Η γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια της...
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη σε μια κλινική στο κέντρο της πόλης και μεγάλωσα ανάμεσα σε αυτήν και στη Βέροια, από όπου κατάγεται η μητέρα μου. Πάντα ένιωθα ότι έχω δύο πατρίδες, μη σου πω και τρεις αφού τα καλοκαίρια, για τρεις ολόκληρους μήνες, αλλά και τις γιορτές ζούσα στο πατρικό του πατέρα μου στο Λιτόχωρο, στους πρόποδες του Ολύμπου. Δεν νιώθω ότι ανήκω κάπου συγκεκριμένα, ίσως μόνο τις στιγμές που πηγαίνω στο Λιτόχωρο και μυρίζω τον αέρα, το χώμα, τη θάλασσα και το βουνό. Πουθενά στον κόσμο δε μυρίζει έτσι...
Έπαιξα στις γειτονιές της κάθε πατρίδας σαν γνήσιο αγοροκόριτσο που ήμουν, έκανα ποδήλατο και πατίνια ασταμάτητα ενώ σε όλες μου τις παιδικές αναμνήσεις στο βάθος παίζει ένα ραδιόφωνο μουσική.
Ονειρευόμουν από μικρή να ταξιδέψω στον κόσμο έχοντας σαν δεδομένο ότι θα υπάρχει πάντα η μουσική στη ζωή μου.
Τη Θεσσαλονίκη την αγάπησα με τον τρόπο που αγαπά ένα κορίτσι τον πατέρα του. Με λατρεία αλλά και καυγάδες ανεξαρτησίας, αν και ο δικός μου μού έδειξε τον δρόμο της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας από πολύ νωρίς και του είμαι πολύ ευγνώμων γι' αυτό.
Είμαι περήφανη που έκανα επάγγελμα το παιδικό μου όνειρο. Είμαι επαγγελματίας ραδιοφωνική παραγωγός τα τελευταία 25 χρόνια. Έχω μόνο ωραίες αναμνήσεις, είμαι πολύ χαρούμενη που κατάφερα να ζήσω από αυτό, που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους φωτεινούς, συνεπείς στο πάθος τους, ανθρώπους που "λάμπουν σαν διαμάντια" στο σκοτάδι. Ο Νίκος Κομνηνός ήταν αυτός που μου έδωσε την ευκαιρία στα 20 να κάνω την πρώτη μου ραδιοφωνική εκπομπή στον 88,5 ενώ μόλις είχα επιστρέψει από ένα Άσραμ στην Ινδία, κάνοντας γιόγκα στις 5 το πρωί με τον Ρασούλη, τον Παπάζογλου και τη Μαντόνα! Ο Αντώνης Κανάκης μου έδωσε μικρόφωνο ξανά στον Imagine αλλά και την ελευθερία και τον σεβασμό να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Από αυτόν πήρα και την καλύτερη συμβουλή ως τώρα. Η Κατερίνα Καφετζή 500 χλμ. μακριά αλλά τόσο κοντά, αφού μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τη μουσική. Επίσης, είμαι περήφανη για τα ταξίδια που έχω κάνει έως σήμερα. Κοντινά και υπερατλαντικά. Και ενθουσιασμένη γι' αυτά που θα ακολουθήσουν! Πιστεύω πως όλοι οι Έλληνες θα έπρεπε να μπορούν να ταξιδεύουν εύκολα, να γνωρίζουν άλλους πολιτισμούς, να «αναπνέουν» άλλες κουλτούρες.
Έχω ζήσει στο κέντρο της πόλης στην Ικτίνου κι αυτό που αναγνωρίζω στην Θεσσαλονίκη είναι, πως σε αυτό το κομμάτι της σε αγκαλιάζει σαν φίλη στοργική, ακόμα και τις πολύ γκρίζες μέρες. Αγαπημένο μου μέρος είναι η παραλία της, αν και μπορεί να γίνει πολύ αφιλόξενη τις μέρες του καλοκαιριού που «καίνε» τα τσιμέντα και δεν βρίσκεις ένα δέντρο να δροσιστείς στη σκιά του.
