Μου ζητήθηκε κάτι εξαιρετικά δύσκολο: από τα γαστρονομικά ταξίδια και τις δεκάδες χιλιάδες μπουκιές που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου να ξεχωρίσω τις 15 καλύτερες. Παύση για ένα λεπτό... Ας συστηθώ! Ονομάζομαι Βασίλειος Μπακάσης, είμαι χημικός μηχανικός στη θεωρία, ενώ ακόμη αρθρογραφώ για τη γεύση και είμαι κριτικός εστιατορίων στην πράξη. Φίλοι που με γνωρίζουν καλά λένε ότι τρώω τον μισθό μου σε γαστρονομικά ταξίδια. Και μπορεί να έχουν δίκιο, διότι κυριολεκτικά και μεταφορικά «τρώω» τον μισθό μου. Όμως, πέφτουν έξω στον όρο «γαστρονομικά». Η σωστή επικεφαλίδα είναι «πολιτισμικά ταξίδια». Γιατί η γαστρονομία με τον πολιτισμό είναι όροι αλληλένδετοι, υπακούουν στον νόμο δράσης-αντίδρασης, χρησιμοποιούν το σύμβολο της διπλής συνεπαγωγής. Από τη γαστρονομία μπορούμε να υπερπηδήσουμε στον πολιτισμό, αλλά και το αντίθετο. Με αυτήν τη συνθήκη κατά νου, οδηγήθηκα και στην παρακάτω λίστα. Πρόκειται για μπουκιές που εξάγουν τη γαστρονομική κουλτούρα των κοινωνιών, έχουν ρίζες βαθιές μέσα στον πολιτισμό. Ταυτόχρονα, όμως, διευρύνουν τους γευστικούς ορίζοντες αυτού που τις απολαμβάνει, τον βάζουν σε ανεξερεύνητα μονοπάτια και τον προκαλούν να ξεπεράσει κάθε όριό του. Και το αποτύπωμα που αφήνουν στη μνήμη; 

Σας το εγγυώμαι προσωπικά, είναι ανεξίτηλο! Χρόνια ολόκληρα μετά, κλείνω τα μάτια και είμαι σε θέση ν’ ανακαλέσω κάθε διάσταση οποιουδήποτε πιάτου, να γευτώ εκ νέου κάθε πτυχή του. Τόσο δυνατή είναι η γεύση αλλά και η ανάμνηση που δημιουργεί! Σας προσκαλώ, λοιπόν, σε αυτήν τη γευστική αναδρομή, να ταξιδέψουμε από άκρη σ’ άκρη του κόσμου.

Από την Ινδία έως την Ταϊλάνδη, από την Ιαπωνία μέχρι τη Βραζιλία, κι από εκεί, επιστροφή στην Ευρώπη... Δεν πρόκειται για άρθρο, αλλά για εισιτήριο. Ας ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση...

15

Εστιατόριο: Thipsamai, Ταϊλάνδη, Μπανγκόκ

Πιάτο: “Pad Thai”

Στην πολύβουη κι ολοζώντανη Μπανγκόκ υπάρχει ένα εστιατόριο για το οποίο οι πελάτες σχηματίζουν ουρές εκατοντάδων μέτρων. Ο κόσμος περιμένει υπομονετικά έως και τρεις ώρες έξω από το Thipsamai, που σερβίρει το εθνικό φαγητό Pad Thai. Την εποχή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου που η αγορά υπέφερε από ελλείψεις σε αγαθά, η κυβέρνηση του Plaek Phibunsongkhram ήθελε να δημιουργήσει ένα παραδοσιακό φαγητό-σήμα κατατεθέν της χώρας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου και λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής ρυζιού, ο πρωθυπουργός ενθάρρυνε τους πολίτες να τρώνε ζυμαρικά, χρησιμοποιώντας πρώτες ύλες που παράγονται στη χώρα, προκαλώντας έτσι εγχώρια ζήτηση. Κατά αυτόν τον τρόπο, δημιουργήθηκε το Pad Thai, το οποίο είναι ένας συνδυασμός από μακριά noodles Chan με λάδι γαρίδας, τυλιγμένα από αβγό. Τα noodles είναι καρυκευμένα με τοπικά βότανα, ενώ σερβίρονται με φρέσκιες γαρίδες Ταϊλάνδης, που ζουν σε μεγάλα βάθη. Το πιάτο μαγειρεύεται σε wok, αποκλειστικά πάνω σε φωτιά κάρβουνου. Το Thipsamai είναι το παλαιότερο εστιατόριο Pad Thai στην Ταϊλάνδη.

