Σειρά έχει η ιστορία του Πόντου και οι Όρνιθες αλά... βραζιλιάνικα. Ο Χρήστος Λούλης είναι αρσενικό από παλιά στόφα: γνωρίζει καλά τι λέει και παίρνει την ευθύνη των λεγομένων του. Και δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο τον αγαπάμε..!
Η συνάντησή µας έγινε στο πανέµορφο ∆ηµοτικό Θέατρο του Πειραιά, όπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Χορός της Φωτιάς», µια ιστορία του Πόντου, ενώ ετοιµάζεται για τις «Όρνιθες», µε σύµπραξη Ελλήνων και Βραζιλιάνων ηθοποιών, που θα παιχτεί και στη Χιλή(!). Ο ίδιος ως Πειραιώτης, επέστρεψε για να συναντήσει το παρελθόν του, καθώς µεγάλωσε στον Κορυδαλλό και σπούδασε εδώ. Εδώ και οι πρώτες νεανικές του βόλτες. Το καρµικό, όµως, είναι ότι στο συγκεκριµένο θέατρο έπαιξε για πρώτη φορά ως ερασιτέχνης ηθοποιός, το 1995. Και ονειρεύτηκε να επιστρέψει ως επαγγελµατίας. Και τα κατάφερε. Όπως κατάφερε και πολλά ακόµα. Ένα από αυτά, να θεωρείται δικαίως -µαζί µε 1-2 ακόµα ηθοποιούς- ο ζεν πρεµιέ της εποχής µας. Αλλά αυτό δεν απαιτεί KAI τόση προσπάθεια. Είναι natural talented!
Πώς νιώθετε που επιστρέψατε εδώ ως πρωταγωνιστής από τότε που δε σας γνώριζε κανείς;
Αυτό σκεφτόµουν σήµερα. Έβλεπα το κτίριο και θυµήθηκα ότι τότε που έπαιζα εδώ ως ερασιτέχνης ονειρευόµουν την εποχή που θ’ ανεβαίνω τα σκαλιά ως φυσικό επακόλουθο της ενασχόλησης µου µε την Τέχνη. Νιώθω όχι µόνο τυχερός, αλλά και πλήρης µε τη δουλειά που κάνω.
Η καταγωγή σας σχετίζεται µε το έργο;
Όχι, δεν έχω σχέση µε τον Πόντο.
Από πού είστε, αλήθεια;
Η µητέρα µου είναι από τη Θράκη και ο πατέρας µου από Πειραιά. Από παιδί σκεφτόµουν από πού κατάγοµαι. Το θέµα δεν είναι το DNA, αλλά η µνήµη. Για παράδειγµα, οι Πόντιοι µεγαλώνουν τα παιδιά τους µε τις ιστορίες τους. Είναι µια µνήµη συλλογική.
Το γνωρίζετε ότι είστε από τους ελάχιστους έλληνες ηθοποιούς που πατάτε στα χνάρια του Κούρκουλου; Έχετε ισχυρή άποψη και τη στηρίζετε, ανεξαρτήτως συνεπειών. Το αισθάνεστε καθόλου;
Αυτό που νιώθω είναι µια υποχρέωση απέναντι στο βήµα που µου δίνεται, από συγκυρία και όχι επειδή το αξίζω. Υπάρχουν άνθρωποι που το αξίζουν περισσότερο από µένα. Ξέρεις, να µη φοβηθώ να πω µια βλακεία, ακόµα κι αν ξέρω ότι είναι λάθος, γιατί δεν πάει κανείς µπροστά λέγοντας µόνο τα σωστά. Είναι πολύ εύκολο να πράττεις, να είσαι καλός, να µην ενοχλείς κανέναν, µέχρι που κάποια στιγµή θα υπάρχει µια φωνή µέσα σου που θα θέλει να πει κάτι. Είµαι εναντίον της πολιτικής ορθότητας. Ζούµε στην εποχή που δεν πρέπει να λες όσα νιώθεις γιατί δεν ξέρεις αν αυτό που νιώθεις είναι σωστό. Όµως όταν µιλάµε για ιδιοσυγκρασίες κι αισθήµατα δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ένας άνθρωπος είµαι, που λέει τη βλακεία του. ∆εν κρατάω τις τύχες ή τις ζωές των ανθρώπων στα χέρια µου.