Τα πρωινά θα με βρεις στη ραδιοφωνική συχνότητα του fly104 να παίζω μουσική και να επικοινωνώ με τους πρωινούς ακροατές του κόσμου, γιατί αυτό είναι ένα ραδιόφωνο που το ακούν σε κάθε γωνιά του κόσμου. Τις υπόλοιπες ώρες έχω επαγγελματικές υποχρεώσεις σαν social media specialist. Είναι κάτι που προέκυψε πριν δύο χρόνια στη ζωή μου και με έχει ενθουσιάσει! Μου άνοιξε νέους ορίζοντες, μου έδειξε νέους δρόμους επικοινωνίας, μου έδωσε ένα δυνατό κίνητρο να μάθω κάτι καινούριο και να συνεχίζω να ενημερώνομαι γι' αυτό συνέχεια. Αρκετές φορές μου δόθηκε παράλληλα η ευκαιρία να αναλάβω επικοινωνιακά, πολιτιστικά και μουσικά φεστιβάλ, κάτι που έκανα με ιδιαίτερη χαρά και ενθουσιασμό, μιας και οι τέχνες δίνουν χρώμα και ανάσα δημιουργικότητας στη γκρίζα ζωή της πόλης.
Στις λιγοστές εξόδους μου αρέσει να πίνω το ποτό μου στο Ήλεκτρον, στη περιοχή της Ροτόντας, για τη vintage αισθητική του και την ψαγμένη μουσική του, αποκλειστικά με ήχο βινυλίου. Μου αρέσει το Piece of Cake στη Χρυσοστόμου Σμύρνης για τα θετικά του vibes και την αίσθηση, ότι είσαι στο σπίτι σου..
Συχνά προτιμώ να δω μια καλή έκθεση τέχνης σε γκαλερί της πόλης ή να επισκεφθώ το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης από το να κάνω οτιδήποτε άλλο. Το ίδιο επιδιώκω και στα ταξίδια μου στο εξωτερικό. Όλο και κάτι αξιόλογο έρχεται -ευτυχώς- στη Θεσσαλονίκη, με πιο πρόσφατο event την έκθεση για τον Αλέξανδρο Ιόλα που που μου έδωσε μεγάλη χαρά, αφού ο αείμνηστος συλλέκτης είναι ένα από τα είδωλα της εφηβείας μου. Ακόμα κρατάω τα αποκόμματα των εφημερίδων της εποχής! Μου έκανε τότε μεγάλη εντύπωση που ένας Έλληνας λάτρεψε με τόσο πάθος την τέχνη, ανέδειξε και συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα και φυσικά τον λάτρεψαν κι εκείνα.
Τελευταία έχω κολλήσει με τη δουλειά του Terry O'Neill, αυτού του μεγάλου φωτογράφου που ανακάλυψα στις Proud Galleries του Λονδίνου. Κανείς δεν έχει καταγράψει με αυτόν τον τρόπο τη ζωή των διάσημων της εποχής. Κοιτάω με τις ώρες τις φωτογραφίες του με την Όντρει Χέπμπορν, τον Φρανκ Σινάτρα, τη Φαίη Ντάναγουεη και ένα σωρό άλλους και δεν τις χορταίνω.
