Κίμωλο, παραδείσό μου: Το κυκλαδίτικο νησί που πρέπει να επισκεφθείτε τον Σεπτέμβρη

Σεπτέμβριος... Ίσως ο πιο παρεξηγημένος μήνας του χρόνου. Ακολουθεί το τέλος του καλοκαιριού μ' ότι αυτό συνεπάγεται - ανεμελιά, χαλαρότητα και όμορφα τοπία - μπαίνουν νέοι στόχοι κι όλοι προσπαθούμε να χωρέσουμε σε μία λίστα που πολλές φορές τοποθετούμε στην πόρτα του ψυγείου για να μην την ξεχάσουμε ποτέ, όλα αυτά που θέλουμε ή που πρέπει - για κάποιον άγνωστο λόγο - να πετύχουμε τη νέα σεζόν που μας περιμένει καρτερικά. Με λίγα λόγια Σεπτέμβριος ίσον restart. Κι ενώ έχουν γραφτεί ένα σωρό βιβλία και θεωρίες για το οφέλη του restart υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που είναι άκρως αγχωτικό. Και γενικά όλες αυτές οι απόψεις που μπαίνουν σε καλούπια, όπως το «Εγώ πάω διακοπές μόνο τον 15 Αύγουστο» ή το «New season, new goals» ας συμφωνήσουμε ότι είναι λίγο passé.

Για μένα ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας των διακοπών. Ο μήνας της χαλάρωσης και της ξεγνοιασιάς. Ο τερματισμός μου. Έχοντας δοκιμάσει όλες τις περιόδους, τέλη Ιουνίου, μέσα Ιουλίου αλλά και τον πολυπόθητο 15 Αύγουστο, η καρδιά μου ανήκει, χωρίς αμφιβολία, στο δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη. Νερά που έχουν φτάσει στην κατάλληλη θερμοκρασία μετά από τις πολλές ζεστές, αυθεντικές, πανέμορφες παραλίες στην πιο παρθενικές τους μορφές, όχι μελτέμια αλλά ένα απαλό αεράκι που είναι ότι χρειάζεσαι για να μην καίγεσαι όταν σε παίρνει ο ύπνος το μεσημέρι στην ξαπλώστρα. Οι άνθρωποι στην πιο αυθεντική τους μορφή, καθώς δεν έχουν το άγχος να τα προλάβουν όλα, ενώ τα εστιατόρια και τα bars σε περιμένουν με τις καλύτερες προοπτικές. Ναι, νομίζω ότι αν έπρεπε να χαρακτηρίσω τις διακοπές το Σεπτέμβρη με μία λέξη, τότε αυτή θα ήταν η «Αυθεντικότητα».

Στην εξίσωση όμως μπαίνει και ο προορισμός. Αν περιμένετε να μιλήσουμε για μεγάλα νησιά με πολύ κόσμο, ασταμάτητο night life και beach bars που θυμίζουν εξωτερικό, δύσκολα θα μπορούσαμε να κάνουμε παρέα. Από την άλλη πλευρά όμως, αν είστε λάτρεις των πιο ήρεμων και μικρών προορισμών, σ' αυτούς που θα πάτε στο ίδιο εστιατόριο δύο και τρεις φορές και δεν θα «τρέχετε» για να προλάβετε να τα δείτε όλα, τότε σίγουρα βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος.

Let the journey begin!

Πρώτη στάση γι' αυτό το destination series που ξεκινάει από σήμερα είναι η Κίμωλος. Το τραγούδι του Μάρκου Βεντούρη λέει μεταξύ άλλων «Κίμωλο, παραδείσo μου...» και αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την ταυτότητα του μικρού Κυκλαδίτικου νησιού. Πρόκειται για ένα επίγειο παράδεισο, που ευτυχώς λίγοι έχουν αντιληφθεί την αξία του. Σ' αυτό σημαντικό ρόλο παίζουν και οι κάτοικοι του νησιού, οι Κιμωλιάτες, που επιθυμούν να διατηρήσουν την ταυτότητα του και δεν τη θυσιάζουν στον βωμό του τουρισμού.

Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό όριο των Κυκλάδων, βόρεια της Μήλου, από την οποία και χωρίζεται από το «στενό Αμώνι». Είναι ιδιαίτερα αραιοχτισμένη, με έναν δρόμο 12 χλμ. το πολύ, χωματόδρομο σε μεγάλο μέρος του, και όλη την υπόλοιπη έκταση των 37,43 τ.χλμ. προσβάσιμη με τα πόδια ή με πλεούμενα. Πρόκειται για ηφαιστειογενές νησί και έχει κι άλλες ονομασίες, όπως Αρζαντιέρα- Ασημένια των Ενετών. Δίπλα στη Μήλο είναι προσβάσιμη απ' αυτήν, καθώς το καραβάκι χρειάζεται μόνο 30 λεπτά από το ένα λιμάνι στο άλλο. Πολύχρωμα, λαμπερά βότσαλα, διάφανα νερά, γκριζόλευκοι βράχοι που με τα σχήματά τους ωθούν τη φαντασία να ταξιδέψει, όπως είναι ο ελέφαντας στην μαγευτική παραλία Γούπα-Κάρα, θερμές πηγές που αναβλύζουν συνθέτουν το επίγειο παράδεισο που αναφέραμε παραπάνω.