Φέτος το καλοκαίρι, τον απολαμβάνουμε στην περιοδεύουσα παράσταση «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον μας στην επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ, «Η Παραλία». Για δεκαετίες, όμως, ο Νικόλας Παπαγιάννης σημεία σημαντικά βήματα στον χώρο της υποκριτικής, μετρώντας σπουδαίες συνεργασίες. 

Εμείς μιλήσαμε μαζί του και μάθαμε τα πάντα για το πώς ξεκίνησαν όλα και γιατί έγινε ηθοποιός, αλλά και για τη μοναδική σύνδεσή του με τη Θεσσαλονίκη που τόσο πολύ αγαπά.

Ας ξεκινήσουμε από την παράσταση «Ηλέκτρα». Μίλησέ μου γι' αυτό το εμβληματικό έργο... Με ποιον τρόπο το έχει προσεγγίσει ο Δημήτρης Τάρλοου;

Βρισκόμαστε στον κόσμο της Σοφόκλειας Ηλέκτρας σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και μετάφραση Γιώργου Χειμωνά. Ένα έργο που αγαπώ από τα σπουδαστικά μου χρόνια - είναι χαρά μου που συναντιέμαι με τον Δημήτρη και μοιραζόμαστε την κοινή μας αίσθηση γι' αυτό το αριστούργημα. Η παράσταση περιοδεύει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία. Είναι πολύ μεγάλη η καλλιτεχνική χαρά του να μπορείς να βρίσκεσαι σε ένα ανοιχτό διάλογο με το κοινό, ιδίως με έναν τέτοιο έργο.

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην παράσταση; Εντοπίζεις κάποιο κοινό χαρακτηριστικό με τον ίδιο σου τον εαυτό;

Ο ρόλος μου έχει όλα τα στοιχεία που μπορεί να εντοπίσει κανείς σε έναν αρνητικό χαρακτήρα. Οι μεγάλοι συγγραφείς δε δημιουργούν ρόλους για να βαφτίσουν «καλούς» και «κακούς», αλλά αντιθέτως όλοι είναι απαραίτητοι σε μια υπόθεση ώστε να φωτιστεί η αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως σπάνια αναγνωρίζω κοινά χαρακτηριστά με τον ίδιο μου τον εαυτό στους ρόλους τους οποίους αναλαμβάνω - κάτι που συμβαίνει και φέτος με την Ηλέκτρα. Κάθε φορά που διαβάζω αυτό το έργο -ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι στην εκάστοτε περίοδο- μου γεννά νέες ερμηνείες.

Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Δημήτρη Τάρλοου και ποια η εμπειρία σου με το υπόλοιπο καστ;

Βρίσκομαι σε μια στιγμή της καριέρας μου που δεν αποζητώ να μάθω, αλλά να μοιραστώ πράγματα. Επιθυμώ, λοιπόν, και οι συνεργάτες μου να έχουν ένα χαρακτηριστικό διαπραγμάτευσης και δοσίματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τον Δημήτρη - είχαμε βρεθεί και στο «Κουκλόσπιτο» του Χένρικ Ίψεν. Πρόκειται για έναν συνεργάτη με μέτρο κι ευγένεια, μα -πάνω απ' όλα- ένας άνθρωπος που πονά και αγαπά το θέατρο. Όσο για το υπόλοιπο καστ, είναι χαρά μου που βρίσκομαι με αυτήν την εξαιρετική ομάδα συναδέλφων. Επίσης, έχω εντυπωσιαστεί με το θαυμαστό επίπεδο των ηθοποιών του χορού στην παράσταση - μια πολύ σημαντική παρουσία, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και στο κομμάτι της συμπόρευσης.

Αλήθεια, γιατί επέλεξες να γίνεις ηθοποιός; Ποια ήταν τα ερεθίσματά σου ως παιδί;

Αν ανακαλέσω μνήμες, τελικά το θέατρο ήταν ανέκαθεν ένας μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης της ζωής μου. Ο άνθρωπος που με μύησε στη μαγεία του θεάτρου είναι ο πατέρας μου, με έναν τρόπο που μου φύτεψε βαθιά την αγάπη γι' αυτόν τον χώρο, πέρα από τις τεχνικές προσεγγίσεις. Έχει να κάνει με φιλοσοφική προσέγγιση γύρω από το θέατρο, με τη στάση του ίδιου και με κάποιες μετρημένες κουβέντες του που χαράχτηκαν στο μυαλό μου. Από τα πρώτα χρόνια κιόλας, είχα την τύχη να συνεργαστώ με εκλεκτούς ανθρώπους που με έκαναν να είμαι βαθιά περίεργος και ανήσυχος για τη δουλειά που κάνω.

Πώς ήταν η εμπειρία σου από την «Παραλία» στην ΕΡΤ;

Η σειρά ολοκλήρωσε το ταξίδι της στην ΕΡΤ μετά από δύο πολύ όμορφες σεζόν κι ετοιμάζεται να κάνει το διεθνές ταξίδι της σε μεγάλες πλατφόρμες του εξωτερικού, αφού πρώτα πήρε τις καλύτερες κριτικές στις Κάννες. Όσο για τα νέα μου τηλεοπτικά σχέδια, ομολογώ πως είναι ιδιαιτέρως μεγάλα, αλλά δυστυχώς μη ανακοινώσιμα ακόμα. Στο σανίδι τώρα, θα βρίσκομαι στην παράσταση «Το Ακρωτήρι» στο Θέατρο Ιλίσια, μαζί με τη Μαρία Ναυπλιώτου, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου.

