Τι θα κάνατε αν η ζωή σάς έδινε μια δεύτερη ευκαιρία; Μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε, καθώς το ερώτημα σηκώνει σκέψη. H ζωή χάρισε, λοιπόν, μια  ακόμα στον Στέλιο Μαλακόπουλο, τον «αργυρό» πρωταθλητή Ευρώπης στα 200μ. της κατηγορίας Τ62 στο πρωτάθλημα στίβου ΑμεΑ. Κι αυτός της το ανταποδίδει με το παραπάνω! 

H ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, σύμφωνα με τον συγγραφέα Σκοτ Πεκ. Και δε θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα, καθώς πόσες φορές δεν έχει διηγηθεί ιστορίες με πρωταγωνιστές ανυποψίαστους ανθρώπους, που η μοίρα -ό, τι κι αν σημαίνει αυτό- τους επιφύλασσε ανατροπές και απρόοπτα. Μια τέτοια ιστορία θα μπορούσε να είναι αυτή του Στέλιου, με τη διαφορά ότι ο ίδιος έκανε το «λάθος», άθλο και κατάφερε ν’ ανατρέψει τα δεδομένα. Οι τελευταίες του διακρίσεις στον αθλητισμό δε μας έκαναν μόνο περήφανους ως Έλληνες, αλλά έφεραν στο φως και την εμπειρία του, γνωστή ίσως στους περισσότερους Θεσσαλονικείς. Η εμπειρία του πάλι αποκάλυψε έναν χαρακτήρα ατσάλινο και αήττητο από τη ζωή. Δε νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερες συστάσεις. Αρκεί να τον δει κανείς ν’ αγωνίζεται στον στίβο και θα καταλάβει…

Γεννήθηκα στις 13/9/1996 στη Θεσσαλονίκη. Σαν παιδί ήμουν, σύμφωνα με τους γονείς μου, αρκετά ζωηρός και σκεφτόμουν πάντα θετικά. Τους θυμάμαι να είναι πάντα δίπλα μου, στις καλές και στις δύσκολες στιγμές μου.

Οι επιρροές που είχα από μικρός προέρχονται κυρίως από τη μεγαλύτερη -κατά εννιά χρόνια- αδερφή μου, την οποία θαύμαζα για τις επιδόσεις της στο σχολείο και τον αθλητισμό.

Ονειρευόμουν πάντα... μια αθλητική καριέρα. Η σχέση μου με τον αθλητισμό ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία και ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη. Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες ήταν να παίζω μπάσκετ.

Το σχολείο ήταν για μένα... πολύ μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Όταν έπρεπε ν’ αποφασίσω έναν επαγγελματικό δρόμο στα 17, σκέφτηκα να ασχοληθώ με τις Οικονομικές σπουδές. Αν μου έλεγαν, πάντως, να επιστρέ-ψω στο σχολείο θ’ απαντούσα πως όσο ωραίες κι αν είναι οι σχολικές αναμνήσεις, κάποια πράγματα αξίζει να τα ζεις μόνο μια φορά, για να παραμένουν μοναδικά.   Η ζωή μου άλλαξε όταν πριν από τρία χρόνια είχα ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα με το αυτοκίνητό μου στην Περιφερειακή Οδό Θεσσαλονίκης. Όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο, μετά από πέντε ημέρες που ήμουν στην εντατική, έμαθα ότι είχα υποστεί διπλό ακρωτηριασμό στα κάτω άκρα μου, καθώς την ώρα του ατυχήματος είχα χάσει τις αισθήσεις μου.

Όταν συνειδητοποίησα πως έπρεπε να πορευτώ στη ζωή μου έχοντας πλέον αυτήν την αναπηρία... προσπάθησα να μείνω ψύχραιμος κι ενημερώθηκα για τις λύσεις που μπορεί να προσφέρει η τεχνολογία σε αυτήν την περίπτωση -τα τεχνητά μέλη. Μου πήρε κάποιο διάστημα, περίπου τρεις μήνες, ώστε να είμαι σε θέση να φορέσω τα τεχνητά μέλη και να περπατήσω. 

Δύναμη έπαιρνα και παίρνω όλο αυτόν τον καιρό... από τον Θεό, την οικογένειά μου, τη σύντροφό μου και τους φίλους μου, καθώς οι φίλοι μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν... η περίοδος των τριών μηνών που μεσολάβησε από το τροχαίο ατύχημα μέχρι τη στιγμή που περπάτησα. Ήταν μια περίοδος επούλωσης των πληγών, η οποία, όμως, πέρασε γρήγορα χάρη στον γιατρό μου, Κωνσταντίνο Παπάζογλου.

Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα ήταν... πως δεν μπορούμε να θεωρούμε  τίποτα δεδομένο στη ζωή και πως πρέπει να είμαστε καθημερινά σε θέση ν’ αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε δυσκολία.

Το να σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή... είναι ένα θαύμα. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να μάθουμε να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.  

Στα νέα παιδιά, αλλά και στους μεγαλύτερους θα έλεγα... να μην απογοητεύονται από τις δυσκολίες τις ζωής. Στη ζωή πολλές φορές οι συνθήκες μπορεί ν’ αλλάξουν αναπάντεχα κι εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει ν’ ανατρέψουμε τα δεδομένα.

Επέλεξα ν’ ασχοληθώ με τον στίβο γιατί... πάντα μου άρεσε και θεώρησα ότι μου ταιριάζει. Στην αρχή, ξεκίνησα απλά να τρέχω. Στην πορεία, συνειδητοποίησα, μαζί με τον προπονητή μου, ότι είχα πολλές δυνατότητες και σε άλλα αγωνίσματα.  

Μέσα στο στάδιο προσπαθώ καθημερινά... να γίνομαι καλύτερος και δεν αφήνω σε καμία περίπτωση ούτε μια μέρα να περάσει ανεκμετάλλευτη. Σε αυτό βοηθάει ότι αγαπάω πολύ αυτό που κάνω. Και μπορεί να υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι αρκετά σε αθλητικό επίπεδο, αλλά δεν έχω σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσω.

Δευτερόλεπτα πριν από κάθε προσπάθεια λέω πάντα στον εαυτό μου «Στέλιο έκανες τα πάντα, ας γίνει αυτό που θέλει ο Θεός»!

Οι πρώτες μου διακρίσεις ήρθαν... σε εθνικό επίπεδο πέρυσι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, όπου σημείωσα δυο πανελλήνια ρεκόρ στα 100 και 200 μέτρα ανδρών κατηγορίας Τ62. Τη φετινή χρόνια, κατάφερα να εξασφαλίσω την πρόκρισή μου για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βερολίνο και τη παράλληλη ένταξή μου στην εθνική ομάδα, μετά τις επιτυχημένες παρουσίες σε διεθνείς αγώνες στο Ντουμπάι, στο Κραγκούγεβατς, το Λεβερκούζεν. Οι τελευταίες δυο μου διακρίσεις στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βερολίνο, ήρθαν με την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στα 200μ. και του χάλκινου στα 400μ. κατηγορίας Τ62, καθώς και της 5ης θέσης στο άλμα εις μήκος. Όταν κράτησα τα μετάλλια στα χέρια μου ένιωσα τους κόπους μου να ανταμείβονται. Ο επόμενος στόχος μου και μεγαλύτερο όνειρό μου είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2019 στο Ντουμπάι, καθώς και η Παραολυμπιάδα του 2020 στο Τόκιο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 141 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΗΣ ΡΑΜΜΟΣ