Στην καρδιά του Positano, εκεί όπου τα σπίτια σκαρφαλώνουν το ένα πάνω στο άλλο σαν χρωματιστά κοχύλια που φύσηξε το κύμα, ένα διαμέρισμα αναγεννήθηκε. Δεν πρόκειται απλώς για ένα καλοκαιρινό καταφύγιο. Είναι μια ωδή στη μεσογειακή αίσθηση του φωτός και της ύλης, ένα οικιστικό ποίημα που μιλά τη γλώσσα της φύσης και του τοπίου με τρόπο ανεπιτήδευτο και βαθιά συγκινητικό.

Το αρχιτεκτονικό γραφείο AtPiuC, με επικεφαλής τους νεαρούς δημιουργούς Angelo Telese και Chiara Di Napoli, προσέγγισε τη διαμόρφωση αυτού του χώρου με σεβασμό και φαντασία. Η πρόκληση ήταν μεγάλη: μια παλιά οικογενειακή κατοικία, χτισμένη ψηλά, στο πιο πανοραμικό σημείο του οικισμού, να μετατραπεί σε έναν σύγχρονο, ανοιχτό και γεμάτο ζωή χώρο, που ωστόσο δεν θα απαρνιόταν τη γοητεία της παράδοσης.

Δεν είναι ένα σπίτι για να εντυπωσιάζει. Είναι ένα σπίτι για να ζεις μέσα του!

Το φως ως πρωταγωνιστής

Η λευκή απόχρωση κυριαρχεί. Δεν είναι απλώς χρώμα, είναι στάση ζωής, είναι καμβάς πάνω στον οποίο το φως «παίζει» ελεύθερα. Οι τοίχοι, τα ταβάνια, ακόμα και τα πατώματα —στρωμένα με ενιαίο μικροτσιμέντο— δημιουργούν ένα ουδέτερο, φωτεινό υπόβαθρο για τα υπόλοιπα στοιχεία της σύνθεσης. Το φως εισέρχεται ανεμπόδιστα από μεγάλα ανοίγματα, γεμίζοντας το σπίτι με μια αίσθηση αέρινης ελευθερίας.

Η Μεσογειακή παλέτα

Οι χρωματικές αναφορές είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένες από το περιβάλλον: το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το χρυσαφί του ήλιου και των λεμονόδεντρων, το λευκό των παλιών σπιτιών, το βαθύ μαύρο του σιδήρου που οριοθετεί τα παράθυρα και τα ανοίγματα. Τα υλικά είναι προσεκτικά επιλεγμένα: κεραμικά της Vietri, παραδοσιακά αλλά με μοντέρνα διάθεση, τσιμέντο που συνδυάζουν την ανθεκτικότητα με τη λιτότητα, και ξύλο σε διακριτικές πινελιές.

Χώροι που «ανασαίνουν» 

Κάθε δωμάτιο διαμορφώθηκε σαν αυτόνομος μικρόκοσμος. Ένα από τα μπάνια, για παράδειγμα, μοιάζει με θαλασσινή σπηλιά, με το βαθύ μπλε να καλύπτει τους τοίχους και την κεραμική να φέρει οργανικές υφές και απροσδόκητες αντανακλάσεις. Η χρήση σύγχρονων υλικών, όπως το resina cemento, προσδίδει έναν ήπιο, μινιμαλιστικό δυναμισμό, χωρίς να επισκιάζει την παράδοση.

Στο μεγάλο υπνοδωμάτιο, η θέα γίνεται δομικό στοιχείο. Η διάταξη του χώρου καθορίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η θάλασσα να είναι πάντα μπροστά σου - σαν σταθερά. Το κρεβάτι, σε μαύρο ματ, δεσπόζει στο κέντρο της αίθουσας με φόντο μια γυάλινη επιφάνεια που αγκαλιάζει τον ορίζοντα. Το δάπεδο διακόπτεται από ενθέσεις κεραμικής, σαν αποτυπώματα ενός παλιού, αγαπημένου παρελθόντος.

Το σπίτι ως συναίσθημα

Η κατοικία δεν «φωνάζει» το στιλ της. Το αναπνέει. Υπάρχει μια κομψότητα, μια απλότητα που είναι αποτέλεσμα σχεδιαστικής ευφυΐας και όχι έλλειψης χαρακτήρα. Οι χώροι αποπνέουν ηρεμία, οι επιφάνειες μιλούν με την αφή, και ο ήχος των κυμάτων που φτάνει από κάτω, ολοκληρώνει την εμπειρία με τρόπο σχεδόν κινηματογραφικό.

Δεν είναι ένα σπίτι για να εντυπωσιάζει. Είναι ένα σπίτι για να ζεις μέσα του. Να ξυπνάς με το φως που μπαίνει από τις περσίδες, να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να μυρίζεις λεμόνι, θαλασσινό αλάτι και καλοκαιρινή νωχελικότητα.

Η ουσία της Μεσογειακής φιλοξενίας

Στο Positano, ο χρόνος κυλά αλλιώς. Κι αυτό το σπίτι, χωρίς υπερβολές, καταφέρνει να αποτυπώσει αυτό ακριβώς το συναίσθημα. Είναι μια πρόσκληση να χαλαρώσεις, να αισθανθείς, να συνδεθείς με τον τόπο. Ένας χώρος που δεν προσποιείται, αλλά αποκαλύπτεται. Που δεν κατακλύζει, αλλά περιβάλλει. Που δεν ακολουθεί τάσεις — είναι απλώς ο εαυτός του. Και αυτό, τελικά, είναι το πιο σύγχρονο πράγμα που μπορεί να είναι μια κατοικία.

Με πληροφορίες από AD Magazine