H σπουδαία αρχαιολόγος και πρώην πρόεδρος στο Μουσείο Μπενάκη, Αιμιλία Γερουλάνου έφυγε από τη ζωή, με γιο της, Παύλο να κάνει γνωστή την είδηση του θανάτου της. Μία γυναίκα με όραμα, μία γυναίκα με ισχυρή προσωπικότητα άφησε την τελευταία της πνοή στα 90 της χρόνια κι όλοι όσοι τη γνώριζαν -κι όχι μόνο- βυθίστηκαν στο πένθος.
Μία γυναίκα-πρότυπο!
Ποια ήταν η Αιμιλία Γερουλάνου
«Αντίο μανούλα μου γλυκιά». Με αυτό το μήνυμα και με ένα εμβληματικό τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού, ο Παύλος Γερουλάνος αποχαιρέτησε την μητέρα του, που έφυγε από τη ζωή στα 90 της χρόνια. Ήταν μία γυναίκα που συνέδεσε το όνομά της με το Μουσείο Μπενάκη, με την ίδια σε παλαιότερη τοποθέτησή της να σημειώνει πως: «To 1985 έγινα υποδιευθύντρια στο Μουσείο Μπενάκη, το 2000 μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και το 2005 πρόεδρος. Στο μουσείο, δυστυχώς, η δουλειά μου είναι πολύ σφιχτή, είναι διαχειριστική - κάτι που δεν ήταν ποτέ πολύ του είδους μου. Αλλά η κατάσταση είναι τέτοια που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και, κυρίως, εν μέσω της κρίσης δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από το υπουργείο, μάλλον λιγότερα απ' ό,τι περνάμε. Τώρα αυτή είναι μια νέα, μεγάλη αγωνία είχε πει τον Μάϊο του 2011».
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934 και μέχρι να φύγει από τη ζωή ήταν πρόεδρος στο Μουσείο Μπενάκη. Ήταν η κόρη του Παύλου Καλλιγά και της Ειρήνης Μπενάκη, ενώ ο πατέρας της υπήρξε επί σειρά ετών στενός συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου. Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, ενώ στη συνέχεια, ο παππούς της, Αντώνης Μπενάκης, ίδρυσε το Μουσείο Μπενάκη στο οποίο κι εργάστηκε μετά τη βυζαντινή έκθεση Μανόλη Χατζηδάκη στο Ζάππειο το 1964. Ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με τον Μαρίνο Γερουλάνο και μαζί, απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες και έναν γιο, δημιουργώντας τη δική τους οικογένεια κι ακολουθώντας μία κοινή πορεία.
Μία γυναίκα με όραμα
Η Αιμιλία Γερουλάνου συνέδεσε το όνομά της με το Μουσείο Μπενάκη, το οποίο είχε ιδρύσει ο παππούς της κι εκεί, οργάνωσε το πρώτο φωτογραφικό αρχείο στην Ελλάδα. Πέρασε από διάφορα πόστα και το 2005 έγινε πρόεδρος του Μουσείου, ενώ είχε εκλεγεί και δημοτική σύμβουλος Αθηνών με την παράταξη του Αντώνη Τρίτση. Όσοι τη γνώριζαν, έκαναν λόγο για μία γυναίκα που δεν εφησύχαζε ποτέ και συνεχώς προσπαθούσε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της σε κάτι διαφορετικό. Πάλευε για όλους και για όλα, είχε το δικό της σκεπτικό, το δικό της όραμα κι έμεινε πιστή στις δικές της ιδέες, παρά το γεγονός ότι η ζωή της πέρασε από πολλά, διαφορετικά στάδια.
«Με βαθιά θλίψη και αγάπη, η Διοικητική Επιτροπή και το προσωπικό του Μουσείου Μπενάκη αποχαιρετούν την Αιμιλία Γερουλάνου. Η παρουσία της στο Μουσείο υπήρξε καθοριστική για όλους. Κόρη του Παύλου και της Ειρήνης Καλλιγά και εγγονή του ιδρυτή του Μουσείου, Αντώνη Μπενάκη, αρχαιολόγος η ίδια, αποτέλεσε πάντα μια δυναμική και πρωτοποριακή προσωπικότητα σε όλη της τη ζωή. Συνεργάστηκε αρχικά με τον Μανόλη Χατζηδάκη στη μεγάλη Βυζαντινή έκθεση στο Ζάππειο το 1964 και αργότερα, όταν η χούντα των συνταγματαρχών την απέλυσε από το Βυζαντινό Μουσείο, ξεκίνησε να εργάζεται εθελοντικά στο Μουσείο Μπενάκη. Ήταν πάντα ανοικτή στους ανθρώπους και στις ιδέες τους, πάντα ευαίσθητη και πρόθυμη για κοινωνική προσφορά. Είχε τη διορατικότητα να ξεκινήσει τη δημιουργία του Φωτογραφικού Αρχείου του Μουσείου, πρώτου στην Ελλάδα, αρχικά ως μια συλλογή φωτογραφιών από μνημεία και αντικείμενα βυζαντινής και μεταβυζαντινής τέχνης και αργότερα ως ένα οργανωμένο αρχείο με διευρυμένη θεματική που κάλυπτε την ιστορία και τον πολιτισμό της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας», ανέφερε μεταξύ άλλων το Μουσείο Μπενάκη στην τοποθέτησή του, με φόντο το θάνατό της και και κάπως έτσι, θέλησε να αποχαιρετήσει ένα πρόσωπο που συνέδεσε τη ζωή του με αυτό κι αφιέρωσε μεγάλο χρόνο της καθημερινότητάς του σε ένα σπουδαίο έργο...
