Με αφορμή δυο παράλληλες εκθέσεις του, μια ζωγραφικής και μια φωτογραφίας, ο Άρις Γεωργίου ξεδιπλώνει το πολυδιάστατο έργο του.

Τον ήξερα σαν αρχιτέκτονα που σέβεται τη δουλειά του κι έχει δώσει εξαίρετα δείγματα αρχιτεκτονικής πληρότητας και συνέπειας. Είχα παρακολουθήσει κατά καιρούς κάποιες από τις εκθέσεις φωτογραφίας που είχε κάνει στο παρελθόν και ήξερα πως ήταν ιδρυτής της Φωτογραφικής Συγκυρίας και ο πρώτος διευθυντής του Μουσείου Φωτογραφίας. Μια κουβέντα μαζί του ήταν αρκετή για να αντιληφθώ ότι ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου είχε το χάρισμα να καταθέτει ένα ιδιαίτερο ταλέντο σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς που μπορεί κάπου να σχετίζονται, αλλά όπως και να ‘χει είναι διαφορετικοί. Είναι αλήθεια ότι το θαύμασα αυτό, και όχι μόνο το πολυδιάστατο του πράγματος όσο και την επιμονή του να δίνει το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων του σε κάθε τομέα χωριστά. Μια αληθινή αγάπη που μαθαίνει να μοιράζεται σωστά. Σωστά και τίμια. Αρχιτέκτονας, εικαστικός, φωτογράφος, συγγραφέας και γραφίστας. Και είμαι σίγουρη ότι η σειρά αλλάζει με μεγάλη ευκολία, εκεί που γέρνει η καρδιά, κάθε φορά αλλού.

Ένας άνθρωπος πολυτάλαντος και πολυπράγμων πώς βρίσκει χώρο και χρόνο για κάθε κατηγορία ενασχόλησης ξεχωριστά; Μια εύκολη απάντηση θα ήταν να πω «κλέβοντας χρόνο από τη μια περιοχή υπηρετώ την άλλη και ούτω καθεξής», πράγμα βέβαια που είναι και σε σημαντικό βαθμό αλήθεια. Μια δεύτερη: αυτο-ιεραρχείται το πιο επείγον, είτε αυτό είναι επαγγελματικό, είτε συναρτάται με την εσωτερική παρόρμηση, μ’ άλλα λόγια με την επιτακτικότερη ανάγκη. Αυτά ως προς το χρόνο. Ο χώρος ίσως είναι πιο δύσκολο ζήτημα και είναι ικανός ως πρόβλημα, να επηρεάζει και το αποτέλεσμα του έργου. Για παράδειγμα, μου δόθηκε η δυνατότητα να επιστρέψω σοβαρότερα στη ζωγραφική όταν μπόρεσα να στεγάσω τη συγκεκριμένη δραστηριότητα ικανοποιητικά.

Ποιο είναι το κύριο μέλημά σας για κάθε σας δραστηριότητα; Διαπιστώνω κι εγώ, μετά από τόσα χρόνια, σχεδόν στατιστικά, πως κάποια χαρακτηριστικά αποτελούν συστηματικές συνιστώσες της δουλειάς μου ως ειδικότερα μελήματα. Το ένα είναι η «ορθογραφία» με όλες  τις δυνατές έννοιες του όρου, κυριολεκτικές και μεταφορικές, είτε αφορά στην ορθογραφία στη  γλώσσα, είτε στην αισθητική, είτε στην κατασκευή. Το άλλο είναι ο σεβασμός των λεξιλογίων  και των ορίων μιας εκάστης εκ των περιοχών που, ως γλώσσες και αυτές, με απασχολούν. Άλλα πράγματα μπορεί να κάνει η ζωγραφική, άλλα η φωτογραφία και άλλα πάλι η αρχιτεκτονική ή οι γραφικές τέχνες. Η άκριτη διαπίδυση ανάμεσά τους και οι επιδερμικές επικαλύψεις τους με κρατούσαν πάντοτε επιφυλακτικό και προσπάθησα να μην επιτρέψω στον εαυτό μου εύκολα ολισθήματα σε εντυπωσιασμούς που ευδοκιμούν στις «γκρίζες» ζώνες.