Το γεγονός ότι εκφράζεστε χωρίς περιστροφές έχει αντίκτυπο στη δουλειά σας;
Όλα έχουν. Ακόµα κι αν πεις τα πράγµατα για να µην ταράξεις τα νερά. Είναι κακό για εµάς, την ψυχή, το µυαλό µας, την κοινωνική µας ζωή. Είναι κακό να θες να ευχαριστήσεις όλους. Έλεγε ο Μοχάµεντ Αλί: «Αν κάποιος προσπαθήσει να είναι ευχάριστος µε όλους, να είναι φίλος µε όλους, δε θα είναι φίλος µε τον εαυτό του». Πιέζουµε όλοι τον εαυτό µας. Ο συµβιβασµός υπάρχει κάθε µέρα. Ακόµη και στο θέατρο, ειδικά εκεί που έχεις να κάνεις µε πολλούς ανθρώπους.
Όλο αυτό το επικοινωνιακό «τσουνάµι» που προκλήθηκε λόγω Βαρουφάκη, έχει ηρεµήσει κάπως;
Ναι. Η ταινία ασχολήθηκε µε µια περίοδο που ήταν πολύ πρόσφατη και δίχασε την ελληνική κοινωνία. ∆εν ήµουν αφελής να πιστέψω ότι δε θα συµβεί τίποτα. Προσπαθούσα κάθε φορά να συνταιριάξω τα πράγµατα, να πω ότι είναι µια ταινία ή η οπτική του Γαβρά στα πράγµατα. Προσπάθησα να διδαχτώ και να προειδοποιήσω για τα ψέµατα -ότι η ταινία πήρε λεφτά από την Ευρώπη και από την Ελλάδα. Ενώ δεν πήρε!
Έχετε καταλήξει για το τι πλάσµα είναι τελικά ο Έλληνας;
Είµαστε ένας περίεργος λαός που πρέπει να είναι κανείς ή πολύ επιεικής µαζί µας, σε σχέση µε αυτά που έχουµε περάσει, ή πολύ αυστηρός, σε σχέση µε την Παιδεία που θα έπρεπε να είχαµε και µε το ότι έχουµε 200 χρόνια κράτος. Είµαστε ανήλικοι. Η ενήλικη µαγιά είναι πολύ µικρή και πρέπει να περάσουν χρόνια για να φουσκώσει και να φτιάξεις κάτι.
Εσείς µε τι αξίες µεγαλώνετε τα παιδιά σας;
Προσπαθώ να τους κάνω ισορροπηµένους ανθρώπους.
Πάντως µου δίνετε την αίσθηση ενός ανθρώπου ισορροπηµένου. Υπάρχει κι ένας άλλος Λούλης, πιο απελευθερωµένος;
Έχω µεθύσει κι έχω βρίσει στο φανάρι κι έχω τσακωθεί. Απλά µετά, αν εξαιρέσεις τα µεθύσια, τα υπόλοιπα δε νιώθω ότι µε πάνε παραπέρα ως άνθρωπο. Είµαι πιο συντηρητικός, δε θα ντυθώ ποτέ έξαλλα, δε θα υιοθετήσω εκκεντρική συµπεριφορά. Πάω µε τη γυναίκα µου για φαγητό, βλέπουµε το µενού, εκείνη παίρνει αυτό το φοβερά περίεργο πιάτο, κι εγώ, πίτσα µαργαρίτα!
Ανακαλύψατε τη συνταγή για να διατηρηθεί ένας γάµος; Είναι δύσκολο να είσαι µ’ έναν άνθρωπο συνέχεια;
Καµιά φορά µπορεί να είναι και αφύσικο.
