Ζεστό απόγευμα Κυριακής, και η γοητευτική φωνή της με καλωσορίζει από την άλλη άκρη του ακουστικού. Είναι η πρώτη φορά που συζητώ μαζί της, αλλά η αγωνία μου ξεκινά να μηδενίζεται όσο εκείνη με σεβασμό, ευγένεια και συνέπεια μοιράζεται μαζί μου σκέψεις και προβληματισμούς για όσα παρακολουθεί γύρω της. Αφορμή της κουβέντας μας στέκεται ο πρωταγωνιστικός της ρόλος ως Κλυταιμνήστρας στο έργο «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, η οποία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με την ανατρεπτική ματιά του διεθνώς αναγνωρισμένου σκηνοθέτη Τιμοφέι Κουλιάμπιν.

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Η ίδια ξεκινά τη συζήτησή μας με την περιγραφή των προετοιμασιών τους, καθώς και την ιδιαίτερη συμπάθειά της στον σκηνοθέτη της. Το σημείο αιχμής της παράστασης, όπως η Μαρία με οδηγεί να κατανοήσω μέσα από τις περιγραφές της, είναι η κατασκευή ενός πολέμου και όλοι οι προβληματισμοί που συνοδεύουν μέχρι σήμερα τη συγκεκριμένη συνθήκη. «Το κλίμα των προβών είναι πολύ θετικό. Ο Τιμοφέι Κουλιάμπιν είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει κάνει μια ανάγνωση του έργου που, κατά τη γνώμη μου, είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και αφορά -θα μπορούσε να πει κανείς- στην “τεχνολογία” του πολέμου. Το πώς, λοιπόν, κατασκευάζεται ένας πόλεμος βρίσκεται στο επίκεντρο, πριν καν ακόμη ξεκινήσει. Ο Τιμοφέι είναι μια προσωπικότητα που έχει πάρα πολύ χιούμορ, είναι ευγενής, αγαπά τους ηθοποιούς του και δουλεύει μαζί με αυτούς, έχοντας να προτείνει πράγματα. Είναι πάρα πολύ ευχάριστη και δημιουργική η ατμόσφαιρα μεταξύ μας. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν μπορώ να λειτουργήσω ως spoiler για την παράσταση, όπως καταλαβαίνετε, καθώς βρίσκεται προ των πυλών, όμως αυτό που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ξέρει ακριβώς σε ποια σημεία πρέπει να “πατήσει” στο έργο, και αυτό αμέσως δημιουργεί και τις κατάλληλες συνθήκες για να ακολουθήσουν την πορεία αυτή και οι ρόλοι. Υπάρχει μια καθαρότητα πάνω σε μια ορισμένη γραμμή. Η παράσταση μεταφέρεται στο σήμερα. Δε θα περιλαμβάνει παλιά κοστούμια και δε θα είναι αρχαιοπρεπής η όψη, καθώς και η αντιμετώπισή της. Η Κλυταιμνήστρα, την οποία υποδύομαι, μπαίνει μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Δηλαδή, μιλάμε για ανθρώπους, οι οποίοι ζουν και ενεργούν στο σήμερα, ανθρώπους που οι σχέσεις τους διέπονται κάτω από τους νόμους που υπαγορεύουν οι κοινωνίες, η τάξη τους και το γεγονός ότι βρίσκονται στα πρόθυρα ενός πολέμου. Είναι ενδιαφέρον να δούμε το πώς οι σχέσεις χαρακτηρίζονται από όλα όσα δε λέγονται: από τα ψέματα, από την εξαπάτηση, το πώς χρησιμοποιούνται οι άνθρωποι προκειμένου να επιτύχουν έναν σκοπό, το πώς εγκλωβίζονται, το πώς εκβιάζονται ώστε να κρατήσουν τη θέση τους, την ισχύ τους, πώς εκβιάζεται ακόμη και ο τρόμος για να φτάσουν εκεί που θέλουν. Αυτού του είδους τα ερωτήματα θέτει αυτό το έργο, μαζί με το ότι απέναντι από μεγαλύτερες από εμάς και σκοτεινές δυνάμεις είμαστε -ή νομίζουμε ότι είμαστε- ανήμποροι να κάνουμε αλλιώς. Και στο τέλος το πληρώνουμε αυτό, όπως και την οποιαδήποτε συγκατάθεση, την οποία μπορούμε να δώσουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να κοστολογηθεί και το τελευταίο σεντ».

