Εάν μπορούσε να γίνει ένα mini αφιέρωμα με τίτλο "Men we Love" τότε είναι σίγουρο πως ο Αντίνοος Αλμπάνης θα φιγούραρε ανάμεσα στους πρώτους. Γεμάτος ταλέντο, ζωντάνια, με ένα αινιγματικό βλέμμα που κόβει την ανάσα και με ερμηνείες που ενθουσιάζουν κοινό και κριτικούς, ο άνδρας αυτός είναι κύριος το εαυτού του, πετυχαίνοντας να αποδείξει σε όλους πως γνωρίζει πολύ καλά το σκληρό παιχνίδι της υποκριτικής. 

Με μια αμεσότητα που θα χαρακτηρίζαμε σπάνια, μας μίλησε για τις αρχές του για το θέατρο αλλά και για τα μαθήματα που έχει πάρει από τη μέχρι τώρα πορεία του, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι για να τα καταφέρουμε οφείλουμε να είμαστε ενωμένοι. Πρωταγωνιστεί στην παράσταση "To Φινιστρίνι" σε σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη, σε έναν μοναδικό μονόλογο και φαντάζεται -σε μερικά χρόνια από τώρα- τον εαυτό το πιο επίμονο, πιο ανήσυχο και πάνω από όλα γεμάτο. 

Το κοινό της Αθήνας σας απολαμβάνει στην παράσταση Το Φινιστρίνι. Τι ξεχωρίζετε στον ρόλο σας;

Έχω την αίσθηση πως αυτό το οποίο αναγνωρίζω περισσότερο από όλα στον ρόλο τον οποίο υποδύομαι είναι η ευαισθησία του -ένα χαρακτηριστικό που τον οδηγεί στην αυτοαπομόνωση και στον αυτοεγκλεισμό. Έχει μια σκληρότητα σαν άνθρωπος, φαινομενικά, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα μιας μεγάλης άμυνας και αντίστασης να έρθει σε επαφή με το συναίσθημα του και να παραδεχτεί τα ευαίσθητα κομμάτια του χαρακτήρα του, κάτι που εντοπίζω ως κοινό και σε εμένα.

Μέσα από το έργο παρουσιάζεται η κατάληξη του σύγχρονου ανθρώπου ο οποίος απομονώνεται, «κλείνεται» και καταλήγει δέσμιος των σκέψεων του. Πως βλέπετε τον κόσμο όταν έρχεται αντιμέτωπος -μέσα από εσάς- με αυτή την πραγματικότητα;

Δυστυχώς, παρατηρώ πως οι θεατές είναι απολύτως εξοικειωμένοι με το "θέαμα" της ψυχοσύνθεσης αυτού του χαρακτήρα κάτι που είναι λυπηρό. Καταλήγω να επιβεβαιωθώ πως όλοι οι άνθρωποι σε λιγότερο ή μεγαλύτερο βαθμό δεν έχουν μείνει ανεπηρέαστοι από την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας. Όλοι κουβαλάνε μια θλίψη, όλοι αντικρίζουν τα σκοτεινά τους σημεία και όλοι φαίνονται ανήμποροι να αντιμετωπίσουν αυτό το βαρύ φορτίο της καθημερινότητάς που βιώνουν.

Εσείς προσωπικά τι έχετε διδαχτεί από αυτό το κείμενο;

Αυτό που έχω διδαχτεί είναι πως οι άνθρωποι οφείλουμε να ζητάμε βοήθεια. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να αισθανόμαστε αυτάρκεις, δυνατοί και πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε κάθε δυσκολία, αλλά το να ζητήσουμε βοήθεια δεν είναι ντροπή. Μονάχα έτσι θα κάνουμε και τους υπόλοιπους γύρω μας να νιώθουν σημαντικοί και χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο. Εξάλλου, για αυτόν τον λόγο ζούμε αγελαία -σε ομάδες και κοινότητες.

