Γεννήθηκε το 1984 στη Σάντα της περιοχής Τσάλκα στον Καύκασο. Η καταγωγή της είναι από τα επτά χωριά της Σάντας Τραπεζούντας. Στο χωριό όπου μεγάλωσε, ζούσαν 100 οικογένειες ελλήνων ποντίων. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης έφυγε με την οικογένειά της και πήγε στην κεντρική Ρωσία. Ο τότε πρόεδρος της Γεωργίας, Γκαμψαχούρντια, είχε πει χαρακτηριστικά: «Η Γεωργία είναι για τους Γεωργιανούς και τους Έλληνες δε χρειάζεται να τους διώξεις, είναι αρκετά έξυπνοι και θα φύγουν από μόνοι τους». Φοίτησε σε σχολείο στο Καζάν της Ρωσίας, ενώ πέρασε και στην Ιατρική Σχολή του κρατικού πανεπιστημίου. Διαβάζοντας τα βιβλία, όμως, του αδερφού της, που σπούδαζε Νομική, αποφάσισε ν’ αφήσει την Ιατρική και να στραφεί στη Νομική. Πήρε, λοιπόν, την απόφαση και ήρθε στην πατρίδα της, την Ελλάδα, το 2003. Μόνη της, χωρίς να γνωρίζει καν τα ελληνικά, μιλώντας, όμως, τη μητρική της γλώσσα, τα ποντιακά. Πήγε στο Σχολείο Νέας Ελληνικής Γλώσσας και στη συνέχεια, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ, απ’ όπου και αποφοίτησε. Σήμερα είναι δικηγόρος και παράλληλα έχει και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Είναι παντρεμένη με τον δικηγόρο Ανδρέα Παπαμιμίκο.
Αποφασίσατε σε ηλικία 19 ετών να φύγετε απ’ τη Ρωσία και να έρθετε μόνη σε μια άγνωστη χώρα, χωρίς να γνωρίζετε καν τη γλώσσα. Ομολογουμένως μια δύσκολη απόφαση… Ναι, αλήθεια είναι αυτό. Το είχα, όμως, μέσα μου. Πάντα ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έρθω να μείνω εδώ. Έτσι με μεγάλωσαν. Θυμάμαι, επί Σοβιετικής Ένωσης, τον παππού μου να στέλνει γράμματα στην Ελλάδα και να μου λέει ότι έχουμε συγγενείς στην πατρίδα μας και κάποια στιγμή όλοι θα πάμε εκεί. Τότε, βέβαια, ήταν ένα πολύ μακρινό όνειρο...
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία κατά την προσαρμογή σας στη νέα σας ζωή; Στην αρχή, αντιμετώπισα ένα είδος ρατσισμού. Ήμουν «η Ρωσίδα». Πρώτη φορά στη ζωή μου τον άκουσα αυτόν τον χαρακτηρισμό, εδώ στην Ελλάδα. Στη Ρωσία, εμάς με την ξαδέρφη μου μας έλεγαν χαρακτηριστικά «οι δύο Ελληνίδες» και εδώ ξαφνικά έγινα η Ρωσίδα...
Τι ήταν αυτό που σας κέρδισε από τη Θεσσαλονίκη; Μου άρεσε πολύ η θάλασσα και η ατελείωτη Παραλία. Την είχα φανταστεί, να σας πω την αλήθεια, με πιο φαρδείς δρόμους και, βεβαίως, πιο καθαρή, αλλά τη λατρεύω. Είναι η Θεσσαλονίκη μου. Μια ιδιαίτερη πόλη, με βαθιά κι έντονη Ιστορία, που ενσωμάτωσε τους πρόσφυγες και που συνδυάζει νεωτερικότητα και παράδοση.
Και ποιο στοιχείο που ανακαλύψατε για τους Έλληνες σας εντυπωσίασε -σε σύγκριση και με τους Ρώσους; Ίσως δεν είναι το διαφορετικό που μου αρέσει, αλλά το ίδιο που παρατηρώ και στους δύο λαούς. Και οι Έλληνες και οι Ρώσοι είναι θρήσκοι, με βαθιά πίστη. Βεβαίως, οι Έλληνες είναι έξω καρδιά, διασκεδάζουν, χαίρονται τον ήλιο, είναι φιλόξενοι. Στοιχεία που μου αρέσουν πολύ.
Επιλέξατε ως αντικείμενο σπουδών κι επαγγελματικής ενασχόλησης τη Νομική. Πώς οδηγηθήκατε σε αυτήν την επιλογή; Στη Ρωσία, ενώ σπούδαζα Ιατρική, διάβαζα τα νομικά βιβλία του αδερφού μου. Ζήλεψα... Το σκέφτηκα για λίγο και αποφάσισα να την αφήσω και να αλλάξω κατεύθυνση. Η Νομική σού δίνει τη δυνατότητα να κάνεις πολλά πράγματα. Θεωρώ πως μου ταιριάζει περισσότερο.
