Ο Alex Michaelis, συνιδρυτής της αρχιτεκτονικής εταιρίας Michaelis Boyd, έχει εργαστεί τα τελευταία 25 χρόνια σε ελάχιστα, αλλά σημαντικά έργα σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων ιδιωτικών κατοικιών -αρκετών από αυτών στο Soho- και του καντονέζικου εστιατορίου Duddell's στο Λονδίνο. Εδώ, στο οικογενειακό του σπίτι, μάς λέει πώς το signature στιλ του εφαρμόστηκε σε έναν παιχνιδιάρικο χώρο για τον ίδιο, τη σύζυγό του Susanna και τα επτά παιδιά τους.
«Δεν συνηθίζω να ζω σε κανονικά σπίτια. Προτού χτίσω το πρώτο μας σπίτι στο Notting Hill πριν από 16 χρόνια, έζησα σε διαμερίσματα του Λονδίνου που ανακατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου, αλλά πάντα πίστευα ότι υπήρχαν πολλοί συμβιβασμοί στο design. Λατρεύω τους ανθρώπους και μου αρέσει να σχεδιάζω σπίτια για αυτούς. Μου αρέσει η αλληλεπίδραση που δημιουργείται ανάμεσα σε εμένα και τους ιδιοκτήτες. Πολλοί από τους πελάτες μου καταλήγουν να γίνουν φίλοι μου, γιατί δημιουργείται ένα δέσιμο. Πρέπει να τους νοιώσετε για να καταλάβετε τι πρόκειται να συμβεί και τι πραγματικά θέλουν» εξηγεί ο ίδιος. Είναι πολύ ωραίο να μπορείτε να δημιουργήσετε τον χώρο που πραγματικά θέλετε, αντί να προσπαθήσετε να τον κάνετε να λειτουργήσει μέσα σε ένα υπάρχον πλαίσιο. «Ο χώρος ήταν περιορισμένος από άλλα κτίρια, κάτι που ήταν μια πρόκληση για εμένα. Ήθελα να είναι απλός, χωρίς σκληρές άκρες» αναφέρει.
«Η σύζυγός μου και τα 7 παιδιά που έχουμε -τρία από τον πρώτο μου γάμο, τρία από τον δικό της κι ένα που έχουμε μαζί ήταν μια ωραία ευκαιρία για να δημιουργήσουμε ένα σπίτι που είχε ένα δωμάτιο για όλους. Είχα μια σαφή ιδέα για το πώς θα έπρεπε να διαμορφωθούν τα μπάνια και τα υπνοδωμάτια και πώς οι χώροι χωρούν ο ένας δίπλα στον άλλο» υπογραμμίζει. Ανησυχούσε μάλιστα για το φως, γι 'αυτό προσέθεσε μεγάλους φεγγίτες, γυάλινες πόρτες που εκτείνονται από το δάπεδο μέχρι την οροφή και υπερμεγέθη παράθυρα.
«Πάντα αγαπούσα την ηρεμία και την απλότητα των κτιρίων του John Pawson. Προσπαθώ να επιτύχω το ίδιο και στα σχέδιά μου, αλλά με περισσότερο ρεαλισμό» παραδέχεται. Η χρωματική παλέτα του σπιτιού είναι ελάχιστη με λευκούς γύψους παντού και μαρμάρινα μπάνια. Τα δάπεδα είναι από Dinesen. Αυτό που είναι πολύ ωραίο είναι ότι απορροφά τον θόρυβο και αντανακλά το χρώμα του τοίχου. «Τα δύο μεγάλα τραπέζια βελανιδιάς που βρίσκονται στην κουζίνα έχουν γίνει ο κόμβος ολόκληρου του σπιτιού. Έχουν ωραία μαλακά τελειώματα. Υπάρχει ένα για την εργασία, ενώ το άλλο είναι για φαγητό. Σκεφτόμασταν να έχουμε μόνο ένα μακρύ τραπέζι, αλλά αποφασίσαμε να το "σπάσουμε" σε δύο έτσι ώστε να εξυπηρετούνται περισσότερες ανάγκες» συνεχίζει λέγοντας. Δεν υπάρχει ακόμη τηλεόραση στην κουζίνα, η οποία είναι ωραία μόνη της. Κανείς από την οικογένεια δεν παρακολουθεί πραγματικά, οπότε αποφάσισαν να έχουν μία επάνω για να βλέπουν ταινίες και ποδοσφαιρικούς αγώνες.
«Boυτάμε στην πισίνα τέσσερις ή πέντε φορές την εβδομάδα, καθώς είναι εξαιρετικά μονωμένη και θερμαίνεται όλο τον χρόνο» λέει ο αρχιτέκτονας. Μάλιστα, στο σπίτι έχει τοποθετηθεί ένα μεγάλο τραπέζι μπιλιάρδου για να απολαμβάνουν στιγμές διασκέδασης όλοι μαζί οικογενειακώς. Προτείνει βέβαια αυτή η τακτική να γίνει από όλες τις μεγάλες οικογένειες, δηλαδή το να υπάρχουν παιχνίδια και δραστηριότητες, ώστε να περνούν όλοι δημιουργικά τον χρόνο τους στο σπίτι.
«Αυτήν τη στιγμή σχεδιάζω ένα νέο σπίτι για την οικογένειά μου, το οποίο θα είναι εντελώς διαφορετικό. Θα χρειαστούν τρία με τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθεί, οπότε ο μεγαλύτερός μου γιος θα έχει παντρευτεί και ίσως θα έχω κι εγγόνι, οπότε θα αποτελέσει ένα άλλο βήμα ζωής και μάθησής μου για τη ζωή».
