Ο Σωτήριος Αντωνιάδης πιστεύει ακράδαντα πως «όλη μας η ζωή πρέπει να είναι γεμάτη χρώματα, ανεξαρτήτως ηλικίας». Ένας καλλιτέχνης που διατηρεί τη δική του γκαλερί στο κέντρο της πόλης (Μαργαρίτη Λώρη 6), και από την κουβέντα μας κατάλαβα πως η τέχνη αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής του.

Μιλώντας για τη δική του Θεσσαλονίκη, ο ίδιος μάς συστήνεται καλύτερα, περιγράφοντας τη σχεδιαστική φιλοσοφία του και αποκαλύπτοντας όλα αυτά που συγκροτούν το δημιουργικό του σύμπαν.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Τούμπα Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι τα παιδικά ανέμελα χρόνια στις αλάνες, στο δάσος του Κρυονερίου και τις μεγάλες

παρέες που πηγαίναμε όλοι μαζί. Υπήρχε η γειτονιά και το αίσθημα της ασφάλειας. Δεν έκλεινες με κανέναν ραντεβού, όπου πήγαινες βόλτα έβρισκες φίλους.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η παραλία και τα στενά της γύρω από τον Λευκό Πύργο. Η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή βρίσκομαι στη θάλασσα είναι κάτι που με ηρεμεί, και τελικά κατοικώ τα τελευταία χρόνια στη γειτονιά που τόσο αγαπούσα από μικρός.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ζωγράφος. Από μικρός θυμάμαι να ζωγραφίζω όλα μου τα βιβλία και καθετί που έβλεπα γύρω μου το φανταζόμουν αλλιώς, με δικά μου χρώματα. Πάντα υπήρχε το μικρόβιο μέσα μου, από την ώρα που γεννήθηκα ήταν δρομολογημένο να γίνω ζωγράφος.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι καρμική και αγαπησιάρικη. Αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε δημιουργώ. Είναι η πόλη που με στήριξε ως καλλιτέχνη και συνεχίζει να με παροτρύνει να δημιουργώ. 

Η τέχνη για μένα είναι όλη μου η ζωή. Δεν μπορώ να φανταστώ να κάνω κάτι διαφορετικό.

Το να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο σε όλους τους τομείς. Ο κόσμος πιστεύει πως τα έργα τέχνης είναι ακριβά, απλησίαστα
οικονομικά. Το εύρος τιμών στα έργα τέχνης είναι μεγάλο και ισχύει για όλους τους ζωγράφους που παράγουν πρωτότυπα έργα. Το έργο τέχνης δεν αποτελεί απλώς ένα διακοσμητικό στοιχείο, αποτελεί έκφραση ψυχής, μέσο ψυχοθεραπείας.

Στην γκαλερί μου στο κέντρο της πόλης βρίσκω τον εαυτό μου, βλέπω τα όνειρά μου να γίνονται πραγματικότητα και μέσα από τα έργα μου βλέπω εμένα και την ψυχή μου. Εσείς θα ανακαλύψετε τη δική σας καλλιτεχνική πλευρά και ιστορία μέσα από τη δική μου πινελιά.

Τη συγκεκριμένη σειρά έργων με την οποία ασχολούμαι αυτήν την περίοδο, τη χαρακτηρίζει η παιδικότητα, η επιστροφή στα cartoon με τα οποία μεγάλωσα εγώ και οι γενιές πριν και μετά από εμένα. Γίνεται μια μίξη με οπτικό graffiti και led, εντάσσονται στο μέλλον και μας δίνουν την αίσθηση street art τη νύχτα.

Τα έργα μου θα τα χαρακτήριζα ως μια Pop Art συνέχεια του εαυτού μου, εκφράζοντας πρώτα εμένα κι έπειτα τον θεατή. Με την πρώτη επαφή βλέπεις κάτι οικείο κι έπειτα μέσα στο έργο ανακαλύπτεις μικρά συνδετικά στοιχεία του εαυτού σου.

Χρησιμοποιώ έντονα χρώματα γιατί με εκφράζουν, με κάνουν χαρούμενο και τον θεατή ευτυχισμένο. Όλη μας η ζωή πρέπει να είναι με χρώματα καθημερινά και σε κάθε ηλικία.

Μέσα από τη δουλειά μου θέλω να εκφράζω τις ανησυχίες μου για την καθημερινότητα, τα δικά μου βιώματα, τα όνειρά μας για το μέλλον.

Στην Pop Art κουλτούρα υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν αφήσει το προσωπικό τους στίγμα, όπως Andy Warhol, Jean-Michel Basquiat, Roy Fox Lichtenstein και μ έχουν επηρεάσει και έχω χρησιμοποιήσει στοιχεία της ζωγραφικής τους.

Αυτήν την περίοδο ετοιμάζω ένα νέο project της ίδιας φιλοσοφίας αλλά που θα είναι σύμπλεγμα διαχρονικών cartoon με περισσότερα δικά μου στοιχεία, νέες καρτουνίστικες μορφές που θα ξεπηδούν από το παρελθόν στο μέλλον.