14

Εστιατόριο: Brijrama Palace, Ινδία, Βαρανάσι

Πιάτο: “Dal Makhani”

Το Βαρανάσι είναι κτισμένο στη δυτική όχθη του ποταμού Γάγγη, εκεί όπου τα νερά θεωρούνται ιερά. Ο πολιτισμός και η γαστρονομία στην πόλη συνδέονται στενά με τον ποταμό και τη θρησκευτική του σημασία, όπου, καθημερινά, στις όχθες του απελευθερώνονται οι στάχτες χιλιάδων αποτεφρωμένων νεκρών. Σύμφωνα με τη θρησκεία της περιοχής, το πνεύμα δεν επιστρέφει σε νέο σώμα, γλιτώνει από τον αέναο κύκλο και γίνεται ενέργεια. Λόγω της θρησκευτικής ευλάβειας που διακατέχει την πόλη, λοιπόν, από όλα τα εστιατόριά της απουσιάζει τόσο το κρέας όσο και το ψάρι. Εντός του διάσημου ξενοδοχείου Brijrama Palace έφαγα ένα από τα καλύτερα vegetarian πιάτα της ζωής μου: το Dal Makhani - μαύρες φακές και λίγα κόκκινα φασόλια, τα οποία σιγομαγειρεύονται με το ομώνυμο μείγμα ινδικών μπαχαρικών, μπόλικο βούτυρο και κρέμα. Συνοδεύονται με ψωμί naan βουτύρου-σκόρδου και ρύζι.

13

Εστιατόριο: D.O.M., Βραζιλία, Σάο Πάολο

Πιάτο: «Μυρμήγκι & Ανανάς»

Αν κάποιος σας έλεγε ότι το μυρμήγκι έχει μία εντυπωσιακά νόστιμη γεύση -κάτι ενδιάμεσο από lime και ginger-, θα το πιστεύατε; Εγώ προσωπικά όχι, μέχρι που δοκίμασα το διάσημο πιάτο «Μυρμήγκι & Ανανάς». Ο ανατρεπτικός σεφ Alex Atala, ιδιοκτήτης του πολυβραβευμένου εστιατορίου D.O.M. στο Σάο Πάολο, ήταν ο πρώτος που «παραβίασε» τους άγραφους κανόνες της υψηλής γαστρονομίας, όταν σερβίρισε ένα ωμό μυρμήγκι leaf-cutter του Αμαζονίου πάνω σ’ έναν κύβο ανανά. Ο Atala, όντας ένας παθιασμένος ερευνητής της γαστρονομίας του Αμαζονίου, ανακάλυψε τα βρώσιμα μυρμήγκια, όταν ταξίδεψε στο São Gabriel das Cachoeiras, μια απομακρυσμένη περιοχή στην πολιτεία του ποταμού, όπου οι ντόπιοι καταναλώνουν έντομα από αμνημονεύτων χρόνων ως πηγή πρωτεΐνης. Η συνταγή πρόκειται για μία σημαντική κίνησή του, που όχι μόνο φώτισε την ιστορία και τον πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα συνέβαλε στο να αρθούν κάποια ταμπού γύρω από τα έντομα.

