Γέννημα - θρέμμα του κέντρου της πόλης, ο Κώστας Νούσιας, αν και ζει εδώ και ενάμιση χρόνο στην Αθήνα, επιστρέφει τακτικά στη Θεσσαλονίκη που τόσο αγαπάει και για επαγγελματικούς λόγους. Συζητήσαμε μαζί του και μας αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, τις αγαπημένες του αναμνήσεις, τις διαδρομές, τους χώρους και τα στέκια που τον έχουν κερδίσει.

Μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης, στην περιοχή της Καμάρας. Η δική μου λοιπόν "γειτονιά" έτρεχε πάντα με πιο έντονους & γρήγορους ρυθμούς απ' ό,τι πολλές άλλες. Θυμάμαι από μικρός την κοσμοσυρροή, την κίνηση και τη φασαρία, που δεν σταματούσαν ποτέ (ούτε καν στις αργίες) και που δεν σε άφηναν εύκολα να χαλαρώσεις. Ταυτόχρονα όμως σου έδιναν μία κινητοποίηση, μία επιθυμία να βγεις από το διαμέρισμα και να κάνεις διαρκώς πράγματα. Επειδή, λοιπόν, μεγάλωσα στην καρδιά της έντασης, μου είναι πολύ δύσκολο πλέον να προσαρμοστώ μακροπρόθεσμα σε πιο "ήρεμα" περιβάλλοντα! 

Για όλους τους παραπάνω λόγους, θα μου ήταν πολύ δύσκολο νομίζω να ζήσω σε κάποια άλλη γειτονιά, που να μη σφύζει από ζωή. Πέραν της περιοχής της Καμάρας, εννοείται ότι με ελκύει όλο το υπόλοιπο παραδοσιακό κέντρο της πόλης (Λεωφόρος Νίκης, Αριστοτέλους κτλ) ενώ βρίσκω, πως πλέον και η ευρύτερη περιοχή στα Λαδάδικα έχει αποκτήσει μία φθαρμένη γοητεία και έναν urban χαρακτήρα που σε παρασύρουν.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω πολλά πράγματα, που είχαν όμως σχεδόν όλα σχέση με δημιουργικότητα, εξ' ου και μου άρεσαν πολύ οι Τέχνες. Με κέντριζαν, επίσης, γενικότερα οι τομείς που περίκλειαν την επικοινωνία και την επαφή με κόσμο. Από ηθοποιός και τραγουδιστής, μέχρι ξεναγός και ζωγράφος. Ευτυχώς για όλους, με απορρόφησε το marketing, και γλύτωσαν οι Τέχνες!

Ο χώρος του μάρκετινγκ με γοητεύει γιατί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το να μπορείς να ψυχολογείς τη συμπεριφορά του καταναλωτή και να προσπαθείς να μπαίνεις στη θέση του, όταν ενδεχομένως δεν έχει καμία απολύτως σχέση η δική του ιδιοσυγκρασία ή λογική με τη δική σου. Επίσης, το Marketing είναι ένας χώρος ετερόκλητος, που περικλείει ένα μεγάλο φάσμα μορφών Επικοινωνίας αλλά και στρατηγικών προώθησης που μπορεί να διαφέρουν δραστικά από το ένα industry στο άλλο. Είναι αδύνατον, λοιπόν, κανείς να βαρεθεί σε έναν τέτοιο επάγγελμα!

Η στιγμή που ένιωσα πραγματικά περήφανος για τη δουλειά μου ήταν νομίζω στην Αμερική, όταν δούλευα σε μία κρατική εταιρία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, όπου στόχος μας ήταν να βρίσκουμε εργασία στον έξω κόσμο για ανθρώπους με νοητική υστέρηση. Υπήρχε (και υπάρχει) τεράστιο στίγμα για αυτούς τους ανθρώπους, που εν τέλει απεδείκνυαν, ότι μπορούσαν να είναι πιο υποδειγματικοί στην εργασία τους από τον καθένα από εμάς, αρκεί να έβρισκαν το αντικείμενο δουλειάς που τους αρέσει και την ευκαιρία να αποδείξουν τις δυνατότητές τους. Αυτή μου η εμπειρία, όπου μπορούσες πραγματικά να αλλάξεις τη ζωή κάποιου (έναντι ενός πιο καθαρόαιμα "εμπορικού" marketing), νομίζω ήταν από τις πολύ σημαντικές και έντονες εργασιακές μου στιγμές.

Στην Αθήνα, όπου βρίσκομαι πλέον εδώ και ενάμιση χρόνο, μου λείπουν φυσικά οι αγαπημένοι συγγενείς & φίλοι που διαμένουν στη Θεσσαλονίκη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και στην Αθήνα πολύ αγαπημένα και δικά μου πρόσωπα. Ευτυχώς οι αποστάσεις μεταξύ των δύο πόλεων μου φαίνονται απειροελάχιστες ενώ, λόγω της δουλειάς μου, επιβάλλεται να έχω τακτικές επαφές με τη Θεσσαλονίκη.

