Σε δύο μαγικές βραδιές που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στην ψυχή της Αθήνας, ο Lex κατάφερε το ακατόρθωτο: να συγκεντρώσει πάνω από 100.000 ανθρώπους συνολικά στο ΟΑΚΑ και να αναδείξει τη ραπ σκηνή σε έναν πρωταγωνιστή της ελληνικής μουσικής ζωής με τρόπο μοναδικό. Η συναυλία του ήταν μια επανάσταση συναισθημάτων, όπου η δύναμη των στίχων και η ακαταμάχητη ενέργεια της ραπ τέχνης δημιούργησαν μια εμπειρία που ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Ο Lex απέδειξε πως δεν είναι απλά ένας καλλιτέχνης, αλλά η αυθεντική φωνή μιας ολόκληρης γενιάς, ένας πρωτοπόρος που με τη γνησιότητα και το πάθος του έβαλε τη ραπ στο επίκεντρο της πολιτιστικής σκηνής, σπάζοντας στεγανά. Αυτό που ζήσαμε στο ΟΑΚΑ ήταν κάτι παραπάνω από συναυλία - ήταν μια καλλιτεχνική στιγμή ορόσημο, μια μαγική σύζευξη μουσικής και ψυχής, που θα μείνει χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη και θα εμπνέει για καιρό.

Η στιγμή που ξεχώρισε και απέδειξε τον σεβασμό που έχει κερδίσει ως καλλιτέχνης, ήταν η εμφάνιση της Χαρούλας Αλεξίου στη σκηνή μαζί του, μετά από χρόνια απουσίας!

Το ταξίδι προς την εμπειρία ζωής 

Από τη στιγμή που βρέθηκα στην Αθήνα αυτό το Σάββατο, ήξερα πως αυτό το διήμερο θα είχε άλλο παλμό. Το ένιωθες παντού: στους δρόμους, στη μουσική που ακουγόταν από τα ηχεία των αυτοκινήτων και στα social media που είχαν πάρει φωτιά. Η πόλη ζούσε στους ρυθμούς μίας συναυλίας. Ανυπομονούσε για την επιστροφή του Lex στην πρωτεύουσα!

Η προσμονή μεγάλωνε ώρα με την ώρα. Κόσμος από κάθε γωνιά της Ελλάδας - άλλοι μόνοι τους, άλλοι με παρέες, ακόμα και οικογένειες με μικρά παιδιά, ξεκινούσαν για το ΟΑΚΑ. Το μετρό γέμιζε με φωνές, χαμόγελα, ρίμες και βλέμματα γεμάτα ανυπομονησία. Η νύχτα υποσχόταν κάτι που θα μείνει αξέχαστο.

Όταν φτάσαμε στο στάδιο, η εικόνα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Μια θάλασσα ανθρώπων, 60.000 ψυχές, είχαν γεμίσει κάθε γωνιά. Το ΟΑΚΑ έμοιαζε έτοιμο να εκραγεί. Όλοι αισθανόμασταν ότι θα ζήσουμε μια συλλογική εμπειρία, σχεδόν τελετουργική.

Το σκηνικό στο stage ήταν πολύ ξεχωριστό. Στη μέση, ένα βενζινάδικο, παρατημένο, περιτριγυρισμένο από μηχανές και στοιχεία μίας πόλης που όλοι γνωρίζουμε. Ένας κόσμος που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από κινηματογραφικό σύμπαν - ένα σύμπαν σκοτεινό, αστικό, μα συνάμα γεμάτο ποίηση.

Η εμφάνιση με χαρακτήρα

Και τότε, χωρίς καμία φαντασμαγορική ανακοίνωση, χωρίς φλυαρίες, ο Lex εμφανίστηκε, σχεδόν αθόρυβα, από τα παρασκήνια, με το πρώτο κομμάτι να ξετυλίγεται και το πλήθος να παραληρεί. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι το τέλος, το στάδιο ήταν δικό του. Δεν υπήρξε ούτε δευτερόλεπτο που ο κόσμος να μην τραγουδάει, να μην φωνάζει, να μην ζει κάθε λέξη, κάθε ρίμα.

Οι φωνές του πλήθους, οι πυρσοί, οι χορευτές που έντυναν τη σκηνή, οι στίχοι που μιλούσαν κατευθείαν στην ψυχή - όλα συνθέτοντας μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, σχεδόν μυθική. Από τα παλιά αγαπημένα κομμάτια μέχρι τον νέο του δίσκο, κάθε τραγούδι συνοδευόταν από εντυπωσιακά visuals, ενώ οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη.

