Είναι από τους ανθρώπους που, παρόλο που άφησαν τη Θεσσαλονίκη για να κυνηγήσουν το όνειρό τους, στην πραγματικότητα δεν έφυγαν στιγμή από εδώ. Στην τηλεφωνική μας κουβέντα η Κατερίνα Μισιχρόνη μού εξέφρασε όλη την αγάπη που τρέφει γι' αυτήν την πόλη, ενώ μιλήσαμε μεταξύ άλλων και για τους «σταθμούς» της καριέρας της μέχρι στιγμής, αλλά και για τον ρόλο στον οποίο την απολαμβάνουμε τους τελευταίους μήνες, στη σειρά «Ταμπού» του Ανδρέα Γεωργίου.

Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στα γυρίσματα του «Ταμπού» -μια πολύ ιδιαίτερη συνεργασία για μένα-, ενώ πριν από μερικές ημέρες ολοκλήρωσα έναν επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων για «Το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι» σε σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου, στο Θέατρο Βρετάνια. Είχα τη χαρά να βρεθώ επί σκηνής μαζί με τον Δημήτρη Πιατά, τον Κωνσταντή Ζημιανίτη στον ρόλο του αφηγητή κι έναν μικρό χορό κοριτσιών. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επαναλάβουμε την παράσταση και του χρόνου, καθώς αγαπήθηκε ιδιαίτερα.

Στη μέχρι τώρα πορεία μου έχω συνεργαστεί με πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους, που πίστεψαν σε μένα. Θα θυμάμαι πάντα τη συνεργασία μου με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου -υπέροχη τόσο ως σεναριογράφος όσο κι ως άνθρωπος-, που με επέλεξε για τον ρόλο της Ηλέκτρας στο «Νησί». Στο θέατρο ξεχωρίζω τις συνεργασίες μου με τον Γιάννη Σκουρλέτη και την ομάδα του, "bijoux de kant" - ήταν αυτός που μου έδωσε την πρώτη μου ευκαιρία να βρεθώ στο σανίδι. Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στον Σέργιο Κωνσταντινίδη, τον σκηνοθέτη του «Γ4» που ήταν η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση.

Στο μέλλον με φαντάζομαι σε ένα σπίτι με πολύ φως, με ένα μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι, γεμάτο φυτά, ζώα και jazz μουσική στο background. Γύρω από αυτό το τραπέζι θα ήταν σίγουρα οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, θα διασκεδάζαμε και θα κάναμε σχέδια από κοινού.

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι αυτή στην οποία μεγάλωσα, η Χαριλάου. Θυμάμαι την πυλωτή του σπιτιού μας, το παιχνίδι με το λάστιχο και τα ποδήλατα, τα συνοικιακά καφέ και τα ζαχαροπλαστεία. Την έχω πάντα στην καρδιά μου!

Κάτι που μόνο οι locals γνωρίζουν είναι ένα φοβερό παλαιοπωλείο στη συμβολή των οδών Ιουστινιανού και Σιατίστης, που ονομάζεται «2η Ευκαιρία». Εκεί έχω βρει τα πιο ωραία και οικονομικά αντικείμενα για το σπίτι. Ένα πραγματικό διαμάντι με πολύ καλό σκοπό, καθώς εργάζονται πρώην άστεγοι.

Λατρεύω να τρώω στην Κάνουλα στην Τάσκου Παπαγεωργίου, στο Μικράκι στην Προξένου Κορομηλά και στο Όμικρον στην Οπλοποιού. Εκτός κέντρου, προτιμώ το ουζερί «Ο Πέτρος», που είναι κρυμμένο σε ένα μικρό στενάκι της Καλαμαριάς.

Στην Ολύμπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά, ενώ την ίδια αίσθηση μου δίνουν και οι αποθήκες του λιμανιού, παρόλο που το σημείο αυτό έχει εξελιχθεί μέσα στα χρόνια. Είναι απόλυτα διαχρονική αυτή η εικόνα της πόλης.

Mε γοητεύει σε αυτήν την πόλη η άμεση πρόσβαση που έχει κανείς στη θάλασσα και η θέα στον Όλυμπο όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή. Είναι πραγματικά αναζωογονητικό αυτό για μένα - μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να αγναντεύω το λιμάνι. Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Θεσσαλονίκης είναι το mix ανθρώπων που έχει - είναι όλοι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά με κάποιον τρόπο αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον.

Τα καλύτερα parties τα έχω ζήσει στο It's Only και στο Berlin - αξέχαστες αναμνήσεις!

Θυμάμαι μια προσωπική ιστορία μου που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πόλη: Όταν ήμουν στο Λύκειο, με τις κολλητές μου τότε, συχνάζαμε στο Carpe Diem, ένα rock bar κοντά στη Ναυαρίνου, το οποίο πια δεν υπάρχει. Κάθε Σάββατο, λοιπόν, περιμέναμε πώς και πώς να βρεθούμε εκεί και να ακούσουμε τον Γιώργο να τραγουδά - ένας κούκλος (γέλια)! Μετά παίρναμε κάτι να πιούμε και να ανεβαίναμε μέχρι την Άνω Πόλη, καθόμασταν στα Κάστρα όλοι μαζί και συζητούσαμε με τις ώρες. 

12 τα μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Μου αρέσει να περπατάω στο κέντρο και να χαζεύω τις βιτρίνες με τα κατεβασμένα ρολά. Λατρεύω να βλέπω το ίδιο μέρος με διαφορετικές οπτικές - το πρωί που θα σφύζει από ζωή και τη νύχτα που οι ρυθμοί θα έχουν πέσει. Βρίσκω πολύ γοητευτική αυτήν την αντίθεση.

Ένας χώρος τέχνης που ξεχωρίζω είναι το MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας στο Λιμάνι. Είναι μαγικό να βλέπεις μια έκθεση και ταυτόχρονα να ανοίγεται αυτή η υπέροχη θέα μπροστά σου. Επίσης, αγαπώ το Κρατικό Θέατρο και θα ήθελα πολύ να παίξω κάποια στιγμή σε αυτό.

Κάποιον γνωστό που επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη, θα τον ξεναγούσα -εκτός από το Λιμάνι- στην Αγορά Μοδιάνο, καθώς θεωρώ πως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, φτιαγμένη με ευρωπαϊκό αέρα. Μετά θα συνεχίζαμε στη Βαλαωρίτου και θα ολοκληρώναμε τη βόλτα μας στα Κάστρα, με τα μικρά μαγαζάκια και την απίθανη θέα σε ολόκληρη την πόλη.

Δε γίνεται να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη χωρίς να δοκιμάσει τα σάντουιτς με το μπριζολάκι από το Έτση!

Αν αυτή η πόλη ήταν βιβλίο, θα ήταν σίγουρα οι «Αόρατες Πόλεις» του Italo Calvino. Πρόκειται για την ιστορία ενός φανταστικού ταξιδιώτη που επισκέπτεται σουρελαστικές, αόρατες πόλεις, που παρουσιάζονται με διαφορετική μορφή μπροστά του, ανάλογα με τα συναισθήματά του. Το σχετίζω με τη Θεσσαλονίκη μιας και πρόκειται για μια πόλη με πολλά πρόσωπα, τα οποία εκλαμβάνεις με διαφορετικό τρόπο αναλόγως την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεσαι.

Με τρεις μόνο λέξεις, τη Θεσσαλονίκη θα τη χαρακτήριζα σαγηνευτική, αποκαλυπτική και διαχρονική.

Κεντρική φωτογραφία: Μάρα Λαζαρίδου