Bold type όπως δίνω έμφαση. Bold type όπως τονίζω, υπογραμμίζω, σηματοδοτώ, διαφοροποιώ και τελικά ξεχωρίζω. Πριν από σχεδόν τέσσερα χρόνια, η Joanna Coles, πρώην αρχισυντάκτρια του Cosmopolitan, έδωσε στο κοινό μια διαφορετική εκδοχή της γυναικείας πραγματικότητας. Το "Bold Type" της -πρωτοφανούς για το είδος- βαθμολογίας 8 στο IMDB που ακόμα και σήμερα αποτελεί έναν ύμνο στη γυναικεία φιλία, στη γυναικεία φύση, στην ενσυναίσθηση και πάνω από όλα στην αγάπη για τη ζωή. Αυτή που κάνει τις πρωταγωνίστριες, πρότυπα και αυτή που θα πρέπει να εμπνέει όλα τα κορίτσια εκεί έξω. Όλες εμάς που καθημερινά αγωνιζόμαστε, βαφόμαστε, γιορτάζουμε τη διαφορετικότητα, ξεπερνάμε τις δυσκολίες και μαθαίνουμε ότι η γυναικεία φύση είναι μοναδική. Όπως και εμείς. 

Η ιστορία μέσα από λίγα λόγια

Πολλοί μπορεί να αναρωτιούνται αλλά για εμένα δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός το ότι οι Ελληνίδες αγάπησαν αυτή τη σειρά σε αυτή τη χρονική συγκυρία. Άλλωστε, μέσα σε όλα τα δύσκολα είναι που ξεπετάγονται οι απρόσμενες ευκαιρίες για αλλαγή. Όλα ξεκίνησαν το 2017 όταν ο φρέσκος αέρας αυτής της σειράς έδωσε το στίγμα του. Σαν ένα spring cleaning που ήρθε για να μας βγάλει από το χειμώνα του σκότους την ώρα που χρειαζόμαστε θάρρος και αλλαγές σε βάθος. Οι τρεις κοπέλες εργάζονται στο "Scarlet Magazine" με αρχισυντάκτρια την παραδόξως bossy αλλά συγκαταβατική Jacqueline Carlyle. Βιώνουν τις ιστορίες τους στη Νέα Υόρκη σαν μια ευκαιρία και αντί για τα πρότυπτα των beauty, well-dressed, πλουσίων πρωταγωνιστριών γυρίζουν στην smart, sharp και χαρούμενη εκδοχή που χρειαζόμαστε σήμερα. Αυτή που θα αναδείξει πως η κάθε τολμηρή εκκίνηση απαιτεί να ακούμε το κάλεσμα της νέας εποχής. Και για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει πρώτα να είμαστε έτοιμοι να γίνουμε σαν τις Jane, Sutton και Kat. Σε απλή μετάφραση να ακολουθούμε τα όνειρα μας, να δουλεύουμε για αυτά που αγαπάμε και να αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα. Δύσκολο; Μάλλον όχι όπως απέδειξε το top 10 του Netflix. 

Η εποχή της αμφισβήτησης

Ας μιλήσουμε για την πολιτική ορθότητα και την αμφισβήτηση. Στην εποχή του ελληνικού #MeToo και της απανταχού ταραχής λόγω ενός ιού με σχήμα κορώνας, ο όρος φεμινισμός συνεχίζει να χρησιμοποιείται απαξιωτικά. Να αποτελεί λόγο για να τελειώσουν συζητήσεις και αιτία για να χαρακτηριστεί η διαφορά δικαιωμάτων ως υστερική αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται η Jacqueline Carlyle, η αρχισυντάκτρια του περιοδικού Scarlet που είναι μακριά από τα συνηθισμένα πρότυπα, η γυναίκα που σκέφτεται τις υπόλοιπες και που γνωρίζει πως ένα επιτυχημένο έργο απαιτεί συντελεστές. Έρχεται για να δείξει πως στην εποχή της αμφισβήτησης και της αποποίησης των διαιωνισμένων βλαπτικών στερεοτύπων μπορούν -και οφείλουν- να υπάρχουν κάποιοι που στηρίζουν τη δικαιοσύνη.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, που οι θύτες έχουν πρόσωπα και τα θύματα υπόσταση, οφείλουμε να απομακρυνθούμε από την ιδέα της υστερικής γυναίκας που χαρίζει γέλιο στους θεατές των επιθεωρήσεων. Αυτής της γυναίκας που δε μοιάζει σε τίποτα στη Jacqueline, που θεωρεί ότι το θάρρος και το θράσος είναι πλεονεκτήματα των αγενών. Αυτής της γυναίκας που δεν τη νοιάζει η περιρρέουσα πραγματικότητα και που τόσα χρόνια βρίσκεται μέσα στις οθόνες μας, στις καθημερινότητες μας, στα σπίτια μας ή ακόμη χειρότερα και μέσα μας. Η πολιτική ορθότητα είναι ένα προνόμιο που οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε για να μάθουμε σε αυτούς που δεν ξέρουν πως αν συνηθίσουν να υποχρεούνται να προσέχουν τότε κάποια στιγμή θα τους γίνει δίδαγμα.