12

Εστιατόριο: Faviken, Σουηδία, Άαρε

Πιάτο: “Potato dream”

Το εστιατόριο Faviken, κρυμμένο στα πέρατα του Βορρά της Σουηδίας, υπήρξε από το 2008 έως το 2019 ένας από τους μεγαλύτερους γαστρονομικούς προορισμούς του πλανήτη, με σεφ τον Magnus Nilsson. Οι βραβεύσεις από τους οδηγούς Michelin και 50 Best, καθώς και το επεισόδιο-αφιέρωμα της επικής σειράς “Chef’s Table” στην πλατφόρμα του Netflix, μετέτρεψαν την κράτηση εκεί σε μία από τις δυσκολότερες υποθέσεις! Το restaurant σκανδιναβικής κουζίνας σέρβιρε τοπικές συνταγές αποκλειστικά με τοπικά προϊόντα και σύμφωνα με κανόνες που προωθούσαν την οικολογική συνείδηση. Στο αριστουργηματικό μενού του, η ταπεινότερη μπουκιά έμελλε να είναι και η πιο επική. Η εκδοχή του σεφ στο κλασικό σουηδικό “Drömmar (dream) Cookie” ήταν το “Potato dream”: μία μικρή μπουκιά από δύο μπισκότα πατάτας ενωμένα μεταξύ τους με καραμέλα πατάτας. Το συγκεκριμένο λαχανικό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομικής καθημερινότητας της περιοχής, μιας και ο αποκλεισμός της λόγω κακοκαιρίας οδηγούσε για γενιές ολόκληρες τους κατοίκους της να μαγειρεύουν μονάχα οτιδήποτε καλλιεργούνταν στο κρύο.

11

Εστιατόριο: Afuri, Ιαπωνία, Τόκιο

Πιάτο: “Yuzu shoyu ramen”

Το ramen είναι μακράν το αγαπημένο μου street food στον κόσμο. Πολύπλοκο, γαστρονομικό, πεντανόστιμο, θρεπτικό, χορταστικό και φτηνό, καλύπτει κάθε ανάγκη σου. Οποιοδήποτε ramen δοκίμασα, όμως, εκτός Ιαπωνίας κυμαινόταν μεταξύ «απογοητευτικού» και «τίμιας απομίμησης». Γι’ αυτόν τον λόγο μεταφερόμαστε στη συναρπαστική γειτονιά της Shibuya και το street food restaurant Afuri. Κορυφαία επιλογή του μενού θεωρώ το “Yuzu Shoyu Ramen” με σάλτσα σόγιας, ζωμό κοτόπουλου, yuzu, βλαστούς μπαμπού, αβγό, χοιρινό chashu, τηγανητό σκόρδο και nori. Το πιάτο κοστίζει λιγότερο από 10 ευρώ.

10

Εστιατόριο: Noma, Δανία, Κοπεγχάγη

Πιάτο: «Πίκλες από κουκουνάρια πεύκης, βατόμουρα και γιαούρτι»

Δε χρειάζονται συστάσεις για το Noma και τον René Redzepi! Ο αλβανικής και δανέζικης καταγωγής σεφ έχει οδηγήσει το εστιατόριό του στην Κοπεγχάγη στην κορυφή του γαστρονομικού κόσμου, κατακτώντας την πρώτη θέση στη λίστα των “World’s 50 Best Restaurants” για το 2022, μαζί με την ύψιστη διάκριση των τριών αστεριών Michelin. Έπειτα από τέσσερις επισκέψεις μου εκεί, θα μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες για τα μυθικά πιάτα και τις καινοτόμες ιδέες που παρουσιάζει η κουζίνα του. Ένα επιδόρπιο, όμως, με πίκλες κουκουναριών πεύκης, βατόμουρα Cloudberries και γιαούρτι ήταν αυτό που μου πήρε το μυαλό! Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσαν ορισμένα μικροσκοπικά κουκουνάρια να έχουν τόσο ανθική, γλυκιά γεύση και να είναι τόσο ντελικάτα, παρά τη μαστιχωτή υφή τους.

