Η -νεοεμφανιζόμενη τηλεοπτικά- Μαίρη Μηνά είναι μια κατεξοχήν θεατρική ηθοποιός, η οποία φέτος χαρίζει στη Μικρή Οθόνη -ως Αγγελική στην ομώνυμη σειρά- κάτι από τη γοητεία και την αισθητική της. Κι αυτά είναι στοιχεία που χρειάζεται τόσο η τηλεόραση της νέας εποχής.

Και ξαφνικά, στις οθόνες μας παρουσιάστηκε μια νέα, δροσερή γυναίκα, με αρχαιοελληνική ομορφιά και υποκριτικό εκτόπισμα. Κι έγινε το talk of the town. Πολύ περισσότερο δε, καθώς κυκλοφορούσαν ελάχιστα μόνο βιογραφικά στοιχεία της στο διαδίκτυο. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Και αυτή είναι η μία της αγάπη, το θέατρο, όπου ωριμάζει υποκριτικά τα τελευταία χρόνια σε παραστάσεις, όπως «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», «Ορέστεια-Χοηφόροι», «Άφιξις», «Οιδίπους Τύραννος», κ.ά. 

Η άλλη αγάπη της είναι η κοινωνική προσφορά, την οποία κατάφερε να προσεγγίσει με σπουδές στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου και με επαγγελματική εμπειρία σε θέατρο ατόμων με ειδικές ανάγκες στη Σουηδία και σε ψυχοθεραπευτικό κέντρο κατά του εθισμού στη Βιέννη. Η ίδια μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για την «Αγγελική», τη Μαίρη που δε γνωρίζουμε και τις ποικίλες όψεις της ζωής της…

Κάτω από τον προβολέα

Η πρόταση για την «Αγγελική» ήρθε μετά την καραντίνα κι ενώ όλα έμοιαζαν δυσοίωνα. Αρχικά είχα μεγάλη αντίσταση στο να το αποφασίσω. Η αλήθεια είναι πως με φόβιζε αυτή η έκθεση. Αλλά επειδή η φοβικότητα μοιάζει να εδραιώνεται στις ημέρες μας, έδρασα «ομοιοπαθητικά» και απάντησα θετικά στην πρόκληση. Οι πρώτες μου εντυπώσεις έχουν να κάνουν περισσότερο με τη διαδικασία. Καλείσαι συνεχώς να βρίσκεσαι σε μια απόλυτη διαύγεια κι ετοιμότητα, ώστε ν’ αντεπεξέλθεις στους ρυθμούς. Αυτό είναι ένα πολύ χρήσιμο εφόδιο, που προσπαθώ να κατακτώ κάθε μέρα.

Στη σειρά με «προ(σ)κάλεσε» ο ίδιος ο ρόλος, ως υλικό διερεύνησης, οι αξιόλογοι συνάδελφοι και το γεγονός ότι η τηλεόραση για μένα ήταν ένα μέσο σχεδόν άγνωστο. Όσο περνάει ο καιρός, μ’ ενθουσιάζει η ανθρώπινη, καθημερινή επαφή με τους συνεργάτες. Το πόσο ισχυρός παράγοντας είναι. Από αυτούς αντλώ δύναμη κι έμπνευση. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα από την ανθρώπινη επαφή.

Ταυτίζομαι με τον ρόλο μου όσον αφορά στην ευαλωτότητά του. Παρόλο που η ίδια πιστεύει πως είναι άτρωτη, η ευαισθησία είναι ο οδηγός της. Επίσης, το κομμάτι της εκδίκησης το καταλαβαίνω ως μια πυρηνική της ανάγκη για επιβίωση. Αυτό της δίνει κίνητρο να συνεχίζει. Και το ότι ερωτεύεται σχεδόν παιδικά κι αθώα.

Αυτό που με γοητεύει στην ιστορία όλο και περισσότερο είναι ότι αρχίζει και ξεφεύγει από την ελεγχόμενη τροχιά. Οι αποκαλύψεις και οι συγκρούσεις εντείνονται, αλλά, επίσης, οι σχέσεις βαθαίνουν. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως οι ψυχικές διακυμάνσεις της Αγγελικής θα οξυνθούν.

Παρά το lockdown, τα γυρίσματα συνεχίζονται κανονικά, με την παραγωγή να παίρνει όλα τα μέτρα ασφαλείας. Είναι παράξενο όλα γύρω σου να βρίσκονται σε παύση κι εσύ να συνεχίζεις να τρέχεις σ’ έναν ταχύ ρυθμό. Από τη μια υπάρχει η ανάγκη για περισυλλογή και ξεκούραση, από την άλλη, όμως, το να ξυπνάς κάθε πρωί και να έχεις πρόγραμμα και στόχο είναι ισχυρό αντικαταθλιπτικό.

