν τα ξαναβρίσκεις». Ακόμη και σήμερα πηγαίνω εκεί και απολαμβάνω μέσα στην απόλυτη ηρεμία το όμορφο ηλιοβασίλεμα με φόντο τη θάλασσα και τα ιστιοφόρα.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει ο νεανικός παλμός της πόλης, η κουλτούρα της και η θαλασσινή αύρα της. Ξεχωρίζω το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού για τα μοναδικά ψηφιδωτά του και τον Λευκό Πύργο, το σύμβολο της πόλης μας. Πάντα θα με συγκλονίζει η ιστορία του Λευκού Πύργου: όταν στο παρελθόν διετέλεσε ως φυλακή και λεγόταν «Κόκκινος Πύργος» ή «Πύργος του Αίματος» επειδή βαφόταν κόκκινος από το αίμα των Χριστιανών τους οποίους κρεμούσαν οι Οθωμανοί στην κορυφή του Πύργου.

Τρία πράγματα που θα ήθελα να βελτιωθούν στην πόλη είναι το κυκλοφοριακό, το επίπεδο καθαριότητας και το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν πόλη… λατρεμένη, ονειρεμένη και ρομαντική.

Και οι πρώτες τρεις λέξεις που μου έρχονταν στο μυαλό, όταν ζούσα στο Λονδίνο και νοσταλγούσα τη Θεσσαλονίκη, ήταν θάλασσα, τσάρκα και μπουγάτσα.

Φωτογραφία πορτρέτου: Δημήτρης Ανδρίτσος

Φωτογραφία αριστερά της Νέας Παραλίας: Teo Dimoschakis