Η γνωστή δημοσιογράφος, σεναριογράφος και συγγραφέας Έλενα Ακρίτα μοιράζεται μαζί μας μνήμες από τη Θεσσαλονίκη και αποκαλύπτει, ποιο είναι το μυστικό της για να γράφει πετυχημένα βιβλία.

Η καταγωγή της μητέρας μου είναι από τη Μικρά Ασία, το πατρικό της όνομα είναι Γιαβάσογλου. Όταν ήρθαν οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη, από την Κωνσταντινούπολη, πρώτα έμειναν στη Μάρκου Μπότσαρη και μετά μετακόμισαν στη Γρηγορίου Παλαμά. Εδώ στην ουσία πέρασε τα πολύ παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της, ο παππούς μου Κωνσταντίνος Γιαβάσογλου, ήταν γερουσιαστής στην κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου και ταυτόχρονα ήταν ο άνθρωπος που έκανε πολλά και σημαντικά πράγματα τότε για τους πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη. Αλλά και αργότερα, στην Αθήνα, που έγινε Υφυπουργός Κοινωνικής Προνοίας, έκανε τον προσφυγικό συνοικισμό Γιαβάσογλου που βοήθησε πάρα πολύ.

Η μητέρα μου γεννήθηκε εδώ και πέρασε τα πολύ τρυφερά της χρόνια. Αγάπησε πολύ την πόλη, εδώ έζησε τις πρώτες εμπειρίες με τις φίλες της. Κάτι αστείο που θυμάται είναι πως, όταν πρωτοάνοιξε η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, έφεραν για πρώτη φορά λουκάνικα Φρανκφούρτης, τα οποία ερωτεύτηκε -και ακόμη τα αγαπάμε πολύ. Και σήμερα ερχόμαστε μαζί και πάντα μένουμε στο ξενοδοχείο Electra στην Πλατεία Αριστοτέλους, που το αγαπάμε πολύ.

 Στα πολύ νιάτα μου ερχόμουν συχνά στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν τότε ερωτευμένη με έναν συνάδελφο που ήταν κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το Βήμα και ήμασταν συνέχεια στη Θεσσαλονίκη λόγω του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Αυτά ήταν ωραία χρόνια, τα χρόνια που υπήρχε η ρουτίνα του Φεστιβάλ, το καφέ Ντορέ, το εστιατόριο Όλυμπος Νάουσα, ο Κρικέλας.

Την πρώτη φορά που ήρθα στη Θεσσαλονίκη και πήγα στο Όλυμπος Νάουσα και το βρήκα κλειστό, έπαθα πολύ μεγάλο σοκ. Ήταν θεσμός στην πόλη. Μου λέτε τώρα, ότι πουλήθηκε και θα ανακαινιστεί για να γίνει πολυτελές boutique hotel. Πιστεύω, πως δεν θα γίνει ποτέ ξανά το ίδιο, γιατί δεν μπορεί κανείς να συναγωνιστεί τις αναμνήσεις του κάθε πελάτη. Το ίδιο έγινε στην Αθήνα και με το Ζόναρς. Είναι, ίσως, και άδικο, όταν αυτοί οι ιστορικοί χώροι ανακαινίζονται, γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός τους στη νέα τους χρήση είναι η υποκειμενική μνήμη ενός ανθρώπου που έζησε τον ιστορικό χώρο. Αν πήγαινες ως παιδί στο Όλυμπος Νάουσα να φας κότα μιλανέζα με τους γονείς σου, δεν θα σου φανεί ποτέ ξανά το ίδιο.

Υπήρξαν φορές, όταν στην Ελλάδα οι εποχές ήταν καλύτερες οικονομικά, τότε που έγραφα σενάρια για τηλεοπτικά σίριαλ, που ερχόμουν και έμενα εδώ και ψώνιζα από την Τσιμισκή και την Προξένου Κορομηλά. Ήμουν σε μια υπερκαταναλωτική εποχή τότε και μου άρεσε πολύ η αγορά της Θεσσαλονίκης, γιατί ήταν όλα τα μαγαζιά  συγκεντρωμένα και ήταν πολύ νόστιμα και έβλεπα και τις φίλες μου. Και σήμερα, μετά την παρουσίαση του βιβλίου μου (αναφέρεται στην Μπλε Πολυκατοικία που παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Public) θα καθίσω να δω τις φίλες μου.

