Η διαδικτυακή πλατφόρμα του Netflix μπορεί κατά καιρούς να έχει απογοητεύσει πολλούς με τις προτάσεις σε ταινίες και σειρές, ή ακόμη και με τις δικής της παραγωγής shows τα οποία δεν πληρούν τις ανάγκες ενός κινηματογραφικά πιο έμπειρου ανώτερου κοινού, ωστόσο εμείς εντοπίσαμε ορισμένες επιλογές που μπορεί να σας εκπλήξουν. Επώνυμα casts, μεγάλες παραγωγές και πραγματικά worth-seeing σενάρια, παρελαύνουν παρακάτω. 

Περιηγηθείτε στις ταινίες -«διαμάντια» που μπορείτε να παρακολουθήσετε στην πλατφόρμα! 

1. Uncut Gems

Ιδιοκτήτης ενός exclusive shop στη συνοικία διαμαντιών της Νέας Υόρκης, ο Howard Ratner (Adam Sandler) αρχικά φαίνεται τα καταφέρνει καλά για τον εαυτό του και την οικογένειά του, αν και παράλληλα εθίζεται ψυχαναγκαστικά στον τζόγο, οφείλοντας στον κουνιάδο του Aron (Eric Bogosian) ένα σημαντικό ποσό. Παρόλα αυτά, ο Howard έχει κι άλλα προβλήματα να ισορροπήσει - όπως τη σύζυγό του (Idina Menzel) η οποία πλέον δεν ανέχεται τη συμπεριφορά του αυτή. Μέσα σε όλα αυτά, του έρχεται μια ειδική παράδοση από την Αφρική: ένα μαύρο οπάλιο (πολύτιμη πέτρα), που ο εκτιμά ότι αξίζει εκατομμύρια και την οποία αποφασίζει να εκμεταλλευτεί προς όφελός του. Όλα αυτά είναι αναμφίβολα αγχωτικά, αλλά οι αδερφοί Safdies, στην 6η τους ταινία, φαίνεται να «ευδοκιμούν» μέσα στο άγχος, αποτυπώνοντας την αδράνεια της ζωής του Howard, και των αμέτρητων άλλων ανθρώπων που συγκρούονται με τη δική του. Ένα διαφορετικό φιλμ από τον Sandler, που μας έχει συνηθίσει σε χαζοχαρούμενες κομεντί. Εδώ, είναι από τις λίγες φορές που τον βλέπουμε να έρχεται αντιμέτωπος με τα ανθρώπινα πάθη του.

2. She’s Gotta Have It

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Οσκαρικού Spike Lee, που πρωτοπαρουσίασε τη γενναία και φρέσκια φωνή του στον αμερικανικό κινηματογράφο. Το She's Gotta Have It, γυρισμένο σαν ντοκιμαντέρ, είναι μια ψύχραιμη εξερεύνηση της ζωής μιας νεαρής αφροαμερικάνας γυναίκας ονόματι Nola (Tracy Camilla Johns) που προσπαθεί να αποφασίσει ανάμεσα σε τρεις άντρες εραστές της, ενώ παράλληλα φλερτάρει με την προφανή αμφιφυλοφιλία της, προκειμένου, πρώτα απ' όλα, να καταλάβει τι την κάνει ευτυχισμένη. Το αναζωογονητικό της ταινίας είναι ότι ο Lee φέρνει πάντα στο προσκήνιο την πιθανότητα να μην συμβαίνει «τίποτα από τα παραπάνω». Ένα φιλμ-ωδή στις ελεύθερες γυναίκες - κάτι που άλλαξε τα δεδομένα το 1986. Η DIY indie ασπρόμαυρη κινηματογράφηση ενισχύει τον in-your-face ρεαλισμό της ταινίας.

