Η ιδιοκτήτρια του Ekies All Senses Resort μας ταξιδεύει στις αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων και μας αποκαλύπτει τα μέρη που αγαπάει στη Θεσσαλονίκη, καθώς και τις μικρές καθημερινές της συνήθειες. 

Μεγάλωσα στην ιδανική γειτονιά, τις 40 Εκκλησιές. Θυμάμαι ακόμη τις τόσες ανηφόρες - κατηφόρες για να πάω στο δημοτικό, το γνωστό πέτρινο σχολείο, το  ραντεβού στις 6 για παιχνίδι στο πάρκο και τις ατελείωτες κουβέντες με τη φίλη μου, τη Μαρία, στις πυλωτές των οικοδομών. Θυμάμαι ακόμη τα κορίτσια από την πάνω γειτονιά, τις μυρωδιές από το Σέιχ Σου και τις πασχαλιές των παλιών, χαμηλών σπιτιών, το ξένοιαστο παιχνίδι στον δρόμο κάτω από το σπίτι και την ανάμνηση της μαμάς να μας φωνάζει από το μπαλκόνι... Όμορφη, αληθινή η γειτονιά εκεί και μόλις 7 λεπτά από το κέντρο, με υπέροχη θέα και φωτεινά σπίτια. 

Αγάπησα όλα τα μέρη και όλες τις γειτονιές που με «φιλοξένησαν» στην πορεία. Εκείνη στην Barer Strasse του Μονάχου, για 4 χρόνια δίπλα στις πινακοθήκες… σαν να μεγάλωσα αρκετά εκεί τώρα που το σκέφτομαι! Μετά στη Malaga της Ισπανίας, στην Ανδαλουσία για έναν σχεδόν χρόνο, όπου ζούσα αλήθεια μέσα σε ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Εκεί γειτονιά μου ήταν το λεωφορείο, τα hostel, οι παραλίες … Αργότερα στο Richmond του Λονδίνου και σήμερα, εδώ και κάποια χρόνια πλέον, το κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα και τη μητέρα μου. Η  οικειότητα με πρόσωπα στον δρόμο το πρωί, στον φούρνο, στο καφέ, στο μανάβικο, η αίσθηση ότι μόλις βγω από την πόρτα μου, είμαι εκεί όπου όλα συμβαίνουν… Η όμορφη αυτή ανθρώπινη περιπέτεια!

Θυμάμαι την περιοχή του Λευκού Πύργου να με μαγνητίζει από μικρή και να περπατάω στα στενά εκεί κοντά, να κοιτώ επίμονα προς τα πάνω τα κτίρια... Σήμερα είναι η γειτονιά μου, με τον Λευκό Πύργο να είναι το «φωτεινό περίπτερο γεμάτο με σοκολάτες και καραμέλες» έξω από το παράθυρο μας, όπως αναφέρει ο μικρός μου γιος. Θες να είναι οι συμπτώσεις που προδιαγράφουν την εξέλιξη, θες να είναι το αποτέλεσμα της εξέλιξης της ζωής μου, όπως και να ‘χει, για πολλούς και όμορφους λόγους είναι το μέρος που μας αναλογεί σήμερα.

Μικρή ονειρεύτηκα να γίνω τόσα πολλά πράγματα, πιλότος, ζωγράφος, ξεναγός, μοδίστρα, ηθοποιός, φωτογράφος, γιατρός, αρχιτέκτονας. Τελικά είμαι πολύ τυχερή και ευγνώμων  που το επάγγελμα που ασκώ μου επιτρέπει να κάνω λίγο απ’ όλα αυτά μαζί!