9

Εστιατόριο: Asador Etxebarri, Ισπανία, Ατξόντο

Πιάτο: “Beef Chop”

Σε ένα μικρό, γραφικό χωριό ανάμεσα στο Μπιλμπάο και το Σαν Σεμπαστιάν στην Ισπανία, βρίσκεται η καλύτερη -κατά κοινή ομολογία- «σχάρα» του κόσμου: το πολυβραβευμένο Asador Etxebarri. Ο βάσκος σεφ Victor Arguinzoniz είναι διάσημος για τη δυνατότητά του να ψήνει σχεδόν τα πάντα σε φωτιά κάρβουνου. Πιο συγκεκριμένα, σχεδίασε ο ίδιος τις ψησταριές του εστιατορίου, δημιουργώντας ένα σύστημα που διαθέτει έξι πλήρως ρυθμιζόμενες σχάρες, οι οποίες κατά βούληση μπορούν να μετακινηθούν σε οποιοδήποτε ύψος πάνω από τα κάρβουνα. Το εστιατόριο διαθέτει δικούς του φούρνους 750 βαθμών Κελσίου, στους οποίους ετοιμάζουν καθημερινά φρέσκα κάρβουνα από επιλεγμένα ξύλα, όπως βελανιδιά για ψάρια και κορμούς αμπέλου για κρέας. Σ’ αυτόν τον ναό της φωτιάς, δοκίμασα την καλύτερη μοσχαρίσια μπριζόλα της ζωής μου: το “Beef Chop”. Η κοπή προερχόταν από τη ράτσα αγελάδων Rubia Gallega, μια φυλή από τη Βόρεια Ισπανία που φημίζεται για την παραγωγή κρέατος με υπέροχη κατανομή ενδομυϊκού λίπους (marbling). Επιπλέον, στο Asador Etxebarri ακολουθεί ξηρή ωρίμανση για 23 ημέρες. Βρείτε το κι αυτό στη σειρά “Chef’s Table”.

8

Εστιατόριο: Le Chateaubriand, Γαλλία, Παρίσι

Πιάτο: “Tocino de Cielo”

Μεταφερόμαστε σε μία από μεγαλύτερες γαστρονομικές μητροπόλεις του κόσμου: στο Παρίσι! Ίσως το πιο ιδιόμορφο bistro, με φοβερές, σύνθετες εμπνεύσεις και δημιουργίες από τον βάσκο σεφ Iñaki Aizpitarte, αποτελεί ένα από τα πιο πετυχημένα στέκια της Πόλης του Φωτός. Με ένα μενού 8-10 σταδίων, που αλλάζει καθημερινά κι αποτελεί προσιτή πολυτέλεια λόγω της εξαιρετικής τιμολόγησης, την επόμενη φορά που θα επισκεφτείτε το Παρίσι σάς προτείνω να ξεκινήσετε τις γαστρονομικές σας εξερευνήσεις από το Le Chateaubriand. Ανάμεσα σε «διαστροφικά» νόστιμα πιάτα, όπως το «Καλκάνι στον ατμό με ραβέντι και elderflower» ή το «Παγωτό με κάππαρη», ξεχωρίζει σίγουρα η δική τους διάσημη εκδοχή του ισπανικού γλυκού “Tocino de Cielo”. Στην προκειμένη περίπτωση, χρησιμοποιείται μία μαρέγκα αμυγδάλου, μία πραλίνα καραμέλας και στην κορυφή ένας καραμελωμένος κρόκος αβγού. Μιλάμε για μία πολυδιάστατη γευστική βόμβα. Η αρχικά γλυκιά γεύση της μαρέγκας διαδέχεται την πικρή της πραλίνας καραμέλας, για να «σκάσει» στο τέλος η αλμυρή, πληθωρική γεύση του κρόκου. Απόλυτες ισορροπίες στο παιχνίδι γλυκό-πικρό-αλμυρό, μία μπουκιά που δύσκολα θα ξεχάσει κάποιος. 