3. The Disciple

Το να αφιερώνεις τη ζωή σου σε κάτι - τέχνη, πάθος, θρησκεία - μας φαίνεται ως κάτι αξιοθαύμαστο, αλλά δυστυχώς δεν εκπληρώνει πάντα τα ρομαντικά μας ιδανικά για το πώς πρέπει να είναι αυτή η ζωή. Είναι η επιτυχία, τόσο αργά ή ακόμα και μετά θάνατον, η δικαιολογία για την προσπάθεια; Ο συγγραφέας/σκηνοθέτης/εκδότης Chaitanya Tamhane διερευνά αυτήν την ιδέα μέσα από τη ζωή του κλασικού Ινδού τραγουδιστή Sharad Nerulkar (Aditya Modak), ενός ειλικρινούς, σκληροπυρηνικού που ανατράφηκε από τον μουσικόφιλο πατέρα του και τις ηχογραφήσεις του θρυλικού τραγουδιστή/γκουρού Maai (Sumitra Bhave). Θα αναγνωριστεί το μεγαλείο του; Ή θα ακολουθήσει τον πατέρα του στην αφάνεια; Η εξαιρετική ερμηνεία του Modok περιέχει βάθος - όλα κρυμμένα πίσω από μια λαχταριστή ένταση και ένα σταθερό βλέμμα. Ενσαρκώνει τον ανεκπλήρωτο καλλιτέχνη, αυτόν που βλέπει την επιτυχία παντού γύρω του - από ανόητους και ρουβίκωνες - και δεν μπορεί να σκεφτεί τι θα μπορούσε ενδεχομένως να τον κρατάει πίσω. Πρόκειται για μια σπαρακτική, αξιαγάπητη, «αγκαθωτή» ερμηνεία, που δημιουργεί ένα πραγματικά ενδιαφέρον πορτρέτο του πρωταγωνιστή.

4. I Lost My Body

Το I Lost My Body είναι μια μοναδική ταινία κινουμένων σχεδίων, όλο και περισσότερο από αυτές που, ειλικρινά, δεν γίνονται πια. Εν μέρει επειδή τα χειροποίητα φιλμς κινουμένων σχεδίων που φτιάχνονται από μικρά στούντιο είναι πιο σπάνια από ποτέ, αλλά κυρίως επειδή είναι μια προκλητικά ενήλικη ταινία κινουμένων σχεδίων, περιβεβλημένη με λοξή αφήγηση και βουτηγμένη στη θλίψη. Φαινομενικά πρόκειται για ένα ανθρωπόμορφο χέρι που σκαρφαλώνει και τρέχει μέσα στην πόλη για να βρει το πρόσωπο με το οποίο ήταν κάποτε συνδεδεμένο - η ιστορία της αποκοπής του έρχεται σιγά σιγά στο φως - η ομορφιά των εικόνων του σκηνοθέτη Jérémy Clapin, συχνά περικυκλωμένων από βρωμιά και αποσύνθεση, έγκειται στο πόσο αποκαλυπτικές μπορούν να γίνουν όταν συνδέονται τόσο αμετάκλητα με την προοπτική ενός μικρού χεριού που περιηγείται τόσο στην εκκολαπτόμενη ζωή του στο ύπουλο αστικό τοπίο, όσο και στις τραυματικές αναμνήσεις του παρελθόντος του σώματος που το φιλοξενεί. Το I Lost My Body είναι ένα ανεπιτήδευτο, σπαρακτικό επίτευγμα.

5. Roma 

Μιλάμε για την πιο οικεία ταινία του Alfonso Cuarón. Η κάμερα τραβάει από πίσω, ασπρόμαυρη εικόνα, εστιασμένη όχι στα αστικά παιδιά που αντιπροσωπεύουν τον κινηματογραφιστή-σεναριογράφο-σκηνοθέτη και τα αδέλφια του που μεγάλωναν στην Πόλη του Μεξικού πριν από αρκετές δεκαετίες, αλλά περισσότερο στην ιθαγενή γυναίκα (Yalitza Aparicio) που φροντίζει γι' αυτά και το νοικοκυριό. Δεν επικεντρώνεται καν εξ ολοκλήρου σε αυτήν, ίσως περισσότερο στις κλασικιστικές συνθέσεις του για έναν τόπο που δεν υπάρχει πια με τον τρόπο που τον θυμάται ο Cuarón. Η κάμερα ατενίζει και κινείται σε διαδραστική αλληλουχία, δίνοντάς μας στοιχεία του προσκηνίου και του φόντου, με έντονη ψηφιακή καθαρότητα. Η βασική αισθητική και αφήγηση θυμίζει αυτή του Fellini, ή του χαμένου από καιρό μεξικανικού νεορεαλισμού. Συγκρατημένο και καθηλωτικό, εσωστρεφές και εξωστρεφές, παλιό και νέο - κάποιοι κατηγόρησαν το Roma ότι είναι υπερτιμημένο σε αυτό που προσπαθεί να κάνει, στην ισορροπία που προσπαθεί να πετύχει. Ίσως δεν έχουν άδικο, αλλά είναι προς τεράστια τιμήν του Cuarón ως σκεπτόμενου τεχνικού και αφηγητή ιστοριών ότι, στην πραγματικότητα, τα καταφέρνει. Το αποτέλεσμα είναι μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία, μια εμπειρία που αναδημιουργεί κάτι που χάθηκε και στη συνέχεια περιηγείται σε αυτό.