Η Εύχαρις γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στην Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Πρόκειται για μία δραστήρια, ανεξάρτητη καλλιτέχνη, σκηνοθέτη και φωτογράφο που διαχειρίζεται ένα ευρύ φάσμα έργων τέχνης –σχεδιασμού– κατασκευών. Εδώ και μια δεκαετία έχει το δικό της εργαστήριο κι έχει δημιουργήσει πολλές συνεργασίες. Πιο συγκεκριμένα, το 2011 εντάχθηκε στην NIMAND ARCHITECTS, αναλαμβάνοντας πολλά έργα καλλιτεχνικής διεύθυνσης–παραγωγής για τα ξενοδοχεία Sani και Ikos Resorts. Υπήρξε εκπαιδευτικός συνεργάτης του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης Θεσσαλονίκης. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις και έχει σκηνοθετήσει θεατρικές παραστάσεις και μουσικά βίντεο, όπως τα «Black Swamp Village», «Bright Lights Late Nights». Όπως μας μαρτυρά, η ίδια έχει μία «περίπλοκη» σχέση με τη Θεσσαλονίκη με πολύ ιδιαίτερες αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με τη μητέρα μου. Στην πλατεία Ναυαρίνου έκανα τα πρώτα μου βήματα και τον πρώτο μου φίλο. Το αγόρι στο σιντριβάνι. Είναι ακόμα εκεί. Θυμάμαι τις βιτρίνες του Τόμπολα με τα παραμυθένια καρουζέλ και τη μεγάλη καμηλοπάρδαλη στην είσοδο. Φίλη μου κι αυτή. Η Ωραία με τα υπέροχα χιονισμένα παγωτά της. Το Κουρδιστό Γουρούνι, που τρώγαμε συχνά με τον πατέρα μου. Σήμερα είναι όλα παρόντα, και τα απόντα και τα παρελθόντα.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι εκεί που το φως γεννά όμορφες στιγμές.

Όταν ήμουν παιδί ήξερα τι δεν θέλω να γίνω. Μεγάλωσα με μεγάλη ελευθερία εικόνες γεύσεις και εμπειρίες. Η τέχνη μπορεί να το αφουγκραστεί αυτό. Ζωγραφίζω, σκηνοθετώ και φωτογραφίζω προσπαθώντας ακόμα να μάθω ποια είμαι και τι θέλω να γίνω.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη περίπλοκη, πορτοκαλί, εντροπική.

Σπούδασα στην Καλών Τεχνών στα Ιωάννινα.

Η ενασχόλησή μου με την Τέχνη ξεκίνησε χωρίς να το καταλάβω, εμπειρικά και ασυνείδητα θα έλεγα. Η μητέρα μου έκανε πολλά τραπέζια σπίτι. Είχαμε πάντα κόσμο. Θυμάμαι να ζωγραφίζω τις χαρτοπετσέτες για τους καλεσμένους, να στολίζω με όποιον τρόπο μπορούσα το φαγητό. Περνούσα αρκετό χρόνο στο δωμάτιο μου ακούγοντας μουσική, φτιάχνοντας τις πρώτες μου ονειρικές εικόνες. Σαν να έβλεπα κάποια ταινία. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που εδώ και δέκα χρόνια έχω το δικό μου εργαστήριο, δεν τα παράτησα και ζω από την δουλειά μου. Συνεργάζομαι τόσο με ξενοδοχεία όσο και με ιδιώτες. Θέλω να αναμορφώνομαι και να ξαναπαρουσιάζομαι με αλήθεια σε κάθε μου έργο. Ίσως κάποια στιγμή μέσα από αυτήν τη διαδικασία γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα.

Η έμπνευση αποτελεί μια αέναη διαδικασία έλξης ανάμεσα στο κάθε τι και τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι εικόνες γίνονται ιδέες και οι ιδέες εικόνες. Δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη μήτρα που θα γεννήσει κάτι και αυτό είναι υπέροχο. Πολλές φορές οι συνειρμοί που ξεδιπλώνονται από ένα αεράκι του Απρίλη, ενέχουν όλη την πληροφορία. Η ίδια η ζωή.

Τέχνη είναι η απόλαυση της ψυχής.

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη ήταν όταν μου ανέθεσαν την εικαστική επιμέλεια του Sani Gourmet για πρώτη φορά. Όσο σίγουρη και να έδειχνα βαθιά μέσα μου δεν ήξερα πως θα προλάβουμε να φτιάξουμε όλες αυτές τις εγκαταστάσεις, να οργανώσω τόσους ανθρώπους σε πολύ διαφορετικά πόστα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Ποτέ, νομίζω δεν είμαστε έτοιμοι. Γινόμαστε έτοιμοι όταν εκθέτουμε τους εαυτούς μας και με την εμπειρική μας γνώση μετά από αυτή τη διαδικασία γινόμαστε πιο δυνατοί.

Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο με μια αντικομφορμιστική γονιμοποίηση της φαντασίας.

Ωραιότερο έργο τέχνης σε δημόσιο χώρο θεωρώ είναι αυτό του Jean Dubuffet, Closerie Falbala στο Perigny στη Γαλλία.

Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Matthew Barney.

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω ιδιαίτερα είναι  ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.

Νιώθω περήφανη γιατί είμαι η κόρη των γονιών μου. Του Νίκου και της Σόνιας.

Μια στιγμή στη ζωή μου που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι η στιγμή που κράτησα το μωρό μου αγκαλιά.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι η ταράτσα του σπιτιού μου.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι η Στοά Μοδιάνο, τότε που λειτουργούσαν τα Άπειρα Μόρια.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι οι προβλήτες του λιμανιού. Το φως εκεί είναι πάντα γλυκό. Η θάλασσα σου λέει παραμύθια και τα κτίρια ιστορίες από τα παλιά. Έχω όμορφες εμπειρίες εκεί από φεστιβάλ, συναυλίες και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει είναι όταν πήγα να χάσω τον εαυτό μου.

Το πιο «τρελό» μου όνειρο να πιω ένα ποτήρι κρασί με τον Modigliani.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ «ουδείς σώζεται παρά τη θέλησή του».

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το κραγιόν μου.

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι ο καινούριος μου χώρος δίπλα στην Ροτόντα, που εκτός από το εργαστήριο μου, θα φιλοξενήσει από την άνοιξη νέα καλέσματα και δρώμενα για την πόλη. Εδώ και χρόνια, μετά από τα video clip που σκηνοθέτησα, λέω πως θέλω να κάνω την πρώτη μου ταινία. Αισθάνομαι έτοιμη πια.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να κάνω μισή ώρα μια βόλτα με τον εαυτό μου.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι το παγκάκι στην αυλή της Μονής Βλατάδων.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί μπορείς να χαθείς και να βρεθείς όποτε θέλεις.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν πολλά. Θα αναφέρω κάποια. Θα μπορούσε η πόλη να εκμεταλλευτεί το θαλάσσιο μέτωπο. Έχουμε βάλει ένα νοητό τοίχος σε ένα όμορφο πάρκο. Στην Ελβετία δεν υπάρχει σπίτι χωρίς χιονοπέδιλα έτσι και εδώ θα έπρεπε να μπορεί ο καθένας να έχει μια βάρκα για τις μετακινήσεις του. Θα ήθελα επίσης οι αναπλάσεις που γίνονται να εντάσσονται σε ένα συνολικό σχεδιασμό αναμόρφωσης της πόλης και να μη λειτουργούν μονομερώς.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο κοσμοπολίτισσα όπως στο παρελθόν.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις... τραγουδιάρα, θάλασσα, γοργόνα.