Πέρα από τη δουλειά σου, τι είναι αυτό που σε χαλαρώνει;

Η θάλασσα. Και δε χρειάζεται να αναφέρω τίποτα άλλο.

Ποια είναι η αγαπημένη σου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη; 

Αγαπώ αυτήν την πόλη, πραγματικά. Και ιδίως την περιοχή γύρω από τη Ροτόντα. Έχει μια «περίεργη», νεανική κίνηση εκεί, που γεμίζει αισιοδοξία. Από πολύ μικρή ηλικία, χάρη στον αδερφό μου που ζούσε για πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, έχω μια ιδιαίτερη σύνδεση μαζί της, τόσο προσωπικά όσο και λόγω δουλειάς.

Τι είναι αυτό που κάνει τόσο ξεχωριστή αυτήν την πόλη για σένα;

Η Θεσσαλονίκη έχει κάτι νωχελικά ερωτικό - αυτό τα λέει όλα.

Ένας δρόμος/μια γειτονιά όπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά;

Αρχικά, μου αρέσει που η θάλασσα συνδυάζεται με το αστικό τοπίο κι αυτό που πάντα κάνω όταν βρίσκομαι στην πόλη είναι μια βόλτα στην παραλία, ιδίως το βράδυ. Παρόλο που πολλά από τα κτίρια είναι πιο σύγχρονα, νιώθω έντονα την ιστορία και τις μνήμες από μια παλιά Θεσσαλονίκη. Η θάλασσα, άλλωστε, είναι βασικό χαρακτηριστικό για τη «λειτουργικότητα» μιας πόλης.

Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σου αρέσει να περπατάς;

Θα απαντήσω σαν τουρίστας και θα πω ξανά το λιμάνι.

Πού αγαπάς να τρως εδώ;

Σας μισώ σε αυτό το κομμάτι (γέλια)! Γενικότερα, η ποιότητα ζωής στη Θεσσαλονίκη είναι ασύγκριτη με αυτήν στην Αθήνα και το φαγητό βρίσκεται ανάμεσα στα πλεονεκτήματά της. Θέλω να μάθω όλα τα μυστικά σας, από πού προέρχονται όλες οι πρώτες ύλες και ποιοι είναι οι δημιουργοί του κάθε πιάτου. Θα ακουστεί γραφικό, αλλά όποτε αναβαίνω πάνω, φεύγω με δύο-τρία κιλά παραπάνω! Υπάρχει κάτι στη Θεσσαλονίκη που είναι βαθιά εθιστικό και απολαυστικό. Η πόλη αυτή έχει κάτι το αποκαλυπτικό - σε αναπάντεχες στιγμές και σε μέρη που δεν περιμένεις, χαρίζει τις πιο αξέχαστες εμπειρίες. 

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζεις εδώ;

Το Θέατρο Δάσους, όπου έχω παίξει πολλές φορές. Αγαπημένη μου συνήθεια εκεί, είναι να κάθομαι στο πίσω μέρος και να χαζεύω την πόλη από ψηλά. Και φυσικά να επιστρέφω στο κέντρο με τα πόδια - αυτή η κατηφόρα είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ.

Τι πρέπει να δει κάποιος που επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη;

Όλη η πόλη είναι ένα ανοιχτό μουσείο. Είναι φοβερό το γεγονός πως όπου κι αν στρέψεις το κεφάλι σου, υπάρχουν απομεινάρια μιας άλλης εποχής, τα οποία πολλές φορές παραβλέπουμε. Αν κάποιος, λοιπόν, βρίσκεται εκεί για πρώτη φορά, αυτό που πρέπει να κάνει είναι να αφεθεί και την περπατήσει, να χαθεί μέσα στην ιστορία της. Για μένα, η Θεσσαλονίκη είναι μια καθαρή ακτινογραφία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου κτίριο εδώ;

Για λόγους καθαρά ιστορικούς και πάλι, θα πω τον Λευκό Πύργο. Ένα πραγματικό μνημείο που μπορείς να το αγγίξεις, κάτι που δυστυχώς είναι αυτονόητο. Υπάρχουν τόσα πολλά σημεία αναφοράς που δημιουργούν την αφορμή να ψάξεις περισσότερο και να εξερευνήσεις ολόκληρη την πόλη.

Τι σημαίνει για σένα «καλοκαίρι στη Χαλκιδική»;

Και τη Χαλκιδική την έμαθα κυρίως από τον αδερφό μου τον Γιάννη. Θυμάμαι μέχρι σήμερα δύο πράγματα: Με παρέλυσε η ομορφιά της με τον τρόπο που μου τη σύστησε ο Γιάννης. Πολλά πολλά χρόνια πριν, έκανα το πρώτο μου ελεύθερο κάμπινγκ στις Καβουρότρυπες - μια περιπέτεια που μου έμεινε αξέχαστη.

Κεντρική φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης