Σταυρούλα Κλειδαριά

Το πιο ωραίο δώρο... Μια εμπειρία θα έλεγα γι αυτό κι έχει χαραχτεί στη μνήμη τόσο ανεξίτηλα. Υπήρχε έτσι κι αλλιώς η σκέψη ότι εκείνη η μέρα ήταν μέρα γιορτής αλλά μαζί και η αίσθηση ότι θα συνέβαινε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Μια απλή βόλτα με το αυτοκίνητο οδήγησε στο αεροδρόμιο για να αποκαλυφθεί ένα ταξίδι έκπληξη στο πιο ρομαντικό νησί του κόσμου.Το πιο απίθανο ήταν ότι από πριν είχαν κανονιστεί η βαλίτσα με τα απαραίτητα, η άδεια από τη δουλειά ώστε η απόλαυση να είναι stress free. Kαι η μαγεία ακολούθησε...

Καλλιρρόη Σιμιτζίδου

Τα Χριστούγεννα είναι κοντά με τα γενέθλιά μου, οπότε τα δώρα που λαμβάνω αυτήν την περίοδο είναι αρκετά. Ένα από αυτά που ξεχωρίζω όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι το περσινό. Η μαμά μου γνωρίζοντας πολύ καλά το ενδιαφέρον μου για τη βρετανική βασιλική οικογένεια και πιο συγκεκριμένα για την ίδια τη βασίλισσα, μου χάρισε το συλλεκτικό ρολόι της Swatch, στο οποίο απεικονίζεται η Ελισάβετ ΙΙ, κρατώντας την τσάντα της, σήμα-κατατεθέν της μαζί μ' ένα corgi. To brand μ' αυτήν τη limited edition απέτισε φόρο τιμής στα 70 χρόνια βασιλείας της. Κάθε μέρα, τα ρούχα και το καπέλο της αλλάζουν χρώμα, ενώ οι χρυσοί δείκτες συμπληρώνουν υπέροχα το σχέδιο. Πρόκειται για ένα αξεσουάρ που δεν αποχωριστεί ποτέ από εκείνη την ημέρα! 

Αγάπη Γαβριηλίδου

Η αλήθεια είναι πως ο κάθε άνθρωπος συνδυάζει τις γιορτές με κάτι διαφορετικό. Άλλοι με την οικογένεια και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, άλλοι με κάποια ξεχωριστά δώρα, άλλοι με festive εξόδους. Για μένα, τα Χριστούγεννα είναι όλα αυτά μαζί! Όσο για το αγαπημένο μου δώρο ever; Πριν να μπει ο covid-19 στη ζωή μας, τότε που όλα ήταν διαφορετικά, ένας πολύ δικός μου άνθρωπος μου είχε ετοιμάσει μία ιδιαίτερη έκπληξη. Κανόνισε μία spa-day μόνο για μένα, φρόντισε μέχρι και την πιο μικρή λεπτομέρεια κι εγώ, απλά το απόλαυσα κι αφέθηκα στα χέρια των ειδικών. Δώρο ανεκτίμητης αξίας, που κέρδισε αμέσως μία θέση στην καρδιά μου!

Αναστασία Πολίτογλου

Το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει για τα Χριστούγεννα ήταν ένα δώρο που έκανα εγώ σε εμένα. Για την ακρίβεια ήταν ένα δώρο από την κολλητή μου και από εμένα προς εμάς. Ένα ταξίδι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στη Νέα Υόρκη, μακριά από όλους για να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να κάνει recharge, για να δούμε τα πράγματα από ένα διαφορετικό up-side down λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος και για να γιορτάσουμε τα ελεύθερα μας χρόνια, καλύτερα από ποτέ. Τίποτα και κανείς δε μπορεί να σου πει πως η μέρα που έρχεται θα είναι υπέροχη και πως τα πλάνα που σχεδιάζεις θα γίνουν πραγματικότητα. Ο μόνος που μπορεί, όμως, να το τολμήσει είσαι εσύ. Ήταν ένα δώρο μοναδικό, όχι τόσο λόγω του προορισμού αλλά κυρίως λόγω του χρόνου που του δώσαμε και του σκοπού του. Θέλαμε χρόνο για εμάς, η καθεμία ξεχωριστά για τον εαυτό της και θέλαμε να δούμε που θα μας βρει η πρωτοχρονιά, που θα μας βρει ο καινούργιος χρόνος νοητά και πρακτικά. Θέλαμε να πάρουμε απόσταση πρακτική, και απόσταση στο μυαλό. Γιατί όταν βλέπεις τα πράγματα από μια άλλη οπτική μετά αυτά μετατρέπονται, όσο πιο κοντά είσαι τόσο πιο διαστρεβλωμένη εικόνα έχεις, τόσο πιο εμμονικός γίνεσαι με ιδέες, ανθρώπους και καταστάσεις. Εμείς θέλουμε να το αποτάξουμε και θα κάνουμε τα πάντα, για όσο καιρό χρειαστεί. Φέτος, ήταν μια υπέροχη χρονιά, με πολλά ταξίδια, με κλάματα, με χειρουργεία, με αλλαγές σπιτιών, με αποχωρισμούς από έρωτες, με μισελενάτα φαγητά και με πλάνα που ούτε καν φανταστήκαμε πως θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Φέτος αποφασίζαμε, πράτταμε και βλέπαμε τα πράγματα μέσα στα μάτια, όπως είναι αγνά, όχι όπως μας τα ορίζουν τα γυαλιά της πραγματικότητας που φορούσαμε μέχρι τώρα. Φέτος συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε πολλά στρώματα να αφαιρέσουμε μέχρι να φτάσουμε στην αλήθεια και πάνω από όλα καταλάβαμε ότι οι άνθρωποι που πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα είναι οι πιο γελασμένοι από όλους.