Το θέατρο μου λείπει υπερβολικά πολύ. Αισθάνομαι λειψή χωρίς τη θεατρική λειτουργία. Αυτό το μοίρασμα και η αίσθηση συνενοχής που συντελούνται κατά τη διάρκεια μιας παράστασης είναι αναντικατάστατα. Έχει κάτι το ιερό το θέατρο.

Όταν η μεθυστική επίδραση του έρωτα παρέλθει, τι απομένει; Και πώς μαθαίνει κανείς να εμβαθύνει για να φτάσει στην αγάπη; Σε μιαν άλλη αντιστοιχία, αν ο έρωτας είναι το ταλέντο, η αγάπη είναι η μαεστρία...

Όταν ανοίξουν τα θέατρα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα βρίσκομαι με την Ομάδα Cartel και τον Βασίλη Μπισμπίκη στο «Άνθρωποι και ποντίκια», στον νέο τους χώρο. Και το καλοκαίρι, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με τον Γιώργο Νανούρη στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις».

Ζωή με νόημα

Μεγάλωσα σ’ ένα πολύ αγαπησιάρικο και ζεστό περιβάλλον, με μεγάλη ελευθερία, ανεμελιά και πολύ παιχνίδι. Καθώς ζούσα στην επαρχία -αρχικά στα Τρίκαλα και αργότερα στην Πάρο-, οι παιδικές μνήμες είναι γεμάτες από φύση, υπαίθρια παιχνίδια, ποδηλατάδες, μουσικές και τεράστιες παρέες παιδιών που δε χόρταιναν να είναι έξω. Ονειρευόμουν να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο, να βρεθώ σε πολιτισμούς που στα παιδικά μου μάτια έμοιαζαν σχεδόν μυθικοί.

Οι καταστάσεις που «δοκιμάζουν» την ευαισθησία μου είναι σχεδόν τα πάντα. Είναι τρομακτική η απελπισία γύρω μας. Είναι σαν να έχει ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και η ανθρωπότητα με τις αντοχές της να δοκιμάζονται συνεχώς. Οι εξάρσεις βίας, φασισμού, διαφθοράς, ασυνειδησίας και παράνοιας είναι ανεκδιήγητες. Θέλει τρομακτική αντίσταση και προσωπική δουλειά ώστε να παραμείνει κανείς ψύχραιμος απέναντι στα γεγονότα. Στέκομαι αμήχανη. Προσπαθώ, όμως, να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να βρίσκει καθημερινά έστω ένα στοιχείο που να ενδυναμώνει το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Ακόμη και τα αυτονόητα πλέον δεν είναι δεδομένα. Και υπάρχει μεγάλη ανάγκη να υμνήσουμε το δώρο της ζωής.

Όταν η ζωή κυλάει φυσιολογικά, στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που διαθέτω, προσπαθώ να βλέπω τους αγαπημένους μου και να μοιράζομαι ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Δε βγαίνω ιδιαίτερα -πιο πολύ στη γειτονιά και πλέον σε σπίτια με λίγους, καλούς φίλους. Επίσης, προσπαθώ να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου, να τον φροντίζω ώστε να εξουδετερώνω τυχόν συσσωρευμένες εντάσεις και να βρίσκω ξανά το κέντρο μου.

Βιώνοντας την εποχή του κορωνοϊού, επικρατεί ένα μούδιασμα. Τα γεγονότα συνεχώς μας προλαβαίνουν κι έχει επέλθει μια τεράστια αλλαγή στις ζωές μας, που ακόμη δεν έχουμε καν προλάβει να μεταβολίσουμε. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και συνεχώς εναλλάσσονται. Ο φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι όλο και θεριεύει. Και από την άλλη, υπάρχει μια τρομακτική αίσθηση αναξιοπιστίας και θυμού. Έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη. Προσωπικά, δεν καταλαβαίνω και δεν ξέρω τι να πιστέψω. Οι αντιφάσεις και η σύγχυση κάνουν το τοπίο να μοιάζει μ’ ένα υβρίδιο οργουελικής δυστοπίας και ιονεσκικού παραλόγου. Φυσικά είναι απαραίτητο να παρθούν μέτρα, για να είμαστε ασφαλείς και να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα. Δυστυχώς, καταλήγω να σκέφτομαι πως αυτή η πανδημία έφερε στην επιφάνεια την επίγνωση ότι ζούμε τη ζωή με γνώμονα το κέρδος και όχι τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Κι ενώ μοιάζει μάταιο, από την άλλη αυτή η ίδια η οδυνηρή συνειδητοποίηση ανοίγει έναν χώρο πρωτόγνωρο για αλλαγή πλεύσης. Τόσο προσωπικό, αλλά κυρίως συλλογικό. Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε ως είδος στον πυρήνα μας.