Παράλληλα με τις σπουδές σας, δουλεύατε κιόλας. Με τι ασχοληθήκατε αρχικά; Δουλεύω από αρκετά νεαρή ηλικία. Από τα φοιτητικά μου χρόνια ακόμη ξεκίνησα να κάνω εμπόριο γούνας, εξαγωγές από την Ελλάδα -από την Καστοριά συγκεκριμένα- στη Ρωσία και την Κωνσταντινούπολη
Και τον Ανδρέα πώς τον γνωρίσατε; Ήταν μια τυχαία συνάντηση στη Χαλκιδική. Βρεθήκαμε σ’ ένα μαγαζί όπου με κάλεσε ένας κοινός μας φίλος. Ο Ανδρέας από την πρώτη στιγμή μού έδειξε ότι του αρέσω. Είναι πολύ τολμηρός, οφείλω να ομολογήσω. Το έχουν οι κοντοί (γέλια)!
Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στον χαρακτήρα του, ώστε να φτάσετε μέχρι τον γάμο; Καταρχήν, τον είχα ερωτευτεί. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να φτάσεις στον γάμο. Ο Ανδρέας είναι ένα παιδί με αρχές, κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Είναι πολύ καλύτερος απ’ ό,τι δείχνει σε κάποιους που δεν τον γνωρίζουν. Κρατάει τον λόγο του, είναι πείσμων στη δουλειά του, αποπνέει ασφάλεια στους δικούς του. Και κυρίως, είναι υποστηρικτικός σε μένα, σε αυτά που θέλω να κάνω. Είναι ένας άνδρας που σέβεται και τους ανθρώπους και τα θεία. Αυτό που μ’ εντυπωσίασε στην αρχή ήταν όταν τον είδα στο πρώτο μας ταξίδι να βγάζει από την τσάντα του την εικόνα του -του Όσιου Δαυίδ. Μου θύμισε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και πραγματικά, με συγκλόνισε.
Η ιδέα ν’ ασχοληθεί και πάλι με την πολιτική πώς σας φαίνεται; Θέλω να κάνει αυτό που τον εκφράζει και τον κάνει ευτυχισμένο. Μου αρέσει να θαυμάζω τον άνδρα μου για τη δουλειά του. Και τα έχει πάει πολύ καλά!
Άρα διαχειρίζεστε με άνεση το γεγονός ότι οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον κρατάνε για μέρες στην Αθήνα, όπου διατηρεί και το άλλο του γραφείο... Δε μ’ ενοχλεί καθόλου. Πολλές φορές ταξιδεύω μαζί του. Τις υπόλοιπες, όταν ταξιδεύει μόνος του και λείπει από το σπίτι, νομίζω ότι αυτή η απόσταση για λίγο βοηθάει και ανανεώνει τη σχέση!
Είναι γνωστό ότι ασχολείστε με ποικίλες φιλανθρωπικές δράσεις. Ωστόσο, δε μιλάτε ποτέ γι’ αυτό. Πιστεύω ότι σε τέτοιες περιστάσεις σημασία έχει να κάνεις πράξεις και όχι να τις λες.
Αν σας έδινε κάποιος τη δυνατότητα ν’ αλλάξετε κάτι στη Θεσσαλονίκη, ποιο θα ήταν αυτό; Θα ήθελα το ιστορικό κέντρο να είχε μείνει όπως ήταν. Βλέπω άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες και μελαγχολώ. Ήταν μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης, με υπέροχα σπίτια που, δυστυχώς, καταστράφηκαν για να αντικατασταθούν από ογκώδεις πολυκατοικίες. Δεν θα έπρεπε ν’ ακουμπήσουν το κέντρο. Αλλά πάλι, την αγαπώ, τη ζω…
Ποια είναι η σχέση σας με το ποδόσφαιρο; Υπήρχε ανέκαθεν στη σφαίρα των ενδιαφερόντων σας; Κάποτε μάλωνα με τον αδερφό μου γιατί στο σπίτι ήθελε συνέχεια να βλέπει ποδόσφαιρο. Τώρα μαλώνω με τους άλλους, για να δω εγώ! Πάω στο γήπεδο, έμαθα τα οφσάιντ και τα κόρνερ. Δε χάνω αγώνα του ΠΑΟΚ. Ποτέ!
Κεντρική φωτογραφία: Σόνια Σαββίδη & Ανδρέας Παπαμιμίκος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΕΚΤΟΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ (POV STUDIO)
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2020
