Στο τέλος μιας κρυφής θαλάσσιας γωνίας στη Μασσαλία, υψώνεται διακριτικά μια ιστορική βίλα, χτισμένη το 1890. Στο παρελθόν υπήρχαν μόνο δύο κατοικίες σε αυτή την τοποθεσία, μια περιοχή που τότε έμοιαζε απομονωμένη και ήσυχη. Με το πέρασμα του χρόνου, η άλλοτε ένδοξη βίλα βρέθηκε σε κατάσταση παραμέλησης, με τον περίβολο της να χάνει την αρχική του αίγλη και τα αρχιτεκτονικάτης χαρακτηριστικά να ξεθωριάζουν.

Η απόφαση για την ανακαίνισή αποτέλεσε μια χειρονομία σεβασμού και ευαισθησίας προς ένα μοναδικό κομμάτι της τοπικής κληρονομιάς.

Μια αρχιτεκτονική προσέγγιση με σεβασμό

Ο Stéphane Parmentier, γνωστός για την ικανότητά του να ερμηνεύει με σύγχρονο τρόπο ιστορικές δομές, προσέγγισε τη βίλα ως ζωντανό οργανισμό με μνήμη και ιδιοσυγκρασία. Πριν προβεί σε οποιαδήποτε παρέμβαση, αφουγκράστηκε τον χώρο, προσπαθώντας να κατανοήσει την εσωτερική του «δόνηση». Η διατήρηση της ταυτότητας του κτιρίου και η αναβάθμισή του χωρίς υπερβολές αποτέλεσαν βασικές του προθέσεις. Η επέμβασή του βασίστηκε σε αρχές ισορροπίας, αυθεντικότητας και ήπιου μετασχηματισμού.

Γεωμετρική και αρμονική ένταξη στο τοπίο

Στην καρδιά της εσωτερικής διαμόρφωσης, ο Parmentier τοποθέτησε εκ νέου την κεντρική σκάλα, δημιουργώντας έναν νοητό άξονα που οργανώνει τη ροή των χώρων. Έξω, οι επεμβάσεις ακολουθούν την παραδοσιακή μεσογειακή τοπογραφία με επίπεδα και λιθόχτιστους τοίχους που εναρμονίζονται με την τοποθεσία. Η κεντρική ταράτσα φιλοξενεί μια καινοτόμο πισίνα με ρυθμιζόμενο βάθος, τεχνική που επιτρέπει την εξαφάνιση του νερού κάτω από πέτρινη επιφάνεια, μετατρέποντας την σε αυλή. Η επέμβαση σέβεται απόλυτα τη φύση. Η υφιστάμενη βλάστηση διατηρείται και ενισχύεται, ενώ η νέα poolhouse ενσωματώνεται φυσικά στον χώρο, χωρίς να ανταγωνίζεται το τοπίο.

Μια μεσογειακή συμφωνία υλικών και υφών

Ο εσωτερικός σχεδιασμός αποτελεί ύμνο στη μεσογειακή υλικότητα και τεχνογνωσία. Η ταβερνίνη κυριαρχεί στην κουζίνα, ενώ στους χώρους υποδοχής και στη βιβλιοθήκη κυριαρχεί ένα μίγμα άμμου, σκόνης πέτρας, ασβέστη και ρητίνης, που συναντάται στην ιταλική λαϊκή αρχιτεκτονική του 20ού αιώνα. Το υλικό αυτό, με τις ατέλειές του και τη φυσική υφή του, προσφέρει έναν συνδυασμό ταπεινότητας και elegant χαρακτήρα, δημιουργώντας μια απροσδόκητη πολυτέλεια που αντανακλά το φως.

Όλοι οι τοίχοι φέρουν ιστορίες,μερικές φορές ντυμένοι με ζεστούς, ρωμαϊκούς τόνους, παραπέμπουν στη χρωματική βάση που χρησιμοποιείται για επίχρυσες επεξεργασίες. Αυτό το κόκκινο, γνωστό ως «assiette», χρησιμοποιήθηκε και για τη βιβλιοθήκη του σαλονιού, παραπέμποντας σε ρωμαϊκό ή και ελληνικό ανάγλυφο. Οι αποχρώσεις προσδίδουν χαρακτήρα, λειτουργώντας ως γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.

Αντικείμενα με μνήμη και χαρακτήρα

Η κατοικία μετατρέπεται σε σκηνικό όπου κάθε αντικείμενο αφηγείται τη δική του ιστορία. Τα έπιπλα, τα φωτιστικά και τα έργα τέχνης αποτελούν καρπό μιας σχολαστικής επιμέλειας. Στο σαλόνι, έργα των Jean Piaubert, Bruno Gambone, César και Guillaume Pelloux συναντούν γλυπτά του Jérôme Tristant και επιτραπέζια φωτιστικά του Frédéric Bourdiec. Στην κουζίνα, κεραμικά των Roger Capron, Georges Jouve και Michel Delmotte συνομιλούν με αυθεντικά έπιπλα σχεδιασμένα από τον ίδιο τον Parmentier, όπως η τραπεζαρία Ortigia και τα φωτιστικά Kamino. Η βεράντα και τα υπνοδωμάτια συνεχίζουν την αφήγηση με έργα διαλεγμένα από γκαλερί και προσωπικές συλλογές, που ισορροπούν ανάμεσα στη δεκαετία του ’60 και τη σύγχρονη δημιουργία.

Πολυφωνία σε απόλυτη αρμονία

Πέρα από τη φόρμα και την υλική υπόσταση, αυτό που ξεχωρίζει είναι η συνολική ατμόσφαιρα. Παρά την υψηλή αισθητική, η κατοικία αποπνέει αβίαστη ζεστασιά. Έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να προσαρμόζεται εξίσου φυσικά σε μια μεγάλη οικογένεια, σε ένα ζευγάρι ή σε παρέες φίλων. Ο ίδιος ο Parmentier περιγράφει το αποτέλεσμα ως μια "πολυφωνία", στην οποία κάθε φωνή, λειτουργεί με εσωτερική συνοχή. Η συνεργασία με δημιουργούς της Μασσαλίας, όπως ο Frédéric Bourdiec και ο César, ενίσχυσε τη σύνδεση με τον τόπο και την τοπική δημιουργική σκηνή, εμπλουτίζοντας το τελικό αποτέλεσμα με ρίζες και αίσθηση αυθεντικότητας.

Μια εμπειρία αισθήσεων και φωτός

Όταν το φως περνά μέσα από τις υφασμάτινες κουρτίνες και αντανακλά πάνω στους ακανόνιστους τοίχους, δημιουργείται μια εμπειρία σχεδόν μεταφυσική. Η Μεσόγειος εισβάλλει στο εσωτερικό μέσα από την επιλογή των υλικών, των χρωμάτων και της ίδιας της ατμόσφαιρας. Είναι μια κατοικία που εμπνέει αλλά και σαγηνεύει αθόρυβα. Τη στιγμή που κάποιος περνάει τη πόρτα , νιώθει ένα αίσθημα γαλήνης, ηρεμίας και αρμονίας.

All Images Credits: Aurélien Chauvaud

Με πληροφορίες από AD Magazine France