7

Εστιατόριο: Mirazur, Γαλλία, Μεντόν

Πιάτο: “Caesar’s Mushroom Tart”

Παραμένουμε στη Γαλλία και ταξιδεύουμε στην πανέμορφη Κυανή Ακτή και το γοητευτικό χωριό Μεντόν στα σύνορα με την Ιταλική Ριβιέρα. Εκεί, βρίσκεται o hall of famer chef Mauro Colagreco και το πολυβραβευμένο εστιατόριό του Mirazur. Σε μία από τις αρκετές επισκέψεις μου είχα δοκιμάσει την “Caesar’s Mushroom Tart”, μία -ανάλαφρη σαν σύννεφο- τάρτα με γέμιση από κρεμμύδια του κήπου και μανιτάρι του Καίσαρα. Το μανιτάρι ήταν και σε ωμή μορφή, κομμένο σαν carpaccio, δημιουργώντας ένα βουνό και καλύπτοντας όλη την τάρτα. Είναι το γευστικότερο και σπανιότερο μανιτάρι που έχω δοκιμάσει ποτέ, με μία απίθανη γεύση κόκκινου κρέατος. Το όνομά του το πήρε από τον Ιούλιο Καίσαρα, καθώς φημολογούνταν πως ήταν ένα από τα αγαπημένα του υλικά.

6

Εστιατόριο: Pelagos, Ελλάδα, Αθήνα

Πιάτο: “Caviar Pasta”

Σίγουρα κάποιος θα έχει αναρωτηθεί έως τώρα εάν σε αυτήν τη λίστα βρίσκεται κάποιο πιάτο από την Ελλάδα. Η απάντηση είναι: Φυσικά, ναι! Εννοείται πως ο γαστρονομικός πλούτος της χώρας μας είναι ανεξάντλητος, με πολλές δυνατές και συνάμα ουσιαστικά νόστιμες στιγμές. Βέβαια, μπορεί η ελληνική μαγειρική παράδοση να είναι βαθιά, όμως απουσιάζουν πολλοί και «μεγάλοι» έλληνες μάγειρες-μάστερ της κουζίνας, που να χαρακτηρίζονται από βαθιά γνώση της γαστρονομικής μας κουλτούρας και ταυτόχρονα να έχουν υψηλή τεχνική. Την μπουκιά, λοιπόν, στο Νο 6 μάς τη φέρνει ο ταλαντούχος ιταλός σεφ Luca του εστιατορίου μεσογειακής κουζίνας Pelagos, στο ξενοδοχείο Four Seasons της Αθηναϊκής Ριβιέρας. Και δεν είναι άλλη από τη μυθική “Caviar Pasta”, τα κρύα spaghetti με emulsion αχιβάδας, αμύγδαλο, μάραθο και φυσικά μια γενναία ποσότητα λαμπερού χαβιαριού Krystal. Αυτή η έξτρα δόση πολυτέλειας πραγματικά απογειώνει τη γεύση σε ένα ήδη τεχνικά άρτιο και γευστικό πιάτο. Πρόκειται για μια μπουκιά, που απλά δε θέλεις να τελειώσει.

5

Εστιατόριο: L’Astrance, Γαλλία, Παρίσι

Πιάτο: “Pithivier”

Ένα από τα πιάτα που βρίσκεται στην αγαπημένη μου πεντάδα συνταγών είναι το κλασικό γαλλικό Pithivier. Πρόκειται για μία κλειστή πίτα χειροποίητης σφολιάτας, είτε με αλμυρή είτε με γλυκιά γέμιση. Υπάρχουν δεκάδες αυθεντικές συνταγές του, θαρρώ, όμως, πως η βασίλισσα όλων είναι αυτή του θρυλικού Pascal Barbot, στο εστιατόριο όπου δασκάλεψε δεκάδες κορυφαίους μάγειρες της επικαιρότητας: το περίφημο L’Αstrance στο Παρίσι. Μιλάμε για ένα Pithivier με γέμιση από φιλέτα πάπιας Mallard - ισότιμη ποσότητα από foies gras. Το κομμάτι του σερβίρεται με δεκάδες φλούδες φρέσκιας τρούφας και μία απίθανη σάλτσα από τα κόκκαλα της πάπιας. Απλά έπος!

