Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μόναχο της Γερμανίας. Τα τελευταία δέκα χρόνια ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη κι όπως μας εκμυστηρεύεται δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή της μακριά από αυτήν. Σπούδασε Νομική στο ΑΠΘ και στη συνέχεια ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στο Ιατρικό Δίκαιο. Για τους περισσότερους, η Κατερίνα είναι γνωστή τόσο από την παρουσία της στον χώρο της μόδας, όσο και από το γεγονός ότι πριν από μερικά χρόνια δε δίστασε να μιλήσει δημόσια για τη μάχη της με την ανορεξία. Το 2018 αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό της site «Δύναμις» μέσα από το οποίο μοιράζεται τις εμπειρίες της, το πως αντιμετώπισε τις διατροφικές και ψυχικές διαταραχές αλλά και διάφορες συνταγές και tips. Πριν από λίγους μήνες μαζί με μία φίλη της προχώρησαν στη δημιουργία του “phos – Heartwarming Kitchenware”, μέσα από το οποίο έχει ως στόχο να μοιράσει φως και ελπίδα στον κόσμο που νοσεί από κάποια διατροφική διαταραχή. 

Πολυπράγμων και αεικίνητη, η Κατερίνα μας μιλάει για την πόλη που τόσο πολύ αγαπάει αλλά και για πιο βαθιές πτυχές του εαυτού της. Ας την γνωρίσουμε καλύτερα!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μόναχο της Γερμανίας. Όλες μου οι αναμνήσεις είναι σε μια γειτονία με πολύ πράσινο γύρω της και πολύ γρήγορους ρυθμούς. Κάθε πρωί 5 βήματα από το σπίτι μου βρισκόταν η στάση, από όπου έπαιρνα το λεωφορείο για το σχολείο που πήγαινα το οποίο ήταν πιο μακριά. Θυμάμαι ακόμα πολύ καθαρά να τελειώνω τα μαθήματά μου και οι γονείς μου να με πηγαίνουν στο κολυμβητήριο. Όποτε περνάω από εκείνον τον δρόμο σήμερα ξαναπλάθω όλη την ιστορία από την αρχή για να νιώσω τα ίδια, διότι τίποτα πια εκεί δεν θυμίζει εκείνη την αγνή και παιδική εποχή.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η πρώτη που γνώρισα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πω αυτό, αλλά πλέον μετά από 10 χρόνια στην Ελλάδα, σίγουρα η αγαπημένη μου γειτονιά θα είναι πάντα αυτή που γνώρισα πρώτη το 2013 όταν από μια τυχαία επίσκεψη σε μια φίλη μου κι ένα ατυχές συμβάν, αποφάσισα σε μια νύχτα να μείνω μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, παρότι είχα προετοιμάσει τα πάντα για να σπουδάσω Νομική στο Μόναχο. Τελικά μήπως είναι όλα γραφτά; Συνδέω τις τοποθεσίες με αναμνήσεις και φυσικά δεν αποκλείω ποτέ να ξαναμείνω στην Γερμανία, ωστόσο νομίζω με φαντάζομαι μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Εδώ χτυπάει η καρδιά μου δυνατά.

Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω ψυχολόγος. Ήθελα να βοηθήσω όσο περισσότερο κόσμο μπορούσα, ενώ η αναζήτηση βιβλίων σχετικά με τον ανθρώπινο ψυχισμό ξεκίνησε από πολλή νεαρή ηλικία. Στην πορεία σκέφτηκα την ηθοποιία και την διδασκαλία αγγλικών, αλλά τελικά με κέρδισε η νομική επιστήμη, την οποία και σπούδασα.

