Πίσω από την ογκώδη, μαύρη πόρτα του διαμερίσματος βρίσκεται ένας δραματικός κόσμος, που δημιουργήθηκε από την interior designer του ανατολικού Λονδίνου Faye Toogood, για τον TV producer Ash Atalla. Για έναν άνθρωπο που αγαπά τον μινιμαλισμό, το γκρι χρώμα και θέλει σχεδόν τίποτα τριγύρω, η designer δημιούργησε δωμάτια που είναι φιλικά, σοφιστικέ και λειτουργικά. Το μοναδικό πράγμα σε μια είσοδο χωρίς παράθυρα, για παράδειγμα, είναι ένα τοτέμ, το οποίο η Toogood σχεδίασε από μια στοίβα γύψινους ορθογώνιους όγκους σε μεταλλικές αποχρώσεις, που θυμίζουν κάρβουνο ή ελεφαντόδοντο. Φαίνεται να διαπερνά τον φεγγίτη, σαν ένας πύραυλος έτοιμος για εκτόξευση!
"Η ιδέα γύρω από το γλυπτό είναι, ότι οι επισκέπτες θα καταλαβαίνουν αμέσως ότι δε βρίσκονται πλέον σε ένα συνηθισμένο, προβλέψιμο περιβάλλον», εξηγεί η designer, η οποία ξεκίνησε την καριέρα της σαν decoration editor στο περιοδικό "The World of Interiors". Τώρα σχεδιάζει έπιπλα, όπως η καρέκλα Poly-Poly που θυμίζει το κάτω μέρος της το μισό ενός ελέφαντα από γελοιογραφία, έργα τέχνης, ακόμα και unisex ρούχα.
Η Toogood, όπως και ο Atalla, βρίσκουν ανιαρούς τους λευκούς χώρους με έντονους φωτισμούς. «Βάφοντας τα πράγματα λευκά, σημαίνει ότι χάνετε τη λεπτή διαφορά φωτός που μπορεί να γίνει αντιληπτή στον χώρο κατά τη διάρκεια της ημέρας» υποστηρίζει και συμπληρώνει: «ισοπεδώνει τα πράγματα και τα κάνει να φαίνονται βαρετά».
Ενώ είναι γνωστή για την ικανότητά της να εναρμονίζει την κλασική βρετανική αρχιτεκτονική με τον σκούρο, οργανικό μοντερνισμό, στο διαμέρισμα αυτό η μόνη θύμηση από αγγλικές επιρροές είναι τα πατώματα σε σχήμα ψαροκόκαλο. Δημιουργούν μια αρμονική αντίθεση με τους γύψινους τοίχους, που είναι βαμμένοι σε γκριζοπράσινο τόνο -η σχεδιάστρια τον αποκαλεί Sludge. Τα πατώματα κερώθηκαν και γυαλιστήκαν για να δημιουργήσουν μια απαλή υφή. Η επίπλωση είναι λιτή και οι επιφάνειες σχεδόν γυμνές από διακοσμητικά στοιχεία, ενώ οι γραμμές είναο γεωμετρικές και ασυμβίβαστες.
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι επιβλητικό και λίγο επίσημο, αλλά λούζεται από απαλό φυσικό φως που, τουλάχιστον τις καλές μέρες, ρέει μέσα από τα παράθυρα και τους τρεις φεγγίτες. Οι κοινόχρηστοι χώροι χωρίζονται από ένα αίθριο με αναδιπλούμενη γυάλινη οροφή. Η Toogood μετέτρεψε την περιοχή αυτή σε ένα στοχαστικό μέρος για τον πρωινό καφέ, τοποθετώντας κλιμακωτά, πέντε γύψινα ράφια στον τοίχο, σαν να επιπλέουν, καθένα με ένα bonsai, με την ελπίδα, ότι ο ιδιοκτήτης θα τα φροντίζει για τα επόμενα χρόνια. Το απόγευμα τα φώτα του καναλιού Regent τρεμοπαίζουν και η απέραντη πόλη απλώνεται σε μια μοναδική θέα. Ο Atalla λέει, ότι ο χώρος είναι "τόσο λαμπερός που απλά δε θέλετε να κινηθείτε."
Το διαμέρισμα μοιάζει φιλόξενο παρά την λιτότητα του, και για έναν ακόμη λόγο: γιατί όλα είναι λίγο πιο κοντά στο έδαφος απ' ό,τι συμβαίνει συνήθως. Ο Atalla, που είχε πολιομυελίτιδα ως μωρό, χρησιμοποιεί αναπηρική καρέκλα. Παίζοντας με την κλίμακα – δίνοντας έμφαση στον οριζόντιο άξονα και όχι στον κάθετο- και αλλάζοντας ελαφρώς τις αναλογίες ορισμένων επίπλων, συμπεριλαμβανομένου του καναπέ και του κρεβατιού, η Toogood δε χρειάστηκε να θυσιάσει την ομορφιά για χάρη της προσβασιμότητας.
Η σχεδιαστική ομάδα αντιμετώπισε μια πρόκληση, όμως: να κάνει τον Atalla να αισθάνεται άνετα με την τέχνη. Στο παρελθόν, ήταν επιφυλακτικός προς αυτή. «Ποτέ δεν ήθελα να είμαι ένας από εκείνους τους επιτηδευμένους ανθρώπους που πλουτίζουν και ξαφνικά ξοδεύουν όλα τα χρήματά τους σε γκαλερί, προσποιούμενοι ότι έχουν γούστο», λέει ο ίδιος. Παρόλα αυτά, το προσωπικό της Toogood τον έπεισε να αγοράσει μερικά κομμάτια.
Πάνω από το τσιμεντένιο γραφείο του βρίσκεται μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Slough, του βιομηχανικού προαστίου, όπου είχε γυριστεί το «The office». Σε ένα πλωτό ράφι κοντά, βρίσκεται ένα σετ από μικρά αφηρημένα γλυπτά από ματ γύψο, εμπνευσμένα από τα σχήματα των πολυάριθμων βραβείων του, από τα οποία, όμως, κανένα δεν εκτίθεται. «Νιώθω σαν να κάναμε ό,τι ακριβώς θέλαμε, να φτιάξουμε δηλαδή κάτι φρέσκο», υποστηρίζει ο Atalla.
Μετάφραση: Αναστασία Αγγελίδου
Πηγή: nytimes.com
