Η επιμελήτρια εκθέσεων Αλίκη Τσιρλιάγκου μιλάει για όσα αγαπάει στην πόλη και εξηγεί, γιατί εδώ "φυσάει ακόμη φρέσκος αέρας".
Μεγάλωσα σε έναν μεγάλο όμορφο κήπο στους Ελαιώνες -που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε τεράστιος. Οι γείτονές μας τότε ήταν λίγοι και γι' αυτό έγιναν άνθρωποι καρδιάς. Μεγαλώσαμε μαζί και οι Ελαιώνες πάντα θα μας ενώνουν, γιατί τους ζήσαμε τότε που η περιοχή είχε όλα κι όλα πέντε σπίτια. Τα παιχνίδια μας ήταν στη φύση: βόλτα στο βουνό, βόλτα στο δάσος, παιχνίδια με γάτες, σκύλους και χελώνες -ό,τι ζωντανό κυκλοφορούσε στην περιοχή.
Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η Ρωμαϊκή Αγορά, όπου έχω την τύχη να ζω και να εργάζομαι. Είναι πραγματική γειτονιά, γνωριζόμαστε μεταξύ μας και οι σχέσεις αυτές μας δίνουν χαρά στην απρόσωπη καθημερινότητα της πόλης. Η περιοχή τα συνδυάζει όλα: το "άνοιγμα" της Ρωμαϊκής Αγοράς που φτάνει μέχρι τη θάλασσα, εξαιρετική αρχιτεκτονική με τα παλιά νεοκλασικά, ωραία καφέ και μαγαζιά για βόλτα και μια "χωνεμένη" ενέργεια της παλιάς μπουρζουαζίας που έμενε εδώ. Επίσης, ενώ είναι δύο δρόμους από το "κέντρο" του κέντρου, δεν έχει τη φασαρία και την έντασή του. Η γκαλερί Nitra είναι στο ισόγειο ενός νεοκλασικού που το 1926 έκτισε ο προπάππους μου. Το σπίτι μου είναι στο ίδιο κτίριο, που μάλιστα ήταν το πατρικό της γιαγιάς μου και στη συνέχεια και της μαμάς μου. Σήμερα έχω την τύχη να μένω κι εγώ εκεί -η συνέχεια αυτή με συγκινεί.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω γιατρός σαν το μπαμπά μου. Ευτυχώς, γρήγορα το ξεπέρασα -ο πατέρας μου συνειδητά συνέβαλε σε αυτήν την κατεύθυνση. Απομακρυνόμενη, λοιπόν, από αυτό το πλάνο όλο και περισσότερο μεγαλώνοντας, σπούδασα οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων και στη συνέχεια, κουβαλώντας το μικρόβιο της τέχνης από τη μητέρα μου και τη γκαλερί στην οποία μεγάλωσα, έκανα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο στη σύγχρονη τέχνη. Γυρνώντας, εργάστηκα ως επιμελήτρια σε ανεξάρτητα projects και συνεργάστηκα με οργανισμούς τέχνης. Κάποια στιγμή το 2012 η μητέρα μου είπε πως «μεγαλώνοντας θέλει να δουλεύει λιγότερο και όχι περισσότερο...» και άρα «τώρα» ήταν ώρα να αναλάβω. Έτσι, το 2013 το Atrion της Τσιμισκή πέρασε στη δεύτερη γενιά και μετατράπηκε σε Nitra στη Ρωμαϊκή Αγορά -η μητέρα μου φυσικά μόνο λιγότερο δεν δουλεύει. Αισίως, το 2017 άνοιξε και ο χώρος μας στην Αθήνα.
Από τότε που άνοιξε η Nitra άρχισα να πηγαινο-έρχομαι τακτικά στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι που έμεινα δύο μήνες το φθινόπωρο του 2016, όταν συμμετείχαμε και στην Art International Art Fair. Με την εξέλιξη, όμως, των γεγονότων, η επιστροφή στην Πόλη με δυσκόλευε, ενώ οι περισσότεροι συνεργάτες και πελάτες είχαν ήδη αρχίσει να την εγκαταλείπουν. Με την παρουσία της σημαντικότερης διεθνούς έκθεσης σύγχρονης τέχνης στο είδος της, της Documenta, στην Αθήνα, σημαντικό κομμάτι του δικτύου μας από το εξωτερικό θα περνούσε χρόνο εκεί. Έτσι είπαμε, ότι είναι το κατάλληλο timing για να κάνουμε αυτό το βήμα και να δημιουργήσουμε έναν νέο χώρο στην πρωτεύουσα, κάτι που φίλοι και συνεργάτες μας προέτρεπαν να κάνουμε εδώ και καιρό.
