Η fashion designer Αλκμήνη Τρυγωνάκη μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια της...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Έδεσσα απολαμβάνοντας την ελευθερία και την ξεγνοιασιά της μικρής επαρχιακής πόλης. Τη Θεσσαλονίκη την γνώρισα και την ερωτεύτηκα στα φοιτητικά μου χρόνια. Εκείνη την εποχή έμενα στην περιοχή της Παπάφη, μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, που όμως είχε την αύρα της γειτονιάς και της οικειότητας. Για την Αλκμήνη των 17-18 ετών η Θεσσαλονίκη ήταν μια θάλασσα ευκαιριών, προκλήσεων, νέων αναζητήσεων και ο καταλύτης για να εδραιωθεί η αγάπη μου για τη μόδα και την μετέπειτα πορεία μου.  

Την τελευταία δεκαετία ζω, εργάζομαι και κινούμαι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μου αρέσει πολύ η αίσθηση ζωντάνιας που αποπνέει όλο το 24ωρο, μου δίνει ενέργεια και με επηρεάζει θετικά στο δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς μου. Μου αρέσει που μπορώ να πηγαίνω σχεδόν παντού με τα πόδια ή το ποδήλατό μου, να παρατηρώ τις γυναίκες, πώς κινούνται, πώς ντύνονται, τι τραβάει την προσοχή τους. Το κέντρο για εμένα καταφέρνει και συνδυάζει την ζωντάνια μιας μεγάλης πόλης με την χαλαρότητα και την εγγύτητα της γειτονιάς.

Το ατελιέ Alkmini βρίσκεται στη Στοά Μαλακοπή στην καρδιά της αγοράς του κέντρου (στον παλιό Φραγκομαχαλά) σε ένα από τα πιο όμορφα και ιστορικά κτίρια της Θεσσαλονίκης. Ένας υπέροχος χώρος που σχεδιάστηκε και χτίστηκε το 1906 από τον αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι για λογαριασμό της οικογένειας Αλλατίνη. Το κτίριο με τους ψηλοτάβανους χώρους του, τα μεγάλα ανοίγματα και τον παριζιάνικο αέρα είναι ιδανικό για να στεγάζει ένα ατελιέ μόδας. Ένας μαγικός χώρος που λούζεται από φυσικό φως, αποπνέει μια σπάνια αρχοντιά και απίστευτη θετική ενέργεια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα, γιατί είμαι καθημερινά μέσα στο ατελιέ μου σχεδόν 12 ώρες, οπότε με βοηθά πάρα πολύ το να εργάζομαι και να δημιουργώ μέσα σε ένα τόσο όμορφο χώρο.

Όταν ήμουν μικρή είχα δύο αγάπες, τη δημιουργία ρούχων και την ψυχολογία. Ήδη από 14-15 χρονών έραβα τα δικά μου ρούχα και ήταν κάτι που πραγματικά αγαπούσα, σκεφτόμουν όμως πολύ σοβαρά να σπουδάσω ψυχολογία. Τελικά επέλεξα να γίνω σχεδιάστρια μόδας και, μέσα από τη δουλειά μου, να ψυχολογώ τις γυναίκες που έρχονται σε εμένα, να αναζητώ τον χαρακτήρα τους και το προσωπικό τους στιλ για να σχεδιάσω, για την κάθε μία ξεχωριστά, το ιδανικό ρούχο ή νυφικό. Σπούδασα λοιπόν σχέδιο μόδας στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια ολοκήρωσα τις σπουδές μου με υποτροφία στην Αγγλία. Επιστρέφοντας το 1996, με την ορμή της νιότης μου και άγνοια κινδύνου, ξεκίνησα το δικό μου ατελιέ.

Αγαπώ τη δουλειά μου και πραγματικά δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο. Λατρεύω τη διαδικασία προετοιμασίας κάθε νέας μου κολεξιόν, την αναζήτηση των κατάλληλων υφασμάτων, τον σχεδιασμό των ρούχων, τις πρόβες, την ολοκλήρωσή τους. Έχω μεγάλη αδυναμία στα υφάσματα, αυτό φαίνεται και από την τεράστια συλλογή που διατηρώ πάντα στο ατελιέ μου, με συναρπάζει η δυνατότητα της μετάλλαξης ενός υφάσματος σε ρούχο haute couture.

Τα πρώτα ρούχα που σχεδίασα ήταν φυσικά αυτά που έραβα και φορούσα εγώ όταν ήμουν 14-15 ετών. Αυτό που θυμάμαι όμως και κρατώ ως ορόσημο στην πορεία μου είναι ένα φόρεμα που σχεδίασα στη σχολή μου και μου χάρισε την υποτροφία για τις σπουδές μου στην Αγγλία. Ήταν ένα βραδινό φόρεμα, με ιδιαίτερο κόψιμο και τεχνικά δύσκολο στην υλοποίησή του. Είχα νιώσει πραγματικά υπερήφανη όταν το ολοκλήρωσα και φυσικά το συμπεριέλαβα και το παρουσίασα αργότερα στην επίδειξη της πρώτης μου προσωπικής κολεξιόν. 

Λατρεύω τα fashion shows και κάθε επίδειξη μόδας που έχω κάνει για να δείξω τις κολεξιόν μου είναι σημαντική στιγμή για εμένα. Όμως μια από τις ομορφότερες στιγμές στη δουλειά μου είναι η στιγμή που μου τηλεφωνούν οι νύφες μου λίγες ημέρες μετά τον γάμο τους. Πραγματικά με κάνει πολύ χαρούμενη όταν τις ακούω να μου περιγράφουν πόσο υπέροχα ένιωθαν την ημέρα του γάμου τους, φορώντας το νυφικό που τους έραψα και πόσο συνέβαλε στο να νιώθουν λαμπερές και υπέροχες σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής τους.

Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην πόλη διαχρονικά είναι ο παλιός Φραγκομαχαλάς, η παραδοσιακή αγορά της πόλης, εκεί που βρίσκονται εδώ και πολλές δεκαετίες τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα με κουμπιά, υφάσματα και υλικά που καθημερινά ανακαλύπτω και ενσωματώνω στις δημιουργίες μου.

Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Momus πλέον). Βρίσκω πολύ αξιόλογη τη δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι του μουσείου και πολλές φορές εμπνέομαι από τις εκθέσεις που παρουσιάζουν. Η έκθεση Restart της συλλογής Κωστάκη ήταν εξαιρετική και περιμένω με ανυπομονησία την Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης που διοργανώνουν κάθε 2 χρόνια και περιλαμβάνει εκθέσεις, performances, διαλέξεις, συναυλίες κ.λπ. Το προσεχές φθινόπωρο ξεκινά η 7η Μπιενάλε!

Μετά από μια γεμάτη ημέρα στο ατελιέ με πρόβες και συνεχόμενα ραντεβού, ο ιδανικός τρόπος για να χαλαρώσω πριν επιστρέψω σπίτι είναι ένα ποτήρι καλό κόκκινο κρασί και ένα καλομαγειρεμένο πιάτο στην brasserie Charlie D., ένας χώρος με φινέτσα, πολύ καλό σέρβις και κλασσική γαλλική κουζίνα, ή στο πιο εναλλακτικό και φιλικό Μαιτρ & Μαργαρίτα με “πειραγμένα” ελληνικά πιάτα (ο ελληνικός καπνιστός τόνος και τα ελληνικά τυριά που σερβίρουν είναι από τα αγαπημένα μου). Βέβαια όταν η παρέα θέλει κρεοφαγία, η Παλιά Αθήνα είναι στις πρώτες επιλογές μας, με κρέατα εξαιρετικής ποιότητας και μια μεγάλη λίστα κρασιών από τον ελληνικό αλλά και τον γαλλικό και ιταλικό αμπελώνα, που ανακαλύπτει ο ιδιοκτήτης στις καλοκαιρινές τους εξορμήσεις σε Ιταλία και Γαλλία.

Για τις βραδινές μου εξόδους συνήθως συνδυάζω κάποια θεατρική παράσταση, μια κινηματογραφική ταινία με ένα ποτό μετά. 

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη, δεν είναι και τόσο μυστικό, είναι όμως αγαπημένο σημείο και συνδετικός κρίκος για μένα με μια κουλτούρα στην οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Το Γαλλικό Ινστιτούτο, με τη βιβλιοθήκη του, το βιβλιοπωλείο του και τις πολλές εκδηλώσεις που διοργανώνει όλο τον χρόνο, είναι για μένα ένα σημείο αναφοράς, έμπνευσης και αρκετές φορές δημιουργικής αναζήτησης.

Λατρεύω την παραλία της Θεσσαλονίκης, ο ανοιχτός ορίζοντας και η θέα του Ολύμπου απέναντι είναι κάτι μοναδικό που με χαλαρώνει και με αποφορτίζει στην στιγμή. Απολαμβάνω αυτήν τη θέα, περπατώντας στην παλιά παραλία, κάνοντας μια μεγάλη βόλτα με τα ποδήλατα μέχρι την Κρήνη και μερικές φορές καθισμένη στα πάρκα της νέας παραλίας, κάνοντας ένα πρόχειρο πικ-νικ με λίγο κρασί, τυρί και φρούτα με φίλους.

Όλη η οικογένεια αγαπάμε τις εκδρομές και τις κοντινές εξορμήσεις τα Σαββατοκύριακα. Αγαπημένη μας εξόρμηση τέτοια εποχή κάθε χρόνο, οι εξοχές της Έδεσσας με τις ανθισμένες κερασιές. Την άνοιξη είναι πραγματικά μια ονειρική εικόνα να βλέπεις τις κερασιές στολισμένες σαν νυφούλες. Επίσης μια βόλτα στο δάσος του Καιμάκτσαλαν, τώρα που έχουν λιώσει τα χιόνια, μέσα στις πανύψηλες οξιές με τη φύση να ξυπνά από τον χειμωνιάτικο λήθαργο είναι μια σπάνια χαλαρωτική εμπειρία που ολοκληρώνεται ιδανικά με ένα μπάνιο στα ιαματικά λουτρά του Πόζαρ.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η μετάλλαξη που συντελείται σταδιακά τα τελευταία χρόνια, σιγά-σιγά γίνεται μια πόλη περισσότερο κοσμοπολίτισσα, πιο εξωστρεφής, αγκαλιάζοντας και αναδεικνύοντας την πρόσφατη ιστορία της. Αρχίζει ολοένα και περισσότερο να θυμίζει την αρχόντισσα Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ου αιώνα και πιστεύω πως αυτό είναι μια σημαντική παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του ο Γιάννης Μπουτάρης ως δήμαρχος.

Θα ήθελα να κάνω τους Θεσσαλονικείς να αγαπήσουν λίγο περισσότερο την πόλη τους. Μου είναι αδύνατο να καταλάβω πως δέχονται να βρωμίζουν οι τοίχοι της πόλης τους από κακόγουστες μουτζούρες (δεν είναι γκραφίτι δυστυχώς) και ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χώρου να έχει καταληφθεί από παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια ενώ η μορφολογία της, το μέγεθός της και το κλίμα της είναι ιδανικά για την χρήση ποδηλάτου. 

Η Θεσσαλονίκη για μένα είναι μια: Πολυπρόσωπη, (λίγο) Παραμελημένη, Ντίβα.

Φωτογραφία πορτρέτου και ατελιέ: Άρης Ράμμος