Αυτό το κλισέ της ερωτικής Θεσσαλονίκης προσωπικά δεν με ενδιέφερε ποτέ ως συγγραφέα. Ωστόσο, έχω βάλει πάρα πολλά στοιχεία από τη Μικρά Ασία στα βιβλία μου. Τα πρώτα δύο μυθιστορήματά μου εκτυλίσσονται στα βόρεια προάστια της Αθήνας, τα posh, αυτά που λέμε αριστοκρατικά. Είμαι γέννημα - θρέμμα της Φιλοθέης, οπότε έγραψα γι’ αυτά που ήξερα και ζούσα. Σκεφτόμουν, όμως, ότι στο τρίτο μου βιβλίο, θα μπορούσα να έχω μια άλλη πόλη.

Στη Θεσσαλονίκη δεν μου αρέσει ο τρόπος που βάφονται οι Θεσσαλονικιές. Ότι βγαίνεις το πρωί να κάνεις μια δουλειά και τις βλέπεις με τα μαλλιά φτιαγμένα μπούκλες με το ηλεκτρικό σίδερο και βαμμένες έντονα, όλο αυτό εμένα με αγχώνει, σκέφτομαι πόσο νωρίς σηκώνονται για να τα προλάβουν όλα αυτά! Και το ντύσιμό τους το βρίσκω υπερβολικό. Νομίζω, πως στη Θεσσαλονίκη θα έβαζα ένα μπανερ με αυτό που έλεγε η Κοκό Σανέλ: «Πριν φύγεις από τον καθρέφτη σου, κοίτα να αφαιρέσεις όσο μπορείς περισσότερα. Όσο αφαιρείς, τόσο πιο κομψή είσαι».

Αγαπούσα ανέκαθεν τα αστυνομικά βιβλία. Σε όλα αυτά τα μέρη του Αργοσαρωνικού που τώρα απλώνεται η πετρελαιοκηλίδα, μου άρεσε  πολύ να κάθομαι στην παραλία και να διαβάζω Αγκάθα Κρίστι –μάλιστα τότε ήταν paper packs, μικρά σε μέγεθος και κίτρινα. Όταν μεγάλωσα και μπήκα στη λογική να γράψω σίριαλ, πρώτα τη «Βέρα στο δεξί» και μετά τα «Μυστικά της Εδέμ» και «Θέα στο Πέλαγος», όλα είχαν πολύ έντονα το αστυνομικό στοιχείο μέσα τους. Νομίζω πως η βία και το έγκλημα στη μυθοπλασία υπάρχουν από το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, τον Κάρολο Ντίκενς την Οδύσσεια και τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Εμένα μου αρέσει που κάποια στιγμή τα παραμύθια σταμάτησαν να εξωραΐζονται και πλέον περνάνε στοιχεία με καλό βέβαια τρόπο, γιατί πιστεύω, ότι είναι μια εισαγωγή του παιδιού στη βία που θα γνωρίσει στην ενήλικη ζωή του.

Και στο πρώτο μου βιβλίο, Φόνος 5 αστέρων και στο καινούριο, Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας, αγκιστρωμένη όπως είμαι στις φοβίες μου, ακολούθησα πιστά τη συμβουλή των παλαιότερων, «γράψε για αυτά που ξέρεις», η οποία αποδείχτηκε πολύ σωστή. Η μπλε πολυκατοικία διαδραματίζεται στην Κηφισιά και τα Εξάρχεια, όπου έλιωσα τις σόλες μου περπατώντας, για να δω, τι είναι τα Εξάρχεια. Πάντως, είναι περίεργο, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει αστυνομικό μυθιστόρημα από γυναίκες. Είναι ένα είδος που το έχω αγαπήσει και δεν σας κρύβω, χαίρομαι που τα βιβλία μου πάνε καλά, γιατί ξέρω, ότι το γράψιμο δεν είναι πια χόμπι αλλά και ένας τρόπος να συντηρώ την οικογένειά μου.

Τα βιβλία της Έλενας Ακρίτα, Φόνος 5 αστέρων και Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα.