Για όσα ξεχωρίζει στην πόλη και τις αγαπημένες της συνήθειες...

Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Κηφισιά. Αυτό που θυμάμαι να απολαμβάνω ως παιδί ήταν ο κήπος μας. Είναι από αυτούς τους κήπους που έχουν πολλά δέντρα, πελώρια πεύκα, κλαίουσα, μουσμουλιά και αχλαδιά. Αυτό που θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά είναι η τσιντόνια, ένας υπέροχος φούξια θάμνος που άλλαζε μορφή σε κάθε εποχή και σηματοδοτούσε την αλλαγή των εποχών για εμένα. Επίσης θυμάμαι ατελείωτες ώρες να ανοίγω το ποτιστήρι του κήπου, να βάζω μαγιό και μαζί με τον σκύλο μου να παίζω με το νερό. Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά μου που νόμιζα  ότι έχω πισίνα! Μια άλλη γλυκιά ανάμνηση που ξαναβιώνω κάθε φορά που πάω στο πατρικό μου είναι το άκουσμα των πουλιών. Ειδικά παλιότερα που ήταν πολύ έρημη η γειτονιά μας, άκουγα τα πουλιά μέχρι αργά το απόγευμα και ένιωθα ότι με κοίμιζαν.

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι η περιοχή της Αρχαίας Ρωμαϊκής αγοράς και όλων των δρόμων τριγύρω της. Θα ήθελα πολύ να μείνω κάποια στιγμή εκεί. Μου αρέσει η αύρα της, η πολιτισμικότητα της και η εντύπωση ότι ενώ είσαι στο κέντρο της πόλης δεν έχει την πολυκοσμία του. Επίσης, έχω την αίσθηση ότι κατοικούν σε αυτή την περιοχή υπέροχοι δημιουργικοί άνθρωποι.

Μετακόμισα εδώ το 2004, απλά γιατί ερωτεύτηκα! Ξεκινώντας τη σχέση μου με τον σύντροφο μου, τέθηκε το ερώτημα ποιος από τους δύο θα κάνει το μεγάλο βήμα της μετακόμισης και χωρίς να το πολυσκεφτώ είπα το «ναι» εγώ. Αργότερα παντρευτήκαμε, οπότε η Θεσσαλονίκη έγινε ο τόπος κατοικίας μου. Μένουμε στις Σαράντα Εκκλησιές γιατί εκεί ήταν το πατρικό του άντρα μου.

Αυτό που μου αρέσει στις Σαράντα Εκκλησιές είναι ότι, ενώ είναι κοντά στο κέντρο, έχουμε την αίσθηση της γειτονιάς. Τα παιδιά έκαναν από μικρά ποδήλατο μόνα τους με ασφάλεια και εγώ απολαμβάνω να ψωνίζω από τα μαγαζιά που ξέρω τους ιδιοκτήτες τους και λέμε καλημέρα με χαμόγελο.

Όταν ήμουν 14 χρονών είχαμε πάει διακοπές σε ένα φιλικό σπίτι στην Κέρκυρα το οποίο είχε μόλις τελειώσει την ανακαίνιση του ο τότε πολύ γνωστός διακοσμητής Alan Jones.  Θυμάμαι να εντυπωσιάζομαι τόσο πολύ που κάτι μέσα μου σκίρτησε. Είχα μείνει στο σπίτι αυτό και πριν την ανακαίνιση του, οπότε η σύγκριση του πριν με το τώρα ήταν πολύ έντονη. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν που αποφάσισα να ασχοληθώ με την αρχιτεκτονική. Σπούδασα στο Λονδίνο αφού πρώτα έκανα foundation course in arts and design. Ήταν καταπληκτική εμπειρία γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω διαφορετικές τέχνες όπως τη χαρακτική, τη γλυπτική και το video-making.

Πορεύομαι επαγγελματικά με την αρχιτεκτονική για πολλά χρόνια, εμπλουτίζοντας το portfolio μου με projects που με γέμισαν με πολύτιμες εμπειρίες, βιώνοντας όμορφες στιγμές καταξίωσης και δημιουργικότητας. Είναι για εμένα το επάγγελμα μου από τα 23 μου χρόνια, έχοντας δουλέψει στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Αυτό που με γοητεύει πάντα στην αρχιτεκτονική και εξακολουθεί μετά από τόσα χρόνια να μου δίνει ενθουσιασμό, είναι ότι κάθε project είναι διαφορετικό και μοναδικό. Kαλύπτει μια βασική μου ανάγκη, αυτή του να κάνω διαφορετικά πράγματα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω το ίδιο ξανά και ξανά.    

Το motto που με χαρακτηρίζει είναι ότι όλα στη ζωή είναι κύκλοι, και έτσι εδώ και λίγο καιρό λαχτάρισα με μεγάλο πάθος να ανοίξω έναν νέο κύκλο στη ζωή μου... Στον κύκλο αυτό, έδωσα τον τίτλο Rountes Fountes. Βέβαια, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το όνομα το έδωσε η κόρη μου η Αγγελίνα, η οποία εμπνεύστηκε από μια φουντίτσα τύπου tassel. Μου εξήγησε ότι, Rounta λέγεται το σώμα της φουντίτσας και Founta λέγεται το δέσιμο της, εκεί που σχηματίζεται ο κόμπος της. Μου το πρότεινε αυθόρμητα και τσαχπίνικα, αλλά με σιγουριά ότι αυτό πρέπει να είναι το όνομα για το νέο μου πρότζεκτ. Και κάπως έτσι άρχισαν να δημιουργούνται οι Rountes Fountes! Πρόκειται για ένα εργαστήριο όπου ασχολούμαι με τις χειροτεχνίες μου, φτιάχνοντας κατασκευές και δώρα από ξύλο, χαρτί και ύφασμα. Τετράδια με προσωπικό μονόγραμμα, καδράκια για παιδικά δωμάτια, τσαντάκια, lunch box bags, αναπαλαίωση μικροεπίπλων, παιδικά σακίδια ώμου με το μονόγραμμα του παιδιού, ξύλα κοπής, clipboards με προσωπικό μήνυμα, δώρα για δασκάλες είναι μερικά από αυτά. 

Είμαι ακόμη στην αρχή αυτού του νέου κύκλου και υπάρχουν στο πλάνο περισσότερα projects τα οποία θα υλοποιηθούν σύντομα. Ως νησιώτισσα θα ήθελα να νιώθω ότι οι Rountes Fountes είναι ένα καράβι που μόλις έπεσε στη θάλασσα, αφημένο ελεύθερο να ταξιδέψει σε όποια νερά εκείνο θέλει. Εγώ θα είμαι στα απόνερα του, απολαμβάνοντας το όποιο ταξίδι δημιουργίας θα επιλέξουν να κάνουν και σε όποιο λιμάνι θα θέλουν να αράξουν.

Επέλεξα για το εργαστήριο μου την περιοχή του Φραγκομαχαλά. Η περιοχή αυτή με έκανε πάντα να νιώθω ότι η αύρα της πολυτισμικότητας της ρέει ακόμη στον αέρα. Αισθάνομαι την ιστορία της από τότε που ήταν η γειτονιά των μη Ελλήνων Ευρωπαίων της πόλης, από τους οποίους πήρε και το όνομα της. Επιπλέον, ήθελα οπωσδήποτε ο χώρος μου να είναι βιοτεχνικός και να έχει μωσαϊκό για δάπεδο.

Ένα project για το οποίο είμαι πραγματικά περήφανη το ότι κατάφερα να δημιουργήσω τις Rountes Fountes, το εργαστήριο μου που ονειρευόμουν να έχω τα τελευταία 3 χρόνια. Νιώθω ικανοποίηση για το ότι παρά τα πολλά πισωγυρίσματα, τις δυσκολίες, τις συνεχείς αναβολές και την ανασφάλεια για το που θα με πάει αυτός ο καινούργιος κύκλος, τόλμησα να το κάνω πραγματικότητα και να αφεθώ στο ταξίδι αυτό, σε όποια ρότα επιλέξει να κάνει. Είμαι ευτυχής που επέτρεψα στον εαυτό μου να μείνω πιστή στο όνειρο μου.

Το αγαπημένο μου σημείο είναι η Άνω Πόλη, ιδιαίτερα εκείνο το μικρό πλατειάκι που σχηματίζουν οι δρόμοι Δημητρίου Πολιορκητού με Κλειούς και Ακρίτα. Σε εκείνο το σημείο πηγαίνω και περπατάω όταν είμαι λίγο στα κάτω μου. Η ηρεμία και η ησυχία σε συνδυασμό με τα χαρούμενα χρώματα των σπιτιών με γαληνεύει και μου δίνει ένα συναίσθημα αισιοδοξίας. Αν τύχει κιόλας και μπορώ να μπω στον κήπο του Αγίου Νικολάου του Ορφανού είναι το αγαπημένο μου. Με ταξιδεύει σε άλλη εποχή.    

Έχω καταφέρει να δημιουργήσω το στέκι μου πλέον μέσα στο εργαστήριο μου, φτιάχνοντας μια ολοκληρωμένη κουζίνα. Όταν την έφτιαξα, είχα κατά νου να έρχονται φίλοι και να μαγειρεύω είτε μόνη μου και να τους έχω το τραπέζι στρωμένο είτε μαζί τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μου πουν τις διατροφικές τους προτιμήσεις και να διαλέξουν ανάμεσα σε brunch, lunch or dinner.

Αγαπώ πολύ το Μουσείο Φωτογραφίας, μου αρέσει που μπορούμε να συμμετέχουμε ως οικογένεια σε πολλές εκδηλώσεις και εργαστήριά του. Από τις πιο όμορφες βραδιές μου ήταν το sleepover στο μουσείο αυτό το καλοκαίρι του 2016. Επίσης αγαπώ πολύ τα σινεμά Βακούρα και Μακεδονικόν. Απολαμβάνω περισσότερο τις ταινίες σε αυτές τις αίθουσες και προτιμώ αυτές του ανεξάρτητου κινηματογράφου και των μεγάλων σκηνοθετών που επιλέγουν να προβάλλουν.