Όταν τελειώνει το πάθος, έρχονται τα παιδιά όλα αλλάζουν. Τι κάνετε για να κρατήσετε ζωντανή την τρέλα;
Έτσι κι αλλιώς αλλάζεις κι εσύ. Αλλάζει και ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου. Κι όταν έχεις παιδιά αλλάζει όλη η ατµόσφαιρα. Τι µπορείς να κάνεις; Μόνο δουλειά µε τον εαυτό σου και τον άλλο -να του µιλάς, να µη νοµίζει ότι τον θεωρείς δεδοµένο. Αυτό που νιώθεις να το λες. Στα παιδιά να εξηγείς και να θέτεις όρια. Η ελευθερία έρχεται µε όρια.
Νιώσατε ποτέ ότι λίγο ξεφεύγει το µυαλό σας;
Και βέβαια! Και προς την µια περίπτωση και προς την άλλη. ∆ηλαδή, ένιωσα ότι είµαι κάτι φοβερό και κάτι τροµερό!
Και πως συνήλθατε;
Η ζωή το έφερε. Η επόµενη µέρα µου ζητούσε να κάνω κάτι που δεν µπόρεσα. Οπότε λέω ας ξεφουσκώσω. Ακόµα ξεφεύγω όταν είµαι στα πολύ κάτω. Σκέφτοµαι ότι είµαι άχρηστος. Και µετά γίνεται κάτι και µου αποδεικνύεται ότι καµιά φορά το να νιώθεις άσχηµα για τον εαυτό σου είναι καλό γιατί σε κάνει να προσπαθείς περισσότερο.
Και στα δικά µας τώρα… Αλλάζει κάτι σιγά-σιγά στην ελληνική τηλεόραση;
Είναι ωραίο αυτό που έγινε φέτος. Πιστεύω, όµως, ότι θα πρέπει να γίνουν πιο τολµηρά πράγµατα.
Εννοείτε στο σενάριο;
Και στο σενάριο. Για ποιο λόγο πρέπει να έχουµε µόνο σειρές µε 150 επεισόδια, ενώ έχουµε φανταστικούς ηθοποιούς, σκηνοθέτες, καλούς τεχνικούς; Να γίνουν σειρές 10 - 15 επεισοδίων. Θα µου πεις πώς θα πληρωθούν αυτές οι σειρές;..
Βλέπετε σειρές στο Netflix;
Peaky Blinders και Morning Show.
Σε κωµωδία θα θέλατε να παίξετε;
Είναι το όνειρό µου!
Γιατί δεν έχετε παίξει ακόµα;
Γιατί µε θεωρούν πολύ σοβαρό και λίγο δραµατικό. Αφετέρου, οι πιο πολλές κωµωδίες που γυρίζονται στην Ελλάδα είναι µιας αισθητικής που δεν µπορώ να υπηρετήσω.
Θα λέγατε «ναι» σε µια συνεργασία µε τον Γιώργο Καπουτζίδη;
Εννοείται! Νοµίζω πως ο Γιώργος στις δουλειές του δεν έχει τσιρίδα κι έντονα κωµικό παίξιµο.
Έχετε κάποιο καλλιτεχνικό απωθηµένο;
Όχι, δεν το σκέφτοµαι. Κι αν έχω, είναι βαθιά κρυµµένο. ∆εν τ’ ακουµπάω αυτά. Φοβάµαι την εµµονή. Η οποία, βέβαια, είναι µεγάλο καλλιτεχνικό κάψιµο, αλλά φοβάµαι µην πάθω εµµονή, γιατί όταν θα περνάνε τα χρόνια και δε θα το κάνω θ’ αρχίσω να αισθάνοµαι άσχηµα.
Έχουµε στην εποχή µας σταρ; Ανθρώπους που ανοίγει η πόρτα κι έχουν αυτό το φως;
Ναι, βέβαια!