Ηθοποιός και πραγματικότητα, πως ξεκίνησε για εσάς αυτό το όνειρο;

Πάντα τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, όταν αρχίζεις και τα αγγίζεις σου δημιουργούν μια ψευδαίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι ξέχωρο κομμάτι από την τέχνη, αλλά δυστυχώς αυτά συμπορεύονται. Παρόλα αυτά είναι πολύ διαφορετική η πραγματικότητα της δουλειάς από αυτή την ονειρική, που έχεις όταν ξεκινάς τα πρώτα σου βήματα σε μια δραματική σχολή, όπου δεν αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες του επαγγέλματος.

Ζωή και θέατρο: Πώς βρίσκει τελικά ένας άνθρωπος τις ισορροπίες του ανάμεσα στις δυο αυτές έννοιες; Ανάμεσα στην πραγματικότητα πάνω και κάτω από το σανίδι;

Μπορεί να είμαστε πάντα σε επαφή με τα συναισθήματά μας ή με διαφορετικές εκφράσεις και εκφάνσεις του χαρακτήρα μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε και όλα αυτά μαζί. Με άλλα λόγια... όλοι οι άνθρωποι έχουν μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων και πολλές πλευρές χαρακτήρα και κάθε φορά έχουν την επιλογή διαλέξουν αυτό που ταιριάζει στην περίσταση. Αντίστοιχα και εμείς, αυτό το οποίο καλούμαστε να κάνουμε είναι να μην κλείνουμε τα μάτια μας και να ξέρουμε ότι έχουμε και την καλή αλλά και την κακή πλευρά. Νομίζω ότι αυτό που ισχύει με τους ηθοποιούς είναι κοντά σε αυτό που ισχύει και με τους μάγειρες. Ως επαγγελματίες, έχουν μπροστά τους πολλά υλικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τα χρησιμοποιήσουν όλα. Έτσι και αλλιώς, το θέατρο δεν είναι απεικόνιση της πραγματικότητας, αλλά μίμηση. Και η μίμηση, όπως λέει και ο Αριστοτέλης, πρέπει να έχει σπουδαίο μέγεθος.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που έχετε πάρει από αυτή τη δουλειά;

Κατάλαβα σε πολύ μικρή ηλικία πως είναι μια δουλειά συνόλου, μια δουλειά όπου συνυπάρχεις με διαφορετικούς ανθρώπους και το αποτέλεσμα εξαρτάται και από τη συμβολή σου. Αυτό σε καθιστά πολύ σημαντικό και για τους άλλους. Άρα πρέπει να λαμβάνεις μέριμνα για τα λάθη του άλλου και να είσαι alert, όχι για να κρίνεις τον άλλο ως προς το λάθος του, αλλά για να τον βοηθήσεις.

Τελικά το μυστικό βρίσκεται στο ταλέντο ή στη σκληρή δουλειά;

Το ταλέντο είναι ένα πάρα πολύ ωραίο, μαγικό, εφόδιο, με το οποίο μπορεί να σε ευλογήσει ο Θεός και να το κουβαλάς στη ζωή σου. Ωστόσο, είναι ένα μέρος της ιδιότητάς σου ως καλλιτέχνη και από μόνο του σε καμία περίπτωση δεν αρκεί. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι στην ιστορία του θεάματος, οι οποίοι επειδή δεν ήταν καλοί επαγγελματίες, δεν ήταν συνεπείς ή δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι κομμάτι ενός συνόλου και όχι μονάδες, δυστυχώς δεν κατάφεραν να προχωρήσουν παρακάτω. Είναι αποδεδειγμένο ότι το ταλέντο από μόνο του δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά, ενώ από την άλλη έχω δει εξαιρετικούς επαγγελματίες ηθοποιούς -χωρίς τεράστιο ταλέντο- να εξελίσσονται τόσο εντυπωσιακά που καταλήγεις να τους βλέπεις και να λες πως δε φανταζόσουν ποτέ ότι θα έφταναν σε αυτό το επίπεδο. 

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος με τον οποίο θα επιθυμούσατε να σας κάνει ένα masterclass;

Είναι τόσοι πολλοί και δεν έχει να κάνει με την πορεία ή με τη διαδρομή του άλλου. Εγώ βλέπω τη σημαντικότητα στα μάτια κάθε καλλιτέχνη. Πάντα έχεις να πάρεις κάτι από τον οποιονδήποτε έχει τη διάθεση να σου διδάξει κάτι -ακόμα και πράγματα που δεν είχες φανταστεί καν. Μια νέα φόρμα, μια νέα γραμμή, μια νέα τάση ή να σου ξεκλειδώσει εκφραστικά μέσα, με τα οποία μπορεί να μην ήσουν εξοικειωμένος.

