Η Dalida υπήρξε μια γυναίκα που έζησε στα άκρα... ανάμεσα στη λάμψη της διεθνούς δόξας και στη σιωπηλή της μοναξιά, ανάμεσα στη δύναμη και στην ευθραυστότητα. Στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών από τις 16 Οκτωβρίου, η Εύα Κοτανίδη την «ανασταίνει» μέσα από την παράσταση «Dalida. Τραγουδώντας μέχρι το τέλος», προσφέροντας στο κοινό όχι μόνο μια μουσικοθεατρική εμπειρία, αλλά ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής της.
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια μιλά στο GLOW.GR για τη μαγεία και τις προκλήσεις αυτού του ρόλου, για την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, αλλά και για τη δική της πορεία στο θέατρο.
Η παράσταση «Dalida. Τραγουδώντας μέχρι το τέλος» επανέρχεται αυτόν τον μήνα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τι είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο στην προσωπικότητα της Dalida μετά από τόσες παραστάσεις;
Η Dalida με γοητεύει γιατί ήταν μια γυναίκα γεμάτη αντιθέσεις: από τη μία η λάμψη της σκηνής και η παγκόσμια αναγνώριση, από την άλλη η ευαισθησία και η εσωτερική μοναξιά που έκρυβε. Με κάθε παράσταση ανακαλύπτω νέες πτυχές της, νέες λεπτομέρειες στη στάση, στο βλέμμα, στον τρόπο που αντιμετώπιζε τη ζωή και τον έρωτα. Αυτό που με μαγεύει είναι ότι, παρά τις δυσκολίες, η Dalida δεν έχασε ποτέ την αυθεντικότητά της, και αυτό προσπαθώ να μεταφέρω στο κοινό κάθε φορά που τη ζωντανεύω στη σκηνή.
Η ίδια υπήρξε μια γυναίκα-φαινόμενο που έζησε ανάμεσα στη λάμψη και στη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Πώς ισορροπείτε ανάμεσα σε αυτά τα δύο στον τρόπο που την υποδύεστε;
Προσπαθώντας να δείξω την πραγματική της διάσταση: δεν αρκεί να φωτίσω μόνο τη λάμψη ή μόνο τον πόνο. Στη σκηνή, αφήνω να φανεί η αντίθεση ανάμεσα στη δύναμη και την ευαισθησία, ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και την προσωπική ζωή. Αυτή η ισορροπία είναι λεπτή: πρέπει να μένει χώρος για σιωπή, για στιγμές που δε λέγονται όλα με λόγια, ώστε το κοινό να αισθανθεί τη βαθύτερη αλήθεια της. Με αυτόν τον τρόπο, η Dalida ζωντανεύει όχι μόνο ως φαινόμενο, αλλά και ως άνθρωπος με πάθη, φόβους και όνειρα.
Πιστεύετε ότι η ιστορία της έχει κάτι να πει ειδικά στη σημερινή εποχή;
Ναι, γιατί μιλάει για την πίεση της εικόνας, τη μοναξιά πίσω από τη λάμψη, και την ανάγκη για αληθινή αγάπη. Είναι θέματα που αγγίζουν έντονα και τη δική μας εποχή.
Στη σκηνή, τραγουδάτε αλλά και αφηγείστε. Πώς καταφέρνετε να συνδυάζετε το θεατρικό με το μουσικό στοιχείο με τόση επιτυχία;
Ο συνδυασμός θεάτρου και μουσικής βασίζεται στην αυθεντικότητα: αφήνω τα συναισθήματα να οδηγούν και τα τραγούδια να γίνουν προέκταση της αφήγησης καθώς είναι δραματουργικά τοποθετημένα στην αφήγηση και όχι χρονολογικά. Η μουσική δεν είναι απλώς διακοσμητικό στοιχείο… είναι η ψυχή της ιστορίας, ενώ η αφήγηση δίνει πλαίσιο και βάθος. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μια ροή, όπου το κοινό ζει την παράσταση σαν ένα ενιαίο ταξίδι συναισθημάτων, και όχι σαν δύο ξεχωριστές εμπειρίες - τραγούδι και λόγος.
Ποιο τραγούδι της Dalida νιώθετε πιο κοντά σας και γιατί;
Αν έπρεπε να διαλέξω, θα έλεγα το "Je suis malade". Είναι τραγούδι που «ξεγυμνώνει» την ψυχή... δε φοβάται να δείξει την αδυναμία, τον πόνο της εμμονής. Εμένα με συγκινεί βαθιά, γιατί πιστεύω ότι στη σκηνή η αλήθεια κερδίζει πάντα περισσότερο από την τελειότητα.
Σε περίπτωση που κάποιος δεν έχει τύχει να παρακολουθήσει μέχρι στιγμής την παράσταση, για ποιον λόγο τώρα δεν πρέπει να τη χάσει;
Γιατί είναι μια συναισθηματική εμπειρία, όχι απλώς μια μουσικοθεατρική βραδιά. Είναι σαν να ανοίγεις ένα ημερολόγιο γεμάτο φως και σκοτάδι, και να ταξιδεύεις μέσα από τις λέξεις και τα τραγούδια μιας γυναίκας που έζησε στα άκρα.
Ας περάσουμε στην πορεία σας μέσα στα χρόνια... Αν σας ζητούσα να θυμηθείτε τα highlights αυτού του ταξιδιού σας στην υποκριτική, ποια θα ήταν αυτά;
Σίγουρα κάθε συνεργασία αφήνει το δικό της αποτύπωμα, αλλά θυμάμαι πάντα την πρώτη φορά που ένιωσα το κοινό να «ανασαίνει» μαζί μου στη σκηνή. Ήταν στην παράσταση «Τρωάδες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη στην Επίδαυρο. Πρόκειται για την πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία βγαίνοντας από τη σχολή του Εθνικού. Ως μέρος του χορού, σε κάποια στιγμή της παράστασης ανέβαινα στις κερκίδες ανάμεσα στους θεατές για αν τους μιλήσω. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή, τη θυμάμαι και ανατριχιάζω.
Αλήθεια, τι ρόλο παίζει το ρίσκο στην τέχνη σας;
Τεράστιο. Χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει εξέλιξη. Η Dalida άλλωστε ήταν ένα ρίσκο για μένα. Το να καταπιαστώ με μια τόσο εμβληματική φιγούρα σήμαινε ότι έπρεπε να αφήσω πίσω μου κάθε ανασφάλεια. Και νομίζω ότι αυτή η τόλμη είναι που δίνει ζωή στην τέχνη. Είναι κάτι που μου έμαθε ο πατέρας μου άλλωστε.
Ζούμε σε μια εποχή που το κοινό «απολαμβάνει» την τέχνη και τον πολιτισμό πιο γρήγορα και πιο επιφανειακά. Πώς πιστεύετε ότι μπορεί το θέατρο και η μουσική να «κρατήσουν» την προσοχή και την ψυχή του θεατή;
Με ειλικρίνεια, επιμονή και υπομονή. Αν ο θεατής αισθανθεί ότι τον αγγίζεις πραγματικά, ότι του μιλάς, θα μείνει - όσο γρήγορη κι αν είναι η εποχή.
Ποια είναι η δική σας σχέση με τα social media και πώς διαχειρίζεστε το φαινόμενο της συνεχούς έκθεσης;
Τα social media είναι εργαλείο - τίποτα παραπάνω. Τα χρησιμοποιώ για να επικοινωνώ με το κοινό και να μοιράζομαι τη δουλειά μου, αλλά προσπαθώ να κρατάω την προσωπική μου ζωή σε μια ισορροπία. Δε θέλω η «εικόνα» να επισκιάζει την ουσία.
Όταν κατεβαίνετε από τη σκηνή, τι είναι αυτό που σας χαλαρώνει και σας βοηθά να αποφορτιστείτε;
Μου αρέσει η ησυχία. Να γυρίζω σπίτι, να βάζω λίγη μουσική χαμηλά και να αφήνω ό,τι έγινε στη σκηνή να καταλαγιάσει. Είναι σαν ένα μικρό τελετουργικό που με επαναφέρει στην καθημερινότητα.
Μετά τη Dalida, τι πρέπει να περιμένουμε από εσάς; Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Υπάρχουν συζητήσεις για τηλεοπτικά projects, και δύο παραστάσεις ακόμα στην αρχή του 2026. Η μια είναι μια μουσικοθεατρική κωμωδία που θα ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τέλη Γενάρη και η άλλη είναι ένα έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, δεν κάνω όμως άλλο spoiler.
Info: «Dalida. Τραγουδώντας μέχρι το τέλος», Αίθουσα Διδασκαλίας Μουσικής Βιβλιοθήκης, Σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής», Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 16 Οκτωβρίου - 21 Νοεμβρίου, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00.