Ο Sadam, ο Tsaki, ο Mikros Kleftis - όλοι βρέθηκαν στη σκηνή, συνοδοιπόροι του στη μουσική πορεία του, με την ενέργεια να απογειώνεται. Όμως η κορυφαία στιγμή ήρθε όταν η σκηνή φωτίστηκε και ο Lex είπε τη φράση «Γεια σας κυρία Χαρά» καλωσορίζοντας την επόμενη καλεσμένη του. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, το ΟΑΚΑ βούλιαξε σε χειροκροτήματα και συγκίνηση. Η Χαρούλα Αλεξίου βρισκόταν εκεί, και μαζί τραγούδησαν το εμβληματικό τραγούδι τους «Φύγε». 

Ήταν μία στιγμή που ξεπερνούσε τη μουσική. Ήταν σεβασμός, ιστορία, μνήμες και παρόν που ενώνονταν στη σκηνή, μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες μάτια που γέμισαν δέος.

Η νύχτα συνέχιζε με τον ίδιο παλμό. Ο Lex, άμεσος, αληθινός, με εκείνη την ωμή ειλικρίνεια που τον χαρακτηρίζει, έδινε φωνή σε σκέψεις, σε όνειρα, σε ανησυχίες, σε βιώματα. Δεν ήταν μόνο στίχοι -ήταν εξομολόγηση, ήταν ο καθρέφτης μιας γενιάς και μιας κοινωνίας που ψάχνει φως μέσα στο σκοτάδι της καθημερινότητας.

Η ώρα περνούσε και όλοι ξέραμε ότι πλησίαζε το φινάλε, όμως κανείς δεν ήθελε να τελειώσει. Και τότε, ήρθε η κορύφωση, και ένα τελευταίο ξεχωριστό act. Ο Lex εξαφανίστηκε από τη σκηνή για μερικά δευτερόλεπτα και εμφανίστηκε στο κέντρο του κόσμου. Η βροχή άρχισε να πέφτει σαν αληθινή παρέμβαση της φύσης, το φως έσβησε, βάφτηκε μοβ, και η «Μοβ Βροχή» ακούστηκε δυνατά, με το πλήθος να ζει μαζί του αυτήν την εμπειρία.

Η ιστορία είχε ήδη γραφτεί 

Όταν τα φώτα έσβησαν οριστικά, όλοι μείναμε να κοιταζόμαστε με ένα ερώτημα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο: «Τι ήταν αυτό που μόλις ζήσαμε;»

Φεύγοντας από το στάδιο, στους δρόμους και στα βαγόνια, όλοι μιλούσαν γι' αυτή τη βραδιά. Άλλος θυμόταν μια συγκεκριμένη στιγμή, άλλος σιγοτραγουδούσε στίχους, άλλος προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος αυτού που συνέβη. Όλοι, όμως, ξέραμε το ίδιο: ήμασταν μέρος μιας εμπειρίας που δύσκολα θα επαναληφθεί.

Κι όμως, η ιστορία δεν σταμάτησε εκεί. Την επόμενη βραδιά, ο Lex έκανε ξανά το αδιανόητο. Γέμισε για δεύτερη φορά το ΟΑΚΑ, με 60.000 χιλιάδες ανθρώπους, ξεπερνώντας τις 100.000 συνολικά. Ένα ρεκόρ για τη ραπ σκηνή, ένα σπάνιο φαινόμενο για την ελληνική μουσική ιστορία. Αυτός ο καλλιτέχνης, κατάφερε να μετατρέψει το ΟΑΚΑ σε ένα τόπο συλλογικής έκφρασης με επαναστατικό χαρακτήρα.

Η Αθήνα έζησε δύο νύχτες που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη όλων όσων έδωσαν το «παρών» και όχι μόνο. Λίγοι μπορούν να ενώσουν τόσο κόσμο, να μετατρέψουν στίχους σε μία βιωματική αληθινή εμπειρία. 

Και κάπου εκεί, δόθηκε το άγραφο ραντεβού για την επόμενη φορά. Γιατί ξέρουμε πως όταν ο Lex ξαναμιλήσει, θα είμαστε όλοι εκεί. Να τραγουδάμε, να ζούμε, να νιώθουμε πως ανήκουμε, σε όλα αυτά που πρεσβεύει και στον - σκοτεινό μεν - αλλά μαγικό κόσμο του.

Lex, μας χάρισες κάτι που δεν «χωράει» σε λέξεις. Μας χάρισες μνήμη, ουσία και τη σπάνια αίσθηση αθανασίας. Σε ευχαριστούμε.