Σπούδασα Νομική. Ερχόμενη στα 18 από Γερμανία, έχοντας χάσει ήδη ένα εξάμηνο σε σχέση με τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, όλα μου φάνηκαν βουνό... Ωστόσο η στοχοπροσήλωση που είχα με ανάγκασε ουσιαστικά να αφοσιωθώ όσο περισσότερο μπορούσα. Κατάφερα να τελειώσω χωρίς καθυστέρηση τη Σχολή μου, την οποία και αγάπησα πολύ, ενώ μετά από αυτήν έκανα και ένα μεταπτυχιακό στο Ιατρικό Δίκαιο.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μελαγχολική και εξαρτημένη. Δεν μπορώ χωρίς αυτήν, αλλά και πολλές φορές όσο ζω εδώ μου θυμίζει τις δύσκολες στιγμές που πέρασα με την υγεία μου. Ταυτόχρονα, αυτή η πόλη έχει την μαγική ικανότητα να ηρεμεί την καρδιά και το μυαλό μου κάθε φορά που νιώθω ταραχή, άγχος και αρνητικά συναισθήματα. Έχω δημιουργήσει έναν τόσο έντονο δεσμό με τη Θεσσαλονίκη, που πραγματικά με κάνει να πιστεύω πως τίποτα δεν θα μπορούσε να με διώξει από εδώ.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τη Νομική θαρρώ πως ήταν η αγάπη μου για την εγκληματολογία αλλά και η ευκολία που είχα με το διάβασμα. Με κολάκευε πάντα η αναζήτηση λύσεων σε πολύ δύσκολα προβλήματα, καθώς και το ευρύ φάσμα γνώσεων που σου χαρίζει η Νομική.

Κάθε μέρα που ξυπνάω η δύναμη μου είναι η ίδια η ζωή, την οποία πλέον βλέπω με τελείως άλλα μάτια. Επιβίωσα μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες υγείας και ευχαριστώ το μυαλό και το σώμα μου κάθε μέρα που παλεύουν ακόμα να θεραπεύσουν ότι κακό έχει μείνει από εκείνη την εποχή. Η δύναμη μου σήμερα ήταν κάποτε η μεγαλύτερη μου αδυναμία.

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν μίλησα δημόσια για την μάχη μου με την ανορεξία το 2019. Ήταν σοκαριστική η ανταπόκριση που έλαβα και λαμβάνω, ενώ ταυτόχρονα θλιβερό το γεγονός ότι νοσεί τόσος κόσμος που δεν μιλάει. Από τότε έχει αλλάξει όλη μου η ζωή. Δημιούργησα στα κοινωνικά μέσα μία ασπίδα βοήθειας για όλον τον κόσμο που νοσεί από κάποιου είδους διατροφική διαταραχή, η οποία κάθε χρόνο μεγαλώνει. Πέρα από όλα αυτά όμως το δικό μου ταξίδι πραγματικής θεραπείας ξεκίνησε ακριβώς εκείνο το χρονικό σημείο.

Ανάμεσα στη Νομική και στο Modeling θα επέλεγα πάντα τη Νομική με κλειστά μάτια. Σου χαρίζει τόσο πλούτο και γνώση, σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς περίπλοκα, να ψυχολογήσεις, να δεις βαθύτερα και να ερμηνεύσεις. Χωρίς αυτήν την επιστήμη μέσα μου, δεν θα ήμουν η ίδια σήμερα.