Όπως είπε και ο Χατζιδάκις: «Όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις». Εμείς θέλουμε, επιτακτικά, να πάμε προς την άλλη κατεύθυνση. 

Όσα πρέπει να αγαπάμε στις γυναίκες

Αυτή η σειρά ήρθε για να δείξει πως τα κορίτσια γίνονται αυτό που πάντα ήθελαν. Μέσα από τις διαφορετικές Jane, Sutton και Kat που εργάζονται στο "Scarlet Magazine", και πραγματοποιούν τα όνειρα τους, βλέπουμε πως ο καθένας μπορεί να προοδεύει αν έχει τη δυνατότητα να στηριχθεί κάπου. Υποπτευόμαστε ότι η ανταγωνιστικότητα είναι προνόμιο των δειλών και τα hate speeches δεν είναι αυτοέκφραση, αλλά έχουν την τις ιδιότητες ενός ιού. Με ή χωρίς κορώνα. Ενός ιού που εξαπλώνεται. Και αυτά τα κορίτσια είναι ο κρίκος στην αλυσίδα, που σπάει, για να σταματήσει η υπερματάδοση. Νοιάζονται για τον εαυτό σας, δεν λατρεύουν το gossip, ακόμη και αν μαζεύονται στη φανταχτερή ντουλάπα, δε συνωμοτούν εναντίων των άλλων και κυρίως διδάσκουν την αγάπη στην πιο απλή μορφή της.

Για πρώτη φορά ένα show με αμιγώς γυναικείο χαρακτήρα κατάφερε να καταγράψει τα προβλήματα της Αμερικής -και κατά συνέπεια της γης ολόκληρης. Προσεγγίζοντας γυναικολογικά ζητήματα, θέματα σεξουαλικής αγωγής, προβλήματα όπλων και δικαιώματα της +ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έγιναν η τρανή απόδειξη μιας νέας γενιάς γυναικών. Της δικής μας. Αυτής που έχει απενοχοποιήσει τις Chanel τσάντες και τα trench coats. Που ξέρει ότι μπορείς να φοράει κόκκινο κραγιόν και να ενδιαφέρεται για το skincare, ενώ παράλληλα παραμένει ενεργή.

Η σειρά που χρειαζόμαστε

Η επαναφορά στην πραγματικότητα είναι πολλές φορές δύσκολη, οι εργασιακές σχέσεις παραμένουν σε τεντωμένα σκοινιά και ο χρόνος όσο μεγαλώνουμε μοιάζει να συστέλλεται και να δρα ενάντια μας. Αποκτά μια διαφορετική, υλική μορφή που μας κάνει όλες να θέλουμε να δουλέψουμε λίγο πιο πολύ, να αγαπηθούμε λίγο πιο ειλικρινά, να κλάψουμε λίγο πιο δυνατά, να συνδεθούμε λίγο πιο βαθιά και να κάνουμε έρωτα με λίγο περισσότερο συναίσθημα. Αυτή η όχι-και-τόσο ρεαλιστική σειρά πέτυχε να δείξει πως με προσπάθεια όλα γίνονται. Πως είναι πολυτέλεια να μετράμε τη ζωή με τις ωραίες στιγμές και όχι με αυτά που μας πληγώνουν. Να βλέπουμε το καλό στους ανθρώπους και να απομακρύνουμε οτιδήποτε μας χαμηλώνει την ενέργεια. 

Αυτή η σειρά μάς δείχνει πως οι millenials, πίσω από τα MacBooks και τα iPhones έχουν ψυχή και πως τα μεγαλύτερα κορίτσια (γιατί όλες είμαστε κορίτσια) που κοντεύουν τα 50 ή τα 60 μπορούν να γίνουν τολμηρά ακόμη και αν δεν αντιμετωπίζουν τη ζωή με ωμό τρόπο όπως κάνει η Lena Dunham στο "Girls". Μπορούν και μπορούμε όλες να γίνουμε bold γιατί είναι απαραίτητο. Bold χωρίς δράματα, εντάσεις και υποκρισίες. Να μάθουμε να αφήνουμε στους άλλους την αίσθηση που αφήνουν οι πρώτες μέρες της άνοιξης, να μετράμε στάδια ζωής και επιτυχίες. Να τολμάμε γιατί χτίσαμε safety net, να φοβόμαστε το κενό μόνο όταν πρέπει και να τραβάμε τα μανίκια προς τα πάνω. Γιατί πάντα είμαστε έτοιμες να πάμε παρακάτω, να ταξιδέψουμε σε μέρη και σε σκέψεις που αφήσαμε σε εκκρεμότητα. Θαρραλέα, αυθόρμητα, bold.