Ο Σταύρος Ιωαννίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Η δημοσιογραφία δεν αποτέλεσε παιδικό του όνειρο, αφού από μικρός αγαπούσε την ροκ μουσική και τις κιθάρες του - με τις οποίες ασχολείται ακόμα στον ελεύθερό του χρόνο. Το «μικρόβιο», το κόλλησε στο λύκειο. Ήταν μία συνειδητή απόφαση, καθώς η ρουτίνα δεν του ταιριάζει. Θέλει να εναλλάσσει στιγμές, περιβάλλοντα και πρόσωπα. Πλέον, μέσα από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ καλύπτει μεταξύ άλλων ειδήσεις από το Υπουργείο Εσωτερικών και Εθνικής Άμυνας. Έχει κάνει αισθητή την παρουσία του σχεδόν σε όλες τις ενημερωτικές ζώνες, όχι μόνο της τηλεόρασης αλλά και του ραδιοφώνου, ενώ έχει ξεχωρίσει για την αποστολή του στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών του πολέμου. 

Παρακάτω, τον γνωρίζουμε καλύτερα! 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμαριά των '90s. Σε μια αστική γειτονιά των ανατολικών προαστίων όπου ως παιδί είχα την τύχη να παίζω σε πάρκα, να κάνω βόλτες στην παραλία και να πιω τους πρώτους μου καφέδες στην Αρετσού. Μεγαλώνοντας, τα στέκια και οι μόδες άλλαξαν, μετακινήθηκαν προς το κέντρο. Όμως, ποτέ δεν σταμάτησα να απολαμβάνω την ησυχία και την ηρεμία της Καλαμαριάς. Τον πεζόδρομο με τα συνοικιακά καφέ μπαρ, το άραγμα στο Ρεμέτζο και μετά για παγωτό την Κρήνη, το βραδινό περπάτημα στη Σοφούλη από τα πλατάνια μέχρι το Κυβερνείο και το θερινό σινεμά στην παραλία. Ευτυχώς για εμένα, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε και κάθε φορά που επιστρέφω στο πατρικό μου νιώθω ότι δεν πέρασε ούτε μια ημέρα από την παιδική μου ηλικία. Έχω την τύχη να βλέπω ακόμη τους φίλους μου στη γειτονιά που μεγάλωσα και αυτό είναι ανεκτίμητο.

Δεν θα έφευγα εύκολα από το Καραμπουρνάκι. Ίσως πήγαινα πιο κοντά στη θάλασσα. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη γειτονιά, με γρήγορη πρόσβαση στο κέντρο και την παραλία χωρίς πολλή φασαρία και κίνηση. Έχει κάτι αναλλοίωτο στον χρόνο που σε μαγνητίζει.

Όταν ήμουν παιδί δεν ήθελα να γίνω κάτι συγκεκριμένο, ήμουν ανοιχτός σε προτάσεις. Όταν ήρθε η ώρα να επιλέξω, επέλεξα τη δημοσιογραφία γιατί μου φαινόταν αρκετά περιπετειώδες επάγγελμα. Σπούδασα στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και ξεκίνησα να δουλεύω στον χώρο από το πρώτο έτος. Πρακτική αρχικά και στη συνέχεια ως επαγγελματίας. Ήμουν τυχερός γιατί αρκετά νωρίς στην επαγγελματική μου ζωή, μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να εργαστώ στον ΣΚΑΪ ως ανταποκριτής στη Βόρεια Ελλάδα. Ήμουν ακόμη στο δεύτερο έτος των σπουδών μου. Θυσίασα πολλά από τη φοιτητική μου ζωή λόγω της δουλειάς αλλά δεν το μετανιώνω. Πιστεύω ότι ήταν μια ευκαιρία που έπρεπε να την αρπάξω. Ως παιδί πάντως, δεν ήθελα να γίνω κάτι εντυπωσιακό, αστροναύτης ή κάτι τέτοιο. Αργότερα βέβαια αποφάσισα ότι εκτός από δημοσιογράφος θέλω να είμαι και ερασιτέχνης πιλότος, κάτι που προσπαθώ να καταφέρω εδώ και αρκετό καιρό.  

Τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ. Ακόμα την ανακαλύπτω και παρόλο που λείπω από το 2015, μετά από 1-2 μέρες στην πόλη νιώθω σαν να μην έφυγα ποτέ. Τώρα βέβαια, βλέπω πιο έντονα τις αντιθέσεις της. Από τη μία πλευρά, η φρεσκάδα που φέρνουν τα νέα παιδιά που έρχονται για να σπουδάσουν στην πόλη, οι ανατρεπτικές ιδέες που γεννιούνται εκεί και βρίσκουν τον τρόπο τους για να βγουν στην επιφάνεια, τα πρωτότυπα μαγαζιά και η συναρπαστική ιστορία της με την πολυπολιτισμική κουλτούρα της. Από την άλλη βέβαια, μια στασιμότητα η οποία μπορεί να μην αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της, όμως την κρατά σε «ύπνωση». Η Θεσσαλονίκη για εμένα δεν είναι απλώς η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα αλλά ένα σταθερό σημείο αναφοράς στο οποίο θέλω πάντα να επιστρέφω.

Σπούδασα στη Σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Άργησα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου γιατί με συνεπήρε η δημοσιογραφία αλλά δεν το παράτησα. Ήθελα να τελειώσω όχι μόνο για το «χαρτί» αλλά γιατί τα εφόδια που σου δίνει η συγκεκριμένη Σχολή, αν και τότε δεν μου ήταν ξεκάθαρο, είναι παραπάνω από πολύτιμα στον επαγγελματικό βίο. Αποκτάς υποδομή που είναι απαραίτητη για να «χτίσεις» την καριέρα σου.

Η ενασχόλησή μου με τη δημοσιογραφία ξεκίνησε το 2004 κάνοντας πρακτική σε διάφορα τοπικά μέσα. Το 2005 εργάστηκα για μία σεζόν στην ΕΡΤ3, στην πρωινή ενημερωτική ζώνη, όπου έκανα τα πρώτα μου τηλεοπτικά ρεπορτάζ και έναν χρόνο αργότερα πήγα στον ΣΚΑΪ που τότε έστηνε το ανταποκριτικό γραφείο της Θεσσαλονίκης. Από την αρχή πάντως ήξερα ότι ήθελα να δουλέψω στην ενημέρωση. Μου άρεσε και ακόμα μου αρέσει το ρεπορτάζ. Νομίζω ότι την αγάπη αυτή δεν θα την ξεπεράσω ποτέ.

Αυτό που με «γεμίζει» στη δημοσιογραφία είναι η έλλειψη ρουτίνας. Κάθε μέρα είναι μια καινούργια εμπειρία. Το ζούσα όταν έκανα ελεύθερο αλλά και τώρα στο στρατιωτικό – διπλωματικό ρεπορτάζ. Επίσης, η αίσθηση ότι κάτι προσφέρεις. Ότι είσαι μπροστά στα ιστορικά γεγονότα. Ότι όταν έρθει η ώρα, θα μπορείς να πεις «ήμουν εκεί όταν συνέβη».

Η επαφή με το κοινό είναι εθιστική αλλά και επικίνδυνη. Σε όλους αρέσει να έχουν επαφή με το κοινό τους αλλά, ειδικά στην ενημέρωση, δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Δεν πρέπει να καθορίζει την είδηση ή τον τρόπο προβολής της. Προσωπικά, θέλω η όποια επαφή να αφορά μόνο στη δουλειά μου. Πιστεύω ότι όταν ο δημοσιογράφος γίνεται το «θέμα», τότε κάτι δεν κάνουμε καλά.