Θέλετε να µου αναφέρετε έναν;
Θέλεις να πεις ότι αν ανοίξει η πόρτα σ’ ένα µπαρ και µπει η ∆ήµητρα Ματσούκα, δε θα την κοιτάξουν όλοι;
Έχω την αίσθηση ότι µε τα social media αυτό κάπως έχει ηρεµήσει. ∆εν είναι όπως όταν έµπαινε η Βουγιουκλάκη...
Άλλες εποχές γιατί τη Βουγιουκλάκη τη βλέπανε δύο φορές τον χρόνο στο σινεµά. Οι σταρ της παλιάς εποχής δε θα ξαναϋπάρξουν. Μετά την τηλεόραση και τα social media, υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν ένα άλλο αστέρι. Τώρα είτε συµφωνείς και σ' αρέσει, είτε δε σ' αρέσει, δεν έχει σηµασία. Το θέµα είναι ότι θ’ ανοίξει η πόρτα, θα µπούνε και δε θα περάσουν απαρατήρητοι.
Ποιος άνθρωπος ξέρει τα πάντα για εσάς;
Ούτε κι εγώ ο ίδιος, γιατί µαζί µε την αµφιθυµία υπάρχουν και πολλά άγνωστα κουτάκια, που από φόβο δεν ανοίγουµε. Πιο καλά µε ξέρουν οι δυο γυναίκες της ζωής µου: η µαµά και η γυναίκα µου. Μπορούν να καταλάβουν τι αισθάνοµαι, τι σκέφτοµαι…
Οφείλετε πολλές συγγνώµες;
Εντάξει, ναι!
Τη λέτε εύκολα ή πρέπει να φτάσετε στα όρια;
Όχι, λέω. Αν καταλάβω. Συνήθως, µετά από κάθε εµπλοκή κάθοµαι και σκέφτοµαι τι έκανα, να µπω στη θέση του άλλου. Συνήθως καταλαβαίνω.
Θέλω να θυµηθείτε τα πιο συγκλονιστικά και πιο δυσάρεστα Χριστούγεννα της ζωής σας...
Είχα περάσει κάτι Χριστούγεννα µόνος µου. Είχαν φύγει οι γονείς µου Αυστραλία. Ήµουν 20-21. Τα καλύτερα, µε φίλους και οικογένειες, αλλά θα το αντιστρέψω λίγο και θα σου πω ότι καµιά φορά στη µοναξιά αισθάνοµαι καλά. Όχι ότι την επιζητώ. Από την άλλη, στις γιορτές µε τον πολύ κόσµο αισθάνοµαι αναγκασµένος να περάσω καλά, να είµαι γελαστός, να µη δείξω καθόλου τη µελαγχολία µου. Έχω φτιαχτεί µε µια µελαγχολία. Τα Χριστούγεννα που πέρασα µόνος µπορούσα να βρω και τη χαρά, αλλά και δε µου άρεσε που ήµουν µόνος. Γενικά, αυτό που µε τυραννάει είναι ότι ποτέ δεν έχω µόνο ένα αίσθηµα.
Και; Το έχετε ψάξει αυτό;
Το αφήνω να υπάρχει επειδή µε βοηθάει στη δουλειά. Καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι έχουµε αντιφάσεις. Καµιά φορά βλέπω ανθρώπους που κάνουν πολλή φασαρία γιατί είναι πολύ χαρούµενοι. Μάλλον πιο δυστυχισµένοι απ' όλους είναι βαθιά µέσα τους. ∆εν µπορείς ν’ απαλλαγείς από την αµφιθυµία. Είµαι φιλοσοφικά ενάντια στην καθαρότητα.
Info: Ο Χορός της Φωτιάς θα παίζεται στο ∆ηµοτικό Θέατρο Πειραιά ως τις 5/1/2020. Οι Όρνιθες θα ανεβούν στις 29-30/12 στη Στέγη & στις 17-22/1 στη Χιλή.
Credits
Φωτογραφία Νικόλ Μπαρτζώκα (D-Tales)
Styling Αντριάνα Λύρου
Make Up Παναγιώτης Καρακάσης
Hair Γιώργος Σαρρής
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 155 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2020