Το ξενοδοχείο Ekies είναι για μένα ο καμβάς της ζωή μου, είναι οι αναμνήσεις των παιδικών καλοκαιριών, των γονιών μου να είναι χαρούμενοι και ανέμελοι, είναι ο συνδετικός κρίκος του χθες με το σήμερα, είναι πολλά περισσότερα από ένα project καλά μελετημένο. Πάρα πολλές φορές ακούσαμε από αγαπημένους ταξιδιώτες του, ότι αυτό το μέρος έχει “ψυχή”. Κάπως έτσι είναι λοιπόν! Εκεί στον καμβά του Ekies βρίσκεται μεγάλο κομμάτι από την ψυχή του πατέρα μου, της μητέρας μου, του αδερφού μου, όλων αυτών που ξεκίνησαν να βάζουν χρώματα. Μου το πρόσφεραν και ήταν εκεί για να βλέπουν, πώς όλοι εμείς που αποτελούμε την ομάδα του ξενοδοχείου σήμερα, βάζουμε τις επόμενες πινελιές. Είναι τόσο σπουδαία η κατάθεση ψυχής που κάνουμε, που νομίζω αυτό το κάνει να είναι τόσο αγαπητό στο κοινό που το προτιμά εδώ και χρόνια.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πώς ένιωσα όταν είδα σε περίοπτη θέση στο γραφείο του πατέρα μου τη φωτογραφία μου, εκτυπωμένη σε χαρτί και κολλημένη με αυτοκόλλητη ταινία στον τοίχο, να παραλαμβάνω ένα βραβείο για το ξενοδοχείο. Δυσκολεύομαι πολύ να το μετουσιώσω τα συναισθήματα σε λέξεις, όμως μάλλον είναι τόσο απλό… Ένιωσα πραγματικά, βαθιά και αληθινά περήφανη που τον έκανα να νιώσει και αυτός περήφανος για το παιδί του, που ήταν τόση η χαρά του, ώστε δεν είχε την υπομονή να περιμένει για να την τοποθετήσει σωστά, σε ένα κάδρο. Όμορφη και αξέχαστη η στιγμή! Γύρισα τόσες φορές εκεί για να ξανακοιτάξω την εικόνα, να μοιραστώ αυτή τη χαρά και το παιδικό του πάθος να βλέπει τα πράγματα.

Η πιο χαλαρή ώρα στο back office ενός ξενοδοχείου είναι εκείνη που μέσα σε λίγα λεπτά ανταλλάσουμε τις ιστορίες που έχουν συμβεί την προηγούμενη μέρα. Μέσα σε ένα «σπίτι 69 δωματίων", με την Αθηνά και τον Νίκο να δίνουν ρεσιτάλ! Αν κάτι μου λείπει απ’ αυτό το κοινόβιο γραφείο σήμερα που έχω μετακομίσει σε ένα άλλο, μόνη μου, είναι ακριβώς αυτές οι απίθανα όμορφες μικρές, καθημερινές ιστορίες. Φυσικά, κάποιες απ’ αυτές στο παρελθόν υπήρξαν καθοριστικές για να πάρω αποφάσεις. Αστεία, μικρή ιστορία με σημαντική εξέλιξη είναι αυτή από την οποία ξεκίνησε η συνεργασία μας με τα Design Hotel. Μετά από πολλές αλλαγές δωματίου ενός ζευγαριού Ελλήνων και πραγματική προσπάθεια από εμάς να τους βρούμε αυτό που θα τους άρεσε, μεταξύ άλλων ο κύριος παραπονιόταν για το ξύλινο, περίεργο σοβατεπί της Loft Suite που του είχαμε δώσει. Σήμερα γελάω, γιατί θυμάμαι να λέω, ότι πρέπει να αναζητήσω τον ανάλογο κόσμο που θα μπορούσε να το εκτιμήσει. Κάπως έτσι, με αυτή την αφορμή, βρέθηκα να μιλάω με τους υπεύθυνους των Design Hotels λίγο καιρό μετά. Περίεργο ίσως, αλλά είχαν και αυτοί στα γραφεία τους στο Βερολίνο το ίδιο ακριβώς σοβατεπί!

