Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι για να αξιολογήσετε μια ταινία, οι οποίοι δεν είναι πάντα αντικειμενικοί. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις φέρνω το δικό μου ντροπιαστικό παράδειγμα, το 7/10 που έχω δώσει απλόχερα στο Twilight για συναισθηματικούς λόγους, aka ο Robert Pattinson στοίχειωσε τα εφηβικά μου χρόνια.

Όταν προσπαθώ να σκεφτώ, όμως, έναν πιο συνετό τρόπο να χαρίσω τα βαθμολογικά αστέρια μου στο εκάστοτε φιλμ, μετράω τις ώρες -ή καμιά φορά τις μέρες- που με απασχόλησαν μετά την προβολή της. Ένα από αυτά που με έβαλε σε σκέψεις και συζητήσεις με φίλους είναι το Suspiria, που μέχρι πριν μερικές εβδομάδες προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Η ταινία αποτελεί remake του φιλμ του Dario Argento (1977). Η Suspiria, παραμένει μέχρι σήμερα η διασημότερη ταινία giallo, ένα στιλιζαρισμένο θρίλερ μεταφυσικού τρόμου που εμπνέεται από τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ. Η εκδοχή του σήμερα, έχει την υπογραφή του Ιταλού παραγωγού και σκηνοθέτη, Luca Guadagnino, γνωστό για την ταινία, Call me by your name, του 2017.

Τοποθετημένο στο Βερολίνο το 1977, το φιλμ περιστρέφεται γύρω από μια διεθνούς φήμης σχολής χορού και των μυστικών που κρύβει. Όταν οι μάσκες πέφτουν, κάποιοι υποκύπτουν στον εφιάλτη και κάποιοι, επιτέλους, ξυπνάνε. Βασική πρωταγωνίστρια είναι η φιλόδοξη, νεαρή χορεύτρια Susie Bannion, η οποία αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη και τις χορευτικές της ικανότητες σε ένα διχασμένο Βερολίνο. Εκεί, συναντά την καλλιτεχνική διευθύντρια, Madame Blanc, η οποία υπνωτισμένη από την επίδοσή της, την προσκαλεί αμέσως να φοιτήσει μαζί με τον υπόλοιπο θίασο.

Η Susie καταφθάνει στη σχολή σε μια περίοδο γενικής αναταραχής που κυριαρχεί τόσο εντός, όσο και εκτός των τειχών της ακαδημίας. Μια μαθήτρια παθαίνει νευρικό κλονισμό την στιγμή που μια άλλη καταφεύγει στη βοήθεια του δόκτωρ Josef Klemperer, παραμιλώντας για μάγισσες και πλεκτάνες. Ο υπόλοιπος θίασος βρίσκεται σε σύγχυση, ενώ ο πρωταγωνιστικός ρόλος βρίσκεται και πάλι κενός, με τις καθηγήτριες να αναζητούν την επόμενη, ταλαντούχα μούσα τους. Η σχολή χορού, πρόκειται, στην ουσία για μια βιτρίνα ενός άντρου μαγισσών που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στο χάος που επικρατεί στη γερμανική πρωτεύουσα.

Το καστ, εκ πρώτης όψεως, ακόμα, μου φαινόταν ιδιαίτερα υποσχόμενο. Οι αμφιβολίες μου περιορίζονταν γύρω από το πρόσωπο της Dakota Johnson, η οποία υποδύεται την Susie Bannion, έναν χαρακτήρα με έκταση στην ταινία, συνεπώς μια πιθανή, μέτρια επίδοση θα γείωνε το συνολικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς, ως επί τω πλείστων, διαψεύσθηκα. Μαζί της σε αυτό το χορευτικό ταξίδι είναι και η Tilda Swinton, μια ηθοποιός-χαμαιλέοντας που αναλαμβάνει τριπλό ρόλο. Από την αγέρωχη, καλλιτεχνική διευθύντρια, Madame Blanc, μεταμορφώνεται στην μοναδική ουσιαστική, αντρική παρουσία της ταινίας, τον δόκτωρ Josef Klemperer –δεν αντιλήφθηκα ότι ήταν η Swinton μέχρι που μπήκα να ψάξω το cast-, ενώ, τέλος, ενσαρκώνει και την Helena Marcos, την καθηγήτρια που προεδρεύει της συμμορίας μαγισσών.

Ερμηνευτικά, δεν απογοητεύτηκα από κανέναν, αν εξαιρέσουμε την ερμηνεία της Johnson στο τέλος της ταινίας, η οποία μου φάνηκε κάπως χλιαρή. Από την άλλη, όταν βρίσκεσαι στο πλάι της Swinton, που και μόνο με τη λιτότητα της έκφρασής της σε συνεπαίρνει, είναι δύσκολο να μη χάσει στα σημεία. Η ερμηνεία της Swinton ήταν συγκλονιστική, σε όλα τα επίπεδα, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά τη στόφα της ηθοποιού που τη διακρίνει. Ακόμα και η μικρή εμφάνιση της Chloe Grace Moretz, υποκριτικά, ήταν αξιοπρεπής και ενδιαφέρουσα.

Το ενδυματολογικό κομμάτι ήταν επίσης προσεγμένο και στιλιστικά άψογο, σε σημείο που απλά χάζευα τις κοκέτες καθηγήτριες και ξεχνούσα τα σατανικά τους σχέδια. Σκηνοθετικά ο Guadagnino μου άρεσε, αν και τολμώ να πω πως θεώρησα το Call me by your name υπερεκτιμημένο (κάπου εδώ είναι που με αποκαλείτε βλάσφημη και με τιμωρείτε με λιθοβολισμό!). Υπήρχε ροή, αυξανόμενη δράση και κορύφωση που δεν πτόησε το ενδιαφέρον μου καθ’ όλη της διάρκεια. Η εικόνα ήταν φανταστική, ενώ το τρομακτικό, cult στοιχείο ξεχώριζε. Ακόμα, η μουσική του Thom Yorke προσέδιδε μια νότα μελαγχολίας που εφαπτόταν με μαεστρία στο σενάριο κι εκτίμησα αυτή τη λεπτομέρεια στο συνολικό αποτέλεσμα.

Αδιαμφισβήτητα, δεν είναι μια ταινία για όλα τα γούστα, αλλά σίγουρα δε θα σας αφήσει σε ησυχία, ακόμα και όταν τελειώσουν οι 2,5 ώρες διάρκειάς της. Θα σας βάλει σε σκέψεις, θα προκύψουν διαφορετικές αποδόσεις και ερμηνείες των γεγονότων, θα σας εμπνεύσει και θα σας διχάσει. Τι πιο ενδιαφέρον από μια ταινία-τροφή για σκέψη; Σας προτρέπω να την παρακολουθήσετε!