ΔΙΕΘΝΗ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑΤΑ

«Το γεγονός ότι έχουμε δύο ενεργούς πολέμους αυτήν τη στιγμή, έναν πάνω από το κεφάλι μας και έναν ακόμη, συμβάλλει τουλάχιστον στα δικά μας μάτια, ώστε να ταυτιστούμε πιο εύκολα με το έργο - δεν το καθιστά ακριβώς επίκαιρο. Πάρα πολύ συχνά, μέχρι να φτάσει η καταστροφή στο σπίτι μας, έχουμε μια στάση όλοι μας, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, να νομίζουμε ότι δεν πρόκειται να μας συμβεί. Αντί να κατανοήσουμε ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι μια αλυσίδα, το ένα δεμένο πίσω από το άλλο, και το ντόμινο που θα έρθει θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Αυτή η απάθεια απέναντι σε όλα δε γεννά πολλές ελπίδες για το σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας, όχι απαραίτητα τα βιολογικά μας παιδιά, αλλά της ανθρωπότητας. Πέρα από εθελοντές και ανθρώπους που προσπαθούν μόνοι τους, τα κινήματα σε κάποιες χώρες, δε βλέπω αυτοί που θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα να κάνουν και πάρα πολλά! Απλώς, επειδή κάποια στιγμή ξεχειλίζει το ποτήρι, εύχομαι και ελπίζω η αλλαγή που θα έρθει να είναι αναίμακτη καταρχάς… Θεωρώ ότι οι άνθρωποι έχουμε μια τάση να νομίζουμε ότι είμαστε αθάνατοι, δεν ξέρω, ότι τίποτα δε θα μας αγγίξει και ότι υπερβολές είναι όλα αυτά. Μπορεί, από την άλλη, να είναι και μηχανισμοί επιβίωσης αυτοί για κάποιους».

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Αλλάζοντας το σκηνικό της συνομιλίας μας, η ίδια είναι πολύ χαρούμενη καθώς κάνει τον απολογισμό της σεζόν. Πριν από έναν μήνα παρακολουθήσαμε το τέλος του πρώτου κύκλου της επιτυχημένης σειράς της ΕΡΤ «Η παραλία», στην οποία πρωταγωνιστεί. Ποια γεύση της άφησε μέχρι στιγμής; «Η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία με την ΕΡΤ ήταν πάρα πολύ θετική. Με τον Δημήτρη Μοθωναίο, με τον οποίο συνεργάστηκα ξανά, είχαμε γνωριστεί στο θέατρο πριν από πάρα πολλά χρόνια, το 2007, στην πρώτη παράσταση που κάναμε, τον “Ηλίθιο”. Στην “Παραλία” γνώρισα τον Στέφανο Μπλάτσο, που για εμένα είναι ένας από τους εξαίρετους σκηνοθέτες της τηλεόρασης. Ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του και την αντιμετωπίζει με πολύ σεβασμό και αγάπη βαθιά. Η συμμετοχή μου σε αυτήν τη σειρά μού άφησε μόνο θετικές εντυπώσεις, όπως είναι και οι σχέσεις με τους ανθρώπους της, γι’ αυτό και αποφάσισα να συνεχίσω και στον δεύτερο κύκλο. Οπότε η χειμερινή σεζόν έκλεισε πολύ καλά και τώρα αυτό που συμβαίνει με την παράσταση στο Φεστιβάλ είναι μια πάρα μα πάρα πολύ θετική εμπειρία και πολύ δημιουργική. Είναι αυτές οι στιγμές που με κάνουν να αγαπώ για ακόμη μια χρονιά το θέατρο και να αισθάνομαι όπως όταν ξεκίνησα, με αυτήν την αίσθηση της ομάδας που δουλεύει για να πει μια ιστορία και με τον σκηνοθέτη-αρχηγό, που τραβάει αυτήν την κατεύθυνση και όχι άλλη, με χιούμορ και με τη διάθεση του παιχνιδιού. Δεν υπάρχουν ούτε προσωπικές φιλοδοξίες, ούτε ματαιοδοξίες και ανταγωνισμοί, αλλά δημιουργείται μια ομάδα που δουλεύει προς κάτι. Είναι το πιο ωραίο πράγμα που έχουμε οι άνθρωποι το να συνεργαστούμε για έναν σκοπό, άσχετα αν θα είναι μια παράσταση ή το να προσφέρουμε αλληλεγγύη ο ένας στον άλλον, να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, να επιτρέψουμε και σε άλλους ανθρώπους να έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς. Ο σκοπός είναι κοινός και είναι πάνω από το πραγματικό συμφέρον. Μια ατάκα που μου έχει μείνει από την παράσταση είναι όταν η Κλυταιμνήστρα λέει κάποια στιγμή στον Αχιλλέα: “Αν υπάρχουν θεοί, δίκαιος είσαι, θα σε ανταμείψουν. Αν δεν υπάρχουν, ποιος ο λόγος να μοχθούμε;” Τα λέει όλα και συνοψίζει τα πράγματα. Οι θεοί μπορούν να αντικατασταθούν με το δίκαιο, με τους ανθρώπους, το πώς βλέπουν ο ένας τον άλλον, αν αναγνωρίζεται το καλό. Όταν οι άνθρωποι εκθειάζουμε τα πάντα και ξεπερνούμε κάθε ηθικό φραγμό που έχουμε μέσα μας, τότε έχουμε μόνο σκοτάδι και χάνεται η ανθρωπιά».

Κεντρική φωτογραφία: Φόρεμα Max Mara Studio, Max Mara Boutique | Βραχιόλι σε χρυσό 18K της συλλογής Epique, Katerina Ioannidis

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ

STYLING ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ | ΗAIR & MAKE UP ΣΟΝΙΑ ΣΙΜΙΤΖΗ (D - TALES)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ 2024