Αντλώ έμπνευση από διάφορα ερεθίσματα που με περιβάλλουν και με κεντρίζουν το ενδιαφέρον, ώστε να πάρω το πινέλο και ν αρχίζω να ζωγραφίζω.

Η κινητήριος δύναμή μου σίγουρα, κυρίως, είναι ο γιος μου και οι επιρροές του επάνω μου εμφανίζονται στα έργα μου κάνοντας με πολυσύνθετο δημιουργώντας ακατάπαυστα και φυσικά όλη μου η οικογένεια που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια.

Η κομβική στιγμή στην πορεία μου ήταν όταν είχα εκθέσει ως ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης, στο πρώτο ελληνικό σχολείο αρρένων στην Κωνσταντινούπολη, στην Kurtuluş. Στην Πόλη που αναμοχλεύει την ελληνική ιστορία, πολιτισμό, αρώματα και γεύσεις ελληνικής κουλτούρας.

Δε φτάνει ένα 24ωρό για να μπορέσω να εντάξω ό,τι θέλω να κάνω! Οι περισσότερες ώρες με βρίσκουν στην γκαλερί - εργαστήριο μου και χρόνο με την οικογένεια μου και τους φίλους μου.

Το motto μου στη ζωή είναι: Κάθε εμπόδιο για καλό!

Ευτυχία σημαίνει κάθε τι που βρίσκεται στην ζωή μου να μου δίνει έμπνευση, για να συνεχίσω να ζωγραφίζω.

Ένα πράγμα για το οποίο είμαι περήφανος είναι το γεγονός ότι να βιοπορίζομαι με κάτι που αγαπώ πολύ.

Η τέχνη στην Ελλάδα αποτελεί ένα τρόπο επικοινωνίας ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον θεατή, αλλά δυστυχώς οι υποδομές στην χώρα μας, καθιστούν αυτή την αμφίδρομη σχέση δύσκολη.Αυτό δημιουργεί το αβέβαιο μέλλον του επαγγέλματος. Το οικονομικό ήταν το κύριο πρόβλημα, διότι η τέχνη θέλει μεγάλο δρόμο ώστε να φτάσει να μπορεί να συντηρεί τον καλλιτέχνη. Και βέβαια ο καλλιτέχνης καθημερινά πρέπει να αποδεικνύει την καλλιτεχνική του υπόσταση.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο και να βγαίνω βόλτες στην αγορά με τον γιο μου.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι ένας καθηγητής μου στη σχολή, που πίστεψε σε μένα και με παρακίνησε να επιμείνω και να συνεχίσω να αγωνίζομαι γι' αυτό που αγαπώ. Τον θυμάμαι πάντα με νοσταλγία κι ευγνωμοσύνη.

Η καθημερινή μου συνήθεια είναι ένας καφέ στο χέρι στην παραλία με παρέα τον σκύλο μου.

Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στην Αθήνα, εντυπωσιάστηκα από το Ίδρυμα Βασίλης κι Ελίζας Γουλανδρή. Συγκεκριμένα από την μεγάλη συλλογή έργων διάσημων καλλιτεχνών και την παρουσίαση τους μέσα στον χώρο.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ στην πόλη είναι Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Θεσσαλονίκης, φιλοξενεί εκθέσεις που πάντα ανακαλύπτεις και κάτι διαφορετικό.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι το Δωμάτιο με Θέα, καθώς και η ενασχόληση μου με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου ως συντονιστής και υπεύθυνος στησίματος των εκθέσεων με έκανε να αγαπήσω τον κινηματογράφο και τους χώρους του. Και σίγουρα το Δωμάτιο με Θέα αποτελεί έναν από αυτούς καθώς έχει να διηγηθεί πολλές cinephile skg stories.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «να ακολουθώ τον ένστικτό μου».

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι στο λιμάνι, όταν αρχίζει και σουρουπώνει και ανάβουν τα πρώτα φώτα , όπου οι γερανοί προβάλουν στον Θερμαϊκό και μετατρέπουν την θέα της πόλης σε πηγή έμπνευσης.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι αληθινή, δεν κρύβεται, περπατώντας στους δρόμους της όλα σου φαίνονται γνώριμα, όλοι οι κάτοικοι της είναι μια παρέα και μια αγκαλιά για κάθε επισκέπτη.

Θα ήθελα να υπήρχαν περισσότεροι πολιτιστικοί χώροι, αίθουσες τέχνης και να μπορεί ο κάθε καλλιτέχνης να έχει το προσωπικό του εργαστήριο – γκαλερί ώστε η πόλη να γνωρίσει τον κόσμο της τέχνης μέσα από τα μάτια του καλλιτέχνη.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, θα την έλεγα δημιουργική, καλλιτεχνική, χαλαρή.