Ο Δημήτρης Στεφανίδης είναι από εκείνα τα παιδιά της Θεσσαλονίκης για τα οποία καμαρώνεις που έχεις κοινή καταγωγή. Με μια λαμπερή επαγγελματική πορεία, δημοσιεύσεις σε πολυάριθμες διεθνείς εκδόσεις και διακρίσεις ανά τον κόσμο, μαζί με τον συνέταιρό του, Μιχάλη Γεωργίου, διατηρούν ένα από τα πιο δημιουργικά γραφεία στην Αθήνα, το G Design Studio, το οποίο έχει βραβευθεί στα European Design Awards, καθώς και με το ΜΕΓΑ ΕΒΓΕ το 2013 και το 2015. Με σπουδές στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και την Αθήνα και μεταπτυχιακό τίτλο στην οπτική επικοινωνία και τον σχεδιασμό συσκευασιών από το Pratt Institute της Νέας Υόρκης, έχει εργαστεί στην Pentagram Design New York, στην FutureBrand του Λονδίνου και ως design consultant στην FutureBrand Μιλάνου.

Από το 2012, διδάσκει οπτική ταυτότητα και branding στο κολέγιο Βακαλό, έχει κερδίσει υποτροφίες του ΙΚΥ και του Ιδρύματος Ωνάση, ενώ μαζί με τον συνέταιρό του είναι επισκέπτες καθηγητές στο Raffles Institute στο Μιλάνο, τελούν, επίσης, design workshops -με πιο πρόσφατο αυτό για 140 φοιτητές γραφιστικής στο Otis College of Art and Design του Λος Άντζελες.

Home, sweet home

Τον συναντήσαμε στο σπίτι του στην Αθήνα, όπου αγαπάει να χαλαρώνει και να ηρεμεί μετά από ατέλειωτες ώρες δημιουργικής εργασίας και του ζητήσαμε να μας μιλήσει για την αγαπημένη του γωνιά. Σε όλους τους χώρους, τα σημεία, οι γραμμές και τα επίπεδα και πάλι κινούν τα νήματα. Στον χώρο της τραπεζαρίας, που είναι το σημείο που προτιμά, τo σκηνικό είναι ειδυλλιακό. Στους πρόποδες του Λυκαβηττού, με πανοραμική θέα προς τον λόφο, τα πεύκα, έναν τρούλο και δύο καμπαναριά. Στην ηλιόλουστη, μεσημβρινή πλευρά του σπιτιού, με την κεντρική ξύλινη τραπεζαρία από το Opus και φόντο τη συλλογή έργων τέχνης του Μιχάλη - Κάσση, Φουτρής, Μπρισκόλα, Σακαγιάν.

«Το κίτρινο, η φόρμα, οι αντικατοπτρισμοί που συμβαίνουν εδώ έχουν κάτι μαγικό. Η αγάπη μου για τις γραμμές, το graphic design, σε συνδυασμό με το πάθος μου για τη ζεστασιά του ήλιου, των ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν και των απολαύσεων που βρίσκει κανείς στο φαγητό, μαζί με τη μαγειρική, ως μια τέχνη ανωτέρας μορφής, και τα δείπνα με όσους με συντροφεύουν είναι μια μορφή ευτυχίας.

Η τραπεζαρία γεμίζει συχνά, το μενού έχει πάντα τρία πιάτα, όλα μέρος του “σχεδίου” μου. Βρίσκομαι ανάμεσά τους με το ένα πόδι εκεί και το άλλο στην κουζίνα. Ένας ερασιτέχνης chef. Γέλια, φωνές, σοβαρές δηλώσεις, γεύσεις και επιγεύσεις πλημμυρίζουν τον χώρο κρατώντας τον προς στιγμήν στην αθανασία. Το art de la table είναι ένα mix and match αναμνήσεων και μοντερνισμού. Πορσελάνες του Aaron Probyn, το Meissen σερβίτσιο της μητέρας του Μιχάλη, οι οργανικές φόρμες των λευκών κεραμικών της Sabrina Binda, τα μαχαιροπίρουνα από τη συλλογή Citterio της Iittalla και τα δανέζικα ποτήρια από φυσητό γυαλί της Ferm Living.

Το μενού συχνά είναι cheesecake ντάκος -κρίθινο μπισκότο με καρύδια, κρέμα λευκών τυριών, καραμελωμένα ντοματίνια και δεντρολίβανο-, μια αναφορά στη Νέα Υόρκη, την αγαπημένη μου πόλη. Μελιτζάνες ξεροψηστές και σάλτσα ντομάτας, σκεπασμένες με μια κρούστα ξηρών καρπών και σκόρδου -σπεσιαλιτέ της γιαγιάς Φωφώς από τη γενέτειρά μου, τις Σέρρες. Για κυρίως, μια παιδική γευστική ανάμνηση του αδερφού μου και δικιά μου, το πιπεράτο φιλέτο που φτιάχνει με μαεστρία ο πατέρας μου. Στα γλυκά, αν και δυσκολεύομαι λίγο, η συνταγή του σουφλέ σοκολάτας της μητέρας μου είναι αξεπέραστη. Tην playlist, την αφήνω στην αγαπημένη φίλη Βικτωρία. Σημείο αναφοράς; Tο καθρέφτισμα των χαμόγελων στο φωτιστικό του Tom Dixon.

Όλα αυτά αποτελούν τις κιτρινωπές, ηλιόλουστες διαθλάσεις του πολύπλευρου και χαριτωμένα περίπλοκου “εγώ” μου, που αντιτίθεται στις όποιες νόρμες και στα όποια δωμάτια».

«Θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε, πριν βρούμε τι θα φάμε και θα πιούμε», Επίκουρος, 341-270 π.Χ., Αρχαίος φιλόσοφος

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Ιωαννίδης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ GLOW 155 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2020