Ποιες δουλειές σας ξεχωρίζετε και γιατί; Είτε κάνω τέχνη είτε κάνω εφαρμοσμένη τέχνη,  όταν μια δουλειά παίρνει το δρόμο της δημοσιοποίησης σημαίνει ότι προηγουμένως έχει ελεγχθεί και με εκφράζει πλήρως. Είναι, λοιπόν, πολύ δύσκολο να πω ότι κάποιες εξ αυτών τις ξεχωρίζω, κυρίως στα εικαστικά ή τη φωτογραφία. Τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά με την αρχιτεκτονική ή τις γραφικές τέχνες που, ως εφαρμοσμένες, δίνουν περισσότερο έδαφος στο «τρίτο» μέρος, στον πελάτη ή τον τελικό χρήστη, ώστε να επηρεαστεί σε κάποιον βαθμό το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει εδώ να προτιμώ τις δουλειές εκείνες όπου η ελευθερία μου ήταν μεγαλύτερη και τα κριτήρια για τη διαμόρφωσή τους ήταν περισσότερο δικά μου παρά του αποδέκτη. Αντιλαμβάνεστε επομένως ότι τίθεται ένα θέμα εμπιστοσύνης από μέρους του πελάτη προς το μελετητή, αλλά κι ένα ζήτημα ανασφάλειας –χωρίς να υπαινίσσομαι οικονομικές επιφυλάξεις– επίσης του πελάτη. Όταν, αντιθέτως, τέτοιο θέμα δεν αναστέλλει τις δημιουργικές δυνάμεις που μπορούν να επιστρατεύονται, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ πλησιέστερο στο βέλτιστο. Μία, ανάμεσα και σε άλλες βέβαια, τέτοια δουλειά μου είναι το κτίριο για μια ιδιωτική συλλογή όπου η σύμπνοια, η εμπιστοσύνη και το δημιουργικό κέφι οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα που δύσκολα φαντάζομαι να έχω την ευκαιρία  να ξανακαταφέρω.

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με πέντε διαφορετικά πεδία; Το σχέδιο, η έφεση στη  ζωγραφική, φάνηκε νωρίς στα παιδικά μου χρόνια. Η τέχνη εγκαταστάθηκε, επίσης, νωρίς μέσα μου ως αξία, ήταν και ζήτημα οικογενειακών ευαισθησιών. Η αρχιτεκτονική ήταν η πλησιέστερη επαγγελματική οδός, καθώς υποσχόταν βιοπορισμό με καλύτερους όρους από ό,τι η τότε ανύπαρκτη στη Θεσσαλονίκη Σχολή Καλών Τεχνών και το αβέβαιο επάγγελμα του ζωγράφου. Δε με απομάκρυνε, όμως, από τη ζωγραφική, αντίθετα με έφερε κοντά και στη φωτογραφία. Συνειδητοποίησα έγκαιρα τις συγγένειες και τις διαφορές τους, όπως κι εκείνες με τις γραφικές τέχνες που άσκησα επίσης από αρκετά νωρίς. Έτσι, μπορούσα να τις κάνω όλες ταυτόχρονα ή εναλλάξ χωρίς να «μπερδεύω τη γλώσσα» μου. Και να καρπώνομαι τα διδάγματα που αντλούσα από τις μεθόδους της μιας για να τα μεταφυτεύσω στις άλλες και αντιστρόφως. Άντλησα σοβαρά μεθοδολογικά μαθήματα, επίσης, από τη μουσική χωρίς να είμαι μουσικός, αλλά έχοντας κλείσει θέση μουσικού για την επόμενη ζωή μου. Ο Λόγος, από  την άλλη, είναι κάτι που όλοι διαθέτουμε· τον ενεργοποιούμε όταν κάτι έχουμε να πούμε, αυτό συμβαίνει και με εμένα για τα κείμενα που κατά καιρούς γράφω.

Διαβάστε περισσότερα στο GLOW 59

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΛΕΙΔΑΡΙΑ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΙΩΑΝΝΑ ΡΟΥΦΟΠΟΥΛΟΥ