Το ταξίδι μου ως ανταποκριτής στον πόλεμο της Ουκρανίας μου δίδαξε πολλά. Ήταν μια πρωτόγνωρη και καθοριστική εμπειρία. Σίγουρα με έκανε να δω πολλά πράγματα από διαφορετική σκοπιά και να εκτιμήσω άλλα που θεωρώ δεδομένα. Ήθελα πολύ να το κάνω, να βρεθώ στην πρώτη γραμμή και ο ΣΚΑΪ μου έδωσε αυτή τη δυνατότητα. Θέλω να πιστεύω ότι έκανα τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορούσα, μεταφέροντας αυτό που έβλεπα χωρίς περιττές πληροφορίες, εντυπωσιασμούς και «στολίδια» που θα αποπροσανατόλιζαν το κοινό από τα πραγματικά γεγονότα.

Μία ανάμνηση που θα μείνει για πάντα χαραγμένη η στιγμή, που επιχειρώντας να σπάσουμε τον ρωσικό κλοιό και να διαφύγουμε από την πολιορκημένη Μαριούπολη, μια ρωσική εμπροσθοφυλακή μας ακινητοποίησε και μας σημάδευε με όπλα, τεθωρακισμένα και άρματα μάχης. Πέντε λεπτά που έμοιαζαν με αιώνα. Μου έκανε εντύπωση όμως η ψυχραιμία που βρίσκεις σε τέτοιες στιγμές και η πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Μία ακόμη στιγμή που σίγουρα δεν θα ξεχάσω είναι η έναρξη της εισβολής στις 5:00 το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου και ο ήχος των ρουκετών και των βλημάτων που έπεφταν στη Μαριούπολη προτού ακόμη ξημερώσει.

Στη δημοσιογραφία είναι πολλά τα δυσλειτουργικά σημεία αλλά για να αλλάξουν πρέπει να αλλάξει ο ίδιος ο καταναλωτής της είδησης. Πρέπει οι τηλεθεατές, οι ακροατές και οι αναγνώστες να γίνουν πιο απαιτητικοί. Να ζητούν έγκυρες ειδήσεις, θέματα που έχουν υπογραφή και ρεπορτάζ που βασίζονται σε επαληθευμένες πληροφορίες και στοιχεία. Μόνο έτσι θα βελτιωθεί η δημοσιογραφία.

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη θα είναι για αρκετό καιρό η κάλυψη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Δύσκολα θα αλλάξει αυτό.

Δεν τολμώ καν να σκεφτώ τη ζωή μου μετά από 10 χρόνια.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει 12 ή και περισσότερες ώρες δουλειάς αλλά και χρόνο για τον εαυτό μου και τους ανθρώπους μου. Τις περισσότερες ημέρες προσπαθώ να «στριμώξω» στο 24ωρο τα μαθήματα κλασικής και ηλεκτρικής κιθάρας, τις πτήσεις με το αεροπλάνο και τον ποιοτικό χρόνο με τους δικούς μου.

Έχω αλλάξει πολλά «στέκια». Στη Θεσσαλονίκη, «στέκι» μου έχει υπάρξει το Friends, ο Θερμαϊκός, η Υφήλιος, το 51 στο κέντρο της Καλαμαριάς και για σβήσιμο το Ταξίδι. Στην Αθήνα είναι πιο δύσκολο να κάνεις «στέκια» αλλά έχω αγαπημένα μαγαζιά στο κέντρο, στα Εξάρχεια, στο Κολωνάκι και στην πλατεία Μαβίλη.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι η γειτονιά που μεγάλωσα. Όλες οι αγαπημένες μου στιγμές από τη ζωή μου στην πόλη είναι εκεί γύρω. Από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τη στιγμή που μετακόμισα για την Αθήνα. Είναι ωραίο αυτό, να έχεις ένα τόσο δυνατό σημείο αναφοράς.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το λιμάνι. Έχει την καλύτερη θέα στην πόλη, ειδικά το βράδυ.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι... Προχώρα.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι οι πλωτές εξέδρες στην παραλία, κάτω από το Νοσοκομείο Παναγία.