Αγαπημένα μου εστιατόρια είναι η Μούργα, το Οψωποιών Μαγγανείαι, το Local με την καλύτερη οικοδέσποινα τη Ρία και το ταβερνάκι της Λόλας.

Συνήθεια των τελευταίων χρόνων είναι να τρέχω στην παραλία της Θεσσαλονίκης στις 8:00 το πρωί. Χαζεύω τα πλοία που περιμένουν να μπουν στο λιμάνι και φτιάχνω σενάρια στο κεφάλι μου από που ήρθαν, που θα πάνε στη συνέχεια, αν βρήκαν στον ταξίδι τους φουρτούνα, τι μεταφέρουν. Αυτή η συνήθεια μου αδειάζει το μυαλό από όλες τις σκέψεις και μου δίνει την ενέργεια για να συνεχίσω την ημέρα μου.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ το Mia Feta όπου μπορώ με το κρασί μου να απολαύσω ένα υπέροχο πιάτο, πάντα συνοδευόμενο από την εξαιρετική περιποίηση του ιδιοκτήτη. Το Souel με την πιο cozy μπάρα και τη φροντίδα της Ελένης και της Τάνιας. Το Canteen με τη μεγάλη επιλογή πιάτων. Το Vogatsikou 3 με το καλύτερο Hendrick’s and tonic της πόλης.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι μια πέτρα μέσα στο δάσος του Σέιχ Σου. Δεν ξέρω να πω ακριβώς που είναι απλά ξέρω μόνο να πάω. Μπαίνω από το μονοπάτι πάνω από τον Ζωολογικό κήπο. Είναι μια πέτρα μεγάλη σαν κάθισμα και πηγαίνω εκεί όταν είμαι στεναχωρημένη και θέλω να σκεφτώ. Βλέπω από ψηλά τον ορίζοντα και αυτό μου δίνει δύναμη. Επίσης έχει συναισθηματική αξία για μένα γιατί εκεί με πήγε ο άντρας μου τον πρώτο χρόνο που  είμαστε μαζί μιας και αυτή ήταν η δική του πέτρα.  

Το healthy spot που αγαπώ είναι το Join the Juice στην Παλαιών Πατρών Γερμανού. Μου αρέσουν πολύ οι χυμοί του και η τεράστια γκάμα στους συνδυασμούς φρούτων που μπορείς να επιλέξεις. Επίσης σε εξυπηρετούν νέα χαμογελαστά παιδιά όλο ζωντάνια.

Στη Θεσσαλονίκη αγαπώ που έχω τη θάλασσα στα πόδια μου και στην καθημερινότητα μου, δίνοντας μου τη δυνατότητα να βλέπω τον ορίζοντα. Μου αρέσει η αίσθηση της πολυτισμικότητας και της ιστορίας της. Τα κτίρια της και η αρχιτεκτονική του Ερνέστου Εμπράρ και του Βιταλιάνο Ποζέλι. Οι περίπατοι που κάνω με τη Thessaloniki Walking Tours και οι ξεναγήσεις του Τάσου Παπαδόπουλου που με βοηθούν να καταλάβω περισσότερο την ιστορία της πόλης. Οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει όσα χρόνια ζω εδώ και έχουν αποτελέσει για μένα σημαντικό κομμάτι στην εξέλιξη μου. Το ότι ως Αθηναία μου φαίνονται όλες οι αποστάσεις κοντινές. Που υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν έμπνευση στα παιδιά μου και επηρεάζουν με τον καλύτερο τρόπο την εξέλιξη τους. Τις παραστάσεις που ανεβάζει η ομάδα Εν Δυνάμει και όλες οι δράσεις της που χαρακτηρίζονται από δημιουργικότητα, ποιότητα και ευρηματικότητα.       

Θα ήθελα η Θεσσαλονίκη να γίνει μια ποδηλατική πόλη όπου θα μπορούσες με ευκολία να κυκλοφορήσεις με το ποδήλατο σου σε σωστούς ποδηλατόδρομους και με σεβασμό από τους οδηγούς προς τον ποδηλάτη. Θα ήθελα να υπάρχουν αυστηρές κυρώσεις και υψηλά πρόστιμα σε όσους παρκάρουν σε διαβάσεις και θέσεις αναπήρων εμποδίζοντας την ελεύθερη κυκλοφορία κάποιων συνανθρώπων μας. Θα ήθελα όμως και να προσθέσω κάτι. Ένα μέρος για εφήβους στο οποίο θα μπορούσαν να ασχοληθούν με τέχνες και να διδάσκονται από παλιούς τεχνίτες, όπως ξυλουργοί, αγγειοπλάστες, σιδηρουργοί, χαράκτες. Είναι ένα προσωπικό μου όραμα, το έχω πολύ συγκεκριμένα στο μυαλό μου και αν ποτέ βρω χορηγό μπορεί και να το κάνω!

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν Αναγέννηση, Έμπνευση, Καράβι.