Η πρώτη έκθεση που επιμελήθηκα ήταν και η πρώτη έκθεση της γκαλερί Nitra, με τίτλο One click to your happiness, με καλλιτέχνες τη Σερβίδα Nataša Vasiljević, την Ιταλίδα Maria Elena Fantoni και τον Ευθύμη Ευθυμιάδη. Η έκθεση εξελισσόταν και στον πρώτο όροφο του κτιρίου, σε ένα άδειο διαμέρισμα που ανάμεσα από τις χαραμάδες της πόρτας μπορούσε να δει κανείς το βίντεο της Φαντόνη. Δε μας ενδιέφερε μια συμβατική παρουσίαση και επίσης, μας κινητοποιούσε πολύ ο διάλογος με το κτίριο και την ιστορία του. Αυτή η έκθεση ήταν σημαντική, γιατί θα έδινε το νέο μας στίγμα: διεθνές και ανατρεπτικό. Στα εγκαίνια η αλήθεια είναι, ότι είχαμε λίγη αγωνία, αν ο κόσμος θα ξεπερνούσε το «ψυχολογικό φράγμα της Εγνατίας» για να έρθει. Σήμερα μπορεί να ακούγεται χαζό, όμως τότε οι φίλοι που άκουγαν, πού θα ανοίγαμε τη νέα γκαλερί, μας κοιτούσαν με… τρόμο. Σήμερα φυσικά αυτό έχει αλλάξει και μακάρι και η δική μας παρουσία να συνέβαλε έστω και στο ελάχιστο σε αυτήν την κατεύθυνση.
Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το Λιμάνι: η πιο ωραία θέα στην πόλη, με μία εξαιρετική ανάπλαση και κυρίως ένα πολύ ζωντανό κομμάτι της πόλης, όλες τις ώρες της ημέρας, χωρίς αυτοκίνητα. Έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να δεις ή να κάνεις: από τα Μουσεία που φιλοξενούνται στον χώρο του, έως μεγάλες διοργανώσεις φεστιβάλ, όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο αλλά και άλλες μικρότερες, καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Μπορεί να με συναντήσει κανείς στο be* για μεσημεριανό διάλειμμα, brunch, dinner, κοκτέιλ, για όλα!
Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Local. Το αγαπήσαμε σαν μπαρ, αλλά ευτυχώς μεγαλώνει μαζί μας και έτσι τώρα μπορούμε να πηγαίνουμε και για φαγητό. Έχει πραγματικά τόσο καλή κουζίνα που κάθε φορά εντυπωσιάζομαι.
Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι ο πρωινός καφές στη Ρωμαϊκή Αγορά. Τι πιο ωραίο από το να ξεκινάς την ημέρα σου πίνοντας καφέ μπροστά σε χιλιάδες χρόνια ιστορίας; Σου δίνει μια άλλη ματιά στα πράγματα για να ξεκινήσεις τη μέρα σου!
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ μαγαζιά, όπως το νέο Ύψιλον στην Εδέσσης, το bord de l’eau και το TOMS Flagship store, μαγαζιά δηλαδή που αποτελούν μια εμπειρία από μόνα τους.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει, ότι οι άνθρωποι σήμερα συνεργάζονται στα αλήθεια, δημιουργούν, απολαμβάνουν την πόλη κι έτσι γίνονται σπουδαία πράγματα σε αυτήν. Από project, όπως της Παράλλαξης για τα 100 χρόνια της Πυρκαγιάς, που κατέβασε 30.000 ανθρώπους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην 6η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης, στα 52α Δημήτρια, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και όλα αυτά μόνο για αυτούς τους δύο μήνες που διανύουμε. Αν δει κανείς μία προς μία αυτές τις διοργανώσεις, η πραγματοποίησή τους είναι κατάκτηση των ανθρώπων που κρύβονται πίσω από αυτές.
Αυτό που θα ήθελα να αλλάξω στην πόλη θα ήταν να υπάρχει δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης σε μεγαλύτερη κλίμακα.
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με μια φράση, θα δανειζόμουν αυτό που διάβασα κάπου και μου άρεσε .. «Εδώ φυσάει ακόμη φρέσκος αέρας»
