Ξεχωρίζω το ψευδώνυμό του σε κάθε ανάγνωσμα που αναφέρεται σε αυτόν. Μπορεί και λίγο να κουράζομαι με τα προσωνυμία, όπως "Πάπας του trash" ή "εθνικός αμερικάνικος θησαυρός", -που φέρουν επάνω τους μια βαριά κληρονομιά- και νομίζω ότι τα βαρέθηκε κι εκείνος. 

Ωστόσο, σε έναν κόσμο που εκλέγει τον Donald Tramp πλανητάρχη, υπάρχει ακόμη ο John Waters, ο οποίος στα 73 του πλέον χρόνια γυρίζει τον κόσμο με οτοστόπ κι έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης και με σκοπό να παραλάβει το τιμητικό βραβείο του θεσμού, "Χρυσός Αλέξανδρος". Ο iconic σκηνοθέτης μάλιστα, επέλεξε 10 αγαπημένες του ταινίες που θα προβληθούν κατά τη διάρκεια των τρεχουσών ημερών, ενώ θα πραγματοποιήσει ένα masterclass ανοικτό στο κοινό, ένα workshop για νέους σκηνοθέτες κι ένα απολαυστικό stand up comedy show, το οποίο έλαβε χώρα στον κινηματογράφο Ολύμπιον χθες το βράδυ, καθιστώντας το ως τον απόλυτο προορισμό για τους απανταχού λάτρεις του είδους.  

Πράγματι, μέσα στην κατάμεστη αίθουσα δεν έπεφτε καρφίτσα και το κοινό της πόλης άκουγε άναυδο τις πάντοτε αποδεχτές βωμολοχίες του Waters, ο οποίος έλαμπε στη σκηνή σαν καρικατούρα, που αξίζει να δείτε έστω και μόνο για να θαυμάσετε το total print κοστούμι του. Σαν μοναχός ιεραπόστολος, ταξίδεψε τους Θεσσαλονικείς μέσα από την πολυαναμενόμενη παράσταση του "This filthy world", κατά τη διάρκεια της οποίας άσκησε -δικαιολογημένη- κριτική στoν πρόεδρο των Η.Π.Α., φτάνοντας έως και το αγαπημένο του "Ποτέ την Κυριακή" -προσθήκη που μας υπενθυμίζει ότι το soundtrack της ταραχώδους ζωής του θα μπορούσε να ήταν μια μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι.

Ο John Waters χάρισε ένα απίθανο σαρκαστικό ταξίδι στο κοινό της πόλης, που μόνο σήμερα ήταν έτοιμο να το δεχτεί...

Ποιος όμως είναι ο αντι-σταρ σκηνοθέτης, που χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως εμπορικό, ενώ ξέρει ότι αυτός ο τίτλος διόλου του ταιριάζει; Με καταγωγή από τη Βαλτιμόρη, την οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ πραγματικά για την απροσδόκητα χαρισάμενη χλιδή του Hollywood, ο Waters ξεκίνησε να κάνει ταινίες για την πλάκα του. Κι αυτό φαίνεται. Με μηδενικό σχεδόν bugdet και χωρίς άδειες, ο σκηνοθέτης ήθελε απλά να πει τη γνώμη του για το sex, τον έρωτα, τη μόδα, τις σχέσεις και την κοινωνία. 

Καταρρίπτοντας τους κανόνες του κομφορμισμού στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το "Mondo Trasho", το 1969, ξεκίνησε τη συνεργασία του με την Divine -το ίνδαλμα του τότε σινεμά, που αγαπούσε την ασχήμια κι εξυμνούσε την προσωπικότητα των drug queens. To 1972 σκηνοθετεί το "Pink Flamingos" που παραμένει ένα cult αριστούργημα και αποτελεί την πρώτη ταινία μιας "trash" τριλογίας, με τα "Female Trouble" και "Desperate Living" να ακολουθούν.  

Οι αγαπημένες του: το "Serial mom" και μετά ίσως το "Female troubles", όπως ο ίδιος αποκαλύπτει στις συνεντεύξεις του. Ωστόσο, καμία από τις δύο δεν έλαβε την αποδοχή του κοινού και των κριτικών, κατά την εποχή των προβολών του. Γεγονός που τον οδηγούν να τα ταυτίζει με το "Cry baby", με πρωταγωνιστή τον νεαρό τότε Johnny Depp, που όπως λέει ο Waters αναδείχθηκε λόγω αυτού.

H μεγάλη του εμπορική επιτυχία ήρθε με το "Hairspray", ενώ συνολικά την καριέρα του, που τη χαρακτηρίζει ένας ανάποδος καθωσπρεπισμός, την επισφραγίζει η σύγχρονη ματιά του. Αν το σκεφτεί κανείς, ο Waters υπήρξε περισσότερο πολιτικά ορθός από τον οποιονδήποτε, αφού ήταν εκείνος που εισήγαγε στα films του πρωταγωνιστές όπως drag idols, Αφροαμερικανούς, περιθωριακούς και αντισυμβατικά πρόσωπα ομορφιάς -σε μια άτολμη εποχή. 

Ο σκηνοθέτης που δεν παρέχει «άβατο» στη σάτιρα, αγαπάει την υποκουλτούρα, γιατί μεγάλωσε μέσα σε αυτήν και καταφέρνει καλύτερα από τον καθένα να την παρουσιάσει όπως πραγματικά είναι, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του χαρίζεται εύκολα -κι αυτό είναι το μεγαλύτερο ατού του, που θα τον περάσει στην αιωνιότητα...