Η περιπέτεια με τη διατροφική διαταραχή μου έμαθε τι θα πει ανάσα μετά από τόσα χρόνια και πόση δύναμη είχα τελικά, την οποία αμφισβητούσα πάντα. Μου έμαθε ότι κάθε εγκέφαλος χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο ά-λογο και στο λογικό. Μου έμαθε λοιπόν να σέβομαι και την μη λογική πλευρά μου που γέννησε μια ψυχική διαταραχή, με την οποία έμαθα να ζω. Η ανορεξία και οποιαδήποτε διατροφική διαταραχή δεν είναι μια απλή περιπέτεια, είναι ασθένεια με πολύ σοβαρές συνέπειες, η οποία σχεδόν πάντα συνυπάρχει με κάποιας μορφής κατάθλιψη ή ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής. Με εκπαίδευσε να σκέφτομαι πως τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Το «Δύναμις» ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2018 σε μια πολύ δύσκολη στιγμή μου ένα βράδυ. Την επομένη το πρωί πήγα και το έκανα τατουάζ στον καρπό μου στο αριστερό μου χέρι με το οποίο γράφω κιόλας και θεωρείται γενικά αδύναμο χέρι. Χρειαζόμουν δύναμη στην αδυναμία μου. Νομίζω εκείνο το βράδυ υποσχέθηκα κάτι στον εαυτό μου για πρώτη φορά κάτι το οποίο προσπαθώ να μην πληγώνω έως σήμερα. Τελικά το «δύναμις» έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο στα κοινωνικά μέσα και πλέον νομίζω οι περισσότεροι με γνωρίζουν μέσα από αυτό. «Δύναμις» είναι ουσιαστικά ο δρόμος του recovery μετά από μια διατροφική διαταραχή. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το www.dynamisbykaterina.com με τις συνταγές μου.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν θέματα υγείας. Ούτε η αλλαγή χώρας, ούτε το διάβασμα, ούτε η δουλειά, ούτε τίποτα παρόμοιο. Η μη συμφωνία νου και καρδιάς, θα είναι πάντα η μεγαλύτερη δυσκολία μου. Η διαταραχή μου δημιούργησε πολλές αλληλένδετες επιπλοκές στην υγεία μου, για τις οποίες παλεύω μέχρι σήμερα.

Ένας χώρος τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το θέατρο. Έχω βρεθεί αρκετές φορές στο Μέγαρο Μουσικής, στο Βασιλικό Θέατρο και στην Αυλαία για παραστάσεις της πόλης και όλες ήταν μοναδικές.

Ο καλλιτέχνης που ξεχωρίζω είναι ο σπουδαίος πιανίστας και συνθέτης Λουντοβίκο Εϊνάουντι. Οι μελωδίες του με ταξιδεύουν, με ηρεμούν και με ξεκουράζουν. Αντίστοιχου βεληνεκούς αγαπημένη Ελληνίδα ερμηνεύτρια είναι η Χάρις Αλεξίου. Τίποτα στην μουσική ιστορία της χώρας μας δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την φωνή της. Μεγάλωσα μαζί της ενώ με καθήλωνε πάντα το συναίσθημα που έβγαζε η φωνή της.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει αρκετή δουλειά χρονικά. Βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική και ταυτόχρονα αγχωτική περίοδο, ενώ πέρα από την δική μου εταιρεία Συμβουλευτικής Μάρκετινγκ έχω και ένα νέο «παιδάκι» μαζί με μία φίλη μου, το φως. Το “phos – Heartwarming Kitchenware” πρεσβεύει ακριβώς όσα έχουμε ήδη πει, ενώ θέλει να μοιράσει φως και ελπίδα στον κόσμο που νοσεί από κάποια διατροφική διαταραχή ή απλά θέλει να ομορφύνει την κουζίνα του και να φροντίσει τον εαυτό του μέσα από όμορφα χειροποίητα σκεύη με χαραγμένα ενθαρρυντικά λεκτικά. Δίνω όλη μου την ενέργεια από νωρίς το πρωί που ξυπνάω στη δουλεία μου, καθώς και στα κοινωνικά μέσα που διατηρώ, αλλά δεν αμελώ ποτέ μέσα στο 24ωρο να φροντίσω και να περιποιηθώ τον εαυτό μου, είτε με ένα γεύμα, με γυμναστική, είτε με το να γράψω κάτι. Ακόμα και το να δημιουργήσω περιεχόμενο όπως κάνω καθημερινά, πολλές φορές με ξεκουράζει. Πριν πέσω για ύπνο ετοιμάζω το πρόγραμμα της επόμενης μέρας καθώς και τα ρούχα που θα φορέσω. Είναι ίσως το αγαπημένο μου ritual!

