Απολαυστική συνομιλήτρια, ιδιαίτερη στη γραφή της και με ένα δυνατό ντεμπούτο στη συγγραφή με το «Κληροδότημα της Ρέας», η Νατάσα Πιστοφίδου έχει μοναδική άποψη περί ζωής, λογοτεχνίας, ιδεών και ειμαρμένης. Η ίδια μας μίλησε για το πρώτο της βιβλίο, τον τρόπο με τον οποίο ο σύγχρονος άνθρωπος αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία, την τύχη ως έννοια αλλά και τα επόμενα μυθιστορήματά της.
Η συγγραφή ενός βιβλίου ήταν κάτι με το οποίο πάντα θέλατε να ασχοληθείτε;
Προέκυψε. Πάντα διάβαζα πάρα πολύ, βιβλία όλων των ειδών. Από μυθιστορήματα, μέχρι ιστορία και πολιτική βιβλιογραφία. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ, ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη συγγραφή, απλώς έρχεται κάποια στιγμή που νιώθεις ότι με έναν τρόπο έχεις κάτι να πεις και αυτό θες να το εξωτερικεύσεις.
Σε ποιους αναγνώστες απευθύνεστε;
Σε όλους. Αν και ξέρω ότι πάντα οι γυναίκες πιο πολύ ασχολούνται με τέτοια μυθιστορήματα. Αφορά μια οικογένεια – κάτι που αφορά όλους τελικά-, η οποία διανύει ιστορικά διάφορες χρονολογικές στιγμές, που εκείνη την εποχή ήταν και πάρα πολύ ενδιαφέρουσες. Δηλαδή, ξεκινάμε από μια Ρωσία στη Σοβιετική Ένωση, στην οποία εκείνη την εποχή ανήκε το Αζερμπαϊτζάν, και από εκεί ερχόμαστε σε μια Ελλάδα φτωχή, που αμέσως μετά γίνεται ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και αμέσως μετά ο εμφύλιος. Κι όλα αυτά έχουν αντίκτυπο στα μέλη της οικογένειας. Δηλαδή, και καθαρά ιστορικά ακόμα, είναι μια περίοδος καταπληκτικά ενδιαφέρουσα.
Πείτε μου μια λόγια για την ιστορία.
Αναφέρεται σε δυο εξαιρετικά δυναμικές γυναίκες. Για να καταλάβετε το δυναμισμό τους, αρκεί να σας πω ότι η μια από αυτές, η Νάσια, έγινε επιχειρηματίας την εποχή που η γυναίκες κάθονταν στα σπίτια τους. Βέβαια, έρχονταν και από μια χώρα, το Αζερμπαϊτζάν, η οποία θέσπισε το θεσμό του εκλογικού δικαιώματος της γυναίκας πριν από την Ελβετία, ήταν μια από τις προηγμένες χώρες εκείνα τα χρόνια, όπου οι γυναίκες πήγαιναν πανεπιστήμιο. Η Νάσια, λοιπόν, επειδή δεν την αφήνει ο πατέρας της να σπουδάσει, παρόλο που μπορεί, αφού τα τέσσερα άνδρες αδέλφια της σπουδάζουν ήδη, αποφασίζει να γίνει επιχειρηματίας και τα καταφέρνει με τη βοήθεια του μετέπειτα άνδρα της. Είχε επιχείρηση 70 ατόμων, κάτι που για εκείνη την εποχή ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτο. Η δε Μάρα γίνεται επιστήμονας γιατρός, τότε που στην Ελλάδα ήταν ελάχιστες οι γυναίκες ιατροί. Αυτό και μόνο σημειώνει μια ποιότητα του χαρακτήρα και μια δυναμική αυτών των γυναικών, οι οποίες όμως σε καμία περίπτωση δεν αφήνουν πίσω και τους άνδρες τους, αλλά τους στηρίζουν και είναι δίπλα τους.
Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στο βιβλίο;
Βέβαια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει συγγραφέας που να μην πορεύεται από τη δική του εμπειρία στη ζωή.
Πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουμε σήμερα τις δυσκολίες, σε σχέση με την εποχή του μυθιστορήματός σας;
Είναι τόσο πολύ διαφορετικές οι συνθήκες τώρα. Οι άνθρωποι τότε είχαν μάθει να αντέχουν περισσότερα, να σηκώνουν το κεφάλι ψηλά και να προχωρούν πάνω στο πρόβλημα για να το λύσουν. Οι άνθρωποι τώρα δεν είναι τόσο εύκαιροι να αντιμετωπίσουν τη δυσκολία. Πλέον, πιο πολύ μιλάμε παρά ασχολούμαστε με την ουσία των πραγμάτων. Τότε, οι άνθρωποι ήξεραν ότι έπρεπε να πράξουν. Ότι, αν δεν πράττει κανείς, αποτέλεσμα δεν έχει. Τώρα, είμαστε μόνιμα σε μια γκρίνια, σε ένα παράπονο. Όχι ότι είναι εύκολα τώρα τα πράγματα, προς Θεού, αλλά ούτε και τότε ήταν. Μην ξεχνάμε ότι τότε, οι άνθρωποι είχαν περάσει από δυο παγκοσμίους και έναν εμφύλιο. Αναρωτιέμαι, αυτό που ζουν οι Σύριοι σήμερα, που ήρθαν στην Ελλάδα, αν τα ζούσαμε εμείς οι Έλληνες, πώς θα το αντιμετωπίζαμε; Θα καταφέρναμε ή μόνο θα μιλούσαμε άσκοπα; Η ζωή δεν είναι έτσι. Η ζωή είναι πιάνω το πρόβλημα από τα μαλλιά και πάω παρακάτω.
