Μία παρέα νεαρών παιδιών που περιπλανιέται στην ελληνική ύπαιθρο, αναζητώντας την ουσία της ζωής και τον λόγο ύπαρξής τους. Με εφόδια τα συναισθήματα, την απουσία φόβου για το άγνωστο, τη νεανική επιπολαιότητα, τις μνήμες και τα βιώματα του καθενός, και κυρίως έχοντας ο ένας τον άλλον, αναζητούν τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο, την ευκαιρία στη ζωή να νιώσουν και να χαρούν όλα όσα τους έχουν στερηθεί. Αυτή είναι η Χλόη και η παρέα της. Οι πρωταγωνιστές στη νέα ταινία του Βασίλη Κεκάτου, «Οι Άγριες Μέρες Μας», η οποία πρόκειται για μία αποτύπωση των σκληρών εικόνων της ζωής, που συχνά – επιτηδευμένα ή μη – επιλέγουμε να ξεχνάμε και να παραβλέπουμε. Αυτές όμως οι εικόνες είναι πάντα εκεί. Και οι άνθρωποι μέσα σε αυτές μπορεί να είναι τα παιδιά σ’ ένα road trip - όπως στη ταινία - μπορεί να είμαι εγώ, μπορεί να είστε εσείς. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο από την αρχή. Με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου, αυτή η ταινία είναι το «μεγάλο» σκηνοθετικό ντεμπούτο του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για το «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς», Βασίλη Κεκάτου. Στα 34 του, έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει στον χώρο του θεάματος, δημιουργώντας παραγωγές μικρού και μεγάλου μήκους στη μεγάλη οθόνη, δίνοντας παράλληλα ευκαιρίες τόσο στο Milky Way, όσο και στις Άγριες Μέρες Μας, σε νέους ηθοποιούς να αναδειχθούν.

Η πλοκή - διαδρομή 

Περνώντας στην πλοκή της ταινίας, ακολουθούμε τη Χλόη, μία νεαρή αντισυμβατική ηρωίδα, που αρνείται να μπει σε καλούπια, να ακολουθήσει τους ρυθμούς και τις υποταγές μιας κοινωνίας και επιλέγει να αναζητήσει τον δικό της δρόμο, ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Όταν η ίδια μένει άστεγη, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και να ζήσει με τη μεγαλύτερη αδελφή της. Καθ’ οδόν, συναντά μια ομάδα νέων ανθρώπων που γυρίζουν την Ελλάδα με ένα τροχόσπιτο, βοηθώντας ανθρώπους που ζουν στα όρια της φτώχειας, ενώ παράλληλα ληστεύουν ενεχυροδανειστήρια, με πολλαπλά ανταποδοτικά οφέλη για να πετύχουν τον σκοπό τους. Περιμένετε όμως, μην τους καταδικάσουμε ως ενόχους από τώρα. Εκείνη γοητεύεται αμέσως από τα ιδανικά και τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής της ομάδας και γίνεται μέλος της.

Κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης, η Χλόη – μία εξαιρετικά δυναμική υποκριτική παρουσία της Δάφνης Πατάκια – αποτελεί μία ακτίνα φωτός μέσα στο σκοτάδι που νιώθει πως τη συνοδεύει σε όλη της τη ζωή. Έντονη, παρορμητική, δίκαιη, αντισυμβατική, με τα συναισθήματά της να την καθορίζουν και την τρυφερότητα να την χαρακτηρίζει και να την μεταμορφώνει όταν της χτυπά την πόρτα. Είναι ένα πρόσωπο που μετουσιώνει το συναίσθημα του αντισυμβατισμού, το οποίο χαρακτηρίζει – και με κάθε δικαίωμα – μία ολόκληρη γενιά. 

Τα συναισθήματα στο προσκήνιο

Η νέα της οικογένεια, η παρέα των ατίθασων παιδιών βγαλμένων από τη «χώρα του ποτέ» και τον μαγικό κόσμο του Πίτερ Παν – όπως κάνει συχνά αναφορά η ταινία – έχουν δημιουργήσει ακριβώς το περιβάλλον που χρειάζεται η πρωταγωνίστρια, εκείνο στο οποίο ένιωθε πως πάντα ανήκε. Ένα περιβάλλον, όπου βιώνει όλα τα συναισθήματα που της έλειπαν: την αγάπη, την κατανόηση, τη φροντίδα, την τρυφερότητα. Και σε αυτή τη λέξη αξίζει να σταθούμε. Στην τρυφερότητα. Η κινητήριος δύναμη και το όπλο της παρέας. Ο σκηνοθέτης πιστεύει πως, σε έναν σκληρό και απρόσφορο κόσμο, η πραγματική ριζοσπαστική στάση δεν εκφράζεται μέσα από τη σύγκρουση, αλλά μέσα από τη φροντίδα και την αλληλεγγύη.