Προσπαθώ, ειλικρινά, να βρω κάτι που θα κρατήσω απ’ όλο αυτό το -κατά τ’ άλλα τραυματικό- γεγονός που όλοι βιώνουμε. Κι αυτό, λοιπόν, είναι η αντίστασή μου στο να ζορίζομαι. Οπότε δε θα ζοριστώ να βρω κάτι και θα πω πως τίποτα δε συγκρίνεται με την ελευθερία, την παρόρμηση, την αγκαλιά και τα φιλιά.

Με αφορμή τη φετινή επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, θα ήταν μια καλή ευκαιρία να διαβάσουμε ως ενήλικες πλέον τι ακριβώς συντελέστηκε το ’21. Αλλά κυρίως μετά το ’21. Την εποχή της σύστασης του Ελληνικού Κράτους. Μπορεί να είναι αποκαλυπτικό το να προσεγγίσει κανείς αυτόν τον «μύθο» με πιο ρεαλιστικούς γνώμονες. Μπορεί να μας εκπλήξει το πόσο έντονα επαναλαμβάνεται η Ιστορία, είναι το πιο εποικοδομητικό που μπορώ να σκεφτώ.

Διαπιστώσεις και διατυπώσεις

Ο κυβερνοχώρος, όπως ενδεχομένως και καθετί, πατάει πάνω σε δίπολα. Είναι χρήσιμο, αλλά μπορεί ν’ αποβεί και μάστιγα. Μπορεί να μας εξυπηρετεί, αλλά μπορεί και να μας οκνηρεύει. Δεν είναι παρά ένα μέσο, το οποίο αντανακλά την ίδια την εποχή και τις ανθρώπινες λειτουργίες μας. Φυσικά, κι εκεί μπορεί να γεννηθεί ο έρωτας. Στο τέλος της ημέρας, όμως, όλοι τη συντροφιά ονειρευόμαστε. Τη ζωντανή, τη ζεστή, τη διά ζώσης συντροφιά. Προσωπικά, προσπαθώ να βάζω ένα όριο στον εαυτό μου στο πόσο αναλώνομαι σε άσκοπα scroll downs. Έχω υπάρξει κατά καιρούς πολύ επιρρεπής και προσπαθώ να βρω ένα μέτρο.

Ο έρωτας μπορεί να κινήσει γη και ουρανό. Μεγάλη ευλογία και την ίδια στιγμή βάσανο. Όσο μεγαλώνω, όμως, και ωριμάζω, με αφορά και με προβληματίζει περισσότερο το μετά τον έρωτα. Όταν η μεθυστική επίδρασή του παρέλθει, τι απομένει; Και πώς μαθαίνει κανείς να εμβαθύνει για να φτάσει στην αγάπη; Σε μιαν άλλη αντιστοιχία, αν ο έρωτας είναι το ταλέντο, η αγάπη είναι η μαεστρία...

Η ευτυχία για μένα «κρύβεται» στις οικογενειακές μαζώξεις γύρω από το τζάκι και στο να κοιμάμαι και να ξυπνάω κάθε μέρα νιώθοντας πως είμαι «σπίτι μου»!

Σ’ εποχές σαν αυτήν που διανύουμε πιστεύω ακόμη στη συμπόνια. Πιστεύω στις αγνές προθέσεις. Στη δημιουργικότητα. Στην καθημερινή, ηρωική μας επιβίωση. Στη φιλία. Στη θαλπωρή μιας αγκαλιάς. Πιστεύω στη θεραπεία του γέλιου. Στην καλοσύνη και στο ότι η ζωή πάντα θα παραμένει μεγαλύτερη από εμάς.

Ιnfo: Η σειρά «Αγγελική» προβάλλεται στον Alpha, Δευτέρα έως Πέμπτη, στις 23:00.

Credits

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΚΟΣΜΑΣ ΚΟΥΜΙΑΝΟΣ

STYLING: ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΛΥΡΟΥ

HAIR & MAKEUP: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΚΚΑΣ (D Tales)

Κεντρική Φωτογραφία: Κοστούμι και βαμβακερό πουκάμισο Alaia, Grigio | Σκουλαρίκια με ζιργκόν, Bejewel by Thalia Exarchou

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020