Πως θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε τη σχέση σας με το αντίθετο φύλο;

Δεν αντιμετωπίζω το αντίθετο φύλο διαφορετικά. Το αντιμετωπίζω με απόλυτη ισότητα. Ένα πράγμα το οποίο ξεχωρίζει στα μάτια μου είναι ο τεράστιος φόβος που νιώθω ορισμένες φορές στη σκέψη και μόνο του τι μπορεί να περνάει μια γυναίκα σε μια κοινωνία σαν αυτή που έχουμε χτίσει. Αυτό συμβαίνει γιατί, όσο μεγαλώνω, τόσο πιο σαφές μου γίνεται ότι αυτή η ανδροκρατούμενη, πατριαρχική κοινωνία είναι πολύ βάρβαρη. Με κάνει να νιώθω αγωνία, μια έγνοια παραπάνω, μην τυχόν μια γυναίκα δέχεται συντονισμένη επίθεση από μια ομάδα ανδρών και βρεθώ ανήμπορος να κάνω κάτι.

Για πολλούς παραμένετε ένα «άγριο παιδί», μέσα από έναν ρόλο που σας στιγμάτισε. Ποια εμπειρία που ζήσατε τότε θυμάστε ως την πιο δυνατή; 

Είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση καθώς αυτή η δουλειά ήταν πολύ κομβική τόσο την επαγγελματική όσο και την προσωπική μου ζωή. Με τα παιδιά από τη σειρά είμαστε ακόμη σαν οικογένεια. Περνάμε τα καλοκαίρια μας, το Πάσχα, τις Πρωτοχρονιές αλλά και πολλές άλλες ημερομηνίες μαζί και είμαστε πάρα πολύ κοντά ο ένας στον άλλον. Συνεπώς, αυτό το οποίο για εσάς τελείωσε πριν από περίπου 10 χρόνια, για εμάς έχει γίνει η καθημερινότητά μας. Οπότε, μπορεί από τη μία να ήθελα να ζήσω ξανά εκείνη την εποχή, που ήταν όλα πολύ ωραία και κυρίως πολύ καινούργια, αλλά από την άλλη, αυτό που τώρα έχουμε με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές είναι εξίσου δυνατό και όμορφο. 

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; 

Τελειώνοντας τις παραστάσεις με το Φινιστρίνι, ξεκινάω πρόβες για την καλοκαιρινή περιοδεία που θα κάνει ο Πέτρος Φιλιππίδης σε όλη την Ελλάδα για την παράσταση «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα ξαναζήσω την εμπειρία της περιοδείας, μετά από αρκετά χρόνια. 

Κλισέ, αλλά πως θα φανταζόσασταν τον εαυτό σας σε μερικά χρόνια από τώρα;

Παρότι έχω μια αντίσταση προς αυτές τις σκέψεις, νομίζω πως θα είμαι πιο γκρινιάρης, αρκετά πιο ανικανοποίητος, πιο ανήσυχος, πιο περίεργος.

Τέλος, η αγαπημένη μου ερώτηση: ποιο soundtrack θα βάζατε στη ζωή σας

Νομίζω ότι θα έβαζα το "Bohemian Rhapsody" και αυτό, γιατί είναι ένα τραγούδι το οποίο εμπεριέχει τόσα πολλά διαφορετικά μουσικά είδη και ήθη -από την πρώτη έως και την τελευταία νότα. Ένα τραγούδι-διαδρομή στην εμπειρία της μουσικής. Και επειδή θα ήθελα να πιστεύω πως μέχρι να τελειώσει η ζωή μου θα είναι γεμάτη από διαφορετικές στιγμές, εικόνες και γεύσεις, νομίζω ότι ταιριάζει άψογα.

Info: Από Μηχανής Θέτραο, Ακαδήμου 13, Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00