Παράλληλα, παρά το κλίμα ενότητας, η ταινία φωτίζει τις διαφορετικές καταβολές, τα βιώματα, τα χαρακτηριστικά και τα προβλήματα που κουβαλά κάθε πρωταγωνιστής. Το άγχος, την απογοήτευση, τις δεύτερες σκέψεις και, κυρίως, παρά το γεγονός ότι έχουν δημιουργήσει το δικό τους σπίτι, αναδεικνύεται η ανάγκη για επαφή με την πραγματική τους οικογένεια, από την οποία ο καθένας έχει απομακρυνθεί για διαφορετικούς λόγους.

Το σύμπαν του σκηνοθέτη και ο σκοπός του 

Η ταινία καταφέρνει να θίξει κοινωνικά ζητήματα, να αναδείξει τα προβλήματα της ελληνικής επαρχίας και των πατροπαράδοτων οικογενειών, να φωτίσει ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Μας καλεί να στοχαστούμε, να σκεφτούμε τις καταστάσεις που βλέπουμε να ζωντανεύουν μπροστά μας ξανά και ξανά. Κάποιες στιγμές, μας δημιουργεί έναν μικρό κόμπο στο στομάχι. Μας κάνει να αναρωτηθούμε τι είναι αληθινό στη σύγχρονη κοινωνία, που βρίσκεται η αλήθεια και το ψέμα, το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο. Δεν μας ζητά να ταχθούμε με απόψεις και πλευρές, μας ζητά απλώς να δούμε και να βιώσουμε.

Την ίδια στιγμή, η αριστουργηματική κινηματογράφηση του Γιώργου Βαλσάμη μεταμορφώνει την ελληνική ύπαιθρο σε ένα φαντασιακό τοπίο, όπου κυριαρχεί μια ονειρική, σχεδόν μεταφυσική ατμόσφαιρα.

Η ταινία, βέβαια, έχει και κάποιες αδυναμίες. Η βασικότερη είναι πως δεν ανήκει στις παραγωγές που θα κρατήσουν τον θεατή καθηλωμένο χάρη στην πλοκή τους. Η απουσία στέρεου σεναρίου προκαλεί τον ρυθμό να χαλαρώνει υπερβολικά, ενώ η έλλειψη έντασης δημιουργεί ένα περιβάλλον επανάληψης σε ορισμένα σημεία.

Οι σκέψεις που μας ακολουθούν 

Κλείνοντας, αξίζει να πούμε ότι πρόκειται για μία ταινία που κάποιος πρέπει να παρακολουθήσει, γνωρίζοντας όμως τι πάει να δει. Το κινηματογραφικό σύμπαν του Βασίλη Κεκάτου, μέσα από τις όμορφες διαφοροποιήσεις και τις εναλλαγές, παραμένει γνώριμο, αμετάβλητο και ιδιαίτερα γοητευτικό. Δεν υπηρετεί την αυστηρή δομή, αλλά δημιουργεί ένα ταξίδι εικόνων και συναισθημάτων.

Και ας μην ξεχνάμε τη μαγεία του κινηματογράφου. Κάθε άνθρωπος μέσα από μία ταινία, βιώνει κάτι διαφορετικό. Αυτός είναι ο σκοπός της έβδομης τέχνης: να μας κάνει να νιώσουμε και να σκεφτούμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Φεύγοντας, ένα πράγμα στριφογύριζε συνεχώς στο μυαλό μου, αποτυπώνοντας απόλυτα αυτό που είδα να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου. Ένας στίχος του ράπερ ΛΕΞ – ο οποίος έκανε και ένα μικρό αλλά στιλάτο πέρασμα από την ταινία: «Το πιο όμορφο λουλούδι μέσα στο τσιμέντο ανθίζει»!