Η διασκέδαση στη Θεσσαλονίκη έχει αλλάξει πολύ και συχνά σκέφτομαι, πως ανήκω στους τυχερούς που έζησαν τη δεκαετία του '90 με το γνήσιο clubbing, αυτό που μας χάρισε ατέλειωτο χορό μέχρι το ξημέρωμα σε μαγαζιά, όπως το Νανί Νανί και το Μπουντρούμ στη Θεσσαλονίκη ή το Faz και το Wild Rose στην Αθήνα. Ήμασταν στα 20s μας και ζούσαμε για να ντυθούμε από το αθάνατο Berlin της Αθήνας με τις ρετρό καμπάνες και τα χαϊμαλιά, να ετοιμαστούμε ακούγοντας jazz FM και να βγούμε το βράδυ για να χορέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει να κάνω ποδήλατο ή ατέλειωτες βόλτες με τον Τσάρλι, ένα king charles Cavelier που τώρα που το σκέφτομαι είναι σίγουρα άνθρωπος ή εξωγήινος, σίγουρα όχι σκύλος! (γέλια) Ψάχνω τα πράσινα λιγοστά σημεία της πόλης αλλά και αυτά που σου επιτρέπουν να βλέπεις θάλασσα και προσπαθώ να περνάω όσο πιο συχνά μπορώ από εκεί στις καθημερινές αστικές διαδρομές μου. Αυτό που θα άλλαζα δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Θα έβρισκα λύση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα πρασίνιζα τους δρόμους και τις γειτονιές της πόλης και θα έδινα όλο το μπάτζετ στην καθαριότητα.
Για φαγητό μου αρέσει στον νέο Γαλλέριο, γιατί μπορώ να φάω απίθανες θαλασσινές νοστιμιές ακόμα και στο μπαρ με ένα ποτό ενώ για πάντα θα αγαπώ το ινδικό στο στενάκι της Σβώλου αλλά και γενικά τα μικρά ή μεγαλύτερα εστιατόρια με έθνικ κουζίνα, τα οποία τρελαίνομαι να ανακαλύπτω. Βέβαια, έχω την αίσθηση ότι είναι υπερεκτιμημένη όλη αυτή η προβολή της Θεσσαλονίκης σε σχέση με τα εστιατόρια της. Κάποιοι λίγοι ξεχωρίζουν, οι υπόλοιποι θέλουν ακόμα προσπάθεια να φτάσουν τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Τα Σαββατοκύριακα μου αρέσουν οι μοναχικές βόλτες στην αγορά, να χάνομαι στα γκουρμε παντοπωλεία της πόλης και στα βιβλιοπωλεία της. Μου αρέσουν πολύ οι καφέδες on the go που καταλήγουν σε ραντεβού με φίλους που καταλήγουν σε ατέλειωτα τραπεζώματα μέχρι να βραδιάσει! Αλλά, σε κάθε περίπτωση, τα Σαββατοκύριακα που καταγράφονται σαν επιτυχημένα στο μυαλό μου είναι αυτά στην Αθήνα που αγαπώ, για τον φωτεινό ουρανό της, και την αίσθηση ότι είσαι πολίτης του κόσμου -και όχι απαραίτητα κάποιας πόλης ή χώρας. Με κάθε ευκαιρία μπαίνω σε ένα αεροπλάνο και πηγαίνω να «πάρω μια ανάσα», σαν αυτή που παίρνω όταν φτάνω στο Λιτόχωρο στους πρόποδες του Ολύμπου.
Κάποια στιγμή θα θελα να ασχολούμαι με τις αντίκες και τα vintage αντικείμενα, που είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη. Αγάπη που κληρονόμησα από τις οικογενειακές μου ρίζες, καθώς οι παππούδες μας ζούσαν στη Νέα Υόρκη το 1920. Έχω στο σπίτι μου από εκείνη την εποχή βιβλία, βινύλια, σερβίτσια και το μπαούλο με το οποίο επέστρεψε ο παππούς από το Μεγάλο Μήλο λίγο πριν το 1940, τα οποία λατρεύω να συνδυάζω με άλλα έπιπλα και αντικείμενα μοντέρνας αισθητικής.
Το πιο πολύτιμο στη ζωή μου είναι ο σκύλος μου. Μπορώ να ζήσω χωρίς όλα τα παραπάνω υλικά αγαθά αλλά χωρίς μια υγρή μουσούδα και μια κουνιστή ουρά, δεν ξέρω πως θα μπορούσα.
