Ο Στέφανος Ξενάκης, αν και πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (ΜΒΑ) από το Manchester Business School, είναι εραστής του γραπτού και της ανθρώπινης επικοινωνίας. Μετά από πολυετή σταδιοδρομία στον χώρο των ΜΜΕ και της Διαφήμισης, αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με το δικό του πάθος, την τέχνη της ζωής, την αυτοβελτίωση και την προσωπική εξέλιξη, αξίες τις οποίες υπηρετεί παθιασμένα με τα κείμενα και τις ομιλίες του.

Το πρώτο βιβλίο του με τίτλο Το Δώρο, κυκλοφορεί από την Key Books. Μέσα από το οποίο, θέλει με πολύ απλό και εύληπτο τρόπο, με την παράθεση καθημερινών βιωματικών ιστοριών , να μας υπενθυμίσει πως κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα και ότι, τελικά, η δύναμη είναι μέσα μας.

Παράλληλα, αυτήν την εποχή εργάζεται εντατικά για να πραγματοποιηθεί το όνειρό του, το μάθημα «Ναι Μπορώ», ένα μάθημα αξιών και αυτογνωσίας, το οποίο φιλοδοξεί να μπει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας.

Περήφανος πατέρας δύο κοριτσιών ηλικίας 6 και 9, της Αύρας και της Αίνειας, χαμογελαστός άνθρωπος και άνδρας που φαίνεται να έχει βρει το νόημα στη ζωή, μας περιγράφει μια τυπική του μέρα...

Το καλύτερό μου είναι να ξυπνάω στις 5:00 π.μ. Δεν το κάνω πάντα. Για να το καταφέρω, πρέπει να έχω κοιμηθεί κάπου στις 10 με 11 το βράδυ. Όταν καταφέρνω και κοιμάμαι αυτές τις ώρες, νιώθω υπερπλήρης. Με το που ξυπνάω, ανοίγω τα ρολά για να βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει. Πρώτο πράγμα, ανοίγω το ευαγγέλιο με τους στόχους μου για να τους θυμηθώ. Ποτέ δεν τους έχεις μάθει αρκετά. Είναι σαν να κάνεις έρωτα με τον άνθρωπό σου. Ποτέ δεν το έχεις χορτάσει.

Αμέσως μετά, γράφω στο «τετράδιο θαυμάτων» μου, το καθημερινό μου ημερολόγιο με τις ευγνωμοσύνες μου. Πλέον έχω εξασκήσει τόσο καλά την εστίασή μου, όπου, από τις 5:00 μέχρι τις 6:00 π.μ., μπορώ να γράψω ακόμα και 100 θαύματα– δηλαδή 100 πράγματα που πήγαν καλά. Μιλάω σοβαρά.

Στο καπάκι δεν μπορώ να αντισταθώ να γράψω την ιστορία της χθεσινής ημέρας. Μια ιστορία μιας ή δύο σελίδων σαν αυτές που έχει μέσα του το Δώρο. Αυτό θα μου πάρει συνήθως μία ώρα και κάτι. Θα τη γράψω πρωτόλεια σε ένα δεκάλεπτο και μετά θα αρχίσω να την επεξεργάζομαι μέχρι το τελικό συναίσθημα να είναι πλήρες.

Κατόπιν, θα διαβάσω τη χθεσινή Καθημερινή στο tablet μου. Θα μου πάρει το πολύ δέκα λεπτά. Αυτή είναι η μόνη επαφή μου με την ειδησεογραφία. Αυτή και κάθε Παρασκευή που κατεβάζω την ηχητική έκδοση του Economist. Καπάκι θα βγω έξω εδώ στην Βουλιαγμένη που μένω, να τρέξω. Κάθε δεύτερη μέρα τρέχω έξι χιλιόμετρα (την ώρα που τρέχω πάντα ακούω audiobooks και podcast) και μετά κολυμπάω για 15-20 λεπτά στη θάλασσα χειμώνα καλοκαίρι. Κατά τις 8.30 το πρωί θα φροντίσω να είμαι στο σημείο που περνάει το σχολικό για να χαιρετίσω τις κόρες μου (όταν δε μένουν σπίτι μου) και μετά θα ανέβω και θα φτιάξω πρωινό, θα κάνω ντους και καπάκι θα κοιμηθώ 15-20 λεπτά όπως κάνουν τα μικρά μωρά τέτοια ώρα κάθε μέρα.

Αργότερα παίρνω το σμαρτάκι μου και πάω στις δουλειές μου. Έχω πολλές συναντήσεις μέσα στη μέρα και μπόλικη επικοινωνία με συνανθρώπους μου για το «Ναι Μπορώ». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα αυτογνωσίας για τα παιδιά, για λογαριασμό του οποίου ταξιδεύουμε με την υπόλοιπη ομάδα σε σχολεία ανά την Ελλάδα, αλλά και σε βιβλιοπωλεία και επιχειρήσεις, και κάνουμε ομιλίες σε εκπαιδευτικούς, γονείς και παιδιά. Μιλάω με ιστορίες!