Κάθε φορά που έρχομαι Θεσσαλονίκη το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να... ΜΗ μείνω σπίτι!

Όταν βρίσκομαι εδώ μπορεί να με συναντήσει κανείς σε κάποιο εστιατόριο ή καφέ του κέντρου. Σπάνια ξεφεύγω απ' αυτό όταν επισκέπτομαι τη Θεσσαλονίκη για αναψυχή, έχω το σύνδρομο στέρησης! Πέραν του κέντρου, αγαπημένο καφέ αποτελεί το "Looney Bean" στο Εμπορικό Κέντρο One Salonica, με εκπληκτική industrial θέα όπου χάνεται το μάτι σου αλλά και με τον πιο πρωτότυπο "tropical design" διάκοσμο, ώστε να νομίζεις ότι είσαι κάπου εξωτικά!

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, στο Λιμάνι. Εξαιρετικά δημιουργικό περιεχόμενο και ευφάνταστες πρωτοβουλίες σε μία σήμα-κατατεθέν για την πόλη περιοχή.

Είναι πολύ δύσκολο να απομονώσω ένα μόνο αγαπημένο εστιατόριο, μιας και η Θεσσαλονίκη είναι η πρωτεύουσα της γεύσης και της γαστριμαργικής δημιουργικότητας. Αγαπημένες συνήθειες, λοιπόν, είναι οι ασυνήθιστες δημιουργίες στο "Κιτς και σ’ Έφαγα" στην Ολύμπου, οι μεζέδες στη "Λόλα" στο στενό της Αγαπηνού στο κέντρο, τα πάντα στον "Κρητικό" στο Πανόραμα, τα tomahawk steaks στη "Μπριζόλα" στην περιοχή του One Salonica, αλλά και το εκπληκτικό φρέσκο ψάρι στη "Γόνδολα του Ρήγα" στην Αγία Τριάδα!

Όσο ζούσα στη Θεσσαλονίκη, μια σχεδόν καθημερινή μου συνήθεια ήταν το περπάτημα στη νέα Παραλία.

Κάθε φορά που επιστρέφω στην πόλη, για τη βραδινή έξοδο -πέραν των εστιατορίων που προανέφερα- προτιμώ μικρά μπαράκια με χαρακτήρα, όπως το "PULP στη Σβώλου, το "Έλξατε" στην περιοχή της Ναυαρίνου και το "Οn the Road" στη Νίκης. Συχνό στέκι φυσικά είναι και το "Local", ενώ μου αρέσει πολύ ο "Γορίλας" στα Άνω Λαδάδικα όπως και η περίφημη "Αίγλη Γενί Χαμάμ".

Βρίσκω εξαιρετικά χαλαρωτικές τις βόλτες στα Κάστρα, με τη θέα ολόκληρης της πόλης στα πόδια σου και με το χαρακτήρα άλλης εποχής. Όπως επίσης και τις αποδράσεις στη φύση του Σέιχ Σου.

Σε έναν Αθηναίο που θα ερχόταν για ένα Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, θα του πρότεινα οπωσδήποτε να κάνει μια βόλτα στη Νέα Παραλία, αλλά και στα Κάστρα, να επισκεφθεί το Λευκό Πύργο, τη Ροτόντα και την Αγία Σοφία, να φάει... σχεδόν οπουδήποτε και να κάνει bar hopping στο κέντρο της πόλης! Επίσης, αν είναι καλοκαίρι, να αποδράσει στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, ακόμη και αυθημερόν.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσουν πολύ το vibe των κατοίκων της και το γεγονός, ότι υπάρχει μία πιο ανθρωποκεντρική κουλτούρα και προσέγγιση στην καθημερινότητα. Αποτελεί σίγουρα μια πιο "ανθρώπινη" πόλη, λόγω μεγέθους, χωρίς όμως να καταντά "ασφυκτική", μιας και έχει διατηρήσει την ικανότητα να προσφέρει πολλά στους μόνιμους κατοίκους της, σε πολυποίκιλα επίπεδα.

Ωστόσο, αν είχα τη δύναμη, θα ήθελα πολύ να αλλάξω 2 πράγματα στην πόλη: (α) να αυξηθούν οι αξιόλογες επαγγελματικές ευκαιρίες, που δυστυχώς πλέον έχουν σχεδόν εξαφανιστεί (β) να αποκτήσει ξανά εκείνη τη σαγηνευτική της ικανότητα να γεννά τάσεις, μόδες και απόψεις. Να ξαναδημιουργήσει κινήματα, να αλλάξει συνειδήσεις, να επηρεάσει, όπως μόνο αυτή ξέρει και μπορεί.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω την πόλη μου με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... Σπίτι. Οικειότητα. Πατρίδα.