4

Εστιατόριο: Jiro, Ιαπωνία, Τόκιο

Πιάτο: “Tamago”

Όποιος δεν έχει δοκιμάσει στη ζωή του sushi από έναν sushi master στην Ιαπωνία, απλά δε γνωρίζει τι είναι αυτό και ποια η αληθινή του γεύση. Δεν είναι μία υπεροπτική άποψη αυτή, αλλά μια σκληρή αλήθεια, που για να τη γνωρίσω χρειάστηκε να φτάσω ως την Ιαπωνία. Πέρα από αυτό, όμως, προσωπικά είχα την τύχη και την τιμή να δειπνήσω στον Jiro, τον θρυλικότερο sushi master της εποχής μας. Ο -90χρονος πλέον- αειθαλής σεφ σερβίρει ένα μενού από 16 nigiri. Οι χειρουργικές του κινήσεις, τα μυθικά ψάρια και το ρύζι, που μονάχα αυτός προμηθεύεται στον κόσμο από τον έμπιστο συνεργάτη του, μετατρέπουν την εμπειρία από τα επίπεδα του «απολαυστικού» σε αυτά του «συγκινητικού». Κι αφού τελείωσαν τα nigiri, η αυλαία έκλεισε με ένα μικρό κομμάτι σε σχήμα κύβου από το παραδοσιακό Tamago. Μια ομελέτα με πολτοποιημένη γαρίδα που της προσφέρει μια ελαφριά, γλυκιά επίγευση, η οποία ψήνεται σε ειδικό τετράγωνο τηγάνι σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία για πάνω από 40΄. Αν μπορούσα να περιγράψω τη γεύση χωρίς να αδικώ το μεγαλείο της, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα μικρό -τόσο δα- κομμάτι από τα σύννεφα του Παραδείσου.

3

Εστιατόριο: Frantzén, Σουηδία, Στοκχόλμη

Πιάτο: “French Toast”

Πρόκειται για το αγαπημένο μου εστιατόριο στον κόσμο, μαζί με αυτό που θα βρεθεί στο No 1. Πιάτα σύγχρονα, κατανοητά και αδιανόητα νόστιμα. Οι τεχνικές μαγειρικής στο υψηλότερο επίπεδο που υφίστανται. Μια συνάντηση της σκανδιναβικής κουζίνας με ιαπωνικές επιρροές από τον σεφ Björn Frantzén. Προσωπική μου πρόβλεψη είναι ότι την επόμενη χρονιά θα βρεθεί στο Νο 1 των “World’s 50 Best Restaurants”. Στα ρεστοράν αυτού του βεληνεκούς, το στοίχημα είναι όλα ανεξαιρέτως τα πιάτα του να είναι βαθιά νόστιμα, πέρα από την καινοτομία, τις σύνθετες ιδέες κ.ά. Πιστέψτε με, είναι πολύ σπάνιο ένα εστιατόριο να έχει μενού καθολικά νόστιμο. Το Frantzén, όμως, παίρνει «Άριστα». Ένα πιάτο, λοιπόν, ίσως λίγο μυθικότερο από τα υπόλοιπα είναι το “French Toast”. Ναι, πρόκειται για το κλασικό γαλλικό τοστ, που παρασκευάζεται από ψωμί προζύμης, γεμισμένο με καραμελωμένα κρεμμύδια και κρέμα παρμεζάνας Vacca Rossa. Σ’ αυτό προστίθεται περαιτέρω πολυπλοκότητα από παλαιωμένο βαλσάμικο ξίδι 100 χρόνων, ενώ τέλος στολίζεται από ένα «σύννεφο» μαύρης τρούφας Perigord. Ο πολύ αυστηρός κριτικός Andy Hayler, βάζοντας βαθμό 20/20, είχε γράψει: «Είναι ενδεχομένως η απόλυτη μπουκιά comfort food του πλανήτη».

2

Εστιατόριο: Arpège, Γαλλία, Παρίσι

Πιάτο: “Grand Rôtisserie”

Ο άνθρωπος που έφερε τα πάνω κάτω την εποχή των ’00 στην παγκόσμια γαστρονομική σκηνή ήταν ο γάλλος chef Alain Passard στο Παρίσι, μέσω του Arpège. Κι αυτό διότι το εστιατόριο, αν και δεχόταν για χρόνια την ύψιστη διάκριση των 3 αστεριών Michelin, έκανε μια απίστευτα θαρραλέα στροφή προς τη vegetarian κουζίνα. Ο οραματιστής σεφ ήθελε να μετατρέψει τον κήπο του στον κεντρικό πρωταγωνιστή. Πολλοί ήταν αυτοί που στοιχημάτισαν εναντίον του, με το σκεπτικό ότι δεν είναι εφικτό ένα μενού που έχει ως βάση φρούτα και λαχανικά να πείσει τον πελάτη να πληρώσει το αστρονομικό ποσό των περίπου 500 ευρώ για να το δοκιμάσει. Κι όμως, ο Passard τα κατάφερε. Στις μετρημένες, όμως, στα δάχτυλα κρεατοφαγικές συνταγές που παρέμειναν με το πέρας των χρόνων είναι το θρυλικό “Grand Rôtisserie”. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται δύο είδη κρέατος με διαφορετικούς χρόνους ψησίματος να βγαίνουν μαζί ψημένα στην εντέλεια. Είναι απίθανο! Ακόμη και τώρα, ύστερα από τις τόσο πολλές επισκέψεις μου, ο σεφ δε μου αποκαλύπτει το μυστικό. Το συγκεκριμένο, λοιπόν, αποτελεί το καλύτερο κρεατοφαγικό πιάτο που έχω γευτεί ποτέ και είναι ο λόγος για τον οποίο θα επιστρέφω ξανά και ξανά.

1

Εστιατόριο: Alchemist, Δανία, Κοπεγχάγη

Πιάτο: «Μέδουσα “Double Trouble”»

Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό αυτό θα βίωνα στην έξι ωρών γαστρονομική εμπειρία στο Alchemist. Ο υπερ-ταλαντούχος 30χρονος σεφ και συνιδιοκτήτης, Rasmus Munk, δημιουργεί την πιο άρτια χορογραφημένη γαστρονομική παράσταση, εγείροντας όλες τις αισθήσεις με ερεθίσματα από τέχνη, φιλοσοφία, επιστήμη, αρχιτεκτονική, λογοτεχνία και μουσική. Για το υπόλοιπο της ζωής μου, λοιπόν, θα θυμάμαι μία μπουκιά, η οποία πραγματικά με συγκλόνισε. Πιο συγκεκριμένα, οι μέδουσες της Σελήνης γίνονται ένα επεκτατικό είδος στη Βαλτική και τη Βόρεια Θάλασσα, ενώ το φυτό rosa rugosa καταλαμβάνει τις δανικές ακτές. Στο μυθικό πιάτο, οι φρέσκιες μέδουσες μαρινάρονται σε λάδι rosa rugosa, ενώ συνδυάζονται με βιετναμέζικη σάλτσα nuoc mam με κόλιανδρο, σάλτσα ψαριού, πράσινο τσίλι, τσάι gyokuro και βότανα που φύονται στις παραλίες. Αυτή η μέδουσα έχει μία μοναδικά τραγανή υφή, είναι όξινη, ενώ διαθέτει μία σπιρτάδα που μουδιάζει την άκρη της γλώσσας. Το επικότερο πιάτο του κόσμου ονομάζεται “Double Trouble”!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2022