Υπήρξα τυχερή και ταξίδεψα αρκετά από μικρή και έχω αναπτύξει μια περίεργα όμορφη σχέση με το ξένο και τους νέους προορισμούς. Όταν θα μπω σε ένα ξενοδοχείο θα προσέξω τα πάντα, θα παρατηρήσω από το τελείωμα του πατώματος μέχρι τη μυρωδιά του χώρου, τα ρούχα και παπούτσια του προσωπικού, την εικόνα της κουζίνας από τη μισάνοιχτη πόρτα, τα αξεσουάρ του μπάνιου, το σιφόνι στο ντουζ… η λίστα είναι ατελείωτη! Γρήγορα όμως αφήνομαι στην εμπειρία του χώρου.

Αγαπημένα μου μέρη από ταξίδια σε Ελλάδα και εξωτερικό, από το σήμερα αλλά και από παλιά, είναι το Conservatorium Amsterdam, που προσφέρει μια μοναδική εμπειρία, η κυρά Φωτεινούλα στην Νταμούχαρη και το Apeiros Chora στα κάτω πεδινά Ζαγοροχώρια, για αυθεντική ελληνική φιλοξενία, το 25hrs Bikini Berlin για σύγχρονη και άνετη φιλοξενία και το μαγευτικό Soho House Istanbul.

Ως μαμά με δύο παιδιά προσπαθώ να είμαι παρούσα σε ό,τι κάνω εκείνη την στιγμή, να καταλαβαίνω πόσα πολλά δεν ξέρω και να αγαπώ το εδώ και τώρα, για να κατορθώνω να ισορροπώ στη ζωή μου.

Στη Θεσσαλονίκη αγαπώ πολύ τον περίπατο, τα κτίρια, τα μαγαζιά, την αίσθηση και τις μυρωδιές στα στενά της Βασιλέως Ηρακλείου, της Αγίου Μηνά και της Ερνέστου Εμπράρ.

Μπορεί κάνεις σταθερά να με συναντήσει Πέμπτη βράδυ στο Local, που αγαπώ, μετά το μάθημα φωτογραφίας. Επίσης, στο Canteen Παρασκευή πρωί, σε ένα συγκεκριμένο τραπεζάκι για τα καλύτερα επαγγελματικά ραντεβού. Τέλος, στο Βογατσικού για το καλύτερο Μοscow Mule.

Μία άλλη αγαπημένη μου συνήθεια στην πόλη είναι η βόλτα στην περιοχή της Τοσίτσα, στα παλιατζίδικα που κρύβουν μικρούς θησαυρούς.

Το εστιατόριο που μου αρέσει περισσότερο είναι η «Μούργα». Όχι ότι δεν πηγαίνω και σε πολλά άλλα εστιατόρια στη Θεσσαλονίκη αλλά το συγκεκριμένο το επισκέπτομαι πάντα μια φορά στις δέκα μέρες.

Αλήθεια, είμαι απ' αυτούς τους ανθρώπους που αλλάζω τόσο συχνά τις μικρές μου συνήθειες, σαν να φοβάμαι αυτή την επανάληψη… Αστείο, όμως, είναι ότι απολαμβάνω να ακολουθώ εκείνες των αγαπημένων μου ανθρώπων, όπως ο ελληνικός σκέτος καφές στο «Νερό που καίει» και το ενάμιση ποτήρι κρασί στο «Piece of cake» κάποιο απόγευμα της εβδομάδας!

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ σίγουρα να είμαι κάπου, όπου μπορώ να ακούσω την παρέα μου να μιλάει. Μου αρέσει να είμαι ανοιχτή και δοκιμάζω τα πάντα. Απολαμβάνω και προσέχω πλέον να έχουν οι στιγμές μου αξία, ίσως γιατί μεγαλώνω.  

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι εκείνο το ήρεμο τσιμεντένιο πεζούλι με την απεριόριστη θέα και την απόλυτη ησυχία στη Μονή Βλατάδων, δίπλα στην είσοδο του Μοναστηριού. Εκεί πηγαίνω και όλους τους φιλοξενούμενους, δημοσιογράφους και φίλους, που θα έρθουν από το εξωτερικό.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν εύκολη, όμορφη, γκρινιάρα.

Για το μέλλον ονειρεύομαι να αναγνωρίζω, να αποδέχομαι, να θυμάμαι, να συγχωρώ, να αγαπώ και να είμαι στο εδώ και τώρα.