Τα ερωτήματα γύρω από τη γονιμότητα παραμένουν πολλά, με εκατοντάδες γυναίκες το 2025 να δηλώνουν ότι δεν γνωρίζουν όσα θα έπρεπε για τις διαθέσιμες επιλογές τους. Από τις πιο σημαντικές που προσφέρει σήμερα η επιστήμη είναι η κρυοσυντήρηση ωαρίων - μια διαδικασία που πλέον θεωρείται ρεαλιστική και επιστημονικά τεκμηριωμένη λύση για όσες επιθυμούν να διατηρήσουν τη δυνατότητα μητρότητας στο μέλλον. Πέρα όμως από την ιατρική της διάσταση, η μέθοδος αυτή αγγίζει βαθιά το προσωπικό αλλά και το κοινωνικό επίπεδο. Μέσα από την αφήγηση της Χριστίνας, γνωρίζουμε την εμπειρία μιας γυναίκας που πήρε την απόφαση να προχωρήσει σε κρυοσυντήρηση ωαρίων, ανοίγοντας ένα παράθυρο σε έναν κόσμο, όπου η επιστήμη συναντά την προσωπική επιλογή και την ελπίδα.

«Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΥΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ»

Η απόφαση να προχωρήσω στη διαδικασία ήταν κάτι που ωρίμαζε μέσα μου για καιρό. Ήθελα να δώσω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να έχει περισσότερες επιλογές στο μέλλον. Επειδή εργάζομαι στον χώρο της εξωσωματικής, γνώριζα τα ιατρικά δεδομένα λεπτομερώς: πώς επηρεάζεται η γονιμότητα με την ηλικία και πόσο σημαντικό είναι να δράσεις προληπτικά και όχι καθυστερημένα. Τα βήματα ήταν συγκεκριμένα: πρώτα έκανα πλήρη ορμονικό και υπερηχογραφικό έλεγχο για να αξιολογηθεί το ωοθηκικό μου απόθεμα. Ύστερα από συμβουλευτική συνάντηση με γιατρό στην Embryolab Fertility Clinic, ξεκινήσαμε τη φαρμακευτική διέγερση, η οποία κράτησε περίπου 10- 12 ημέρες. Καθημερινά έκανα ενέσεις στο σπίτι και παρακολουθούσαμε την ανταπόκριση των ωοθηκών με υπερήχους και εξετάσεις αίματος. Η ωοληψία έγινε με μέθη, ήταν μια απλή διαδικασία, και την ίδια μέρα επέστρεψα σπίτι. Τα ωάρια καταψύχθηκαν άμεσα.

«ΦΟΒΟΙ, ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΜΟΥ ROLLERCOASTER»

Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο ήταν η συναισθηματική φόρτιση που συνοδεύει τη διαδικασία. Δεν είναι απλώς μια ιατρική πράξη - είναι μια πολύ προσωπική απόφαση που φέρνει στην επιφάνεια σκέψεις για το μέλλον, για τη μητρότητα, για το πού βρίσκεσαι στη ζωή σου. Επιπλέον, εξεπλάγην θετικά με το πόσο καλά ανταποκρίθηκε το σώμα μου. Είχα ανησυχίες για τις ενέσεις, τις παρενέργειες, την κόπωση, όμως τελικά ήταν διαχειρίσιμο. Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν αυτές της αναμονής και της αβεβαιότητας. Παρόλο που η διαδικασία έχει σαφή βήματα, κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά - κι αυτό δημιουργεί ανασφάλεια. Αναρωτιέσαι: «Θα ανταποκριθούν οι ωοθήκες;» «Θα καταφέρουμε να πάρουμε αρκετά ωάρια;» «Μήπως άργησα;». Επίσης, οι πρώτες μέρες της ορμονικής διέγερσης ήταν απαιτητικές. Οι ορμόνες επηρεάζουν τη διάθεση, την ενέργεια, και χρειάζεται να συνεχίσεις κανονικά την καθημερινότητά σου. Εκεί καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι η υποστήριξη - από γιατρούς, από φίλους, από τον ίδιο σου τον εαυτό. Τέλος, υπήρχε και μια πιο «σιωπηλή» δυσκολία: η αποδοχή της ιδέας ότι, για διάφορους λόγους, παίρνεις την ευθύνη να διαχειριστείς το θέμα της γονιμότητας διαφορετικά από τον «παραδοσιακό». Αυτό φέρνει ερωτήματα, εσωτερικούς διαλόγους, και τελικά, αυτογνωσία. Υπήρχαν μέρες που ένιωθα περήφανη, σαν να έχω τον έλεγχο της ζωής μου, και άλλες που ένιωθα πιο μόνη ή πιο «εκτεθειμένη» από όσο περίμενα. Συνολικά, ήταν ένα βαθιά ενδυναμωτικό ταξίδι. Όχι εύκολο, αλλά αληθινό. Και στο τέλος ένιωσα πως έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου. Όχι εγγύηση, αλλά επιλογή. Και αυτό είχε για μένα πολύ μεγάλη συναισθηματική αξία.

«ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΜΕΓΑΛΑ ΒΗΜΑΤΑ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ»

Υπήρξε μια περίοδος περίπου δύο εβδομάδων κατά τις οποίες έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική και οργανωμένη: έκανα καθημερινά ενέσεις την ίδια ώρα, πήγαινα συχνά για υπερήχους και αιματολογικές εξετάσεις, και φυσικά προσάρμοσα το πρόγραμμά μου στη δουλειά. Προσπάθησα να αποφύγω έντονες σωματικές δραστηριότητες - δεν είναι περίοδος για γυμναστήριο ή πιεστικούς ρυθμούς. Έδινα έμφαση στον ύπνο, τη σωστή διατροφή και την ηρεμία. Αυτό που άλλαξε πιο ουσιαστικά όμως ήταν η σχέση μου με τον χρόνο και τις προτεραιότητές μου. Ήθελα να είμαι περισσότερο «παρούσα», πιο ευγενική με τον εαυτό μου, και να μην τα βάζω μαζί του όταν ένιωθα εξάντληση ή ευαισθησία. Σε πρακτικό επίπεδο, έκανα χώρο για μένα μέσα στην ημέρα - ακόμα και αν αυτό σήμαινε να πω «όχι» σε πράγματα στα οποία θα έλεγα «ναι» υπό άλλες συνθήκες.

«ΟΙ ΑΟΡΑΤΕΣ ΝΙΚΕΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ»

Πότε χαμογέλασα; Όταν έκανα σωστά την πρώτη μου ένεση χωρίς φόβο. Όταν έβλεπα στα υπερηχογραφήματα ότι το σώμα μου ανταποκρίνεται. Όταν άκουγα ενθαρρυντικά λόγια από την ομάδα της κλινικής - και από φίλες που με στήριζαν αθόρυβα αλλά σταθερά. Όσο κι αν δεν ελέγχουμε τα πάντα, έχουμε τη δύναμη να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Αυτό από μόνο του είναι κάτι που αξίζει ένα χαμόγελο. Έμαθα πρώτα απ’ όλα τη δύναμή μου. Ότι μπορώ να πάρω δύσκολες αποφάσεις, να σταθώ μέσα στην αβεβαιότητα, να φροντίσω τον εαυτό μου χωρίς να περιμένω «ιδανικές» συνθήκες. Εμπιστεύτηκα το σώμα μου, το άκουσα, το στήριξα και το σεβάστηκα.

«Η ΚΡΥΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΜΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ»

Θα έλεγα ότι έμοιαζε με μια γυναίκα που ανεβαίνει μόνη της ένα μονοπάτι στο βουνό. Ξεκινάει με σιγουριά, αλλά στην πορεία κουράζεται, αμφιβάλλει, νιώθει τον αέρα να φυσάει αντίθετα. Όμως συνεχίζει. Δεν τρέχει, αλλά περπατάει σταθερά, βήμα βήμα. Και όταν φτάνει σε ένα ξέφωτο, όχι απαραίτητα στην κορυφή, σταματάει, παίρνει ανάσα και κοιτάζει γύρω της. Βλέπει πού έφτασε, πόσο δρόμο κάλυψε, και χαμογελά. Όχι γιατί όλα τέλειωσαν - αλλά γιατί ξέρει πια τι μπορεί να αντέξει.

«ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟ»

Αν μπορούσα να πω κάτι στη Χριστίνα που ξεκινάει τώρα, αυτό θα ήταν: «Ηρέμησε. Δεν χρειάζεται να έχεις όλες τις απαντήσεις. Κάνε ένα βήμα τη φορά. Έχεις πολύ περισσότερη δύναμη απ’ όση νομίζεις, και δεν είσαι μόνη - ούτε όταν νιώθεις έτσι. Θα νιώσεις φόβο, αλλά και περηφάνια. Θα μάθεις πόσο αντέχεις και πόσο αξίζει να φροντίσεις εσένα. Μη διστάσεις, προχώρα». Και σε κάθε γυναίκα που περνάει το ίδιο θα έλεγα: «Δεν είσαι μόνη. Ακόμα κι αν δεν το συζητούν όλοι, πολλές από εμάς έχουμε βρεθεί ακριβώς εκεί. Είναι φυσιολογικό να φοβάσαι, να κουράζεσαι, να αμφιβάλλεις. Αλλά δώσε χώρο και στη δύναμή σου - γιατί υπάρχει. Πίστεψε ότι έχεις δικαίωμα να επιλέξεις το πότε και το πώς θα γίνεις μητέρα - ή αν θα γίνεις. Και ό,τι κι αν γίνει στο μέλλον, αυτή η απόφαση σήμερα είναι μια πράξη γενναιότητας. Και μόνο που την πήρες, έχεις ήδη κάνει κάτι πολύ σημαντικό».