Η μοίρα φαίνεται να παίζει σημαίνοντα ρόλο στο βιβλίο σας.
Αναφέρομαι στην Ειμαρμένη με κεφαλαίο γιατί θεωρώ, ότι έχει υπόσταση, την οποία της δίνουμε εμείς. Και αυτό είναι κάτι με το οποίο έχουν ασχοληθεί πολύ και οι τραγικοί μας συγγραφείς. Με την Ειμαρμένη, την οποία οι αρχαίοι τη θεωρούσαν ένα είδος θεότητας, που έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Ρόλο, ωστόσο, στη ζωή μας παίζει, επειδή της το επιτρέπουμε εμείς. Αλλά, τη μοίρα μας εμείς τη φτιάχνουμε. Εμείς δίνουμε οντότητα στο οτιδήποτε. Αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό που επιλέγουμε.
Επαγγελματικά, έχετε ασχοληθεί με το χώρο των εντύπων, τη διαφήμιση, τις δημόσιες σχέσεις, ενώ στο βιογραφικό σας συναντάμε και σπουδές στον κλασικό χορό και το πιάνο.
Έχω σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων και είχα το δικό μου γραφείο δημοσίων σχέσεων σε μια εποχή που ο κόσμος δεν ήξερε καν τι ήταν αυτό και μας ρωτούσε, αν ανήκουμε στο δημόσιο. Έχω κάνει 18 χρόνια μπαλέτο. Στόχευα να γίνω και σολίστ. Είχα συγγενείς στη Ρωσία, όπου ήθελα να πάω για να συνεχίσω την πορεία μου στο χορό, όπως και στην Αγγλία, αλλά με εμπόδισε ένα θέμα υγείας. Βλέπω τώρα τα τηλεοπτικά παιχνίδια γύρω από τη μουσική και συνειδητοποιώ, ότι οι Έλληνες μόλις τώρα κατάλαβαν ότι δε γίνεται επειδή τραγουδούν στο μπάνιο τους, να έχουν και απαιτήσεις από τη ζωή. Πρέπει να κάνουν σπουδές. Ειδικά με την Τέχνη, στην Ελλάδα επικρατεί ένα δράμα. Κακοποιείται. Δυστυχώς, οι μεγάλοι καλλιτέχνες εδώ υποφέρουν.
Από όλα αυτά με τα οποία έχετε ασχοληθεί στη ζωή σας, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στη λογοτεχνία;
Όλα. Η ίδια η ζωή. Ακόμα και η γέννα της κόρης μου. Τα πάντα, ακόμα και τα πιο εφήμερα. Ένα φιλί με έναν γνωστό στο δρόμο. Λόγια που ακούω τυχαία. Είμαι σε πολύ ώριμη ηλικία που πια μπορώ να ξέρω, τι πρέπει να γράψω.
Ποια είναι η αγαπημένη σας γωνιά της Θεσσαλονίκης;
Είμαι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιά και πολύ περήφανη γι’αυτό. Ήταν ο Λοξίας. Ένα από τα πιο παλιά βιβλιοπωλεία της πόλης. Πλέον, είναι το σπίτι μου.
Έχετε σκεφτεί το επόμενο βιβλίο σας;
Βέβαια, άλλα δύο, από τα οποία δεν έχω καταφέρει ακόμα να ξεκινήσω κάποιο. Στο δεύτερο βιβλίο θα αναφέρονται πάλι κάποια πρόσωπο από το πρώτο, αλλά από άλλη οπτική. Τα πράγματα αγριεύουν όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις. Στο τρίτο βιβλίο υπάρχει μια διακωμώδηση της ζωής, όπως είναι. Τη ζωή δεν τη ζούμε, άλλωστε, τη διακωμωδούμε τις περισσότερες φορές. Γι’αυτό έχω αποσυρθεί σε αυτή μοναχικότητα, που πάντα την είχα, αλλά πλέον την αποδέχομαι. Δεν αντέχω πλέον το μαϊμούδισμα. Θέλω ανθρώπους δίπλα μου, που βλέπουν καθαρά την πραγματικότητα.
Τι εύχεστε για τη νέα χρονιά;
Όλοι ξεχνούν, ότι εκείνο που είναι σημαντικό είναι η γαλήνη, με την ιδέα της οποίας τελειώνω και το πρώτο βιβλίο μου. Αν δεν καταφέρουμε να κερδίσουμε τη γαλήνη μας, δε θα έχουμε ούτε σωματική υγεία ούτε και πρόοδο στη ζωή. Φυσικά, αυτό γίνεται μόνο με πολλή δουλειά και αφοσίωση στον εαυτό μας.
Info: Το βιβλίο «Το Κληροδότημα της Ρέας» είναι διαθέσιμο στο Βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης (Μητροπόλεως 92), όπου θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 30/11, στις 19:30 και η παρουσίαση του.