Φέτος αποφασίσαμε πως θα κάνουμε Χριστούγεννα στο κέντρο του Μανχάταν, Πρωτοχρονιά στη Δράμα και μετά ο καθένας θα αναχωρήσει για τους προορισμούς τους. Και αποφασίσαμε πως ότι κάνουμε, όπου το κάνουμε, θα το ζούμε σαν να είναι η πιο υπέροχη και μοναδική εμπειρία της ζωής μας. Άλλωστε η ζωή σου επιστρέφει πίσω τα συναισθήματα σου. Όταν είσαι ευγνώμον σου φέρνει και άλλους λόγους για να νιώθεις ευγνωμοσύνη. Και αν έχω να δώσω μια συμβουλή μετά από όλα όσα έγιναν φέτος τότε αυτή θα ήταν να νιώθετε υπέροχα όπου και αν είστε, γιατί μόνο έτσι μπορείτε να αλλάξετε τα πράγματα, μόνο αν τα αποδέχεστε. Όσο τα πολεμάτε αυτά μένουν ίδια. Έχει αυτό τον παράλογο κανόνα το σύμπαν. Μόνο μέσω της αποδοχής και του let go ξέρει να χαρίζει δώρα. Να εκτιμάτε το ίδιο το σπίτι σας και το πιο classy ξενοδοχείο, να εκτιμάτε το ίδιο τα πιάτα των 70 δολαρίων και τα χοτ ντόγκ. Εγώ είδα ότι πιάνει. Γιατί τελικά το καλύτερο δώρο που έχω δεχτεί και έχω κάνει είναι οι στιγμές που μοιάζουν κοινές και όμως γίνονται μοναδικές. Γιατί; Γιατί όσο περιμένεις για τις διακοπές για να νιώσεις ευτυχισμένος, θα είσαι πάντα στην αναμονή. Σε ευχαριστώ ζωή και περιμένω τα δώρα σου, Χριστουγεννιάτικα και μη.

P.S. Αν είστε ανάμεσα στην ακριβή τσάντα και στο ταξίδι, επιλέξτε το δεύτερο. Ακόμη και δύο λέξεις που μπορεί να διαβάσετε σε ένα ξένο μουσείο μπορεί να σας αλλάξουν τη ζωή. Εμένα κάθε φορά το πετυχαίνουν. Θα σας αφήσω με αυτό που διάβασα στο MoMA από την έκθεση της Barbara Kruger: "This is about who gets what and who owns what."

Ελένη Παπαστεργίου

To πιο ωραίο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ είναι ένα πολύ ιδιαίτερο επιτραπέζιο -το οποίο εγώ ποτέ δεν το αξιοποίησα έτσι-. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 10 τότε. Πάντα δενόμουν συναισθηματικά με τα παιχνίδια μου, αλλά αυτό είχε μια μαγεία...Θυμάμαι ότι έπρεπε για αρχή να στήσω τα κομμάτια, δημιουργώντας τέσσερις γειτονιές. Το background ήταν ένας ουρανός που και αυτόν έπρεπε να τον στήσω για να ολοκληρωθεί η εικόνα. Εγώ πάντα επέλεγα να έχει νύχτα. Τότε τοποθετούσα την πανσέληνο και τα αστεράκια, ήταν σαν κουμπάκια που τα στήριζες στις αντίστοιχες θέσεις τους. Και το πιο σαγηνευτικό; Είχαν ένα ιδιαίτερο φως όλα τους. Μέσα στο σκοτάδι μου έκαναν παρέα για να κοιμηθώ. Θυμάμαι ότι κλεινόμουν με τις ώρες στο δωμάτιο μου και κάθε φορά άλλαζα τα σπίτια, τα πρόσωπα που θα ήταν πάνω στη σκάλα, στη σοφίτα ή στο μικρό πάρκο, όμως ο ουρανός ήταν εκείνος.  Δημιουργούσα ένα σύμπαν που αγαπούσε αυτήν τη ρομαντική ησυχία του βραδιού που πάντα μου άρεσε να χαζεύω και να ακούω τους ήχους της. Όλα τα παιχνίδια μου τα κρατώ, αλλά αυτό είχε το χάρισμα να μου μαθαίνει εμένα και την εικόνα μου για τον κόσμο, μια απλότητα που αγαπώ...