Και στο σμαρτάκι μου ακούω πάντα ηχογραφημένα βιβλία. Ποτέ ραδιόφωνο. Το αυτοκίνητό μου το έχω κάνει university on wheels, όπως λένε στο εξωτερικό. Κατά μέσο όρο κάθε εβδομάδα ολοκληρώνω ένα βιβλίο εκμεταλλευόμενος τον χρόνο. Η κίνηση για την οποία γκρινιάζει ο πολύς κόσμος είναι το καλύτερό μου. Τα τελευταία χρόνια μέσα στο αμάξι έχω μάθει πολύ περισσότερα πράγματα από όσα έμαθα στο πτυχίο και στο μεταπτυχιακό μου.

Το μεσημέρι που συνήθως είμαι έξω, θα φάω στο αγαπημένο μου μαγειρείο, ή σε όποιο μαγειρείο είναι εκεί κοντά. Εκεί παρατηρώ κι ενώνομαι με τους συνανθρώπους μου. Συνήθως προκύπτουν ιστορίες από αυτές που γράφω.

Κάθε εβδομάδα θα γνωρίσω έναν ξεχωριστό ήρωα της διπλανής πόρτας, έναν συνάνθρωπό μας, που διδάσκει μαθήματα ζωής. Συνήθως θα του πάρω συνέντευξη η οποία θα διαρκέσει μισή, μία ώρα, κάποιες φορές και δύο ώρες. Αυτούς τους συνανθρώπους μας τους προβάλω μέσα από τη σελίδα μου στο Facebook.

Μέσα στη βδομάδα θα κάνω πάντα ένα καλό μασάζ και οπωσδήποτε θα κάνω τις 2 ώρες μου group therapy στην αγαπημένη μου ομάδα στον Κεραμεικό, αν και λόγω πολλών ομιλιών λείπω συχνά πια. Μέσα στη βδομάδα θα κάνω οπωσδήποτε και yoga. Τρεις φορές την εβδομάδα τα απογεύματα θα είμαι με τις κόρες μου και θα κάνουμε τα δικά μας και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο μένουν σπίτι μου. Κάθε εβδομάδα επίσης θα παίξω μία δύο ώρες το αγαπημένο μου squash με τους κολλητούς μου. Με τους άλλους κολλητούς μου θα βρεθούμε συνήθως Πέμπτες βράδια για το ποτάκι μας. Δυο με τρεις φορές το χρόνο θα ταξιδέψω εξωτερικό για να παρακολουθήσω κάποια σημαντικά σεμινάρια και ομιλητές και κάθε Σεπτέμβριο θα παρακολουθήσω ένα μεγάλο Σεμινάριο του Apofasizo εντός Ελλάδος.

Όση ώρα κινούμαι με το σμαρτάκι μου, ή περπατάω, ή τρέχω, ενώνομαι με τους συνανθρώπους μου. Μπορεί να είναι μια καλημέρα, ένα νεύμα, ένα χαμόγελο, μία παραχώρηση προτεραιότητας, αλλά αυτό κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου. Το χαμόγελο που θα μου δώσουν, ή μπορεί και να μη μου δώσουν κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μία όμορφη και μία λιγότερο όμορφη ζωή.

Μία φορά τη βδομάδα θα πάω οπωσδήποτε κινηματογράφο, (από το 2001 δεν έχω τηλεόραση σπίτι μου) συνήθως μόνος μου και μία φορά το μήνα θα πάω οπωσδήποτε θέατρο. Δυο φορές τη βδομάδα θα βρεθώ με τη μαμά μου, με ή χωρίς τα κορίτσια να κάνουμε τα δικά μας. Συνήθως έρχεται μαζί μου στις ομιλίες μου. Κάποιες φορές ανησυχώ ότι τα έχει μάθει τόσο καλά που θα μου φάει τη δουλειά!

10:30 με 11:00 μ.μ. θα πάω για ύπνο για να ξεκουραστώ και να έχω ενέργεια

Η καθημερινή μου ενδυμασία είναι συνήθως πολύ casual. Όταν δεν έχω κάποια σημαντική συνάντηση κυκλοφορώ με βερμούδα χειμώνα καλοκαίρι κι έχω στο back pack μου τα τετράδιά και το laptop μου . Επιδιώκω αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα μία φορά τη βδομάδα να πηγαίνω στο αναγνωστήριο του Σταύρος Νιάρχος. Είναι ασύλληπτο πόσο πιο συγκεντρωμένος κι αποτελεσματικός είμαι όταν λειτουργώ ανάμεσα σε συνανθρώπους μου που κάνουν το ίδιο πράγμα.

Η ζωή μου είναι ένας Παράδεισος, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει και τις δύσκολες στιγμές της...

Φωτογραφία εξωφύλλου: Maria Michalinos