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο. Αν και είμαι άνθρωπος με συγκεκριμένες συνήθειες και ρουτίνες, δεν μου αρέσει πολύ να πηγαίνω στα ίδια μαγαζιά, για αυτό μάλλον δεν είχα και ποτέ σταθερό στέκι. Στον χώρο της εστίασης μου αρέσει να δοκιμάζω. Ωστόσο, ένα από τα αγαπημένα μου μέρη για καφέ μέσα στην εβδομάδα στο κέντρο της πόλης είναι το Cin Cin και το Spoon, ενώ λίγο πιο μακριά και το Θέγια.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση θα είναι πάντα το ΑΠΘ. Όλες μου οι λύπες και οι χαρές, οι ευκολίες και οι δυσκολίες είναι εκεί μέσα. Το 2017 στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ, στην ορκωμοσία μου, βίωσα μία από τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μου, παρότι άρρωστη. Ήταν μια νίκη, που σήμερα αναγνωρίζω διπλά για πολλούς λόγους.

Με γοητεύει πολύ ο δρόμος της Παλαιών Πατρών Γερμανού καθώς και ο πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας. Έχουν ένα ρομάντζο που ίσως έχουν μείνει από μια άλλη εποχή. Δεν παραλείπω ποτέ να περάσω έστω «καταλάθoς» από τα Λουλουδάδικα, για να μυρίσω όλη την περιοχή που είναι βγαλμένη από παλιά ταινία του κινηματογράφου ή για να αγοράσω ένα φρέσκο μπουκέτο.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ κλισέ αλλά... «Οι άνθρωποί σου θα φανούν μονάχα στις μεγαλύτερες χαρές σου.»

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να ενημερώνομαι για την επικαιρότητα μαζί με τον πρώτο καφέ της ημέρας νωρίς το πρωί, ενώ όποτε βρεθώ στο κέντρο για τις δουλειές μου το μεσημέρι, λατρεύω να παίρνω και από εκεί έναν δεύτερο καφέ ή έναν χυμό, καθώς και το μεσημεριανό μου για το γραφείο. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω από το κέντρο χωρίς να έχω περπατήσει έστω 15 λεπτά στην Τσιμισκή.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη όποτε δεν είμαι καλά, όποτε θέλω να σκεφτώ ή απλά να χαθώ, περπατάω όλη τη Νέα Παραλία και φτάνω στο Μέγαρο Μουσικής όπου κάθομαι για ώρα. Έχει μια ησυχία εκεί που δεν την βρίσκεις αλλού. Το περπάτημα σε αυτήν την πόλη σου δίνει ενέργεια για κάθε επόμενη προσπάθεια σου. Ένα άλλο κρυφό αγαπημένο σημείο, είναι αδιαμφισβήτητα τα Κάστρα. Μου θυμίζουν την φοιτητική μου ζωή, χάνομαι στις σκέψεις μου και στον κόσμο που υπάρχει εκεί, χαζεύοντας όλα τα φώτα της πόλης από ψηλά.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί δεν κοιμάται ποτέ. Όποιος την επισκέπτεται το ξέρει αυτό. Τα 2 χρόνια της καραντίνας ήταν μια τεράστια πρόκληση για εκείνη. Τις στιγμές που εσύ μπορεί να έχεις τα σκοτάδια σου, εκείνη θα σε ξυπνήσει και θα σε αναγκάσει να βγεις να ζήσεις. Δεν υπάρχει ώρα της ημέρας που θα βγεις και δεν θα υπάρχει κόσμος έξω. Για μένα που μεγάλωσα στο εξωτερικό, η μεγαλύτερη αντίθεση που γνώρισα ήταν αυτή. Η ζεστασιά αυτής της πόλης.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν οι ποδηλατόδρομοι. Μετά από 18 χρόνια στο Μόναχο με ένα ποδήλατο μονίμως στο χέρι, είναι κάτι που μου λείπει. Μεγαλύτεροι και περισσότεροι. Είναι τόσο κρίμα να μην αναπνέεις τον αέρα αυτόν χωρίς ποδήλατο..

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Την θεωρώ άκρως μοναδική και ιδιαίτερη όπως ακριβώς είναι.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Μελαγχολική, Ερωτεύσιμη και Θεραπευτική.